Zgoda : Wydania dla niewiast. [volume], December 20, 1900, Image 1

About Zgoda : Wydania dla niewiast. [volume] (Chicago, Ill.) 1900-1913

Image provided by: University of Illinois at Urbana-Champaign Library, Urbana, IL

                
No. 51. (No. 15 Wydania dla niewiast).
Chicago, 111., Czwartek dnia 20-go Grudnia 1900 roku.
Kok 19.
„ZGODr OBBBJIZ.S.P.
WYCHODZI w KAŻDY CZWABTKK
biuro lut Contr. I N P. m«l(l *lą
» nomu wiuaytD p.u. lut-IW W. Dwi
•Iob »Ł Chicago. III.
W.z.lkl* II.** w rprt.arh ad mm
Zvii*-Lr. <>i»i koiwpotiiMi ;• do Za
l>.'>'iuCrulr uUrlJ | iik«> lać pod kdn
T. M. HEL1NSKI.
NB-im W. DitUIoi. at. Chicago. Ilia.
Hrnkai; banko.*, pocitowo l pia
•*0d*a pnaiflkt oalatjr po4 adr—■.
M MAJEWSKI,
MA 104 W. DlTlaloo at.. Chicaro. Ulu.
KorMpoadaocT* dotrc *%eo Radakcyl
„Zgody priaajrtal nal.ty pod adr.
S. BAKSZCZEW8KI,
MS-104 W. Divtaloo M, Chicago. Ilia
Wazelki. la* l;*»y w ipn*a<h adml
ntalra. yliitrh ..Zgody", orloauo i to
ból crukmiakicb iwltty ldr«ao«a< do
aakratarza ..Zgody'':
J. OLBIN8KI.
MO-ICH W. DIyI.ioo at.# Chicago, lila.
W STANACH ZJEDNOCZONYCH PÓŁNOCNEJ AMERYKI.
THE WEEKLY “ZGODA”
APPBARINO SYEKT THCKsDAT
la cha o fflcial orgia oł tha
f oltah National AUlaaoa. 0.8.E. A.
8 BARSZCZEWSKI, Kditor,
0#:a lOt- 104 Waat DWłaloa Bt:aat
CHICAGO, ILLINOIS
Ali bualnata comcinnlcatlona ahall
i. add:»-*'J
Tsa Poltah WmIiIt ..Zgoda”.
• r>e ICH W. Divi.|oo at.. Chicago. Ilia
Ali commnnlratioua to tba PoUab
1 Naft Allui.<<* .bali ba* ąildreaaad:
|T. M HELINSKI. Oan’1 Sacratary,
i 101-104 W’ Dtvlaion at.. Chicago, lila.
ORGAN ZWIĄZKU NARODOWEGO POLSKIEGO
Boże Narodzenie.
Święto Bożego Narodzenia
należy do najdawniejszych w
chrześćjaristwie. Do kolebki
kościoła trzeba niemal sięgnąć,
by odnaleść początki powsta
nia tych uroczystości. W II.
* wieku po Chrystusie jest już
Boże Narodzenie świętem koś
cielnera, wówczas bowiem ob
chodzono już je jako takie w
Antjocliji. Według niektó
rych źródeł, zaprowadził je w
kościelnych obrzędach biskup
Telesfor w r. 138, ale podów
czas należało ono do świąt ru
chomych; obchodzono je: to
w styczniu, to w maju. Do
piero w IV w., z inicjatywy
Cyryla, biskupa Jerozolimy,
papież Juljusz I. zwołał nara
dę doktorów kościoła wschod
niego i zachodniego, którzy
uchwalili, aby obchodzić sta
le dzień urodzin Zbawiciela
25 grudnia. Na decyzję taką
mogło wpłynąć między inne
mi, według jednych pisarzy, i
to, że w dniu owym przypada
zrównanie dnia z nocą, odby
wają się więc niejako „naro
dziny słońca”, według innych
zaś, w tym samym dniu poga
nie obchodzili swoje Saturnal
ja. Istotnie uchwała oo. koś
cioła szanowała zwyczaje daw
he, gdyż w tym samym właś
nie czasie i świat Słowian po
gańskich obchodził swoje świę
to Koladu (kuładu), jako dzień
bożka ładu i zgody. Chrześć
jaństwo, obchodząc właśnie
tego dnia święto Bożego Na
rodzenia, uszlachetniło z jed
nej strony obrzędy zwyczajo
we, do dni ostatnich grudnia
przywiązane u ludów przed
tem pogańskich, z drugiej zaś
łatwo utorowało drogę tej uro
czystości do zmienienia się je
dnocześnie w święto ludowe.
W dniu Bożego Narodzenia
obrzędy kościelne zachowują
cechę podniosłości, przybiera
ją charakter powszechnego
wesela.
Zwyczaj odprawiania trzech
mszy św. w kościele katolic
kim w d. 2Ó grudnia pochodzi
z Kzymu; odmawiano je z po
wodu trzech stacyj, przezna
czonych dla papieży na to
święto dla służby Bożej: 1-szej
na mszę w "nocy, 2-giej na
mszę o świcie, 3-ciej o godzi
nach rannych.
W czasach średniowiecz
nych w kościele katolickim
na zachodzie motywa świąt
Bożego Narodzenia przedsta
wiano scenicznie. Osoby, po
jawiające się na scenie, wy
głaszały utwory religijne do
koła żłóbka z dzieciątkiem
Jezus. Św. Józef i Marja. sie
dząc obok żłóbka w milczeniu
radowali się chwałą Dziecię,
cia. Widowiska te, z począt
ku zupełnie niewinne, z cza
sem tak w innych krajuch,
jak w Polsce, przechodziły w
błazeństwa, nie licujące z po
wagą przedmiotu i miejsca, to
też władze duchowne wkrótce
zniosły jo zupełnie. Widowis
ka te poza obrębem kościoła,
pod nazwą szopek i jasełek,
1
utrzymały się do dnia dzisiej
szego. Jedne z nich zatrzy
mały dotąd dawny charakter
religijny my sterjó w; inne,
zwłaszcza po większych mia
stach, podlegały wpływom
sceny, wprowadzając charak
terystyczny żywioł czysto
miejscowy w osobach różnych
narodowości i stanów.
Od czasu wyparcia wido
wisk ze świątyń władze du
chowne pozwalały jedynie na
śpiewanie kantyczek w gwarze
ludowej. Treść tych śpiewów
we wszystkich krajach była
prosta i naiwna. Dowodem
tego nasze starodawne kolędy,
w których wiernie odzwier
ciadla się prostota myśli* i
zwyczajów ludu polskiego.
Wszak w czasie pasterki wieś
niacy nasi, na pamiątkę, że
właśnie w tej chwili Dzieciąt
ko Jezus odbierało hołd od
pasterzy i zwierząt zgroma
dzonych w* stajence, naśladują
bek owiec, ryk wołów, śpiew
i świergotanie ptactwa.
W Iliszpanji nie dawniej,
niż przed stu laty, odbywały
się jeszcze w święta Boże
go Narodzenia średniowieczne
przedstawienia sceniczne we
wnątrz kościołów, wyobraża
jące misterja Narodzin Chry
stusa. Osoby biorące udział
w akcji miały maski na twa
rzy, a przyodziane były w stro
je nader nieodpowiednie; w
ręku trzymały kastaniety,
bębny, gitary i skrzypce. Na
gle wpadły na scenę kobiety
i dziewczęta, tańcząc i śpie
wając z płońącemi pochody
niami w dłoniach. Podczas
tych przedstawień, trwających
przez całą noc wigilijną, urzą
dzano sute biesiady.
Początek spożywania uczty
wigilijnej‘sięga wieków śred
nich. Ucztom takim towarzv
szyła zawsze wesołość. W
każdym domu chrześćjańskim
w kole rodziny poświęcano
przy Wigilji choinkę i wyle
wano na nia wino mówiąc:
„W imię Ojca i Syna”. Stąd
pochodzi zwyczaj przystraja
nia i oświetlania choinki, tak
rozpowszechniony następnie w
krajach chrześćjańskich ku u
ciesze dzieci.
We Francji południowej
dzień Wigilji nie jest postny;
przeciwnie, święto to u ludu
rozpoczyna wspaniała wieeze
rza mięsna. Stół, zastawiony
naprzeciw ogniska, przystro
jony bywa liśćmi wawrzynu
i suchą gałązką oliwną, z roku
na rok starannie przechowy
waną. Przed wieczerzą od
bywa sic uroczyste poświece
nie ognia. Najmłodsze dziec
ko rodziny klęka przed płoAą
cem ogniskiem i powtarza
podpowiadane mu prz< z ojca
wezwania, w których ztyraoa
się do ognia] z prośbą,' aby
przez całą zimę rozgrzewał
skostniałe ńogi małych siero
tek i słabych starców i kalek,
dawał światło i ciepło nędz
nym poddaszom, ale żeby ,
nigdy nie pochłaniał w swo
ch płomieniach spichlerzy u
bogich rolników, ani okrętów
wiozących żeglarzy po bez^
miernych morzach. Odmó
wiwszy te wezwania^ dziecię
wylewa na ogień szklankę go
towanego wina, poczem cała
rodzina siada uroczyście do
stołu* Noc wigilijna jest w
tamtejszych okolicach właści
wem świętem. Przez całą tę
noc ubogim wolno żebrać pu
blicznie, śpiewając kolędy.
Dzieci rzucają im przez okna
jałmużnę w woreczkach z pa
pieru, którego koóce zapalają,
aby żebrak widział gdzie pie
niądze padają. Wieśniacy
Francji południowej pod stół
wigilijny kładą część jadła dla
nieboszczyków z rodziny.
Do modlącej się Polski
O! módl się Polsko — dziś ci jasz
cze pora
Czerpać otuchę w modlitwie i pię
ciu.
Milą jest niebu piersi twej pokora,
1 ból w twetn słowie i 1/.h w tweni
spój rżeniu—
W cichości jeszcze Pan twych mo
dłów słucha,
O! módl się Polsko, i pokrzepiaj
duchu.
Jak w przeddzień fądów świat pełen
jest lęku;
Niepewne skrzydła czas po nad nim
waży.
Anioł twój jeszcze klęczy z urną w
* ręku.
Skrzydłami srebrnych łez nie otarł
z twarzy,
I słucha pieśni, co ku niebu pły
nie;
Jeszcze jest smutny, lecz wie o go
dzinie.
Jeszcze czns! módl się, blacraj prze
baczenia;
Ziemię w niebiosa podnoś w two
jem łonie.
•Przebaczaj winnym, ciemnych ra
tuj z cienia.
Miej dla zachwianych miłujące
dłonie,
I wódź do świątyń i mów, że tu
ciekła
Krew z twego serca na zagubę
piekła.
Módl się — lecz powstań na świta
niu zdrown,
Wyniosła praca ponad zwątpień
bole.
Rumienia twego Polsko, tarcz sta
lowa,
Światu niech bożą odzwierciedli
wolę.
Tak wyjdź przed domy, i stań po
twej męce.
Wsparta na pługu, z szablą w pra
wej ręce.
Bóg cię nie zmienił na wieczną
Izawnicę,
Matko wyniosłych duchów i ry
cerzy.
Gdy dzień twój błyśnie anioł bły
skawicę
Rzuci w krew z urny i w skrzydła
uderzy:
Krew ta czerwona nad światem za
pała.
Ale ty czuwaj, byś nie przesły
szała.
A gdy usłyszysz, spiesz na bitew
pola.
Orężem wrogom kreślić twoje pra
wa.
Tr.^ć z mogił harfy żałobne Kola.
Za sztandarami wznoś radośnie:
„Sława!”
I walcz pamiętna, że Bóg czynów
Bogiem,
Walcz Polsko jak lew na polach z
twym wrogiem.
Lecz biada tobie! gdybyś jak de
wotka
W kościołach gromów przemodiiła
l^orę.
Taui nieochybne zniszczenie cię
spotka,
I Bó<? zostawi cię jak. dziecko cho
re.
Klęczące we łzach na kościelnym
profil,
A tylko z modłów wiedzące o Bo>;u.
Obcej się woncz*s poruczy prawicy,
Abyś w cierpieniach dorosła na
męża.
Lecz nie! ty czujesz hasło w bły
skawicy,
Ty wiesz, że wkrótce c/as dobyć
oręża,
I staną'- w polach jak przed latyś
stała —
O! czuwaj Polsko, byś nie przesły
szała.
Mieczysław "Romanowski.
Śluby Panieńskie
CZYLI
MAGNETYZM SERCA.
w Iklark, wlrrwm,
Aleksandra hr. Fredry.
(Ci.jŁf dalszy.)
Klara, Chodźmy ztąd wszyscy.
Aniela. Zostawmy samego.
Albin. Ja-i w nocy tak nie śpię
P. Dóbr. To zawiełe.
Klara Chodźmy.
P. Dmbr Ale nie ...
Aniela (ciągnąc za rękę), Moja
mamo, proazę.
Klara (biorąc zadru^ą rękę).
Ja takż^* za niin supli&ę zanoszę;
Wszakze się wyśpi jak sobie po
ściele.
Tak sobie posiał, niechże śpi do
woli.
(do Albina z niecierpliwością).
No, chodżże wat pan — prędzej! —
pst! — powoli!
(Wszyscy wychodzą — Gustaw śpi
— wkrótce wbiega Kadost — przy
patruj’e się z żalem Gustawowi —
zakłada ręce i siada na krześle, na
któreui siedziała pani Dobrójska).
Scena X.
Gustaw, Kadost.
Radokt (żałośnie, ledwie nie z
płaczem, coraz głośniej).
Gustawie! mój Gustawie! okrutny
Gustawie!
(Gustaw otwiera oczy i patrząc
przed siebie, odpowiada jakby pani
Dobróskiej).
Tak, mościa dobrojdziejko. ja t się
na wsi bawię.
Kadost (parskając śmiechem).
I śmiać się muszę, kiedy łajać
' chciałem.
Gustaw (zadziwiony, p<> krót
kiem milczeniu wstając).
Zasnąłem trochę.
Radost (ironicznie) Gdzie tam.
Gustaw (z nieukontentowaniein)
Spałem, spałem. Niema co mó«tić.
Radost (udając Gustawa). ,..Iak
się dziś poprawię.
„Zadziwisz się stryjaszku'* — Otó;
się i dziwię,
Ześ dobrze zasnął i chrapał, szczęś
liwie.
Gustaw (z nieukontentowaniem)
No, spałem, prawJai ale z drugiej
strony.
Trudno kochanka uśpi link moź
dzierzy,
, (z ndanem uczuciem).
Łacno głos fletów, głos kobiet
pieszczony
Rad. O! o... głos fletów! Niby
kto uwierzy!...
Dla Boga, chłopcze! Boska na mnie
plago!
Prfiżnoż cię ścigani prośbą i u
wagą,
Powiedz, czy serce zastygło w tweni
łonie.
Spać przy ' kochance, jakby już
przy żonie?
GURT. (nickontent z siebie, od
trącają'1 krzesło).
Hm! djabeł nadal krzesło tak wy
godne!
Tak mnie znienacka jakoś... roz
marzyło.
Rad. I chce się żenić! — To
zaloty modne!
Chcesz spić, no, to spij, kiedy ci
ępać miło.
Gt*»r. Ale siryjaszku, to nie
chcący było
Rad A cóż u djaska! miałżeś
jo.. cze może
Dobranoc wszystkim pcw;edzieó
dokoła?
Grsr. No, co, stryjaszku, nie
zachmurzaj czoła;
V\ szystkim nieszczęściom zaraz
kres położę.
K\d. (zatrzymując go). .Jak? co?
gdzie?
G L»r. Wszystko chcę naprawić
godnie.
Rad. (prosząc najpokorniej).
Guciu, Guciuuiu, nie czyń mi za
kały,
Bądź te/, rozsądny, tydzień, tydzień
mały!
Gust. Będę, stryjaszku, będę...
dwa tygodnie!
Rad Dla ciebie błagam
Gust. Stryjaszku kochany!
Wart twego gniewu, wart jestem
nagany,
L mieni czuć, cenić ojcowskie prze
strogi,
Dzięki ci, dzięki, stryjaszku mój
tirowi, (ściskają się).
Rad. (rozczulony) Guciu kocha
ny! (po krótkiem milczeniu).
Ale ja się boję.
Że ty dziękujesz i znów zrobisz
swoje.
Gust. Nie, teraz jestem, będę
zakochany,
Z samym Albinem na wyścigi idę.
Rado*t (wstrzymując go).
Ach, czekaj! nową naprowadzisz
biedę.
Za drwinki wezmą nagłość tej od
miany.
Gust. Nie, westchnę tylko — raz
na pół godziny.
Lecz patrzeć będę, tego mi nie
zganią,
Ale jak patrzeć! — .Tuż: wiem. —
Wzrok jedyny!
(biorąc pod rękę i ciszej)
•Jak niegdyś patrzał stryjaszek na
panią...
Radost (zatykając mu usta)
Cicho, bądź cicho! (oglądając się).
Ty widzę, szalony.
Gust. Ale co gorzej, co mnie
trochę smuci,
Ze panna na mnie i okiem nie
rzuci.
Rad. Ach uiój Gustawku, wszak
ty szukasz żony;
Chciałżebyś takiej, co ściga oczyma,
Jakby wolała: „Kto kogo prze
trzyma”
Lub tej, ce spojrzy i westchnie
przed siebie,
Jakby szeptała: „Poszłabym za
ciebie”.
Gust. Nie—ja chcę. chociaż
niby jestem trzpiotein...
R\n (z westchnieniem i Niby!
Gust. Dubrą mieó żonę.
Rad. A któż wątpi o tein?
Gust. 1 gdybym nie czuł przy
miotów Ąnieli,
(Radost w niemem zachwyceniu
wyciąga ręce ku nieinu)
Jużbyście mnie tu dotąd nie wi
dzieli.
R ux»st (ściskając go)'
Ach, jukiż anioł przemówił przez
ci“bi‘*?
Gust. Prnwda? — Rozsądnym
umiem być w potrzebie?
Rad. Ach, strasznie, strasznie,
byle tylko trwale.
Gust. Idę więc biegać, spawać...
R\d (żałośnie, zatrzymując go).
Tego wcale...
(Gustaw przerywa mowo Radosta
gwałtów nem uściśnienicm, w któ
rem mówi wiersz następujący)
Gust. Sam się zadziwisz, jak
się ci-^iś poprawię!
(wytrąci niechci *y tabakierkę z
rąk K i łost i. a wybiegając wy.rr ica
krzesło — Radost goniąc za taba
kierką i raz na mą. raz na tłustawa
patrząc, gdy zasłona spada).
Rad. Czekaj! zmiłuj się! o Boże!
Gustawiel
Koniec aktu pierwszego.
AKT II.
Scena L
PaVI DoBBÓJaK.A, Radost.
P. Duek Tak, tak panie Ra
dośnie. podzielam twe żale,
Ale mi eię pan Gustaw nie podobał
wcale.
Miłość własną, przecząca, co dru
gim należy,
Najtrudniej mi przychodzi przeba
czyć młodzieży.
Rad. Tej wady Gustaw nie ma.
P. Dóbr. Ma tylko zalety,
A żadnej wady? — prawda?
Rad. Ach. ma, ma, niestety!
I*. Dóbr. A ta jest?
Rad. Roztargnienie, wesołość,
pustota...
No. co mam obwijać — trzpiot!
P. Dobk. Nie widzę w nim
trzpiota.
Rad. Ach mościa dobrodziejko,
któżto już zaprzeczy?
Ale ma serce dobre, głowę nie od
rzeczy;.
To nie minie jak plockość z czasem
nie uleci.
io jest szczęścia rękojmią ule. żony
i dzieci.
P. Dóbr. Wszystko dobre w nim
widzisz.
Kad. Kocham go j’ak syna.
(żałośnie )
Ale tylko ja jeden.
P. Dóbr. To nic moja wina.
Rad. I Aniela się krzywi.
I. Dóbr. I wprawzie ma czego.
Kad. Biedny Dostawek! Wszy
scy bij zabij ua niego.
P. Dóbr. A ten sen? jest trzpio
towstwo? — nie lekceważenie?
Rai*. Ach! wszakcim go obudził!
P. Dóbr. A to'jak ocenię,
Gdy potem wleciał do nas, jakby
jęty szałem?
Co robił? — Byłeś.
Rad. Wszakci ua niego mruga
łem!
P. Dóbr. Lubię w młodym we
sołość-; i wesołość szczera,
Choć czasem w zbytek przejdzie,
jednak wzgląd odbiera.
Lecz udana już nie ma do tych
względów prawa,
I taka dziś wzbudziła szaleństwa
Gustawa.
Rad. Szaleństwa! — Był szalony
to niema gadania.
Lecz czasem i nieśmiałość do tego
nas skłania:
Drży, stoi, a potem huż! jak ów koń
z narowu,
Co raz z miejsca, już nie zna ni
płotu, ni rowu.
Otóż tak i z Gustawem — nikt nie
. wie co gani.
P. Dóbr. (wstrzymując się od
śmiechu) Co? on?
Rad. (sens kończąc) Nieśmiały.
P. Dóbr. Gustaw*?.
Rad. Gustaw. Ręczę pani.
P. Dóbr. A, wyliornie, (śmieje
»>v)
O hiedny! biedny Gucio mały
Trzech nie zliczy! (śmieje się).
Rad. (zmięszany) No... prawda,
że jest nadto śmiały,
(żałośnie)
Ale cóż ja mum robić?
P. Dóbr. Wziąśó go lepiej w
kluby.
Bo mówiąc między nami, ten (mis*
ławek luby
Wyrabia ze stryjaszkiem. co mu
się podoba.
Rad. OLio, ho. ho! — I jedna nie
przeminie doba
Ż by mu pateruoster nie wleciał
do ucha
P. Dóbr. O. tak. wiem dobrze:
waćpan zrzędzisz, on nie słucha
Rad. Ach, jak on mi dziękuje
za każdą przestrogę!
Ale chcesz pani prawny, ja nią słu
żyć mogę;
Pani todobrodzicjka psujesz panny
swoje.
P. Dóbr. »la psuję!
Rad. Pani.
P. Dóbr. Bój się Bogat
Rad. Ja się boję,
Lecz tak jest.
P. Dóbr. Drżą przede mną.
Kai>. (ironicznie) Zapewne!
P. Dore. 1 j>'wnie.
Szkoda. żeś tu dziś nie był, jak
płakały rzewnie*
R.yd- Ale chociaż ja zero, Gu
staw pełen winy,
Jednak nie mi nie kryje.
P. Dóbr. Cóż znaczą te miny?
Ściągasz je do Anieli,. albo też tło
Klary f
Had. Hm! lun!
P. Dobk. Cóż?
Kad. Jakieś śluby!
I*. Dóbr. Dziecinne zamiary,
1> których nie clicę wiedzieć, do*
myślani się ledwie*
Długo przy matce Klary bawiły
obiedwie,
W iesz, jakie przed oczyma miały
tam pożycie;
Przyteni kilka złych książek prze
czytanych skrycie
Równie jak mego szwagra gorszące
. rozmowy
\N poiły, nie w ich dusze, ale w mło
de głowy
<>wą nienawiść mężczyzn, którą
ciągle puszą.
Nncóż więc zbijać myśli, co sio
zmienić muszą?
Rad. Zmienić się. zmienią pew
nie, lecz kłopot dla (iucia.
F. Dobu. Zresztą lepiej za ma
ło, niż za wiele czucia.
Rad. (z uczuciem całując ją W
ręko).
Ach mośoia dobrodziejko!
P. Jk»BK. Znwsze Radost jeszcze.
Rad. (jakrwprzódy) Zawsze.
P. LJobk. Idź, popieścić Gucia!
(<Mlchodzi).
Rad. (grożąc) Już ja go po
pieszczę.
(Ciąg dalszy nastąpi.)
0 kobietach.
— Obrończynie. Kobietom, któ.
re zdały egzaminy prawnicze, wolno
obecnie zapisywać się na listę adwo
katów w Paryżu i w oałej Francji*
dotychczas nie mogły stawać przed
kratkami dla prowadzenia obrony.
Prawo to służy już oddawna kobie
tom w Danji i w Stanach Zjednoozo*
nyoh Ameryki Północnej, w Rumu
nji, Szwecji, Norwegji, w dwu kan
tonach Szwajoarskicb, w Kanadzie,
w Nowej Zelandji, w Indjach, w
Chili, w Meksyku, w Japonji i w Ha
wai. We Włoszeoh sad apelacyjny
turyński w 1888 r. przyznał „adwo
kat ot.” pannie Lydji Paet prawo ata
wania w sądzie kasacyjnym.
— Pani < ani iii, jako korespon
dentka wojskowa paryskiego czaso
pisma kobiecego „La Frondę”, na
parowcu „Kalendo" wyruszyła aa
plac boju do Chin, ale parowiec ze
tknął się z okrętem japońskim i po.
szedł na dno. Zginęło 83 pasaże,
rów; inni ponieśli ciężkie obrażenia,
między nimi i pani Camili.
— Małżeństwo ks. Mancheste
ru. Londyńskie „towarzystwo”
wzburzone jest małżeństwem 28 let
niego księcia Manchesteru z amery
kanką, miss Heleną Zimmermann,
córką miljoneia. Ślub odbył się w
małym kościółku londyńskim o
wczesnej godzinie, wobeo czterech
Świadków jedynie. Matka księcia i
ojciec panuy młodej dowiedzieli się
dopiero z dzienników o małżeństwie
swych dzieci. Nie pierwszy raz ks.
Manchesteru wznieca „skandal”.
Przed kilku laty wstąpił na scenę,
potem był reporterem w „New York
Journal". Obecnie jest zupełnym
bankrutem. Miss Zimmermann jest
córką mil jonowego wiceprezesa kom
paaji kolejowej Cincinnati-Ifamilton.
P. Zimmermann był bardzo prteciw
, ny związkowi swej córki z księciem,
albowiem sądzi, że bogate amerykan
ki powinny wychodzić za ameryka
nów,
— Ślub poety. W kościele Ma
ryaokim w Krakowie odbył się ślub
znanego poety, autora „Zaczarowa
■ego koła", Lucjana Kydla a w łoi