Zgoda : Wydania dla niewiast. [volume], December 25, 1913, Page 8, Image 8

About Zgoda : Wydania dla niewiast. [volume] (Chicago, Ill.) 1900-1913

Image provided by: University of Illinois at Urbana-Champaign Library, Urbana, IL

                
— Nogę zwichnęła, padając w kurytarzu.
]'aniia Aneta, nie słuchając -dalej, podrep
tała do krzesła, gdzieleżała jej jubka wato
wana. Marek szedł za nią, nie rozumiejąc, cze
go szuka.
— Jeśli łaska cioci, proszę obejrzeć owe
kalectwo i poradzić cokolwiek.
— Zaraz, Ylareczku, zaraz, tylko się ubio
rę cieplej i z kuferka -wyjmę garść ziółek. Ko
nika mi dasz — mówiła, odziewając się żywo.
— Dziękuję cioci stokrotnie. Jabym jesz
cze o coś cioci poprosił...
— Może chcesz, żebym przy niej została,
nim wyzdrowieje?...
— Ona nie śinie cię o to prosić, ale lali
by rada. Marniutka w domu sierota.
— Czemu nie śmie? Toć szczęście koniu
usłużyć. Zostanę, Mareczku, zostanę, nie tur
buj się. Tylko przez to moją robotę w ogródku
opuszczę, ale to nic, odrobię wiosną. Bądź ‘Spo
kojny ; jeśli Bóg Ja, że dożyję, to nasadzę je
szcze, nahoduję ci <*gródek. A gdzie ten ko
nik, bo do chorego nic godzi się. zwlekać? Ju
zem gotowa!...
— Czekają na ciocie konie poświckie.
Dziękuję z całego serca!
— Moje dzieciątko, bądź zdrowe. W sy
pialni księdza przygotowałam ci bieliznę i o
dzietiie. Dobrodzieje moi. nakarmcie go, o
grzejcie! Pochwalony Jezus!
Marek wsadził ją do powozu i pożegnał
bł< >g« >sła w ieu st went.
Ddy wrócił, Kagis zajrzał nut w tv\arz i
głową pokręcił.
— Coś ty, chłopcze, taki tadny raptem się
zrobił? — spytał, mrużąc oczki.
— Więc do dzisiaj byłem brzydki? — od
parł młody, a zęby mu błysnęły w uśmiechu.
— At, nie brzydki, ale jakiś nicosobliwy.
Nie prawda, dobrodzieju?
— A prawda, prawda — potakiwał ksiądz,
niosąc własnoręcznie kubek miodu i .pełną bu- -
telkę.
Miody przyjął podany sobie napój i wy
chylił duszkiem. Przy tym ruchu błysnęło na
jego palcu coś, czego także wczoraj nic było,
— A to co? — krzyknął Kagis, chwytając
go za rękę — a ty skąd porwałeś orwidowski
sygnet, ty, nic dobrego?
— Nigdzie nic por wałem — odparł swo
ln>dnie — połowę zostawił mi ojciec w spuści
źnie, a połowę dostałem z Ameryki.
— Aha, ma się rozumieć! Orwidów klej
not : panna na niedźwiedziu. '1\> dla ciebie
stworzone, ty burczymucho. Widzi dobro
dziej ?
— Wid/.*, widzę! A prędko dasz na za
powiedzi? Co?
— Prędko! — rzekł z uśmiechem, czer
wieniejąc cały.
— Ot tobie! z proboszczowej ojdakanej
mszy żałobnej wyniknie *‘Veni crcator’’. Gdzie
moja noga? Gwałtu! kto bczemnic tańcami po
kieruje? I wierz tu w czyją śmierć! Bóg- do
bry nad nami!
— Niech mu będzie chwała! — wyszep
tał Marek.
— A co? Bardzo ci teraz szkoda Marty?
— zauważył Ragis, zacierając ręce. — Woj
nat piorunował, żc cię zgubi, a sani zmarniał,
nieborak. Pak to zawsze bywa, gdy kto się
porywa na tego, którego ja do chrztu trzy
małem! Oho, bof ma się rozumieć! Za rok do
Skoniontów wrócimy z niłodą panią.
Marek wyprostował się, oczy mu się za
iskrzyły.
— Mówiłem ojcu kiedyś, żc Źemajtys za
wsze ostoi, a wyście mi ducha odbierali. Pa
miętacie?
— Gadałem, synku, żebyś gorzej nie ti
wiązt. Ho, ho, podlewałem ci oliwy! A bajecz
kę o fWejdawucie kto opowiadał? My t. czar
ną Julką wiedzieli, jak trawa rośnie. Ma się
rozumieć. Dopomagałem, ile mocy, bo mi two
ja panna strasznie przypadła do gustu. Dobra
dusza, słowo daję. Jeża mi podarowała, a jaki
zmyślny! Szpileczką go nazwałem dla od
miany.
— Ragis, ja wam całe życic powtarzam,
że zł»ytnio się lubujecie w zwierzętach — u
pomniał proboszcz, grożąc palcem.
— Dobrodziej bo mi nigdy nic pozwoli
się wygadać! Ja jeszcze dobrodzieja przekli
nam... — wołał stary, zapalając się do dłu
giej dysputy.
— Nie gadaj, Ragis, nie gadaj — bronił
się ksiądz, zatykając uszy.
—- lak to zawsze z dobrodziejem. Ma się
rozumieć! — burczał kaleka.
Tej nocy nic już Markowi nie przerywa
ło snu, a nazajutrz rano Ragis długo trząsł go
za ramię, nim zbudził.
-A to, synku, zapomniałeś, że ci przy
był jeszcze jeden obowiązek? — krzyczał. —
Wstawaj, no wstawaj! Przysłali już po ciebie
/. Poś wicia. niby to panna Aneta. Uhm! ma
się rozumieć, panna Aneta, jakby ona kiedy
odważyła się ciebie turbować! Oblecz godowe
szaty i marsz!
Czert w an porwał się, jak oparzony, ubrał
w minutę i ruszył prędko, a kaleka pokulał w
stronę zaścianka, pykając fajkę i monologując
pod nosem :
— Mo, ho! Ma się rozumieć! Cz wałem na
pozycyę! Dobrze go wymustrowała i szybko!
Jpż jak mnię dziewczęta opadną po lubczyk,
słowo daję, odeślę do Poświcia. — Jeśli mego
chłopca tak oswoiła, to na święcie niema wię
kszej czarodziejki.
Zamyślił się, pokiwał głową, pokręcił wą
sy i zanucił :
l»yła babuleńka rodu wysokiego.
Miała koziołeczka bardzo upartego...
Nie dośpiewał dalszych losów babuleńki
i koziołeczka, bo wchodził w ulicę Sandwilów,
gd/ie ołoczyła go szlachta, dopytując o Orwi
dównę.
C)dłożył swą rapsodyę na wolniejszy czas.
XII.
Pipy stały w kwieciu niespełna rok po
tem. otulając gęsto stare gniazdo Orwidów.
‘Miliony pszczół krążyły wśród rozłożystych
konarów, a u ich spodu na ziemi uwijałv się
karawany mrówek i ludzi pracowitych. Nikt
nie próżnował minio upalnego południa, nawet
stary Pilemou udawał zajęcie, chodząc z po
koju do pokoju i ścierając po raz setny ima
ginacyjne kurcz.
Pipy zaglądały w otwarte okna, rzucając
kłęby miodowej woni i puch srebrzysty;
pszczoły, lizuch walone ciszą domu, docierały
bezkarnie aż do łysiny głuchego kredencarza:
nikt ich nie płoszył. Dom wyglądał pusty, tyl
ko u jednego okna słychać było ludzkie kroki
i suwanie sprzętów
i ani wewnątrz oryginalnie wyglądało.
Ściany pokoju otaczały pułki szerokie, zasta
wione od góry do dołu tysiącem kuchennych
specjałów i skarbów kobiecej skrzętności.
Czego tam nie było! Pęki suszonych grzybów,
atnałki octu, szeregi butelek z nalewkami i
sokiem, konserwy, konfitury, stosy żółtego
wosku, białego lnu — zapasy, mogące wykar
mić oblężoną fortecę.
Na ścianach wisiały ogrodnicze narzę
dzia i wiązanki suszonych ziół i kwiatów, a
całą szerokość tej szafami zajmował stół bia
ło malowany, nad którym schylona postać ko
bieca nakładała z wielkiego kosza na kryszta
łowe talerze wonne maliny.
Pszczoły zaglądały i tu, znęcone zapa
chem wosku * miodu, utnijały się nad malina
mi, wtedy kobieta podnosiła głowę i przyglą
dała się z. lubością skrzętnym robotnicom.
Cieszyła ją ta praca niestrudzona.
Nagle ktoś z ogrodu rozchylić gałęzie lip
i cień stanął między słonecznym dniem w
oknie. ^
— Ciociu! Szukam wszędzie! — zawołał
dźwięczny, młody głos.
Kobieta opuściła łyżkę i poczciwa, stara
twarz Anety Czertwanówny zwróciła się. do
okna.
— Kogo.szukasz, moje dzieciątko? — spy
tała niespokojnie.
Ciemna głowa Irenki przechyliła się da
lej do środka, oparła oburącz na krawędzi o
kna i zaśmiała się do staruszki blaskami piw
nych oczu, białymi ząbkami, koralem świe
żych ust Śliczna była w tej jasności słońca i
wyrazu twarzy.
— Kogo? Cioci, naturalnie! Jedynej,
wiernej towarzyszki! Jestem tu od rana, jak
zaklęta królewna. Opuścił mnie mąż, Julka
Nerpalis, nareszcie Marwitz. Załatwiłam swe
roboty i szukam cioci wszędzie. Czy to dla na
szych gości ten specyał?
— Za godzinę wrócą, moja śliczna! Na
dworze upał i kurz. Niech się ochłodzą jago
dami. Może i tobie, moja złota, podać?
— I owszem, ciociu, bo ja się dość nały
kałam kurzu. Byłam w trzech folwarkach. Ten
nieznośny Marek siedzi sobie w Kownie i ani
dba. że tu potrzebny. Zostawił mi cały kłopot
i rad. Ani pomyśli, że na moją głowę dość je
dnego Clarka z nieustannym lamentem i przy*
puszczeniami różnych nieszczęść.
— Nie rad on siedzi, moja duszko, cóż,
\gdv trzeba! Ale mi dziś kabała powiedziała,
że rychło wróci. Proszę malinek, niecił sma
kują.
— Dziękuję cioci. Podobno nasz czaro
dziej niezdrów? Wyprawiłam Clarka, żeby go
od wiedził.
— Najgorsza choroba nasza starość. Cze
go toby się nie zrobiło, żeby się miało młode
ręce, nogi i głowę? Stara się człowiek, stara
i zawsze mało.
— Czyż ciocia jeszcze mało robi, albo
nasz Ragis poczciwy? Ciekawam, ktoby mógł
więcej.
— Moje dzieciątko! to twoja dobroć tak
mówi tylko, ale co prawda, to prawda. Daje
wam ł»óg za to swą łaskę i dawać będzie.
Idźcie, pszczółki, idźcie na boży świat, bu o
kienko zamknę.
— Gdzież to ciocia znowu się wybiera i
mnie wyprawia razem ze pszczołami?
— Pójdę, moja duszeczko, do ogrodu do
maku. Jaki taki grosz się tam zbierze dla
Marka na tytoń, a potem na wieś zajrzę, ba
dziatwa bardzo na koklusz choruje. Jest i na
to ziółko przy bożej pomocy.
Irenka chciała coś mówić jeszcze, gdy
wtem turkot rozległ się na drodze.
Nadstawiła ucha i zarumieniła się rado
sną nadzieją.
— Może on? — szepnęła do sichic, odcho
dząc szybko w stronę ganku.
— Pewne Ciarkę — dodała o wiele spo
kojniej, słysząc, że hałas to był powozu, a
nie pocztowej bryczki.
Zahuczały koła na kamieniach podjazdu
i ucichły.
— Pewnie goście — westchnęła Irenka.—•
Pędzie pusta rozmowa, ciekawe spojrzenia i
w rezultacie plotki. Nic się nie dziwię, że Ma
rek tak nic lubi etykietalnych wizyt.
Weszła na ogrodowy ganek i rzuciła z
niechęcią na stół kapelusz i rękawiczki.
W tej chwili młodszy kolega Filemona
wyszedł z domu i ogłosił:
— Proszę jasnej pani, przyjechała pani
/v Skonuuitów.
(Ciąg dalszy nastąpi.)