Ameryka echo. [volume], December 13, 1902, DODATEK, Image 12

About Ameryka echo. [volume] (Toledo, Ohio) 1902-1971

Image provided by: Ohio History Connection, Columbus, OH

                
12
4
IDON kiszot Z MANSZll
XV.
Ko tył rycerz zwierciadlany i giermek
z wielkim nosem.
DonKiszot postępował w tryumfie, py
szny zwycięstwom, jakie odniósł nad ryce
rzem zwierciadlanym, którego uważał za
nnjwaleczniejszego sądził, że odtąd nie
już do jego sławy nie brakuje. Wreszcie,
ufając słowu tak uroczyście przez rycerza
danemu, którego nie mógłby nie dotrzy
mać bez obrażenia praw rycerskich i jak
tylko ustanie moc czarowania, spodziewał
się wkrótce mieć wiadomość od Dulcynei.
Ale Don Kiszot myślał o tem, a rycerz
zwierciadlany znów zupełnie o'czem in
nem myślał on o najprędszem wyleczeniu
się, ażeby był w stanie nowy swój zamiar
wykonać.
Jednakże autor, nie chcąc czytelnika na
razić na najmniejszą wątpliwość, powiada,
źe bakałarz, Samson Karasko, wskutek
konferencyi z plebanem i balwierzem, ra
dził Don Kiszotowi, ażeby wyruszy! na
wyprawę wszyscy ci trzej bowiem jego
przyjaciele za najlepszy środek wyleczenia
go uważali, ażeby Samson na tej wyprawie
spotkał się z nim jako rycerz błędny, wy
zwał go i pokonał, a później stosownie do
ustaw rycerskich domagał się od niego po
słuszeńslwa nieograniczonego i kazał mu
przez dwa lata kamieniem w domu siedzieć.
Karasko podjął się chętnio tego zadania, a
Tomasz Cecial, kmotr i sąsiad San sza, bar
dzo poczciwo czleezysko, ofiarował się mu
na giermka. Karasko wyprawił się pod
mianem rycerza zwierciadlanego razem z
Tomaszem, który sobie nos fałszywy przy
prawił, ażeby go Sanszo nie poznał, i trop
w trop pojechali za Don Ki szotem widzie
li całą przygodę z wozem śmierci i wre
szcie połączyli się z nim w lesie, gdzie od
była się walka, którą dopiero co opisali
śmy.
Przywidzeuia Don Ki szotu wyszły na
dobre bakałarzowi, bo gdyby nasz rycerz
wszędzie i ciągle nit? byl się zaprzyaięgał,
że to nie był Karasko, toby pan bakalarz
nie mógł otrzymać stopnia doktora, a w
zysku miałby tylko wstyd, że tak pokpił
sprawę. Tomasz Cecial. widząc, jak nie
szczęśliwie poszła wyprawa i że Karasko
tak ciężko został poturbowany, rzekł:
—Na uczciwość, panie bakalarzu, mamy,
czegośmy chcieli, łatwa to rzecz projekto
wać, ale trudna dokonać. DonKiszot zawo
łany głupiec, a my się mamy za mądrych,
on jednak wyszedł zdrów i cały, a my obaj
wracamy z długimi nosami i ty, bakała
rzu, z pogruchotanymi kościami. Chciał
bym teraz wiedzieć, kto też głupszy na
szeni zdaniem, czy ten, co głupi, dlatego,
żo mądrym być nio może, czy ten, co głu
pim dobrowolnie się robi.
—Różnica między tymi dwoma rodzaja
mi głupich taka odpowie Samson—że ten,
co z konieczności głupi, będzie nim za
wsze, a ten, co się głupim robi dobrowol
nie, przestanio nim być, skoro zechce.
—Kiody tak—rzeknie Cecial---to ja do
browolnie zrobiłem się głupim, idąc do
was na koniuszego i żeby nim dłużej nie
być, wracam już do domu.
—Wolność Tomku w swoim domku—od
powie Samson ah) ja wolałbym nogą we
wsi nie postać, nim Don Kiszota dobrze
nie oporządzę. Mniejsza mi teraz o to, czy
wróci do rozumu, ale idzie mi o pomstę.
N ie daruję mu tego, bez litości mścić się
będę.
Kozmawiali tak, dopóki nie dojechali do
wsi, ^dzie się znalazł, na szczęście, dobry
cyrulik, w którego ręce oddał się Samson,
a Tomasz Cecial pojechał do domu. Kiody
bakałarz każe się opatrywać i przemyśliwa
nad pomstą, my poszukajmy DonKiszota
i obaozmy, czy nam nie da nowych powo
dów do śmiechu.
XVI.
Co się przydarzyło DonKiszotowi z pew
nym rycerzem z Manszy.
Don Kiszot jechał w tryumfie, jakeśmy
to powiedzieli, pyszny swojetn zwycię
stwem i uważał się już za najpierwszego i
najwaleczniejszogo rycerza błędnego w ca
łym świecie ostatni tryumf poczytywał so
bie za szczęśliwą wróżbę na przyszłość i
wyglądał chciwie nowych przygód, choćby
najtrudniejszych, nie troszcząc się już o
czarowników, choćby się wszyscy przeciw
niemu zmówili, tak dalece ufał swojemu
szczęściu. Tak był uradowany i próżnością
zaślepiony, że ani wspomniał już o nie
skończonej ilości kijów, które niegdyś do
stał, ani o tym kamieniu, co mu szczękę
zgruchotał, ani o niewdzięczności galerni
ków, ani o niesłychanej zuchwałości Yan
guasów, co się tak bezcen ie z nim obeszli.
Nic mu już nie brakowało, jak tylko, aże
by znaleźć środek odczarowania księżni
czki Dulcynei gdyby tego dokazał, nie
miałby już nic do pozazdroszczenia naj
szczęśliwszym i najsłynniejszym rycerzom
błędnym wszystkich wioków przeszłych.
W tak miłych pogrążonego marzeniach
Don Kiszota Sanszo w ten sposób zaga
dnął.
—Oo to za dziwna rzecz, panie, że mnie
ciągle na oczach stoi ten dyabelski nos me
go kmotra, Ceciala? Próżno silę się oczem
innem myśleć, ani rusz się temu opędzić.
—To ty ciągle myślisz, Sanszo—odpo
wie Don Kiszot—że tym rycerzem zwier
ciadlanym był bakałarz Karasko, a gierm
kiem jego Tomasz Cecial?
—Nie wiem, co mam odpowiedzieć, pa
nie, ale wiem, że nikt inny jak Cecial nie
mógł mi rozpowiadać takich rzeczy o domu,
o tonie i o dzieciach i że jak odjął ten nos
obrzydliwy, to już twarz miał, jak wyka
pał, taką samą jak Ciecial, ani na włos ró
żnicy i głos taki sam i wszystko zgoła ta
kie jąkżeż, udyabła, nie poznałbym go,
kiedy się od tylu lat znamy i codzień widu
jemy?
Mój Sanszo, mówmy rozumnie—odpo
wie Don Kiszot-czyż to podobieństwo,
ażeby bakałarz Karasko przebierał się za
rycerza błędnego, ciężką zbroję na siobie
przywdziewał i na moje życie godził, albo
żem to ja jego nieprzyjaciel albożem go
kiedy czem obraził, alboż we mnie ma ry
wala. żeby mi zazdrościł sławy nabytej?
—Ależ panie—odpowie Sanszo—skądże
to podobieństwo owego rycerza z Kara
skiem, a giermka z kuiotrem Cecialem? a
jeżeli to czary, jak powiadacie, czyż nie
mogli zrobić się oni podobnymi do kogo
bądź innego w świecie?
-To wszystko złośliwe psoty czarnoksię
skie—rzecze Don Kiszot —ci nikczemnicy
wiedzieli dobrze, żo wyjdę zwycięsko z tej
walki i umyślnie przemienili owego ryce
rza w przyjaciela bakałarza, ażeby go za
słonić od słusznej wściekłości mojej i że
bym darował życie temu, co tak podstępnie
godził na moje. Mój przyjacielu, czyż trze
ba lepszego dowodu złości i potęgi czaro
wników nad tę, jakieśmy mieli niedawno
w przeistoczeniu Dulcynei? Po takim cu
dzie ezemżo jest ta bagatela? Ale ta mi zo
stała pociecha, żo prawica moja silniejsza
od tych czarów i że pomimo zawiści i całej
potęgi cudownej sztuki, odwaga moja za
pewnila mi zwycięstwo!
—Bóg widzi wszystkie rzeczy—odpowie
Sanszo, któremu śmieszne rezonowania
wcale do przekonania nio trafiały, ale bał
się sprzeciwić, ażoby się nie wydać z figla,
którego mu spłatał z Dulcyneą.
Wśród tej rozmowy usłyszeli za sobą tę
tent kopyt końskich, obrócili głowy i zoba
czyli jeźdźca ku nim jadącego, któremu
pilnie przypatrywać się zaczęli. Był to
szlachcic, jechał na bardzo pięknej jabłko
witej klaczy, miał na sobie ubiór wiejski i
płaszcz z sukna zielonego, szeroko ciem
nym aksamitem wykładany, na głowie ka
pelusik z tejżo samej materyi. Przy boku
miał nóż maurytański na zielonym pasie,
złocisto haftowanym, buciki także ze skóry
ziolonej, ze złotą obwódką, ostrogi skromnie
na zielono szelcowane, ale tak lśniące, jak
by szczero złote. Mijając ich, skłonił się
grzecznie i spiąwszy klacz ostrogami, miał
poskoezyć dalej, kiedy Don Kiszot do nie
go zawołał:
-Mój dzielny panie, jeżeli wam nie
spieszno i w tę samą jedziecie drogę,
wdzięczny wam będę, jeżeli razem poje
dziemy.
—W samej rzeczy, panie--odpowiedział
kawaler i ja to samą myśl miałem, ale się
bałem, ażoby wasz rumak nie brykał przy
mojej klaczy.
O, niech się pan t3go nie boi—rzecze
Sanszo nasz Hossynant to najpoczciwsze
i najskromniejsze w świecie konisko. On
sobie takich wybryków nio pozwala, raz
tylko w życiu zbisurmanil się, a myśmy to
z panem ciężko przypłacili. Nie macie się
czego bać, panie, mówię wam raz jeszcze
klacz wasza bezpieczna, dziesięć lat mogli
by stać razom, a onby jej ani trącił.
Na takie zapewnienie Sansza jeździec
wstrzymał konia, z wielkiem zdziwieniem
przyglądając się twarzy Don Kiszota, jadą
cego bez szyszaka, który giermek wiózł na
ośle, jak tłomoczek przewieszony. Don Ki
szot niemniej pilnie wpatrywał się w po
dróżnego. widząc w nim człowieka pewne
go znaczenia, bo też istotnie miał postawę
znaczącą, lat około pięćdziesięciu, włosy
szpakowate, a w twarzy i obejściu coś we
sołego i skromnego, jak to zwykle u uczci
wych ludzi. Nieznajomy, przyjrzawszy się
naszemu bohaterowi, wyciągnął wniosek,
że musi to być jakiś dziwak, bo nigdy w
życiu podobnie przybranego i wystrychnię
tego człowieka nie widział. Podziwiał
wzrost jego sążnisty, twarz bladą i wychu
dłą, minę i zbroje, a nadewszystko nadętą
postawę na kościstym koniu i tak mu się to
wszystko nowom wydało, że nie mógł się
dość napatrzeć. Don Kiszot spostrzegł
zdziwienie szlachcica, a wyczytawszy w
oczach jego chęć dowiedzenia się więcej,
chciał jego życzenia uprzedzić ze zwykłą
sobie uprzejmością.
—Nio dziwno mi, panie—rzekł—że cię
uderza moja postawa i osoba tak różna od
wszystkich innych ludzi a!o nie będziesz się
dziwił więcej, kiedy się dowiesz, że jestem
rycerzem błędnym z liczby tych, co, jak
się to zwykle mówi, gonią za przygodami.
Porzuciłem kraj swój, zostawiłem majątek,
wyzułem się zo wszelkich przyjemności,
oddając się na los szczęścia i fortuny. Za
mierzyłem wskrzesić powołanie rycerzów
błędnych, już przepadających niedawno
działać rozpocząłem, a już dopełniłem część
swoich zamiarów, wspierając wdowy, osła
niając dziewice, broniąc praw małżonek,
sierot i wszystkich uciśnionych i przez
waleczne czyny swoje, po trudach nie
skończonych tyle dokazalem, iż sława
imienia mego rozbiegła się po wszystkich
prawie częściach świata. Wydrukowano już
trzydzieści tysięcy tomów mojej historyi,
a wkrótce będzie ich trzydzieści milionów
tomów, jeżeli Bóg mnie uchroni. Zeby ci
nareszcie krótko powiedzieć i długo nie
trzymać w zawieszeniu, powiem: jestem
Don Kiszot z Manszy, zwany Rycerzem
Posępnego Oblicza a chociaż to nie bar
dzo przyzwoicie samemu się z własnemi
pochwałami rozwodzić, widzę się nieraz do
tego zmuszonym, kiedy nie ma nikogo, co
by mi tych trudów i przykrością oszczędził.
Tak więc, zacny kawalerze, nie powinieneś
się teraz dziwić, widząc tę tarczę i włó
cznię, tego giermka i konia, ten przybór,
cały i twarz moją wybladłą, a ciało wychu
dłe, bo wiesz już kto jestem i że to są rze
czy nierozłączne z powołaniem mojein.
Don Kiszot, powiedziawszy to, umilkł,
a kawaler po długiej przerwie tak nakoniec
przemówił:
—Mości rycerzu, doskonale poznałeś cie
kawość, która mną owładnęła na twój wi
dok ale to, coś mi powiedział, bynajmniej
nie zmniejsza mego podziwienia, przeci
wnie, jeszcze"bardziej jo powiększa. Jakto.
panie, czyż to podobna, żeby dziś jeszcze
bylina świecie rycerze błędni i żeby o uich
A E Y K A
prawdziwe drukowano historye? Dopraw
dy, panie, nigdybym nie wierzył, że są ta
cy obrońcy dam, tacy protektorzy wdów i
sierót, gdybym własnemi oczyma teraz się o
tem nie przekonał. Bogu Najwyższemu nie
chaj będą dzięki, że historya chwalebnych
czynów twoich poda teraz w niepamięć tę
nieskończoną liczbę błędnych rycerzy, o
których baśnie całą napełniają Europę i
zawracają głowę wszystkim, co je czytają.
—O panie! panie!—odpowie DonKiszot
nie trzeba wierzyć, że historye tych ry
cerzy są baśniami.
—Alboż kto jeszcze o tem wątpi?—za
pyta kawaler.
—Ja o tem wątpię—rzecze Don Tviszot
—ale dajmy temu pokój, spodziewam się,
że jeżeli razem dalej pojedziemy, wyprowa
dzę was z błędu, w który popadliście, prą
dem opinii niedowiarków pociągnięci.
Ostatnie wyrazy Don Kiszota i mina,
z jaką je wymówił, naprowadziły kawalera
na podejrzenie, żo musi to być jakiś wa
ryat, i zaczął mu się pilniej przypatrywać
dla upewnienia się w tem mniemaniu. Don
Kiszot, zmieniając przedmiot rozmowy,
prosił nieznajomego, aby mu nawzajem po
wiedział, kto jest.
—Nazywam się Don Diego de Miranda,
jestem szlachcicem, urodziłem się w pobli
skiej tu wiosce, gdzie jeżeli Bóg da, dziś
wieczerzać będziemy. Mam, Bogu dzięki,
mająteczek dostatni, w którym żyję spo
kojnie z żoną i dziećmi. Zwykłą zabawą
moją jest polowanie i rybołóstwo, ale nie
trzymam do tego ani psów, ani ptaków u
kładanycli, mam tylko kilka kuropatw obła
skawionych na wabia i parę siatek. Mam
trochę książek łacińskich i hiszpańskich,
jedne historyczne, drugie do nabożeństwa,
ale rycerskich baśni nie cierpię lubię czy
tać history? albo powieści, jeżeli w ukła
dzie i treści mają coś przyjemnego, ale,
mojom zdaniem, mało jeszcze książek po
dobnych*mamy w Hiszpanii. Z sąsiadami
żyjemy sobie w zgodzie i często u siebie
gościmy i biesiadujemy nasze potrawy nie
są wytworno, ale zdrowe i smaczne unika
my zbytków, bo się wszelką rozwiązłością
brzydzimy. Położyłem sobie za zasadę żyć
jak człowiek uczciwy i wspierać ubogich,
zamiast dochody na rzeczy zbytkowne o
bracać staram się ile możności miedzy są
siadami zachować zgodę, a w domu porzą
dek, zapobiegając wszelkim kłótniom i nie
snaskom.
Sanszo z pilną uwagą przysłuchiwał się
mowie szlachcica, a sądząc, że człowiek,
tak cnotliwie żyjący, musi być świętym i
cuda czynić, zeskoczył prędko z osła i ze
łzami w oczach pobiegł oojąć go za nogi, a
stopy mu całował z takiem uszanowaniem,
jak gdyby relikwie.
-Ej, co to ma znaczyć, mój przyjacielu
zapytał szlachcic mocno zdziwiony —za
cóż mnie tak w nogi całujesz?
—Ach! pozwól mi, panie—odrzekł San
szo—całe życie wielbiłem świętych, a ni
gdy jeszcze żywego świętego nie widzia
łem.
Sanszo, wielce zadowolony z tego, co
zrobił, spokojnie wsiadł napowrót na
burego DonKiszot zaś, mimo całej swo
jej powagi, ledwo się mógł wstrzymać od
śmiechu z tej jego prostoduszności.
Wszczynając znów rozmowę, rycerz nasz
pytał się Don Diega, czy ma dużo dzieci,
czyniąc uwagę, że filozofowie starożytni
najwyższe szczęście człowieka zakładali za
równo na darach przyrodzenia i fortuny,
jak i na wielkiej liczbie dzieci i przyjaciół.
—Mam tylko jednego syna—odpowie
dział Don Diego—a chociażbym wcale
dzieci nie miał, nie czułbym się nieszczę
śliwym, nie dlatego, ażeby syn mój miał
złe^skłonności, ale że nie ma wszystkich
tych przymiotów, które w nim widziećbym
pragnął. Chłopak kończy lat osiemnaście,
z których sześć przebył w Salamance, u
cząe się greki i łaciny. Chciałem, ażeby się
dalej w naukach kształcił, ale tak się uparł
do poezyi, że zresztą wszystko odrzuca, a
mianowicie też teologię i prawo, do któ
rych pragnąłem, ażeby się najwięcej przy
kładał, bo w naszym wieku królowie naj
więcej szanują ludzi cnotliwych i uczo
nych. Ale nie ma z nim rady po całych
dniach ślęczy nad jednym wierszem Ho
mera lub Martyala, rozbierając go czy zły,
czy dobry dobaduje się znaczenia jakiego
niezrozumiałego wiersza Wirgiliusza, sło
wem, o niczem nie mówi, tylko o tych poe
tach: o Horacym, Perejuszu, Juwenalisiei
innych starożytnych, dziś tak bardzo wzię
tych co do nowożytnych, wcale ich nie
ceni. Pomimo tego do nich wstrętu, w tej
chwili pracuje nad glosą do czterech wier
szy, które mu z Salamanki przysłano.
—Zacny pauie- odpowie Don Kiszot—
dzieci są jakoby cząstką rodziców i czy złe,
czy dobro, kochać je trzeba, ale najpier
wszym obowiązkiem rodziców jest wycho
wywać jo od samego początku w cnocie, a
nadewszystko w zasadach chrzęścijańskich,
ażeby kiedyś stały się podporą ich starości.
Słowem, niczego zaniedbywać nie należy,
aby jo uczynić doskonaleni i we wszystkiem
i wykierować na, chlubę rodu całego, bo
sława ich spływa na ojców. Nie jestem
zdania, żeby je przymuszać do jednej bar
dziej niż do drugiej nauki można im da
wać rady, alo przedowszystkiem zostawiać
je trzeba własnemu popędowi. Bo jakkol
wiek poezya jest raczej przyjemnem niż
użytecznem zajęciem, nie sądzę wszakże,
ażeby nią gardzić należało, i człowiekowi
uczciwemu nigdy ona wstydu nie przynosi.
Poezya, panie, jest jak piękna dziewica,
którą inni stroją: bierze ozdoby od wszy
stkich innych nauk i sama je zdobi, kiedy
z niemi przestaje. Dlatego poezya strzedz
się powinna poniżenia się wszelkiego: sa
tyra i teatr łatwo ją upośledzają, bo umysły
niskie i pospolite nie umieją rozeznać pra
wdziwej piękności. Nie wiem, panie, czy
wszyscy jednakowo rozumieją te wyrazy:
umysły niski i pospolite, ale co do mnie,
rozumiem przez nie każdego nieuka i czło
wieka ciemnego, do jakiegobądź stanu 011
należy, i nie wyjmuję otl tego nawet
wielkich panów, ani osób najdostojniej
szych, jeżeli umysł mają nieokrzesany. Co
do tego zaś, że syn pański nie ceni wcale
poezyi nowożytnej, to zdaje mi się, że nie
mi w tem zupełnej słuszności, bo Homer
i Wirgil pisali w ojczystym języku i wszy
scy poeci starożytni tak samo czynili są
dzę, że nie byłoby źle, gdyby i dziś wszy
scy szli za ich przykładem, bo każdy język
ma swoje piękności, a nie wszędzie ludzie
rozumieją po grecku i po łacinie. Nie przy
puszczam, aby syn pański gardził językiem
kastylijskim, ale raczej autorami kastyhj
skimi, którzy innego języka nie umieją, a
i własnym nie tak władają, żeby dosyć zeń
wszystkie powaby, któremi się szczycą in
ne języki. Krótko mówiąc, radzę panu zo
stawić syna własnemu popędowi ma wi­I
dać niepospolite zdolności, kiedy w tym
wieku zna doskonale język grecki i łaciń
ski, w którym mieści się wszystko, co tylko
jest najpiękniejszego w naukach jeden mu
już krok tylko pozostaje,: żeby doszedł do
skonałości w naukach wyzwolonych, które
niemniej przystoją szlachcicowi, jak tym,
co z powołania im się poświęcają. Wpłyń
pan tylko na niego, żeby zawsze wybierał
przedmioty dobre, żeby zawsze pisał rzeczy
uczciwe, żeby w utworach swoich nie szar
pał nigdy sławy niczyjej, żeby pisząc prze
ciw wadom i występkom, wystawiał przy
jemnie cnotę i gorącą chęć ku niej, a oba
czysz pan wtedy, że poezya nie krzywdzi
bynajmniej uczciwego człowieka i że syn
twój przyniesie zarazem chlubę imieniowi
swojemu, będzie w poszanowaniu u dworu
i w sercu ludzi.
DonKiszot skończył mówić, a szlachcic
tak się zadziwił, iż nie wiedział już, co
myśleć o nim, i zaczynał sobie wyrzucać,
że tak krzywdzące tworzył sobie mniema
nie. Chciał znów zawiązać rozmowę, ale
rycerz nasz, ujrzawszy zdaleka powóz z
herbami królewskiemi 1 wyobrażając sobie,
że nowa się dlań gotuje przygoda, zawołał
na Sanszę, żeby mu szyszak podał.
XVII.
Najwyższy dowód odwagi Don Kiszota i
szczęśliwy koniec przygody ze lwami.
Kiedy Don Kiszot taką miał Tozprawę,
Sanszo tymczasem, znudzony nią i widząc
pasterzy pasących barany nieopodal, po
szedł do nich po mleko, kupił sobie kilka
serków i zabierał się do zjedzenia ich, gdy
wtem usłyszał, że go wołają. Kiedy tak z
jednej strony wołania pana, a z drugiej
kłopocze go zakupiony towar, którego tra
cić, zapłaciwszy, nie miał ochoty, nie wie
dząc, co robić, czemprędzej wpakował to
wszystko w szyszak, który mu wisiał przy
kulbace, i wyciągniętym Jkłusem sunął do
Don Kiszota.
—Przyjacielu—rzekł doń nasz rycerz—
podaj mi szyszak, znam się na przygodach
i widzę, że tejby nie bardzo było bezpie
cznie przedsiębrać bez dobrego uzbrojenia.
Szlachcic, słysząc te słowa Don Kiszota,
spojrzał na wszystkie strony, a nie widząc
nic prócz wozu z chorągiewkami królew
skiemi, poczytał go za furgon ze skarbowe
mi pieniędzmi i opowiedział to Don Kiszo
towi ale ten nie łatwo prawdzie wierzył,
przypuszczając, że wszystko, co mu się tyl
ko wydarza, musi być ważną bardzo przy
godą rycerską, więc odpowiedział:
—Mój zacny panie, człowiek bez uzbro
jenia jest już na pół zwyciężony nic na
tem nie stracę, że się mam zawsze na ostro
żności, a wiem to z doświadczenia, że wi
dzialni i niewidzialni moi wrogowie ciągle
na^mnie czatują—i mówiąc to, wziął z rąk
Sanszy hełm, nim ten zdążył wyjąć z niego
serki, i włożył zaraz na głowę, a serwatka
gęstemi kroplami ze wszystkich stron spły
wać mu zaczęła na oczy i brodę.
—Co to z tego będzie, Sanszo?—zawoła
przerażony—o dla Boga 1 co się dzieje, coś
jakby mi się głowa rozpływała, albo mózg
rozmiękła, czy też pocę się cały od stóp do
głowy, doprawdy, pocę się okropnie, ale
nie ze strachu. Po takiej wróżbie będzie
niezawodnie straszna przygoda. Dajże mi
się czem obetrzeć—zawołał—bo pot mi cał
kiem oczy zalewa.
Sanszo dał mu chustkę, ani słowa nie
mówiąc, a Bogu w duchu dziękując, że się
nie domyśla, co to jest. DonKiszot obtarł
sobie twarz, a zdjąwszy szyszak, żeby gło
wę obetrzeć i obaczyć, co mu tak niewcze
sną sprawia ochłodę, spostrzegł w hełmie
białą marmoladę, wziął jej kawałek na pa
lec i poniósł do nosa. Jak tylko powąchał,
poznał zaraz, że to serwatka i zawołał:
—Na żywot pani Dulcynei, a ty zdrajco,
łakomco, to ty mnie świeże sery będziesz
w szyszak składał?
—Panie—odpowie obojętnie Sanszo, nie
dając znaku zdziwienia—jeżeli tam sery są,
to mi je pan wypuść w dzierżawę, zjem je
sobie, albo niech je dyabli zjedzą, co je
tam włożyli! Proszę pana, pan mnie posą
dził czyż to ja mógłbym takie głupstwo
zrobić, skóra mnie jeszcze swędzi na u
czciwość, panie, to już i ja muszę mieć
czarowników, co mnie prześladują. A
dlaczegóż miałbym być wyjątkiem—rzekł
—kiedym jest członkiem rycerstwa błędne
go? Jestem pewny, że to oni nakładli panu
tego paskudztwa w szyszak, żeby pan się
rozgniewał i mnie skórę wytatarował: ale
na ten raz nie udało wam się, drwię sobie
z waszych figlów, bo mój pan jest dobry,
zna wasze złości i wie dobrze, że gdybym ja
miał ser i mleko, to wolałbym je włożyć do
brzucha niż do szyszaka.
—Wszystko to być może—rzecze Don
Kiszot—ale trzeba już temu jakiś koniec
położyć.
Szlachcic przypatrywał się i przysłuchi
wał wszystkiemu pilnie i podziwiał.
Don Kiszot, obtarłszy sobie twarz i bro
dę, włożył szyszak na głowę, miecz przy
boku obejrzał, zasadził się na strzemionach
i"junacko wstrząsając włócznią, zawołał:
—Teraz gotów jestem na wszystko, i sa
memu szatanowi mogę w oczy zajrzeć.
Tymczasem wóz nadjechał siedział w
nim jeden tylko człowiek, a woźnica na
mule. DonKiszot stanął przed nimi i za
wołał
—Gdzie jedziecie, przyjaciele? co to za
wóz prowadzicie? co w nim jest i 00 zna
czą te chorągiewki?
13 Grudnia 1902
—Wóz ten do mnie należy—odpowie
dział woźnica—dwa lwy są w nim we śro
dku w dwóch klatkach gubernator Oranu
posyła je królowi i dlatego to położono ta
herby królewskie.
CIĄG DALSZY NASTĄPI
Wyleczy zaziębienie w jednym dniu.
Używaj LaxativeBromoQuinine tablecild.
Uważaj na ten podpis na
każdem pudełku. 25 cnt. C)
(48—ao) B. o.
PRZEMYSŁ I HANDEL POLSKI
BUFFALO, N. Y.
i
A w o k a i
A e k i
i y k e
Chudy 1173 Broadway, Buffalo, N.*
Pecb J. 233 Playter st., Buffalo, N. Y.
a y k i y a
Jankowski J. 595 Fillmore av., Buffalo, N. Y»
o o a i i
Romaszkiewicz I. 1017 B'way, Buffalo, N. Y«,
a a z e
Królikowski J. 124 Person st., Buffalo, N. Y.
N o a y u s z e i A e n i
Dorasewiez B. 577 Filmore av., Buffalo, N. Y.
Mioducki W. S. 1086 B'wav, Buffalo, N. Y.
Politowicz K. 1146 B'way, Buffalo, N. Y.
i e k a n i e
Chodkiewicz, 1134 Broadway, Buffalo, N. Y.
S a u n y i o e n i e
Belt Line Cash Grocery, 1197 B'way Buffalo.
Bilski W. 1078 Broadway, Buffalo, N. Y.
Dorabiała M. 87 Lathrop st., Buffalo, N. Y.
Huebsh, cor. Fillmore & B'way, Buffalo, N. Y.
Kozubski J. 1114 Broadway, Buffalo, N. Y.
Maciejewski M. 606 Fillmore av., Buffalo,N Y.
Pech K. 149 Stanislaus st., Buffalo, N. Y.
Ptaszkiewioz W. 1066 B'way, Buffalo, N. Y.
Skrzycki J. 181 Stanislaus st., Buffalo, N. Y.
Strzelewicz K. 66 Lathrop st., Buffalo, N. Y.
Tomaszewski S. 1261 B'way, Buffalo, N. Y.
Truszkowski J. 932 Broadway, Buffalo, N. Y.
S k a y e a z n e
TOLEDO, OHIO.
a w i e n i e
Czapiewski P. 1330 Nebraska av., Toledo, O.
Krieger A. 708 Junction av., Toledo, O.
u k i e k i i o y I e e a
Stełmaszewski M. 718 Junction av., Toledo, 0
u k a n i e
Paryski, 310 Jaokson av., Toledo, O.
a y k i y a
u i e z y i Z e a i s z e
Gałecki A. 1185 Vance st., Toledo, O.
K u n i e
e e
Wyrzykowski F. 1320 Nebraska av., Toledo.
e z a z e
Janiszewski B. 2745 Lagrange st., Toledo, O.
N o a y u s z e i A e n i
Kujawa A. A. 1843 Vance st., Toledo, O.
Przedsiębiorstwa Pogrzebowe
Sujka W. 1328 Nebraska av., Toledo, O.
y a z e
Labuziński M. 505 Junction av., Toledo, O.
S a u n y i o e n i e
(Szynkownie 1 składy spożywcze)
Beczkowski S. 602 Detroit av., Toledo, O.
Chmielewski G. 401 Pulaski st., Toledo, O.
Ciesielski J. 8202 Franklin av., Toledo, O.
Demarkowski J. 1402 Forrer st., Toledo, O.
Grudziński S. 2853 Lagrange st., Toledo, O.
Janas A. 1343 Nebraska av., Toledo, O.
Kaczmarek J, 2755 Lagrange st., Toledo, O.
Kubicki J. 3002 Mulbery st., Toledo, O.
Kujawa A. A. 1343 Vance st., Toledo, O.
Kukla F. 901 Detroit av., Toledo, O.
Kusz A. 1602 Nebraska av., Toledo, O.
Mizerny T. Locust & Palmer st., Toledo, O.
Murawa J. 1304 Noble st., Toledo, O.
Nadrasik M. 3020 Hartman st., Toledo, O.
Olszak W. 323 Junction av., Toledo, O.
Orzechowski J. 1143 Hamilton st., Toledo, O.
Polcyn A. 2852 Warsaw st, Toledo, O.
Powalski J. 2629 Lagrange st., Toledo, O.
Sławoszewski W. 115 Mettler st., Toledo, O.
Szelążkiewicz P. 3201 Lagrange st., Toledo.
Szyperski S. 2846 Lagrange st., Toledo, O.
Tafelski J. 801 Detroit av., Toledo, O.
Zawodny F. 1160 Vance st., Toledo, O.
Zieliński M. 745 Detroit av., Toledo, O.
Zulka M. J. 3126 Warsaw st., Toledo, O.
S k a y i s a
o w a y o k i o w e
Kreft I. 2903 Lagrange st., Toledo, O.
Kwapich J. 419 Junotion av., Toledo, O.
Nowicki S. 1159 Blum st., Toledo, O.
Putz M. 1342 Nebraska av., Toledo, O.
Sadowski T. 2747 Lagrange st., Toledo, O.
Siedlecki W. 2921 Lagrange st., Toledo, O.
Sieja W. 1107 Forrer st., Toledo, O.
WTinnioki W. 1022 Broadway st., Toledo, O,
Zawodny M. 1159 Vance st., Tol«d«^ O. \n\n Burzyński F. S. 808 Fillmore Buffalo, N. Y.
Spryszyński S. 178 Stanislaus st., Buffalo, N. Y
Bilski K. 610 Fillmore av., Buffalo, N. Y»
Sohlosser S. 144 Dexter st., Toledo, O.
Hensler J. 507 Junction av., Toledo, Q.
Łyozyński W. 3001 Lagrange st., Toledo, O.
Powodziński F. 3124 Lagrange st., Toledo, O.
Zientkowski J. 501 Pulaski st., Toledo, O.