Zgoda : Wydania dla niewiast. [volume] (Chicago, Ill.) 1900-1913, January 17, 1901, Image 1

Search America's historic newspaper pages from 1770-1963 or use the U.S. Newspaper Directory to find information about American newspapers published between 1690-present. Chronicling America is sponsored jointly by the National Endowment for the Humanities external link and the Library of Congress. Learn more

{
                  title: 'Zgoda : Wydania dla niewiast. [volume] (Chicago, Ill.) 1900-1913, January 17, 1901, Image 1',
                  download_links: [
                  {
                   link: 'https://www.loc.gov/rss/ndnp/ndnp.xml',
                   label: 'application/rss+xml',
                   meta: 'News about Chronicling America - RSS Feed',
                  },
                  
{
    link: '/lccn/2017218620/1901-01-17/ed-1/seq-1.jp2',
    label: 'image/jp2',
    meta: '',
},
{
    link: '/lccn/2017218620/1901-01-17/ed-1/seq-1.pdf',
    label: 'application/pdf',
    meta: '',
},
{
    link: '/lccn/2017218620/1901-01-17/ed-1/seq-1/ocr.xml',
    label: 'application/xml',
    meta: '',
},
{
    link: '/lccn/2017218620/1901-01-17/ed-1/seq-1/ocr.txt',
    label: 'text/plain',
    meta: '',
},

                  ]
                }

Zgoda : Wydania dla niewiast. [volume], January 17, 1901, Image 1
About Zgoda : Wydania dla niewiast. [volume] (Chicago, Ill.) 1900-1913

Image provided by: University of Illinois at Urbana-Champaign Library, Urbana, IL

Image: of 4. Page

All Pages

Issues

All Issues Text | PDF | JP2 (5.7 MB)

Zgoda : Wydania dla niewiast. [volume] (Chicago, Ill.), 17 Jan. 1901. Chronicling America: Historic American Newspapers. Lib. of Congress. <https://chroniclingamerica.loc.gov/lccn/2017218620/1901-01-17/ed-1/seq-1/>

Newspaper Page Text

I
)
1
I
I
„ZMDIT II6MZ.P.P.
WYCHODZI w KAŻDY CZWARTEK
Wero /tli Cantr. Z.N.ł*. tnirdci «ią
w dc. rac whinjn n.n. lUt-lUt W. D»y».
nłou ot Chicdgo, ItL
W«wlU« lloty w tpnwKł i miił.
Z«l*zku oiu koroaponden 70 do Za
rttpluCenlr. naloty pi ooo/taC pad Mir*
mu' :
T. ■. BILIŃSKI,
MH«W, DlTtaton Chicago, IH».
Prakuy bankowo, pocilow* I pin
n*d«ixa praaayW. naloty pod adtnoaia:
V. MAJEWSKI.
103-KM W. DirUton ot.. Chicago. Ilia.
Korno pondonrtro dotyrz%ra Redakcy I
•Zgody priwynf naloty pod adr.
8. BARSZCZEWSKI,
MC-104 W. Dirtaton ou. Chicago. Ula.
Warolkic aat lioty w oprawa*k wini'
nlatractrjnyrh ..Zgody". ngtoazan 1 ro
b/t ■ rukaiokub naloty adroaować du
oskrotarta „Zgody• :
J. OLBINSKI.
102-104 W totltloaiL, Chicago, lila.
Ali bnoiBM* communlcationa obali
bo addrnoood:
Thn ?oli*h Wnnkly ..Zgoda".
102 104 W. DiyIoiod at.. Chicago, Ilia
AU coraimnlcationa to tha PoUab
Nafl Alliaoce «hall bo addraaaad:
T. M. HEblNSKI, OanlSacratary,
102 104 W. Divloion ot., Chicago. Ula.
APPSAR1MO etery TBURSDAT
la tha offlctal organ of tha
Polith National AUianea, V. 8. N. A.
I. BARSZCZEWSKI. Kditor,
OBca: 102- 104 Want Dirialaa Btraat
CHICAGO, ILLIHOIB
HE WEEKLY “ZGODT
ORGAN ZWIĄZKU NARODOWEGO POLSKIEGO Wr STANACH ZJEDNOCZONYCH PÓŁNOCNEJ AMERYKI.
No. 8. (No. 3 Wydania dla niewiast).
Chicago, 111., Czwartek dnia 17-go Stycznia 1901 roku.
Bok 20.
( JUBILEUSZ
Henryka Sienkiewicza.
Według relacji pism warszaw
skicli, uroczystość urządzona dnia
22 grudnia r. z. w Warszawie, dla
uczczenia 25cio letniej działalności
pisarskiej największego z powieś
cio-pisarzy naszych, odbyła się w
następującym porządku:
W Kościele.
O godzinie 11 wszedł od strony
zakrystji do presbiterjum jubilat,
któremu towarzyszyła córka z wią
tzanką kwiatów polnych w ręku.
Za chwilę w otoczeniu kilkunas
tu kapłanów, oraz 12 alumnów se
minarjum, wyszedł z uroczystą wo
tywą ksiądz biskup-sufragan Ka
zimierz Ruszkiewicz.
Presbiterjum całe wypełnili
przedstawiciele inteligencji, liczni
ziemianie z bliższych i odległych
okolic nawet, wreszcie członkowie
komitetu jubileuszowego, komitet
kasy literackiej, oraz liczni przed
stawibiele świata literackiego i
dziennikarskiego. Od strojów ele
ganckich wewnątrz kościoła wy
próżniały się siermięgi włościan.
' W czasie nabożeństwa chóry
•Lutni i orkiest'a dęta pod dyrek
cją Piotra Maszyńskiego wykonały
podniosłe utwory religijne.
W Ratuszu.
O g. 12 w południe sala ratuszo
wa zaczęła zapełniać się publicz
nością, a na kilka minut przed g. 1
sala i galerje były już napełnione.
Naprzeciw wejścia ustawiono
estradę przybraną roślinami egzo
tycznemi, na niej stół, a po za nim
* szereg foteli, w środku fotel okryty
pluszem dla jubilata.
Punktualnie o 1 przybył Henryk
Sienkiewicz, a przy wejściu na sa
lę, powitany gromkimi oklaskami,
zajął miejsce na estradzie, mając z
prawej strony Feliksa hr. Czackie
go, z lewej biskupa Ruszkiewicza.
Po zajęciu miejsc chór „Lutni”
męzki i damski wykonał pieśń Mu
szyńskiego „Wierzcie Rycerze”,
poczem biskup Ruszkiewicz prze
mówił do jubilata w te słowa:
„Szanowny Jubilacie! Złożyliś
my przed chwilą w świątyni Pań
skiej dzięki Panu Bogu, albowiem
wszelki dar doskonały z wysoka
jest, zstępujący od Ojca Światłoś
ci, dzięki za to, że społeczeństwo
nasze otrzymało mistrza słowa,
który zbogacając naszą literaturę,
stał się chlul>ą kraju wobec całego
cywilizowanego świata.
To też ogół, miłujący swą mowę
i swój obyczaj, poczuwa się do o
liowiązków wdzięczności, z które
go wywiązując się, obchodzi 25-le
cie Twojej działalności literackiej
> > składa Ci, Szanowny Jubilacie,
dar, n ie wy równający Twoim zasłu
gom. nie ł>oguty — ł>ośmy wszyscy
nie bogaci.
" • /«• <iaru me mierzy się sr>mą
■wartością imiterjalną. ufamy, iż
będzie Ci miłym, łio ko ofiaruj**
nasze sijołeczeńatwo, ł>o płynie z
tysiąca serc, miłujących wszystko
co swoje i ceniących Twe prace.
Cichy zakątek ziemi, po której
stąpać łłędziesz i szmer liści drzew,
w których cieniu łiędziesz szukał
odpoczynku wśród prac umysło.
.wych, l>ędą ci przypominały tytuł
wdzięcznych, którym Twe pisma
'podnosiły duszę i koiły serca.
Składamy Ci zarazem serdeczne
życzenia, aby Ci Ojciec Św iatłości
dłubie łata pozwolił pracować dla
dobra i chwały kraju.
A te chwile publicznego hołdu i
uznania niech się staną podnietą
do tworzenia wielu jeszcze pięk*
nyoh i wspamnłych dzieł, które
sprawdzać ł»ędą wyroki mądrości
Najwyższej, że język mądrych jest
zdrowie!”
/'rzy wręczeniu aktu «)arowizoy
I c^WtRorka cztery biało ubrane
I dziewczynki: Mania Wańkowi
czówna, Zosia Papi. Irenka Ol
szewska i Jadzia Żukowska wrę.
czyły jubilatow i cztery wielkie al
bumy oprawne w płótno i w stal o
kute z podpisami ofiarodawców.
Po skończonej przemowie chór
„Lutni” wykonał pieśń Moniuszki
„Cichy domku”, puczem ks. rektor
Chelmicki jako członek komitetu
zaczął wywoływać kolejno delega
cje przybyłe z adresami. Na uro
czystość przybył arcybiskup ks.
Wincenty Chościak Popiel, w a
systencji ks. prałata Siemca.
Podczas tej ceretnouji Sienkie
wicz przyj my wał dary i adresy,
stojąc.
Przy wejściu każdej deputacji
na estradę, rozlegały się gromkie
oklaski ze wszystkich dłoni. Sien
kiewicz wzruszony dziękował dele
gatom uściśnieniem ręki. Wraże
nie w tej chwili było wzruszające i
na długo, bardzo długo pozostauie
w pamięci każdego z obecnych.
Oto jego podziękowanie spisane
dosłownie:
Mowa Sienkiewicza.
Trudno mi wypowiedzieć słowa
mi, jak dalece wzrusza mnie dzień
dzisiejszy i wszystko, co mnie w
nim spotyka. Ja, który z powodu
prac moich dużo zajmowałem się
przeszłością, z najgłębszein roz
rzewnieniem przypominam sobie,
że w dawnych czasach tak nagra
dzano wojowników, zasłużonych na
polach bitew.
Dziś jednak trzeba przedewszyst
kiem służyć społeczeństwu codzien
ną, długą, wytrwałą pracą. I właś
nie tę pracę moją kraj wynagradza
w sposób najwspanialszy, najszla
chetniejszy i najzgodniejszy z na
szą tradycją, bo wynagradza zie
mią.
Nic nie przychodzi bez trudu,
zatem i ja musiałem tworzyć w po
cie czoła, ale rzec mogę, że Bóg
błogosławił mej pracy. Zyskałem
miłość swoich, uznanie obcych, a
nawet względny dostatek, brakło
mi tylko jednego: ziemi naszej, tej
ziemi, z której wyrośliśmy wszys
cy, która jest i będzie niewzruszo
ną podstawą życia i nieśmiertelną
walką pokoleń. Aż oto wzywa mnie
tu mój kraj — i ofiaruje mi szmat
tej naszej ziemi, dla której praco
wałem — ofiarując ją dla mnie i
moich dzieci.
Dar to wielki, dar dla 6erca i du
szy zarazem! W pracy, w zmęcze
niu i wyczerpaniu przychodzą cza
sem chwile zwątpienia, czy te wy
siłki, które się ponosi,*są pożytecz
ne, czy ten clileb, który się podaje,
jest zdrowy i pożywny. A wy tym
darem przynosicie mi uspokojenie.
Kościół przez twoje U9ta, dostojny
kapłanie, powiada mi: „potyka
niem dobrem, potykałeś się” —
krnj mówi przez was, panowie:
pracowałeś rzetelnie, dawałeś chleb
zdrowy, a oto ta ziemia, którąć o
fiarujem — niech ci będzie świa
dectwem służby.
/.« szczęscie, co za usponoje
nie, jakie wspomnienie dnia tego
dla mnie i dla mych dzieci po
wszystkie dni ich fcycia. Gdzie
znajdę słowa tak silne, jak moja
wdzięczność za tę ziemię i za te
wszystkie dnry? Z serca wyrywa
mi się tylko okrzyk: dzięki krajo
wi, dzięki wam, panowie z komite
tu, którzyście nie żałowali trudów
i pracy dla uwicia tego wieńca — i
niech *yje. niech kwitnie to serce
ogólne, które tak umie czuć i wy
nagradza*.
1*0 przemówieniu Sienkiewicza,
nrzywitain-m długimi oklaskami,
chór „Lutni” odśpiewał utwór
Moniuszki ..Pieśń rycerską”, a na
zakończenie trzykrotne hasło:
„Niech Żyje nam".
W Teatrze Wielkim.
Na kilka minut prani g. 7 wi
downia teatru Wielkiego zapełniła
się wyborną publicznością w stro
jach balowych.
Sienkiewicz zajął lożę I-go pięt
ra z lewej strony, ładnie udekoro
waną kwiatami białymi i różowy
mi. W chwili kiedy wszedł do lo
ży, publiczność powstała z miejsc,
witając go gorącymi oklaskami,
które trwały dłuższą chwilę.
Przedstawienie rozpoczęła or
kiestra pod dyrekcją Młynarskie
go, wykonaniem poloneza Es-dur
Kurpińskiego.
Drugi numer programu ol>ejmo
wał „Pieśń dożynkową", kantatę do
słów Marjana Gawalewicza, skom
ponowaną przez Piotra Maszyń
akiego. Kantatę wykonała „Lut
nia' z towarzyszeniem orkiestry.
Następuie odegraną została ko
medja w I akcie Henryka Sienkie
wicza „Zagłoba swatem".
W idowisko zakończyły żywe o
brazy na temat utworów jubilata:
„Za chlebem", „Pójdźmy za nim”,
„Pojedynek Kmicica z Wołody
jowskim", „Pożar Rzymu” i „Apo
teoza”.
Raut.
Po przedstawieniu, które skoń
czyło się o godzinie 11-tej, sale re
Bursy kupieckiej zaczęły przepeł
niać się gośćmi, a w kilka minut
przybył Sienkiewicz w towarzyst
wie córki, której wręczono bukiet
z żywych kwiatów.
N\ prowadzony na salę i powita
ny fanfarą orkiestry, zaj.ął jubilat
miejsce na estradzie, poczem prze
mówił prezes kasy literackiej Sta
nisław Krzemiński, a po nim Jul
ian Adolf Święcicki. Na to Sien
kiewicz odpowiedział w te muiej
więcej słowa:
-,W pierwszych latach mojej
działalności literackiej w literatu
rze panowały odmienne prądy. Po
wieści historycznej odmawiano zu
pełnie prawa istnienia: mimo to u
tworów moich nie krytykowaliście,
lecz przychylnością dodał iście, bodź
ca do dalszej pracy. Dzięki wam
za to koledzy! Za przychylność
płaciłem i płacić będę przychylnoś
cią. Za serce sercem. Zacnemu
prezesowi kasy literackiej i tobie
druhu i kolego z ławy uniwersytec
kiej dzięki! Dzięki wam koledzy
literaci!'’
Po przemówieniu Sienkiewicza
zagrzmiały gromkie okrzyki i o
klaski. Rozentuzjazmowani goście
podnieśli jubilata w górę wśród o
krzyków pełnych szczerego zapału.
Zabawa ogólna przeciągnęła się do
późnej nocy.
Podczas rautu nadeszło do Sien
kiewicza z różnych miast Europy i
Ameryki około GO-ciu telegramów.
Niemal wszystkie także wieększe
miasta, tak w Królestwie, jakoteż w
Poznańskiem i Galicji, urządziły w
dniu tym obchody, świadczące, jak
popularnem stało się imię Sienkie
wicza w narodzie polskim.
Cześć wielkiemu pisarzowi!
Śluby Panieńskie
CZYLI
MAGNETYZM SERCA.
lionj.dJ* w i tklatk, wl.r.f.m,
Aleksandra br. Fredry.
(Ciątę dalszy.)
Scena IX
Albin, Klasa.
Albin. Nigdyż, Klnro, nie przyj
dzie chwila wypłakane,
Kiedy balsam otrzyma sroga serca
rana?
Klara. Otrzymać może, ale nie
odemnie.
Albin. Ja kocham.
Klara. Ja wiem.
Albin. Zaczekam.
Klara. Daremni*.
Albin. Błagam
Klara. I)ość tego.
Albin. Okrutna!
Klara. Byc może.
Albin. Obym mógł przestać ko
, cbać!
Klara, (kłęliek opada, Albin go
ni i podnosi). Daj to Boże,
Zęby raz jeden wypadł kłębek z
dłoni,
A waćpan za nim nie byłeś w po
«oni;
Żeby raz chustka padła ze stolika.
A waepan za nią me leżał na ziemi;
Żebym raz chciała nożyczek, no
żyka.
Waepan nie szukał, nie latał za
ni^mi;
Żebym raz mogła jeden kichnąć
skrycie.
Nie słysząc wróżby na stuletnie
życie!
Nie, to prawdziwie już nie do znie
* sienią!
Albin. Jeśli pragnę uprzedzać
wszystkie twe życzenia.
Jeślibym całe życie chciał poświę
cić tobie,
Przypisz to mej miłości i swojej
osobie.
Ale żem nie mógł zmiękczyć serce
nazbyt harde.
Powiedz Klaro, czym przeto zasłu
żył na wzgardę?
Klaka. Nie, na wzgardę nie, ja
tego nie mówię.
Albin. Ach, jeżeli nie wzgarda.
jakże się to zowie?
Klaka. Przykre mi często są
jego cierpienia,
Że szczere, wierzę, lecz to nic nie
zmienia.
Na głos mężczyzny Klara ucha nie
ma,
-> lenawisc wszystkim przyrzekła,
dotrzyma.
Albin. Ach, w tej nienawiści
moja czyść nie mała.
Klara. Nie największa.
Albin. Ach, Klaro, gdybyś po
jąć chciała.
Co się na twe wejrzenie w mojej
duszy dzieje,
Pewniebyś serca mego ziściła na
nadzieje.
. Klara. Pewniebym nie ziściła.
Albin. Nigdy?
Klara. Dość już proszę.
Albin. Okrutna! tein słowem
śmierć...
Klaka (śmiejąc się) Ach, śmierć,
śmierć przynoszę!
Albin. Wkrótce tej nowej chlu
by świat ci pozazdrości.
Klara. Żaden mężczyzna dotąd
nie umarł z miłości.
Albin. Bo żaden nie mógł, ale
nie jeden chciał szczerze.
Klara. Chęć więc za skutek
trzeba wziąść w tej mierze.
Obchodząc zatem śmierć pana Al
bina,
Moja żałoba od dziś się zaczyna.
Albin. Ach dobrześ, widzę, ra
dził. szczęśliwy Gustawie!
Klara (ironicznie). Cóż radca
stanu poradził łaskawie?
Albin (Albin powoli, Klara mó
wi prędko).
Nie kochaj, rzekł, lak czule, a bę
dziesz kochany.
Klara. Nie kochaj! proszę, już
mu na zawadzie,
7ji ktoś jest wierny i w tom szczęś
cie kładzie;
Już. go to korci, jużby chciał od
miany.
Albin. Dwa lata wzdychasz, pła
czesz, a sam nie wiesz czego.
Klara. A sam, sam nie wiesz!...
słyszał kto co podobnego?
Albin. Każda już zechce zadać
tak długą pokutę. —
Klara. A on chce dobę, godzi
nę, minutę?
Albin. Nie daj jej soł>ą rządzić...
Klara. Nie daj rządzić! brawo!
Nie daj! no proszę, to mi piękne
prawo!
Albin. A ty nią rządzić bę
dziesz ...
Klara. Co, co? będziesz rzą
dzić?
A zaraz rządzić, zaraz rządzić chce
cie l
•Jakże ta ma być porządek na kwie
cie?
•Jak? — kiedy jeden sta nauczy
błądzić,
A pierwsze słowo: „Nie daj tobą
rządzić!" !
Albin. Jednak słuchać po nie
chcę — co każesz, to zrobię.
Klara (do siebie). To radca! to
profesor!
Albin (zbliżając się czule). Cóż
zrobić?
Klara. Pójść sobie.
(Albin ukłoniwszy sic. wzdycha
ciężko i odchodzi).
Klara (sama).
Gadaj — pada, milcz — milczy, idź
— idzie, stój — stoi;
A niechże się sprzeciwi, niech się
Boga boi!
Bo ta uległość mimo woli, zdania,
1 nienawidzieć i kochać po wzbra.
nia.
Koniec aktu drugiego.
AKT III.
Scena I.
Aniela, Gustaw.
Gust. (wchodząc za Anielą ze
drzwi prawych).
- Anielo! jedno, już ostatnie słowo.
Aniela. Ach, tym ostatnim dzi
siaj końca niema;
Lecz, by i nadal nie wszczynać na
nowo,
Chcę raz ostatni teraz wyznać
szczerze:
Że kiedykolwiek, i każdy w tej
mierze.
i ;iKa oopowieuz niemy lnie otrzyma,
Jaką i>an Gustaw dziś odemnie
bierze.
Przedsięwzięciu więc, nie swojej
osobie
Przypisać całą nieprzyjemność pro
szę.
Lecz gdy działając w otwartym spo
sobie,
Niejaką może osłodę przynoszę.
Chcę się spodziewać, że moje wy
znanie
Ściśle ta jem nem dla wszystkich
zostanie,
Ponieważ czynię wbrew rozkazom
matki,
Która rozumie, że choć znaczne
siatki,
Jednak usidlić kiedyś z czasem
mogą.
Słowem, mój zamiar zakazała gło
sić,
Muszę cierpliwie oświadczenie zno
sić,
Muszę wprzód poznać, nim odpra
wię kogo.
Gist. Równie więc prostą i ja
pójdę drogą;
I ja pomimo Radosta rozkazu,
Serce ci moje odsłonię od ruzu:
Kocham...
Aniela. Ach, juzem tylekroć
słyszała!...
GfST. Ależ mi pozwól: — nie
ciebie, Anielo,
(po krótkiem milczeniu)
Gdy na9 więc chęci przeciwne nie
dzieła,
W tobie nadzieja teraz moja cała.
Dziwisz się? — wierzę — lecz tak
jest w istocie.
Stryj, który ojca zastąpił sierocie,
Który mym losem od kolebki pra
wie
Ciągle się dotąd zajmował łaskawie,
Żądał nakoniec nagrody odcmnie,
Lecz jakiej, przebóg! — Prośby,
łzy. błagania,
Co tylko serce do litości skłania,
Wszystkiegom użył, wszystko na
daremnie;
I w końcu przyrzec stryjowi mu
siałem,
Wszelkiem staraniem zyskać rękę
twoję.
Lecz kiedy dzisiaj, z upornym za
pałem
Miłość głosiły drżące usta moje,
Acb, mamże wyznać, czy ciebie nie
wzruszy,
Bałem się skrycie i truchlałem w
• duszy,
Akiela. Jak to? ze strachu?
Gurt Ach, tak jest, niestety!
I wdzięki twoje i twoje zalety.
Których odkrywam krocie w każ
dej dobie,
Których nie widzieć wolno tylko
l tobie.
Co jak powabem, tak szczęściem
być mogą,
Mnie, mnie jednego napełniały
trwogą.
Zyskać twój uśmiech, przyjazne
wejrzenie,
Obudzić w sercu najpierwsze west
chnienie.
Nie chlubą, szcęściem — niebem
nazwać muszę.
Jednak trwożyło nie moje już du
szę.
Aniela. Miłość to zatem ku in
nej osobie?
Gust. A cóżby mogło bronić
przeciw tobie?
Kochałem wtedy, kiedym ciebie
poznał;
Stądto dwuznaczne me postępowa
nie
Podpadło waszej tajemnej naganie.
Czułem jej słuszność i boleśniem
doznał,
Że choć bez winy, jestem jednak
winny;
Lecz sama powiedz, byłże środek
inny?
Aniela. Ja tylko śmiało to po
wiedzieć mogę.
Że w tym zamęcie jedne widzę
drogę:
Wyznać stryjowi ..
Gust. Ach, ileż to razy
Do nóg rzucony i ze łzami w oku.
Wszystko wyznając błagałem wy
roku!
Aniela. Cóż mówi na to?
(Ciąg dalszy nastąpi.)
Z Warszawy.
O uroczystości otwarcia nowego
gmachu „Towarzystwa zachęty
sztuk pięknych”, czyli t. zw. pała
cu sztuki, oraz o przykrem zajściu
podczas tej uroczystości pomiędzy
dwoma wybitnymi malarzami pol
skimi — pisze 16 grudnia r. z. ko
respondent „Czasu”, co następuje:
„Dziś, w niedzielę, o godzinie 11
przed południem, odbyła się uro
czystość otwarcia nowego ]>ałacu
sztuki, postawionego w odcinku no
wego skweru, zamkniętego uliejj
Królewską i Mazowiecką.
Uroczystość otwarcia odbyła się
o godzinie 11. Zaproszeni zebrali
się w dolnej sali bibliotecznej,
gdzie odbyło się naprzód uroczyste
odczytanie aktu erekcyjnego przez
wiceprezesa Towarzystwa Dra Ka
rola Benniego, wobec członków
wydziału, Henryka Sienkiewicza,
ordynata hr. Zamoyskiego. Feliksa
hr. Czackiego, Konstantego Rut
kiewicza, przedstawicieli ducho
wieństwa (X. Chełmicki. X. Skini
borowicz). literatury, sztuki i pra
sy. Ze sfer oficjalnyeh Dyli w za
stępstwie jen. gubernatora jenerał
Koniarow. b. nrezvdenta miasta u.
myślnie przybyły z Petersburga,
staruszek jenerał Stnrynkiewicz
sympatycznie witany, oberpoliomaj.
ster Lichaczow, gubernator warsz.
Martynow, dyrektor kanc. Mien
kin, zastępca kuratora okręgu nauk.
Dobrowołsky i prezes teatru jene
rał Iwanow.
Wśród uroczystego milczenia o
dali się wszyscy na schody, gdzie
jenerał Komarow przeciął podane,
mi sobie nożycami rozpiętą wstąż
kę — poczem w<*szli wszyscy do
dużej sali na prawo ze światłem
górnem. Zebrano tu większej mia
ry dzieła Siemiradzkiego. Brandta,
Kossaka, Ajdnkiewicza, Lenca, Ru
szczyca,Chełmońskiego ltd. Obcho
dzono je właśnie dokoła. — W' tem
zaszedł fakt wstrząsający a zara
zem oburzający. Opisuję go jak
widziałem:
„W przerzedzonym ścisku, za
plecami głównych osobistości mi
jali się koło siebie Fałat i Kossak
Wojciech. Pierwszy wyciągnął rę
kę do Kossaka z jakiemiś niedosły
szanemi słowami. Kossak zwró
eony głową do jednej ze znajomych
■obie osób, dawał jej ręką znaki
powitania w dał. W chwili, kiedy
olwj sio minęli, zwrócił się Fałat
napowrót ku Kossakowi a pod
szedłszy ku niemu blisko, na odlew
grzbietem rozmachniętej ręki wy
mierzył mu głośny policzek. Na
szczęście zwróciło to uwagę tylko
najbliżej stojących. Kosak pełen
wzburzenia pohamował się z całym
wysiłkiem woli, poczem wkrótce
w towarzystwie Ajdukiewicza i
Szwoy nickiego wyszedł z sali. Szyb
ko rozniosła się wiadomość po niej,
a ztąd w jednej chwili obiegła całe
miasto, wywołując powszechne o
burzenie i potępienie. Krzywdę
ciężką wyrządził Fałat uroczystoś
ci miasta i całemu społeczeństwu,
hcho wypadku odbije się daleko,
ściągając znowu niepochlebne sądy
naszych nieprzyjaciół. Mówią, ze
na słowa powitania Fałata i wy
ciągniętą rękę miał Kossak cofnąó
swoją. — Być może — a jednak —
gdyby i tak było, nie usprawiedli.
wia to kroku Fałata.
Bod takiem wrażeniem opuszcza
liśmy salony świeżo otwartego pa
łacu sztuki, na którego pierwszej
karcie żywota tak fatalnie zapisał
się dzień dzisiejszy!”
Tyle korespondent. „Czas” do
daje do opisu tego następującą u
wagę:
„.Możemy tylko wyrazie najgłęb
sze ubolewanie, że artysta, posta
wiony na <&ele instytucji tak po
ważnej, jak Akademja^sztuk pięk
nych w Krakowie, zapomniał się
do tego stopnia i wywołał publicz
ne zgorszenie w miejscu, chwili i
otoczeniu tak Imrdzo nieodpowied
niem do podobnych wybryków.
■Skandal taki spada zawsze na tego,
kto go wywołał, podwójnie zaś jest
gorszącym, gdy sprawcą jest czło
wiek. postawiony na wybitnem sta
nowisku, który powinien zawsze
pamiętać, że reprezentuje zakład,
powierzony jego pieczy".
Donoszą także, że 35 artystów
warszawskich wydało odezwę, potę
piającą stanowczo ten postępek Fa
łata.
Kpilog zajścia rozegrał się 17 z.
m. w Ursynowie, pod Warszawą,.
gdzie dwaj adwersarze stanęli do
rozprawy honorowej. W myśl wa
runków pojedynku miały być wy
mienione trzy strzały. Gdy jednak,
po pierwszym strzale p. Kossaka
p. Fałat oświadczył, iż strzelać ni«
będzie, a p. Kossak nie objawiał
chęci strzelania do przeciwnika,
który sam zrzekł się prawa użycia
broni, sekundanci uznali, że hono
rowi stało się zadość. W ten spo
sób pojedynek skończył się ł**z
krwawo. P. Fałat w liście, wysto
sowanym do wice-prozesa Tow.
sztuk pięknych, p. lienniego, wyra
żał szczery żal z powodu zajścia,
które z uwagi na chwilę i miejsce
nabrnło cech bardzo przykrego dla
ogółu skandnlu. Zaraz po pojedyn
ku wyjechał p. Fałat do Wiednia.
O kobietach
— Kongres ufrykanderek od
był się w Panrlu. Przybyły na nis
go francnzki, holenderki, niemki, a *
nawet angielki a Kapsztadu, Stellao- *
bosoh, Wellington, Caledon, Yilliers
dorp, Franschboek, Worcester oraz
innych miast i okolic Afryki Połud
niowej. Przewodmoząca, pani Roos,
w mowie powitalnej, przedstawiała
straszne położenie kobiet burskioh.
Postanowiono zanieść protest prza
oiwko uprowadzania do więziania ko
biet i dzieoi bez poprzedniego śledź,
twa, przeoiwko gwałtom, sprzeciwia
jącym aię prawom wojennym orna
uohwałom, powziętym na konfaran*
oji pokojowej w Hadze i podpisanym
przez Anglję. Odczytano sprawo
zdania, przesłana z Port Klisabnśk
(na początku listopada). Kobiaty,
wygnana s Jaagarsfootain, s Foure
smith, z Kronatadtu, spędzona soata
ły, jak bydło i o boża ją w namiotach
• trzy kilometry od Port B>**T-wrŁłł

Zgoda : Wydania dla niewiast. [volume], January 17, 1901, Image 1
About Zgoda : Wydania dla niewiast. [volume] (Chicago, Ill.) 1900-1913

Connect with the Library

Find Us On

Subscribe & Comment

Download & Play

Questions

Zgoda : Wydania dla niewiast. [volume], January 17, 1901, Image 1 About Zgoda : Wydania dla niewiast. [volume] (Chicago, Ill.) 1900-1913

Connect with the Library

Find Us On

Subscribe & Comment

Download & Play

Questions

Zgoda : Wydania dla niewiast. [volume], January 17, 1901, Image 1
About Zgoda : Wydania dla niewiast. [volume] (Chicago, Ill.) 1900-1913