Zgoda : Wydania dla niewiast. [volume], November 01, 1900, Image 3

About Zgoda : Wydania dla niewiast. [volume] (Chicago, Ill.) 1900-1913

Image provided by: University of Illinois at Urbana-Champaign Library, Urbana, IL

                
82)
W1KT0K HUttO.
NĘDZNICY.
C
IE3 O -W IESO.
(Ciąg dalszy.)
— Czy widzieliście atnelbf wymierzoną do wm(
— Widziałem i widńałem takie rąką, która ją
zakryła
— Była to moja.
Msrjuss zadrżał.
— Go za szaleństwo! Biedne dzieciąt Lecz tern
le>iej, jeieli to tylko, to nic; pozwólcie, ie zaniosą was
na lóiko. Opatrzą waz, nie umiera sią od przestrzelo
nej reki.
Słonina wyszeptała:
— Kula przeszła przez rąką, ale wyszła przez
grzbiet. Nadaremnie poruszać mnie stąd. Powiem
wam, jak macie mią opatrzyć, lepiej aniieli chirurg.
Siadajcie koło mnie na tym kamieniu.
Usłuchał jej; ona położyła głową na kolana Mar
jusza i nie patrząc na niego, powiedziała:
— OhI Jakie to dobrze! Otói! Nie cierpią jui
wiącej.— Milczała przez chwilą, później z trudnością
zwróciła głową i spojrzała na Marjuzza.— Ozy wiecie,
panie Marjuszu, ie sprawiało mi to przykrość, ie wcho
dziliśoie do tego domu ? Było to głupio, ja sama prze
ciei pokazałam wam ten dom, a przy tern wreszcie po
winnam była zrozumieć, ie tani młody osłowiek, jak
wy...— Urwała i przeskakując przykre myśli, które
beswątpienia przechodziły przez jej umysł, s boleś
nym uśmiechem oiągnąłz dalej:— Znajdujecie mią
brzydką, nieprawdaż?—Mówiła dalej:— Zgubieni
jesteście! Jul nikt nie wyjdzie s barykady. Wiecie, to
ja was tu przyprowadziłam! Jestem tego pewna, ie
umrzecie. ▲ jednak kiedym spostrzegła, ie oelowano
do waz, zasłoniłam rąką lufą strselby. Jak to dsiwnie!
L?cz to dlatego, ie chciałam umrzeć przed wami. Kie
dy kula mią ugodziła, przywlokłam sią tutaj, nikt
mnie nie widział, nikt mnie nie podniósł. Czekałam na
was, mówiłam: Czyi nie przyjdzie ? Oh! Gdybyście
wiedzieli, kąsałam bluzą, tak cierpiałam! Teras mnie
dobrze .. Pamiętacie ten dzień, kiedy weszłam do wa
szego pokoju i przeglądałam sią w waszem swiercia
dełku i ten dzień, kiedy spotkałam was tam, nieopo
dal od kobiet pracującychf Jakie ptaaaki śpiewały!
Bilo to niedawno. Daliście mnie ato sous, a ja powie
dz'a!am: Nie chzę waszych pieniądsy. Cz)śiie pod
nieśli przy najmniej wasz pieniądz! jNie jesteście bo
gaci. Nie pi zaszło mi na myśl powiedzieć wam, byście
podnieśli. Słońce świeciło piąknie, nie było zimno
Cty pamiętacie panie Marjuszu? Ot! Jakiem sscząśli
wal Wszyscy umrą...
Wejrzenie miała nieprzytomne, poważne i ros
dziertjąoe. Z pod rozdartej bluzy wyglądała pierś na
ga. Mówiąc, kładła przestrzeloną rąką na piersi w
tera miejscu, gdzie była druga dziura i skąd chwilami
wydobywał sią strumień krwi, jakby strumień wina s
beczki otwartej.
Marjuss s głąbokiem politowaniem patrzał na tą
niezscząśiiwą istotą.
— Oh! — zawołała nagle—znowu ból. Daasą zią!
Chwyciła za bluzą i gryzła ją, a nogi jej wyprą
żyły zią na bruku.
W tej chwili głos małego Gavroche’a, naśladujący
śpiew koguta, dał sią słyszeć w barykadzie. Chłopiec
wlazł na stół, by nabić strzelbą i wesoło śpiewał pio
senką tak popularną wówczas
Ea łoyiat Lif*jett»,
Le geodarme repete:
S4<ivou-ooai! lacrons nona! tkuvoos nona!*)
£ ,'Oitina podniosła sią i słuchała, później wyszep*
ti?a:
— To on!— I zwracając sią do Marjussa, rzek
ła:— Mój brat tam. Nie trzeba, aby miv widział. Ł\
jąłby mnie.
— Wasz brat?—zapytał Marjusz, a goryczą i bo
leścią przypominając sobie obowiązek wzglądem The*
nardierów, jaki włożył ojcieo na niego—który to wacs
brat?
— Ten mały.
— Ten, co śpiewał
— Tak.
Mar,u** irobił poruszenie.
— Ali! Nie odchodźcie! — powied siała — nie po
trwa to już długo!— Usiadła prawie. Głos jej był
bardso cichy i prserywany czkawką. Chwilami chra
panie ternowało mowę. Przysunęła swą twarz do twa
ray Murjueta, ile mogła najbliżej. Z dziwnym wyra
zew mówiła:— Słuchajcie, nie ohoę wyrządzać wam
psoty. Mam w kieszeni list do was. Od wczoraj. Pro
szono tonie, bym oddała na pocztę. Zostawiłam go u
siebie.^ Nie chciałam, by was dozzedł. Lsci mole czu
libyście tal do mnie, kiedy wkrótce zobaczymy się
znowu. Nieprawdaż, ladzie widzę się po śmieroi?
Weźcie wasz list.— Ujęła konwulayjnie rękę Msrjnsza
•woję rękę przedziurawioną, lecz zdawała się już nie
ciud bóla. Włożyła rękę Marjusza do kieszeni swojej
bluzy. Marjusz uczuł istotnie tam papier.— Wfźsie—
rzekła.
— Teraz w nagrodę za trud przyrzeczoie mnie...
I urwała.
— Ool—zapytał Marjusz.
— Przynęcicie mnie.
— Przyrzekam wam.
— Przynęcicie, że pocałujecie mnie w eioło,
Wedy umrę! Będę to czuła..
Pochyliła zwą głowę na kolana Marjusza, i po
wieki jej się zamknęły. Sądził, Ce ta biedna dusza od
leetała... Eronina leżała bez ruehu. Nagle, kiedy Mar
jusc mniemał, że na sawste usnęła, otworsyła powoli
octy, w których ukazała się głębokość śmierci ii wy
razem słodyoty jakby z innego świata, rzekła:
— A pnytem wiecie, panie Marjustu, zdaje mi
•ię, te was kochałam trochę...
Próbowała jeszese uśmiechnąć się i skonała.
*) Widtąo LafajetU — Żandarm powtaria: — Uoiakajay!
■oiakajoiy! ooiekajmy!
Uarroehe doskonale obliczający odległość.
Marjusz dotrzymał obietnicy. Złożył pocałunek
na ci nem csole, na którem perlił się pot simny. Nie
było to niewiernością wsględem Cosetty; było to smut
ne i prsyjaine potegnanie nieascsąśliwej dnssy. Z
drieniem wtiął list, który ma dala Eponina. Poosuł
natychmiast, te ma on waine dla niego snacsenie. Z
niecierpliwością chciał go prsecsytaó. Takiem jest ser
ce lndskie. Zaledwie niessesfśliwe dsiewcaą samkneło
ocsy, Marjoss jot myślał o otwarcia lista. Złośył £
poninę oetrotme na siemią i odasedł. Coś mu mówiło,
te nie motna csytać tego listu w obecności tego trupa.
Podssedł do świecy, anaj dającej sią w san dolnej.
Byt to mały bilecik słotony i sapiecsątowany a trosk
liwą elegancją kobiety. Adres był napisany rąką ko
biecą i opiewał:
Pana, pana Marjomowi Pontmeroy, n p. Gour
feyraca, ulica Yerrerie, nr. 16
Złamał pieczątką i przeczytał:
„Mój ukochany I Niestety, ojciec chce, abyśmy na
tyehmiast jechali. Daieiaj wieczór bądsiemy na ulicy
Homilie Arme, nr. 7. Za tydzień bfdaiemy w Anglji
Ooaetta, 4 cserwoa”.
Tak niewinną była ta miłość, te Marjusz nie snął
nawet pisma Cosetty.
To, cosassło, motna opowiedsieć w kilku wyr*
■ach. Eponina waaystko arobiła. Po wieoaorae 3 czerw
ca, miała dwie myśli: pokrzyżować projekty ojca i
bandytów, skierowane na dom w ulicy Plumet i roi
łączyć Marjusza a Oosettą. Zamieniła swoje łachmany
s pierwszym ladaco, któremu sią wydało rzeczą sa
bawną przebrać sią po kobiecemu, kiedy Eponina
przebrała sią po mąsku. Ona to na Polu Mtrzowem
rzuciła Janowi Valjean wyraźne ostrsetenie: „Wynoś
de siąl” Istotnie, Jan Valjean wrócił natychmiast do
domu i powiedział:— Dzisiaj wieczór jedaiemy i u
damy sią razem s Toussaint na ulicą Homme-Arme.
W przyszłym tygodniu bądsiemy w Londynie!”— Co
zetta, prsygnąbiona tym ciosem, pośpiesznie napisała
parą wierszy do Marjusza. Lecz w jaki sposób oddać
list na pocztą! Sama jedna nie wychodziła, a Tona
saint, zdziwiona takiem poleceniem, z pewnością po
kazałaby list panu Fauchelt vent. W tern strapieniu,
Cosetta spostrzegła przez sztachety E :oniną w odzie
niu mązkiem, która nieustannie chodziła koło ogrodu.
Ooaetta zawołała „tego młodego robotnika*’ i dała mu
piąć franków i list, mówiąc:— „Zanieście natychmiast
ten list pod wskazanym adresem”:— Ii jonina włożyła
list do kiesseni. Na drugi dzień 5 czerwca, poezła do
Courfeyraca zapytać sią o Marjusza, nie dlatego by mu
oddać list, lecs dlatego, by go zobaczyć, co katda zaz
dnsca i kochająca dusza zrozumie. Tam czekała na
Marjusza, albo prsynajmn;ej na Courfeyraca — zaw I
sse ateby widzieć.— K edy Couifej rac powiedział do
niej:— „Idziemy na barykady” — powstała w jej gło
wie myśl: pójść na tą śmierć, tak jakby poszła na
wszelką inną i pchnąć do niej Marjusza. Szła wiąc za
Oourfeyrac’em i dowiedziała sią, gdzie budowano ba
rykadą; później zaś, mająo pewność, że M&rjuaz, któ
ry nie otrzymał żadnego zawiadomienia i do którego
pisany list ona zatrzymała, uda sią z nadejściem nocy
na schadzką wieczorną, poszła także na ulicą Plumet,
tam czekała na Marjusza i powołała go w imienin
przyjaciół, oo podług jej przekonania, musiało sapro
wadzić go na barykadą. Liczyła na rozpacz Marju
sza, ^ skoro nie znajdzie Cozetty i bynajmniej sią nie
zawiodła. Ona sama wróciła także na ulicą Ohanvre
rie. Widzieliśmy, co tam zrobiła. Umarła z tragiczną
radośoią serc zazdrosnych, które ciągną sa sobą istoty
ukochaną na śmierć i mówią: Nikt nie bądzie jej po
siadali
MaiJubs okrył pocałunkami list Cosetty. Więc go
kochała. Na chwilą przyszła mu była myśl, te mógł
jut teras nie umierać. Powiedsiał jednak sobie:— Je
dsie! Ojciec odwosi ja do Anglji, a diiadek nie se
■wala na małżeństwo. Nio się nie smieniło w fatalnym
toku neosy. Marzyciele tacy, jak Marjuas, ulegają o
fr om nemu pognębieniu; a s takiego oognąbienia ro
są się rozpaczliwe postanowienia. Ż cie mąccy do
niesnieoienia; se śmieroią wssystko się końccy. Wów
csas Marju9£ przypomniał sobie, 2e ma dwa obowiąz
ki do spełnienia: jeden, sawiadomić Cosettę o swojej
śmieroi i pokład jej o tataie pożegnanie; drugi, s nie
uniknionej k»t&itrofy, która prsygopowała się. ocalić
biedne dsiecią, brata Eponiny i Thenardieru. Miał
prsy sobie portfel, ten sam, który sawierał ów kajet,
do którego napisał dla Cosetty tyle myśli miłośaych
Wyrwał s niego kartką i napisał ołówkiem kilka na
stępujących wierssy:
„Mafleń itwo nasze niemożliwe. Prosiłem dsiadka
o pot wolenie, odmówił; jestem beż majątku i ty tak
te. Byłem w twoim 'domu, nie snalasłem jut ciebie;
wiesr, jakie ci słowo dałem, dotrsymuję go. Umieram
Kocham ciebie. GJy to csytać będsiess, dussa moja
będsie prsy tobie i uśmiechać się bądsie do ciebie''.
Nie mając ciem zapieczętować listu, słotył go
tylko we csworo i napisał na nim następujący adres:
„Pannie Cosecie Fanchelevent, up. Faacheleyent,
ulic* Homme Arme, nr. 7”.
Złolywszy list, aamyślił się na chwilę, następnie
wsiął snowu portfel, otworsył go i tym samym ołów
kiem napisał na pierwssej stronicy następnjąoe wyra
ty:
„Nasywam rą Marjuss Pontmeroy. Olnieśćmego
trupa do dsiadka mojego p. Gillenormand, ulica Fil
les-au Oalvaire, nr. 6, na Marais”.
Włotvwssy portfel do kieaseni surduta — sawo
łsł Garrochea. Na głoa Marjussa, ulicsnik prsybiegł
■ miną wescłą i gotowością do pcś więżenia się.
— C»y chcesz coś trobić dla mnie!
— Wssystko! — odrzekł Gzvroche.— Boie do
brego Boga! Na prawdę, gdyby nie wy, byłbym prze
padł.
— Widzisz ten list!
— Widię.
Wet go. Wyjdt natychmiast a barykady (Ga
vroche niespokojny sacsął drapać się ta uchem) s
jutro srana oddań ten liat podłig adresu, pannie Co
zecie, u p. Faucheleyent, ulica Ilomme Arme, nr. 7.
Bohaterskie dziecię rzekło:
— Dobrze, ale tymcsasem barykada będsie sdo
byta i ja w niej nie będę!
— Podług wszelkiego prawdopodobieństwa, ba
rykada aosUme zaatakowaną dopiero o świcie i bą
daie sdobyta nie woaeśniej nit prsed południem.
Wy poety nek nowy, udzielony barykadsie prses
napadających, w samej rseesy się przedłuiał B,ła to
jedna s tych przerw, które csęito następuję w noc
nych bojach i po której z ściekł podwaja.
— A więc dobrze — powiedział G*vroche — jtśe
łibym jutro ar as a odnióał wasz list?
;— Bfdzie aa pół a o Barykada prawdopodobnie
bfdzie otoczona, wszystkie ulice bęaą strzelone i ty
nie bfdaiess mógł wyjśd. Id i więc natychmiast!
Ga rroche nie znajdował na to iadnej odpowiedzi,
stał niezdecydowany i drapał sif smutno aa uchem.
Nagle, jednym a tych ruchów ptasich, właściwych mu,
pochwycił list:
— Dobrze! — powiedział.
I pobiegł przez uliczkę Mondetour. Myśl, która
zdecydowała Gayrocha, a której nie wyjawił Mafju
azowi, by ten nie srobił mu jakiej trudności, była na
stępująca:
— Zaledwie jest jeszcze północ, ulica Homme-Ar
me nie daleko, zaniosę natychmiast list i wrócę na
osasl
KSIĘGA PIĘTNASTA.
Człowiek z ulicy Homme-Arme.
Zdrada bibuły.
Oiem są konwulsje miasta wobec rokoszów du
ssyl Człowiek jest głębiną wiąkszą jeszcze, aniżeli
naród. W tej te samej chwili Jan Valjean był pastwą
strasznego wsbunenia. Wszystkie otchłanie otworzy
ły sią prsed nim na nowo. On takie drżał, jak Paryż,
na progu okropnej i ciemnej rewolucji. Kilka godsin
wystarczyło na tp. Jego prieinacsenie i sumienie po
kryło sią nagle cieniami. O nim takie, jak o Paryżu,
molna było powiedzeć: dwie sasady stoją naprzeciw
siebie. Anioł biały i anioł csarnv mają pochwycić się
wzajemnie na moicie przepaści. Który s nich wepchnie
w nią prseeiwnika swego f Który odniesie iwyciąs
twoT
W wilią tegoż dnia 5 czerwca, Jan Valiezn, w to
warzyatwie Oozetty i Toussaint zamieszkał na ulicy
Homme-Arme Spotkał go tam niespodziany wypa
dek.
Cozetta opuściła ulicą Piumet ale nie bez pewne
go oporu. Po rai pierwszy od czasu jak lyli oboksie
bie, wola Oozetty i wola Jana Yaljeaua okazały się
rólnemi i jeżeli nie starły się a sobą, to przynajmniej
sprzeciwiały się sobie. Z jednej strony robiono trud
ności, s drugiej strony sachowano niezłomne postano
wienie. Nagła rada: wynoście sią 1 rzucona Janowi
Valje»n przez nieznajomego, prze3traszyła*go do ta
kiego stopnia, il uczyniła go despotycznym. Sądził
że go wytropiono i ścigano. Cozetta musiała ustąpić.
Oboje przybyli na ulicę Hjmme Arme, nie otwo
rzywszy ust i nie przemówiwszy do siebi9 ani słowa
pogrąfteni każdy w osobistej swej trosce; Jan Yaljean
był tak niespokojny, le nie spostrzegł smutku Ooset
ty, Cozetta była tak smutną, le nie widsiała niepokoju
Jana Yaljean.
Jan Yaljean zabrał z sobą Toussaint, czego nigdy
nie robił poprzednio. Przewidywał, le mole me wróci
na ulicą Piumet, a nie mógł zostawić poza sobą Tous
saint, ani też jej wtajemniczyć. Czul zresztą, le była
mu oddana i pewna. Otóż. Toussaint, jakgdyby prze
znaczona na sługą Jana Yaljean, nie była wcale eie
kawą. W jązyku swoim chłopki w Barneville mówiła
jąkając sią:— „Taka już moja natura; robią co mam
do roboty; reszta nie uo mnie należy”.
Opuszczając ulicą Piumet, można powiedsieć u
ciekając z niej prawie, Jan Valjean zabrał tylko swo
ją m&łą pachnącą walizką, którą Cozetta nazywała
nierozłączną. Dla pełnych tłomoków trzeba byłoby
najmować tragarzy, a tragarze to świadkowie. Spro
wadzono doróźką do drzwi wychodzących na ulicą Bz
bylone i odjechano. Toussaint z trudnością wymogła
pozwolenie wsiącia z sobą trochą bielizny i odzienia,
jako tel niektórych przyborów toaletowych. Cozetta
zabrała tylko swoją teką. Jan Yaljean chcąc otoczyć
swoje znikniecie jeszcze większą samotnością i cieniem,
tak sią urządził, le opuścił pawilon ulicy Piumet na
schjłku dnia, co dało Cozecie możność napisania kart
ki do Marjussa. Na u i 'ą Ilomme-Arme przybyli w
nocy.
W milczeniu udali zią na spoczynek.
m Mieszkanie prsy ulicy Homme Annę znajdowało
nię na na tylnym dziedzińcu, na drągiem piotrze i akia*
dato sią a dwóch sypialnych pokojów, i sali jadalnej i
> kuchni przytykającej do jadalnej sali; oprócs tego
by/a izdebka ponai kuchnią a w niej łóftko; ta isdeb
ka dostała sią Touscaint. Sala jadalna s/uty/a równie*
za przedpokój i rozdzielała dwa sypialne pokoje. W
mieszkaniu znajdowały się potrzebne narządzie gospo
d araki e Uspokojenie przychodzi prawie tak mimo
wiednie jak i niepokój; taka to jui ludzka natura
Zaledwie Jan Yaljean znalazł sią na ulioy Homme Ar
me, a niepokój jego zmniejszy/ sią i stopniami znikał.
Są takie uspakajające miejsca, które mechaniosnie nie
jako oddziaływają na umysł. Ulica była mało ucząsz
czana. mieszkańcy spokojni. Jan Yaljean uczuł jakiś
zaraśliwy spokój, wiejący z tej ulioski starego Paryla,
tak wąskiej, te dosyć było polotyć w poprzek niej na
dwóch słupach jedną tarcicę, by zabarykadować ją
przed wozami, ulicą niemą i głuchą wśród wrzawy
miasta, mroczną w biały dsi< ii i jefteli sią tak wyrazić,
nie z lolną do wzruszeń miądsy swymi dwoma szerega
mi wysokich domów stuletnich, które milczały jak
prawdziwe staruchy. Na tej ulicy gości zapomnienie.
Jan Valjean odetchnął w niej. Jakim sposobem mo
gli go wynaleśćf Pierwssem jego staraniem było, u
mieścić „nierosdzielną” obok obok siebie.
Spał dobrze. Noc przynosi radą; motna powie
dzieć: noe przynosi uspokojenie. Nazajutrz rano wstai
prawie wesoły. Sala Jadalna wydala mu sią prseśliez
ną, choeiai w istocie była szkaradną, ze swym okrąg
łym stołem, z niskim kredensem, ponad którym wi
siało pochylone lustro, ze spmehniałym fotelem 1 kil
ku krzesłami, na których leśiły tłomocski Toussaint.
Z jednego z tych tłomoczków wyglądał mundur gwar
daiaty narodowego, Jana Yaljean. Oo do Oosetty, ta
kasa/a Toussaint prsynieść sobie do pokoju bnljonu i
pokasała sią dopiero wieczorem. K' ł» godziny piątej
Toussaint moooo zajęta nowem zwojem gospodar
stwem, postawiła na stole kurczę na simno; Oosetta,
przez wzgląd na ojca, zgodziła sią na nie popatrzeć.
Potem, wymawiając sią upartą migreną, powiedziała
dobranoc Janowi Yaljean i zamknąła sią w swojej sy
piał ni.
(C:ąg dtlaty aartąni.)
PROF. DR. W. A. KUFLE WSIO*
KKtDLM TA tti W. lAth *1.- >«*.!■) nStow*: Od Sr) do uj pu południu I od 7nJ do£*j ulf mrnm
-OŁÓWKY OKI* w MIKSCIk:—
(OLI MH( S MEMORIAŁ KLIK*., 1*>H State St. rń)f Wiohiugton, 10 piętro, pok. lOlk
• •odnłuy oImw oodtfnon • cd lun) m« do IMj w południ* i wjjyUmsi ulndatoU.
W klinie* rblrnrckiarj w CkIranu ( lisimi (Owi. *»l» W. Hnrrl»sa M. *• Wtorki i PinUi od rod*
nj t») do io ruo
CodnlMinln wlncnorwu w iptM* S. i. KV H.kWNim...o. p. u. IMS - Kr* ullen.
• _Truiron: (’snni 70. Wolny w k»łd»J npown
Czy sa cuda na świecie.
Pytanie to stawiają ladzie, którzy, rzec można, cudownym sposobem
■o« tal i wyleczeni a rozlicznych ciężkich chorób.
NIE BYŁY TO CUDA* LECZ TYLKO UMIEJĘTNOŚĆ!
Kto cierpi na Jakakolwiek chorobę a chce się a mej wyleotyó i kto
oho# przywrócić sobie nadwerężone zdrowie, siłę i rzezkoeć, niechaj u w**
tnie przeczyta tych kilka wierszy.
CZY SŁYSZELIŚCIE JUŻ NIECO 0 PROFESORZE COLLINS!
Zaprawdę, że tak, ponieważ jego sława i głośne imię znane sę w co*
łym A wiecie. Studyował on wiele metylko na sławnych europejskich me*
dycznych uniwersytetach, lecz także i w Ameryce. Iłługie lata bawił on
na doświadczeniach, a doskonalił się w lekarskiej umiejętności szybko, po*
meważ przyroda obdarzyła go nadzwyczajna zdolnością, bystrym rona
mem a nadto wielkim talentem.
VZ1^ jest profesor Collins sławnym na oałyra świecie a nie tylko iwy*
ozajni ludzie udaja się do niego o pomoc na wypadek choroby, ale i naj
lepsi lekarze ociekaj* się do niego a prośbę o radę i wyświetlenie, jeżeli
nie mog* zrozumieć jakiegoś przebiega słabości.
Śmiało twierdzić można, te kogo on nie wyleczy, tema 1uź nikt M
świecie nie przywróci zdrowia.
. Proftsor Collins przewodniczy lekarzom w laboratoriom.
Tento zręczny a sławny lekarz założył lekarski inatytat pod imienia
,,The Professor Collins New York Medical Institntc”, 140 West 34 uliea
^or^* aby tem Siwiej mógł śpieszyć ■ pomocą cierpiąoej
W instytacie tym zostało już tysiaoe a tysiące wyleczonych a miedzy
tymi setki Słowników i Polaków.
Z powodu braku miejsca podamy tu tylko niektóre krótkie listy,
zasługujące na wzmiankę. 7
^ oungstown, O, 1 września, 1900.
Panie Profesorze Collinsie!
Posyłam Pana swoj$ fotografie,
abyś Pan zobaczył, io juz wyzdro
wiałem. Przez 5
— lat znosiłem cho
robę. Jeden lekarz
utrzymywał ż e
mam jędra nie
zdrowe, drugi, że
mięśnie stwardnia
ły, trzeci, że pę
cherz mam w nie
-- porzęaau 1 tak d.
Wielkę sumę pie
niędzy wydałem aa kompanie lekar
skie, a i długi czas byłem w szpita
lu. . Pan Jednak odraza rozpoznałeś
moj% chorobę, a pańskie leki za dwa
miesiące przywróciły mi zdrowie.
Z bratnim szacunkiem,
WASYL HRICH.
’ Detroit, Mioh.. 13 sierpnia, 1900.
Pr o/esc r Collins w New Yorku.
Wielmożny Panie!
Pańska sława szeroką fal% płynie
po świecie, lecz gdyby królowie i
cesarze świata zua
h głębokę Pańskę
wiedtę, zaprawdę
nie daliby Pa:m le
czyć biednych lu
dzi, lecz zatrzyma
liby Pana dla sie
bie. Ja miałem to
nieszczęście, te
spadłem ze gębo
Jńw i pokaleczyłeś aię ciężko. Mia
:em wzruszone k°*ci i ciężko się
-kaleczyłem, a lekarze, którzy mię
t-czyli me robili mi nadziei wyle.
zenia. Pan Jednak mię zupełnie
izdrowił. Żałuję tylko, że nie jestem
■f stanie godnie to Panu odpłacić,
Na wieki Pana wdzięczny,
JAN PILARSKI.
Scraaton, Pa., 5 lipo*, 1©00,
Wielmożny Profesorze Collins’a ie*
Sama nie wiem, jak mam wygło*
6ić Panu podziękę, za oswobo
dzenie mie od oież
kich boleści. Cieiw
piałam szalone bó
le w mięśniach,
kłuło mię w bok a
i krzyiacU. Ach!
strasznie cierpia
łam. Kadziłam się
a wiela iekarzów
“ w kraju, leczyli
mię profesorowi*
* Pesztu, lecz wszystko bez skutku*
Myślałam, że już nie będę uleczony
ale przyszedłszy za synem do Ame
ryki, za poradę drugich, udałam się
o pomoo do Pana. Lekarstwa, która
mi pan dwa razy zasłał, sprawiły
ten cudowny skutek, żem dziś dzig*
ki Bogu — zdrowa.
Z podziękę i szacunkiem,
MAKYA KO RESZKA/
Pocahontas, W. Va., 6 maja, 1900. (
Kochany Panie Profesorze!
bi icchaj Panu bóg zapłaci za pa6»
skę pomoc. Sześć lat byłam chore.
udawałam się do
doktorów, ale bes
skutku, bo oi nie
mogli rozpoznaó
choroby. Każdy
mówił inaczej. By
łam jot na smie*4
przygotowany A- '
le w końca onoia
łam jeszcze* ras
aprobować, a dziś Boga dztękaję..
że się do Was udałam. Waste leki
usunęły, bóle, a dziś jestem tłusta,
zdrowa i silna, a ludzie mówię, ie O
10 lat od młoda lałam.
Z jMękuym pozdłowieniem.
ANNA KOYACIK.
WIELKA ZRĘCZNOŚĆ PROFESORA COLLINS*A
w leczeniu molów, kobiet i dziwi znajdujących się w odległości
tysięcy mil.
W umiejętności lekarskiej znane eą pewne symptoma, które opieaoe,
pozwalają całkiem dokładnie poznać jakąkolwiek chorobą. Jeśeli ebony
wypełnią naetępnjąee pytania i przyazlą je profesorowi Collinsowi, o»
oozua dokładnie rob chorobę, a eaybko ich wyleczy. Nie potrzeba od by*
vać Dodró/.T do New Yorku ~ napmzcie tylko.
Czy kaszl ecie?
Wymiotujecie?
Chudniecie?
Macie upławy?
Zle nlę czujecie?
Mecie' ne uralgią?
Holi wae w boku?
Macie biegunkę?
Boli wa* cale ciało?
Bolę waa uszy?
Czujecie kię 7nntonym?
Ciecze wam z uszu?
Macie zly apetyt?
Cierpicie na białe upławy?
żujecie *ię przygnębiony*.
Piecie wa« w gardle?
Marie *łaby wzrok?
lokacie aię rychło?
Rozczulacie Mf prędko?
Macie twardy stolecf
Macie krótki oddech?
Boli «u po jedzeniu?
Macie zawrót głowy?
Hwęrtzi was akóra?
Marie obłożony język?
Trzęsę się wato ięce?
Bije wam mocno serce?
Czujecie acisk na sercn?
Czy męczy was nen?
Czy jzujecie oól w kofioiach?
Macie boleści w piecach?
Czujecie boi po moczeniu?
Burczy wam w klerkach?
Macie zbyt miękkie ciało?
Macie chorobę tuaoty?
Zaziębiacie eię szybko?
Cuchnie waaa pot?
Czu;ecie gorę krew?
Cierp-c a na zakainę chorobę?
Obrzydza się wam jedzenie?
l'rzędowe godziny: od 10 do 1 po poł. t od 2 do 5 wiec*.
W nedzielę Jedynie od 10 do \ po poł.
Lekamwa bywai% zaeyłane praes ekepree do którejkolwiek mlejeat*
wości w Sumach Zjednoczonych.
Momsie pwać w jakimkolwiek jętyko.
Luty adreeujcie.
Professor Collins New York Medical Institnts*
140 Wnt 34 th $tr**t. NEW YORK.,