Zgoda : Wydania dla niewiast. [volume] (Chicago, Ill.) 1900-1913, January 31, 1901, Image 1

Search America's historic newspaper pages from 1770-1963 or use the U.S. Newspaper Directory to find information about American newspapers published between 1690-present. Chronicling America is sponsored jointly by the National Endowment for the Humanities external link and the Library of Congress. Learn more

{
                  title: 'Zgoda : Wydania dla niewiast. [volume] (Chicago, Ill.) 1900-1913, January 31, 1901, Image 1',
                  download_links: [
                  {
                   link: 'https://www.loc.gov/rss/ndnp/ndnp.xml',
                   label: 'application/rss+xml',
                   meta: 'News about Chronicling America - RSS Feed',
                  },
                  
{
    link: '/lccn/2017218620/1901-01-31/ed-1/seq-1.jp2',
    label: 'image/jp2',
    meta: '',
},
{
    link: '/lccn/2017218620/1901-01-31/ed-1/seq-1.pdf',
    label: 'application/pdf',
    meta: '',
},
{
    link: '/lccn/2017218620/1901-01-31/ed-1/seq-1/ocr.xml',
    label: 'application/xml',
    meta: '',
},
{
    link: '/lccn/2017218620/1901-01-31/ed-1/seq-1/ocr.txt',
    label: 'text/plain',
    meta: '',
},

                  ]
                }

Zgoda : Wydania dla niewiast. [volume], January 31, 1901, Image 1
About Zgoda : Wydania dla niewiast. [volume] (Chicago, Ill.) 1900-1913

Image provided by: University of Illinois at Urbana-Champaign Library, Urbana, IL

Image: of 4. Page

All Pages

Issues

All Issues Text | PDF | JP2 (5.7 MB)

Zgoda : Wydania dla niewiast. [volume] (Chicago, Ill.), 31 Jan. 1901. Chronicling America: Historic American Newspapers. Lib. of Congress. <https://chroniclingamerica.loc.gov/lccn/2017218620/1901-01-31/ed-1/seq-1/>

Newspaper Page Text

jmr mai.it.
WYCHODZI w UtfiT CZWAKTBK
Biuro lut Contr. t.K.P. aMrl ai«
w dom a «tamm p.n. MM-MM «. I>ul
•ton •*- Cklrajo. UL
W»i»lklf IMy w *prt»«k ulnm.
Zwląrku oru koirapondrli TO Co Za
nąduOatr anioły prMo/Ui pod odro
**“ T. H. BILIŃSKI.
MM-10* W. Dlrtaloo a*.. Cbicaffo, Ilia
Przakaay bankowa pocztowo I pia
■M«» praoayłaC nalały pod adraaam:
M. MAJEWSKI,
MB-MM W. Ololaloa a».. Cbicayo. Ula
KoroapondonrTO dotłr*ą< * Rodakcyl
„Zgody pricaytaC aa lory pod adr.
s. Barszczewski.
iae-10* W. lliTlalon .t, Cbicago, lila
Wazolkio tał liaty w aprawatb adai
niatracyjntcti ..Zyody". oolooaad lio
►'•t uruka akich Balety odratować do
Iaokrataraa „Zxo<W:
i. OLBIHSKL,
I0J-104 W. X>lv»aionaa, Ckicayo. Ilia
ORGAN ZWIĄZKU NARODOWEGO POLSKIEGO W STANACH ZJEDNOCZONYCH PÓŁNOCNEJ AMERYKI.
THE WEEKLY “Z60DB”
APPKAKINU KYKKY thukhdat
U ttio oBlctal oryaa of tka
Pollah National AUtaaao. TJgi Z. Ą.
■ BARSZCZEWSKI, Kdilor,
0*ca- 102- 104 Waat Dialaiat BItraat
CHICAGO. ILLINOIS
Ali hastnpsa coDmuolctUoMUaU
ty idilrwMMl
Tba Polub Waakly „Zgoda”.
lOcMM W. DlTlaioaat.. Chicago, Ula
AU corarounlratiooa to tha Pollak
Nat’l Alltauco .bali beaddroaaad:
T. ■ HELINSKI, Oan’l Sacralary,
1W-I04 W. DlTtaion at . Chicago. Ula.
No. D. (No. 5 Wydania dla niewiast.)
Chicago, 111., Czwartek dnia 31-go Stycznia 1901 roku.
Kok 20.
Konkurs stulecia.
Przed kilku miesiącami redakcja
„Kurjera Warszawskiego”, rozesła
ła do uczonych polskich, literatów
i artystów listy, z prośbą o wymie
nienie dzieła z zakresu polskiej na
uki, literatury i sztuki, które w
każdej dziedzinie uważają za naj
lepsze w XIX stuleciu. Do tej
prośby dołączyła redakcja kwest jo
narjusz, złożony z 14 rubryk, odpo
wiadających rozmaitym dziedzinom
twórczości polskiej. Termin nad
syłania opinij, wyznaczono do koń
ca roku i w numerze noworocznym
„Kurjera Warszawskiego”, znajdu
jemy następujący rezultęt tej zaj
mującej ankiety.
W historji palmę zwycięztwa, w
turnieju o uznanie powszechne,
zdobył sobie historyk żyjący. Naj
większą liczbę głosów bowiem o
trzymało dzieło Tadeusza Korzona
„Dzieje Polski za Stanisława Au
gusta”, na drugiem miejscu stanęła
Joachima Lelewelu „Polska i rze
czy jej”, natrzeciem Kalinki „Sejm
czteroletni”, a na czwartem Szaj
nochy „Jadwiga i Jagiełło”.
w aziaie niswrji literatury pol
skiej głosy rozstrzeliły się między
kilku autorów: Chmielowskiego,
Wiszniewskiego, Tarnowskiego,
Małeckiego i Mochnackiego. Z nicli
najwięcej głosów otrzymał Piotr
Chmielowski za dzieło p. t. „Hi*
storja literatury polskiej”, a zatem
znowu dzieło żyjącego pisarza. Po
tem najwyżej podniesiono znaczenie
dziejów piśmiennictwa, opracowa
nych przez Michała Wiszniewskie
go; dalej następują głosy tych, któ
rzy zdołali się już zapoznać ze
świeżo wydaną historją literatury
(Stanisława Tarnowskiego, wreszcie
głosowano za monografją Antonie
go Małeckiego o Słowackim i za
dziełem Maurycego Mochnackiego
„O literaturze polskiej XIX stu
lecia”, nie należącej właściwie do
dziedziny historji.
W językoznawstwie — jak łatwo
można było przewidzieć—najwięk
szą liczbę głosów otrzymał „Słow
nik języka polskiego” S. B. Linde
go. Wogóle w rubryce języko
znawstwa, a nawet wszystkich nauk
filologicznych wymieniano jedno
tylko nazwisko: Linde. Po nim
wyróżniono znacznemi ilościami
głosów prace: Jana Baudouina de
Courtenay „O zadaniach języko
znawstwa” i inne, Jana Karłowicza
„Słoworód ludowy”, „Słownik wy
razów obcego pochodzenia” i inne,
Adama Antoniego Kryńskiego
„Gramatyka języka polskiego” i
inne, Antoniego Małeckiego „Gra
matyka języka polskiego”. Znaczna
też ilość głosów podła na wydawa
ny obecnie wielki „Słownik języka
p- »lsk iego”, pod redakcją Jana Kar
łowicza, A. A. Kryńskiego i Wład.
K iediwieckiego.
W ełnografji także wynik łatwo
było przewidzieć. Przemakającą
większość głosów otrzymał tu, po
dobnie jak w językoznawstwie, wła
ściwy twórca tej dziedziny Oskar
Kolberg za dzieło „Lud, jego zwy
czaje s|n >sól» życia, mowa, po<lania,
przysłowia, obraęly, gusła, zalmwy,
pieśni, muzyka i tańce”. l-)zieło
to, które zajioczątkowało rozwój
folklorystyki |»ilskiej, j»»st tak wiel
kie, w stosunku do któregokolwiek
s mnóstwa, zjawiających się potem,
śe Kolberg dzięki jemu pozostał
bez konkurencji.
W urrnpie naiik filozoficznych^o
•oswla dosyć szczupła ilość osób
(około lćO), przyczeiu głosowani#
co do |*sycłiologj> nie doprowadziło
do żadnych rezultatów określonych.
Z dzieł filozoficznych najwyżej po
stawiono: Augusta Cieszkowskiego
„Ojcze naw”.
W rwiciycr głosy rozstrzeliły się
pomiędzy Libelta. Witkiewicza,
Kremera i Klaczkę. Najwięcej gło
•ów otrzymało Karola Libelta
„Umnictwo piękne”, dzieło, które
już ma dziś tylko znaczenie histo
ryczne. Potem następują Stanisław
Witkiewicz ze „Sztuki} i Krytyką”,
•Józef Kremer z „Listami z Krako
wa” i Klaczko z „Wieczorami tło
renckiemi”.
W dziale nauk społecznych za
równo ze względu na obszar, jak i
różnorodność gałęzi tych nauk, sta
nowczą większością głosów wyróż
niono, jako dzieło ekonomiczne:
Józefa Supińskiego „Szkołę polską
gospodarstwa społecznego”, a w
naukach prawniczych: Antoniego
Zygmunta Helcia „Starodawne pra
wa polskiego pomniki”. W socjo
logji wyróżniono w równej mierze
Ludwika Guinplowicza „System
socjologji” i Józefa Potockiego wy
dane niedawno we Lwowie dzieło
„Współzawodnictwo i współdziała
nie”. Oprócz togo eharakterystycz
nem jest to, że dział ten wielu bar
dzo nazywało działem Supińskiego.
W matematyce wymieniano na
zwiska: Folkierskiego, Hoene
Wrouskiego, Gosiewskiego, Żinur
ki, Badowskiego, Puzyny i in. W
końcu największą ilość głosów o
trzymało dzieło: Władysława Fol
kierskiego „Rachunek różniczkowy
i całkowy”.
W asłronomji jeszcze mniej na
zwisk dało się odznaczyć. Najwię
cej głosów otrzymał Śniadecki za
swojij „Geografję czyli opisanie
matematyczne i fizyczne ziemi”, a
obok niego głosowano na Poezo
buta, Kowalczyka, Ernesta i Kar
lińskiego.
W grupie nauk przyrodniczych
głosowano bądź ogólnie za Jędrze
jem Śniadeckim, czyniąc go przed
stawicielem całej tej dziedziny wie
dzy, lub też, wchodząc w poszcze
gólne gałęzie, obierano kilka dzieł
wybitnych w różnych specjalnoś
ciach, przyczem Jędrzeja Śniadec
kiego „Teorja jestestw organicz
nych” zyskała największą ilość gło
sów. Oprócz tego wyszczególniono
w pojedynczych działach Zygmun
ta Wróblewskiego za odkrycia w
dziedzinie skraplania gazów, .Anto
niego Wagę za dzieła z zakresu
zoologji i Izydora Kopernickiego
za „Charakterystykę fizyczną lud
ności galicyjskiej”.
W medycynie padło głosów naj
rnuiej, bo tylko Git. Ze względu na
ogólny pożytek przyznano stanow
czo pierwszeństwo Tytusowi Cha
łubińkiemu, specjalnie za dzieło
„Metoda wynajdywania wskazań
lekarskich oraz plan leczenia i je
go wykonanie”. Pozatem glosy roz
strzeliły się, zwłaszcza, że na ufor
mowanie się sydu w tej dziedzinie
wpływały po większej części raczej
sympatje osobiste, niż znawstwo.
W poezji największe nznanie
zdobył sobie Adam Mickiewicz
swoim „Panem Tadeuszem”, przy
czem każdy z sądzących robił swo
je uwagi, dla jakich cech uważa
Pana Tadeusza za największe dzie
ło poezji polskiej. Opinja ta nie
ma wyłączności, i Pan Tadeusz
miał rywala jednak w „Dziadach”,
a Mickiewicz w Słowackim i Kra
sińskim, których „Króla ducha” i
„Irydjoiia” uważało wielu za naj
piękniejsze wyrazy poezji polskiej.
W każdym razie jedimk, odpowie
dnio do stosunku głosów, przewa
ga była po stronie Pana Tadeusza
stanowczy.
W drumnrie otrzymał najwięk
szy liczbę głosów „Mazepa” Julju
sza słowackiego, przyczem autor
jej otrzymał największy liczbę gło
sów; potem, ale już znacznie mniej,
Krasiński, Mickiewicz, Korzeniow
ski, Świętochowski, Wyspiański,
Przybyszewski i Słowiński.
W komerfji pierwszeństwo przy
padło w udziale Fredrze (ojcu) za
„Zemstę za rnur graniczny”, potem
najwięcej mieli Bliźniaki, Narzym
ski, Małecki i Kraszewski Ciia
rakterystycznem jest tutaj jeszcze
ł to, że i koniedja i dramat o aj lep
szy pochodzą z pierwszej połowy b.
stulecia.
W beletrystyce przyznano pierw
szeństwo „Trylogji Sienkiewicza’’ i
to nadzwyczajną przewaga głosów.
Drugiem z kolei jest „(Juo Vadis”,
a potem już znaczną mniejszością
głosów następuje Prus, Kraszew
ski, Orzeszkowa. Rzewuski. Jeż i
młodsi pisarze. Że oba pierwsze
miejsca dostały się dziełom Sien
kiewicza, to dodaje blasku jubile
uszowi i jest bardzo pięknym, ile
że spontanicznym wyrazem uzna
nia. Ale różnica głosów między
nim, a Prusem jest zbyt znaczną, i
nie dowodzi bynajmniej głębokości
i niezależności sadu.
W muzyce podzieliły się głosy
pomiędzy Szopena i Moniuszkę,
przyezem jako dzieło muzyki in
strumentalnej otrzymał pierwszeń
stwo „Marsz żałobny” Szopena a
muzyki wokalno-scenicznej „Hal
ka ’ Moniuszki. Przewaga w gło
sowaniu na rzecz tych dwu kom
pozytorów była tak olbrzymią, że
reszta muzyków jak Żeleński, Pu
derewski. Dobrzyński i inni otrzy
mali zaledwie po kilka głosów.
\v malarstwie zdobył najwięk
szą liczbę głosów Matejko swojem
Kazaniem Skargi”, przyczem ca
le stulecie malarstwa jx>Iskiego na
zywano prawie jednogłośnie wie
kiem Matejki. Dzieło nagrodzone
miało jednak silnych rywali, za
równo w swojem duchowem ro
dzeństwie, jak i w dziełach innych
artystów, jak „Wojna” Grottgera.
„Świeczniki chrześcijaństwa” Sie
miradzkiego, obrazy Chełmońskie
go, „Trąbki” Gierymskiego i „Po
witnnie stepu” Brandta.
W rzcibic, ponieważ nie ma tu
tak wybitnie stojącego u szczytu
twórcy, jakim jest Matejko w ma
larstwie, różnice w liczbie głosów
były mniejsz«>. Na pierwszem miej.
sc*u stanął „Gladjator” Piusa We
lońskiego, po nim trochę mniej już
mieli głosów Kurzawa, Sosnowski.
Godebski i inni.
W architekturze uznano za dzie
ło najlepszu Kościół św. Florjana
na Pradze, wzniesiony przez bu
downiczego Józefa Dzieko liski ego.
Potem najwięcej głosów otrzymał
budowniczy Pryliński za odnowę
Sukiennic w Krakowie, Antoni Co
razzi za gmach dzisiejszej izby
skarl>owej w Warszawie i za b. pa
łac Tow. przyjaciół nauk; następ
nie bud. Księżarski za budowę
Collegiin Novum (nowego uniwer
sytetu) w Krakowie; bud. Talowski
za dom „Pod pająkiem” w Krako
wie, H. Sarconi za gmach Tow.
kred. w Warszewie, Odrzywolski
za odnowienie katedry na Wawelu,
jen. Kerbedź za zjazd i most na
Wiśle w Warszawie, St. Witkie
wicz za stylizowanie budownictwa
zakopiańskiego w duchu miejsco
wym (zwłaszcza za willę Pawli
kowskich na Kozieńcn); Gogolew
ski za teatr we Lwowie; Zawiejski
za teatr krakowski; Szyller za no
wy urnach Tuwarz. sztuk pięknych
w Warszawie i inni.
Oto rezultat zajmującego <-ks|»~
rymentu przedsięwziętego przez
redakcję „Kurjera Warszawskie,
go”. Byłby oh niewątpliwie bar
dziej zajmującym, mógłby bowiem
daleko więcej wykazać i potęgi
twórczości polskiej i wyrobienia
sądu, gdyby nie wyjątkowe poli
tyczne stosunki, wśród jakich ży
liśmy przez całe to ubiegłe stule
cie.
Śluby Panieńskie
CZTLI
MAGNETYZM SERCA.
■ «m«dja w & AkMKB. wlrraitn,
Alekiandra nr Fredry.
(Ciąg dalszy.)
Klara. J dc kogo?
Aniela Do niej.
Klara. Alei...
Aniela. Nie dręcz się obawa
daremną:
Gustaw się wcale nie chce żenić ze
mną
Klara. To źle, mężczyzna po
winien chcieć zawsze.
Ażeby poznał, jak kobiety gardzą.
Zwłaszcza ten Gustaw, co to uczy
rządzić.
Aniela. On i tak biedny!
Klara, (ironicznie). Biedny?
Aniela. Musiał błądzić.
Klaka. Wzbudził więc. widzę.
uczucia łaskawsze
Aniela. Ja wszystkich mężczyzn
nienawidzę bardzo.
Ależ on swój los w moje ręce skła
da:
Bronić go muszę.
Klaka Tak? i bronie rada.
Aniela. Rada nie rada, zdradzić
go nie mogę
Klaka. Zdradź go, zdradź, moja
duszko! zdradź sułtana
Aniela. Nigdy, przenigdy!
Klaka. Ja tobie pomogę.
Aniela. A taż Aniela, tak szcze
rze kochana?
klara. z.nowu mc me wiem.
Aniela. Wszystko ci wyjaśnię.
Klaka (ciekawie). Mówże.
Aniela. Gdzie marna?
Klaka. Wołała cię właśnie.
Aniela. Ona tuk dobra, i jej
wszystko zwierzę.
Jej tylko jeszcze, a więcej nikomu.
Klaka. Moju Anielko, niech cię
Pan Bóg strzeże.
Byś z męzkich sideł nie poniostn
sromu;
Ja twą nienawiść już słabnącą wi
dzę
Aniela. O, jak cię kocham, ja
ich nienawidzę.
Radost (wchodząc, do odcho
dzących )
Panno Anielo!
(Aniela chwyta za rękę Klnrę i po
ciągając z solwi prędko wybiega we
drzwi prawe boczne)
Ależ... panno... proszę... (wracając)
Hm, hm! spłoszone — coś tu znać
Gustawa —
Gotówbyin przysiądz. że to jego
sprawa.
Oj Guciu, Guciu! kiedyś ja prze
płoszę!
((iustaw wchodzi jednemi w Kłębi
będącenii drzwiami, a zobaczywszy
Radosta, nucąc w drugie odchodzi)
Rad. (goniąc za nim). Czekajno,
(wybiega za drzwi).
Scena IV
Kadost, Gustaw.
Badost (prowadząc Gustawa).
Chodź, chodź, main cię ptaszku,
(patrząc mu w oczy, po krótkiem
milczeniu)
Co to znaczyło to: przebacz, stry
jaszku?
Gust. To t<4
Kad. Juk to, tak?
Gust. Ot tak!
Kad. Co to znaczy: Ot tak?
Gust. Niby — nic.
Rad. Nic?
Gust. Nic.
Kad. To nic było: Przełiacz,
stryjaszku, zlituj się rozpaczy?
Gust. (szybko). Ach, to rzecz
jasna: w miłości niemiło,
Kiedy się ‘czasem (bo któż to za
przeczy?)
Kłótnia lub sprzeczka, albo z innej
rzeczy,
W potęgę czucia moc niby mająca,
Sama o siebie walczy łub potrąca,
Stąd koniec końców, kres wszyst
kich igraszek —
No, to rzecz jasna — rozumie stry
jaszek? (chce odejić)
Rad. (zatrzymując go).
Ale czekajno — ja nic nie rozu
miem.
Gust. A ja wyraźniej powiedzieć
nic umiem.
Rad. Czegożeś klęczał jakby do
pacierzy?
Gust. (z udanym zapałem)
To mi stry jaszek nio wierzy? nie
wierzy?
(chodząc)
Kiedy tak — dobrze — dobrze —
wiem co zrobię —
Każę zajechać i pojadę sobie.
Janie! hej!
Kad. (chodząc za nim i głaszcząc
po ramieniu)
Xo. no, Guciu, Guciuuiu inój!
Gust. (zawsze chodząc w uda
nym gniewie)
Kiedy ja mówię!...
Kad. (jak wyżej). Już. już, już,
stój no, stój
Gust. Ja się tłóinaczę dobrze,
jasno, szczerze.
Kad. Już, juz rozumiem, juz
wszystkiemu wierzę,
(do siebie)
A to saletra! skra, ogień, płomienie!
Gi st. (rzucając mu się na szyję)
Luby stryjaszku!
Kad. (ściskając go) Ach, Guciu
mój luby, (płaczliwie)
Nie słuchasz rady.
Gust. I słucham i cenię,
A co wykonam, godne będzie
• cli luby.
Kad Lecz czemu Klara...
Gust. Ach Klara, ta Klaru.
iojest prawdziwie boska na mnie
kara.
W szędzie jej pełno, we wszystkiein
zawadzi;
Przy tein zawzięte, jak koguci k
młody,
Kikiki zawsze, (pokazując) a tak
w górę sadzi!
I wiesz stryjaszku, dla powszechnej
zgody,
Wiesz co?
Rad. Na przy kład?
Gtst. Żeń się z nią.
Rad. Szalony!
C»l'ST. Zrób mi tę grzeczność.
Rad. Pomysł godny głowy.
Gust. Bardzo ini bruździ.
Rad. (wzruszając ramionami)
Dlatego ja stary?...
Bruździć nie będzie, nie bruźdź ty
z twej strony.
Na cóż Albina przez jakieś namowy
Chcesz jej zbuntować?
Gust. (hi już zbuntowany.
Rad. Jakto?
Gust. W Anieli jak kot żako*
chany.
RAd. Kto? Albin?
Gust. Albin.
Rad. A. to nie do wiary.
(iust. Tak, tak ją kocha, ledwie
że nie skona;
Niema gadania, to rzecz dowie
dziona.
Rad. Albin, ten Albin!
Gust. < >, nie wszystko złoto.
Co się nam świeci — o, to stuczka
płocha:
Jednej przysięga, a w drugiej się
kocha.
Rad. Ale z Anielą jakże idzie
tobie ?
Gust. (po długiem milczeniu —
zakładając ręce)
Co to magnetyzm y
Rad. (zdziwiony) Ma... magne.
tyzrn?
Gust. Coto?
Co? Powiedz!
Rad. Ale skąd o tom w tej do
bie?
Gurt. (po krótkiem milczeniu).
Magnetyzm, mówią, jestto wolna
władza,
Co z ciała w ciało zdrój żyeia wpro
wadza.
Jeżeli zatem mam zarodne siły,
Ogień swój własny w obce przelać
żyły,
Dlaczegóż miałbym w pięknej, mło
dej dnszy.
Czystej jak śnieżek, co świeżo przy
pruszy,
Prze* silną wolę. pała jare tętna,
Własnego czucia nis wycisnąć
piętna?
Rad. Jeśli rozumiem, niech mnie
piorun trzaśnie!
Guht. Kocham i będę kochany;
to jaśnie?
Rad. Jaśnie, wyraźnie, lecz tro
chę za śmiało.
Gt st. Śmiałość przed szczęściom,
jak szczęście przed chwałą!
Kad. Będziesz kochany, ale nie
bądź trzpiotem.
Gust. O mój stryjaszku! tobie
myśleć o tem.
Rad. Arb, czyż uie myślę i nie
smażę ulowy.
Gust. Ja też ci zawsze dzięko
wać gotowy.
Rad. Dziękuj kiedy chcesz, lecz
się popraw razem.
GCst. To się już 6tało za twoun
rozkazem.
I dobrze skończyć mam wszelką
nadzieję,
Byłeś nie zważał, co się z nami
dzieje;
W zgodzie czy kłótni, we wrzawie
czy ciszy.
Niech oko drzemie a ucho nie sły
szy.
Rad. Cóż z tego będzie?
Gust. Co będzie? (ściskając go).
Wesele, (wybiega).
Rad. (idąc za nim).
Rozsądku mało. pewności za wiele.
Koniec aktu trzeci«*go.
AKT IV.
Scena I.
Gustaw, Jas*.
(Gustaw chodzi zamyślony, Jan
krok w krok za uiin z czarną chust
ką w ręką.)
Gust. (podając lewą rękę, nie
stając).
Zawiąż! (do siebie) Stało się — ko
cham ją szalenie —
Lecz ona? —
Jan (chodząc za nim i upatrując
rękę).
Wcale nie...
Gust. (stając). Jaktonic?
Jan (jak wprzódy). Niema
Tu nic.
Gust. Na ręku!—Wiąż tylko—
(chodzi, do siebie).
Hm, sprzyja,
Ale jak lądzie, gdy rolę odmienię?
Jak? kiedy zacząć?
Jan (nie mogąc w chodzie zawią
zać ręki dla różnych giestów Gu
stawa). Niech się pan zatrzyma.
(Gustaw wyrywa rękę, którą Jan
chwyta i dalej chodząc wiąże)
Gust. (do siebie). Zatrzymać —
pewnie — Węzeł jest —
Jan (puszczając) Jest panie.
Gust. (do siebie). Lecz jak roz
wiązać?
Jan. Za koniuszek.
Gust. (stając, w gniewie) Janie!
Jan. Słucham.
Gust. Głupiś.
Jan. Tak?
ui st. (zrzucając chustkę). l me
tę zawija!
Lewą nie piszę.
Jan. Któraż ręka boli?
Gust. Co ci do tępo—na, masz;
zawiąż prawą,
(podaje lewą rękę i zaczyna cho
* dzić — do siebie)
Pierwszy raz kocham.
Jan. Ależ panie...
Gust. (wciąż chodząc). No, a
żwawo! (do siebie)
Inna to miłokć.
Jan. To ta sama
Gust. Kłamiesz.
Jan. Lewa
Gust. (podając prawą rękę). A,
ręka — no — jakże powoli,
(zaczyna chodzić i ciągnie za sobą
opierającego się gwałtem Jana —
do siebie).
Będę kochany... Aj, rękę mi zła
miesz!
Jan. A którą, panie?
Gust. Puść już do kaduka!
Jan. Wiązać nie sztuka.
Gust. Ale milczeć sztuka
(Ciąg dalszy nastąpi.)
0 kobietach.
Trzeci wiek życia. W domu
schronienia dla starców i sierót ży.
dów przy uliry Wolskiej w War*
sza wic znajduje się pensjonarka
Kurhla Frimerowa, urodzona w r.
1792, czyli, że liczy obecnie 1(W
rok życia. Staruszka niskiego
wzrostu, trochę przygarbiona, od
zuacza się wielką ruchliwością, ży
wym temiieraincuteni i wyśmieni
tym humorem. Staruszka całemi
dniami przesiaduje w oddzielę pa
ralityczek, usługuje im, zabawia
I rozmową i wogóle jest ulubienicą
! wszystkich chorych.
Zielone włosy. Zajmujący pro.
ces rozegra się w Nowym Yorku.
Rudowłosa, piękna śpiewaczka
miss Lillie \ erona, zaskarżyła
pewnego aptekarza 5.000 dolarów
odszkodowania. Sprzedał on jaj
środek, od którego zamiast ciemne,
jak pragnęła, nm włosy—jasno zie
lone.
Aby zost ac adwokatka, panna
Chauyiu, która pierwsza z kobiet
we h rancji otrzymała prawo adwo
katury, musiała przejść przez wie
le formalności, nie nikiących nio
wspólnego ani z wiedzą prawniczą,
ani ze złożona przysięgą. Nie dość
jest we Francji uzyskać (iyplom:
należy jeszcze zdać egzamin r. mo
ralności. Badania prowadzone są
przez korporację adwokatów, która
deleguje jednego ze swych człon
ków, celom powzięcia wiadoinośfti
o stosunkach: trybie życia nowego
kolegi. jak w tym wypadku — ko
leżanki. Kgzamiuator dowiaduje
się przcdcwszyslkicm o narodowość
ci, stanie cywilnym, przeszłości i
teraźniejszości kandydata, o jego
środkach utrzymania, rodziuie i t
d.; nie dość na tern — przybywa o*
sobiście dla obejrzenia mieszkania.
^ ielw młodych adwokatów, nie
mając jeszcze dochodów, któreby
im pozwalały na lokal, odpowiedni
do profesji, wypożycza na kilka
dni apartament, u którego ze swo
ich bogatszych przyjaciół. Dele
gatowi chodzi o stwierdzenie, czy
nowy kolega mieszka „porządnie”,
czy ma do przyjęcia klientów, ga
binet, w którym nie stoi ani łóżko,
ani komoda, ani żaden sprzęt nie
odpowiedni, gdyż przybytek Temi
dy powinien być poważny i nieska
lany osobistemi sprawami adepta.
l’o takim egzaminie delegat składa
raport swoim mocodawcom, a jeśli
zebrane wiadomości e:t dobre, kan
dydat ma prawo otworzyć kance
lnrję i stawać przed kratkami; po
winien jednak zapisać Bię jako
sekretarz u starszego kolegi i raz
na tydzień przybywać na konfe
rencje, zaś kilka razy do roku na
zgromadzenia korporacji. Po trzech
latach jest „wyzwolony” i wolny od
kontroli. Zatem nowicjat panny
Chauvin dalekim jest do ukończe
nia.
Kobiety na a rzędach. Z Pe
tersburga donoszą, że minister Mn.
rawiew wydał świeże rozporządza
nia, odnoszące się do zatrudniania
kobiet w biurach ministerstwa
sprawiedliwości. Tak w central,
nem biurze ministerstwa, jak w po
szczególnych sekcjach i wszystkich
innych urzędach ministerstwa
sprawiedliwości, nio^i kobiety bea
żadnych przeszkód pełnić funkcja
urzędników, jako kanedistki, ko.
pistki lub mundantki, urzędniczki
rachunkowo, archiwistki i korrek
torki. W razie nie ukończenia
szkól wymacanych, mogą się one
poddać speejalueinu egzaminowi,
niezbyt trudnemu. Przedmiotami
tego egzaminu są umiejętność, czy
tania. pisania i rachowania l>es
błędu. Pierwszeństwo otrzymały
wdowy lub sieroty po urzędnikach
ministerstwa sprawiedliwości, któ
re też i wogóle mają pierwszeństwo
przed kobietami zatnężnemi. Do
dać wreszcie należy, że kobiety u
rzędniczki nie posiadają żadnych
praw do emerytury i w razie czaso
wej niezdolności do pracy otrzy
mywać mogą tylko zapomogi. *
Kursy wyższe dla kobiet w
Krakowie imienia dra A Haranieo
kiego. Dyrektor kursów, prof Ko
statiński, wydał sprawozdaniu nu
rok szkolny lWKt— litOO, poprze
dzone historją zakładu od r. lHttb.
' Przez pierwszych 22 lat istnieniu

Zgoda : Wydania dla niewiast. [volume], January 31, 1901, Image 1
About Zgoda : Wydania dla niewiast. [volume] (Chicago, Ill.) 1900-1913

Connect with the Library

Find Us On

Subscribe & Comment

Download & Play

Questions

Zgoda : Wydania dla niewiast. [volume], January 31, 1901, Image 1 About Zgoda : Wydania dla niewiast. [volume] (Chicago, Ill.) 1900-1913

Connect with the Library

Find Us On

Subscribe & Comment

Download & Play

Questions

Zgoda : Wydania dla niewiast. [volume], January 31, 1901, Image 1
About Zgoda : Wydania dla niewiast. [volume] (Chicago, Ill.) 1900-1913