Ameryka echo. [volume], December 20, 1902, DODATEK, Image 10

About Ameryka echo. [volume] (Toledo, Ohio) 1902-1971

Image provided by: Ohio History Connection, Columbus, OH

                
10
—Nie wiem. Lecz zanim czas nadejdzie, będzie
my mieli pieniądze, a nawet, gdybyśmy nie mieli, te
trzebaby szczególniejszego zrządzenia, by u jego
spadkobierców spotkać się z równym brudem, może
my więc, Karolko, spać dzisiaj bodaj do rana z lek
kiem sercem.
Rozjaśniły się nawet twarze słuchających dzieci i
cały dom radował się śmiercią tego człowieka.
—Pokaż mi coś bardziej pocieszającego w połą
czeniu ze śmiercią—rzesł Scrooge—albo ten ciemny
pokój, któryśmy tylko co opuścili, będzie mi ciągle
stał przed oczyma.
Duch przeprowadził go przez kilka dobrze zna
nych ulic, a gdy ozli, Scrooge pilnie się rozglądał,
aby znaleźć siebie samego, ale nadaremnie. Wstąpi
li do domu biednego Roberta Oratchita, do tego sa
mego mieszkania, które widział już poprzednio.
Zastali w niem matkę z dziećmi, siedzące naokół
stołu.
Spokojnie. Bardzo spokojnie. Hałaśliwe małe
Oratchity siedziały w jednym z rogów jak statuy i
spoglądały na Piotra, zagłębionego w książce, pod
czas gdy matka i córki były zajęte szyciem.
—A on wziął dziecię i postawił je w pośrodku
nich.
Skąd Scrooge usłyszał te słowa? Wszakże tonio
sen. Chłopiec wyczytał jo chyba, gdy Scrooge z Du
chem przekroczyli próg mieszkania. Czemu nie czytał
dalej?
Matka złożyła swą robótkę na stole i ręką dotknę
ła się twarzy.
—Coś oczy mnie bolą od tych jaskrawych kolo
rów—przemówiła.
—Ach, biedny mały Tim
—Teraz znowu mi lepiej—rzekła pani Cratchit.
—Swieoa osłabia oczy, a za nio na świecie nie poka
załabym zmęczonych oczu waszemu ojcu, gdy przyj
dzie do domu. Lada chwila być tn powinien!
—Dziwna, że go jeszcze niema—rzekł Piotr, za
mykając książkę ale zdaje mi się, matko, że on od
kilku wieczorów przybywa nieco później, niż do nie
dawna.
Znowu zapanowała cisza. W końcu matka ode
zwała się głosem pewnym i wesołym, który raz tylko
utknął jej w gardle.
—Widziałam go, jak chodził—widziałam go, jak
chodził z małym Timem na plecach jakże szybko!
—Ja też widziałem—odrzekł Piotr—nawet często.
—I ja widziałem!—zawołał ktoś trzeci, a potem
reizta obecnych, kolejno jeden po drugim.
—To też Tim był taki lekuchny!—zaczęła zno
wu matka, zajęta pracą—a ojciec tak go kochał, że
nosić go nie było dla ojca trudem o! było chyba ra
dością. Lecz oto i ojciec.
Powstała, by go powitać. Robert wszedł w swym
Bzaliku—biedak potrzebował go bardzo. Herbata cze
kała na maszynce, wszyscy jak na wyścigi, starali się
ojcu posłużyć. Potom dwa małe Cratohity wlazły mu.
na kolana i przyłożyły swe małe policzki do jego twa
rzy, jakby chciały powiedzieć: "Nie rób sobie nic z
tego, tato! Nie martw się!
Robert Oratchit był bardzo wesoły. Rozmawiał
z nimi, jak mógł najmilej. Spoglądał na robótki, le
fcące na stole, i chwalił zapobiegliwość, oraz pośpiech
pani Cratchit i dziewcząt.
—Do niedzieli, ba, przed niedzielą uprzątnę się
z robotą.
—Niedziela! Poszedłeś dzisiaj Robercie?—spy
tała go żona.
—Tak, moja droga—odrzekł Robert.—Szkoda, że
ciebie nie było. Byłabyś się uradowała, widząc jak
pięknie wszystko się zieleni. Ale i wy będziecie go
odwiedzali często. Przyrzekłem mu odwiedzać go fca
żdej niedzieli. Moje biedne małe dziecię!—zawołał
Robert.—Moje dziecko!
Poddał się całkiem smutkowi, napróżno próbował
walozyć z rozrzewnieniem.
Wstał i poszedł do pokoju na górę, oświetlonego
i ozdobionego, jak na dzień wigilijny. Stało tam pu
ste krzesło, obok leżało dzieoko i ślady, że ktoś tam
znajdował się niedawno.
Biedny Robert usiadł, a gdy pomyślał chwilę,
uspokoił się, ucałował drobną twarz. Pogodził się z
tem, co zaszło, i zszedł na dół zupełnie spokojny.
Zebrali się wkoło ognia i zaczęli gwarzyć: matka
i eórka nie przerywały sobie pracy. Robert opowie
dział im o nadzwyczajnej uprzejmości siostrzeńca
Scrooga, którego zaledwie raz widział i który, spo
tkawszy go tego dnia na ulicy, a widząc, że wygląda
nieco zmartwiony spytał Roberta uprzejmie o
powód zmartwienia.
—Opowiedziałem mu wszystko. "Serdecznie mi
przykro, panie Oratchit—rzekł—serdecznie mi żal
pańskiej dobrej żony." Nawiasem mówiąc, skąd on to
wiedział, nie pojmuję.
—Co takiego, mój drogi
—Ze jesteś dobrą żoną—odrzekł Robert.
—Każdy wie o"tem!—zawołał Piotr.
—Dobrze powiedziane, mój chłopcze!—rzekł Ro
bert.—Mam nadzieję,żekażdy wie. "Serdecznie mi żal
—rzekł—pańskiej dobrej żony. Jeżeli mogę paau być
pomocny w jakikolwiek sposób—ciągnął dalej, dając
mi swoją kartę—oto mój adres. Proszę odwiedzić
mnie w potrzebie."
—Oczywiście nie dlatego—tłomaczył Robert—że
by mógł istotnie coś dla nas uczynić, ale swoją u
przejmością dziwnie mnie ujął za seroe. Zdawało się
jakby istotnie znał małego Tima i współczuł z nami.
—Jestem pewna, że to dobry człowiek—rzekła
pani Oratchit.
—Byłabyś tego jeszcze pewniejsza, moja droga—
odrzekł Robert—gdybyś go była widziała i mówiła,
jak ja z nim przed chwilą. Wcalebym się nie dziwił—
tważ, co mówię—gdyby się postarał o lepsze miejsoe
dla Piotra.
—Słyszysz, Piotrze?—rzekła pani Cratchit.
—A wtedy—zawołała jedna z dziewcząt—Piotr
znaidzie sobie inne towarzystwo i zamieszka sam.
—A wynoś mi się- odparł Piotr, szczerząc zęby.
—Niema w tem nic nieprawdopodobnego— zau
ważył Robert- chociaż dosyć na to czasu, mój drogi.
Lecz jakkolwiek i kiedykolwiek rozstaniemy się ze
sobą, jestem pewny, że żadne z nas nie zapomni o
biednym, małym Timku, albo też o tem pierwszem
wśród nas rozstaniu.
—Nigdy, ojczo!—zawołali wszyscy.
—Wiera—rzekł Robert—wiem, moi drodzy, że
gdy sobie przypomnimy, jak był cierpliwy i łagodny,
ehoć tak małe, maleńkie dziecko, nie będziemy się
spierać między sobą i czyniąc to, zapominać o małym
Timie.
—Nie, ojcze, nigdy!—zawołali wszyscy chórem.
Czuję się bardzo szczęśliwy—rzekł Robert—
bardzo szczęśliwy.
Pani Cratchit ucałowała go, i córki ucałowały, i
małe Cratchity uczyniły to samo, a Piotr uścisnął go
za rękę. O, duchu małego Tima! twoja dziecinna istota
pochodziła od Boga.
—Duchu—rzekł Scrooge coś mi szepce, że
wkrótce się rozstaniemy. Wiem, że to nastąpi, tylko
nie wiem jak. Powiedz mi, co to był za człowiek, któ
rego widzieliśmy na łożu śmiertelnem?
Duch wigilijny przyszłości poprowadził go jak
poprzednio—chociaż, juk sądził, zaszła różnica w cza
sie rzeczywiście nie było porządku w ostatnich zja
wiskach, a łączyło je tylko to, że się miały odbyć w
przyszłości znaleźli się w dzielnicy byznesmanów, alo
Scrooge znowu siebie nie ujrzał. Istotnie duch wcale
się nie zatrzymywał, lecz szedł prosto ku upragnio
nemu celowi, gdy Scrooge poprosił go, aby się chwi
lę wstrzymał.
—Gdzie ton podwórzec, przez który teraz spie
szymy—rzekł Scrooge—tam się znajduje moje biuro.
Widzę dom. Pozwól mi zobaczyć, czem będę w przy
szłości.
Duch przystanął i ręka poruszyła się w innym
kierunku.
—Wszakże ten dom"tutaj—zawołał Scrooge. Cze
muż wskazujesz w inną stronę?
Nieubłagany palec nie zmienił kierunku. Scroo
ge podbiegł do okna swego biura i zajrzał do wnętrza.
Było ono ciągle biurem, ale już nie jego meble ule
gły zmianie, aczkolwiek w krześle siedzący nie był
nim.
Duch wskazywał w tym samym, co poprzednio,
kierun&u.
Scrooge usłuchał go raz jeszcze, a nie dziwiąc
się, dlaczego i dokąd poszedł, znalazł się przed żela
zną bramą. Przed wejściem stanął i obojrzał się wo
koło.
Był to cmentarz. Tu więc leży pod ziemią nę
dzny człowiek, którego nazwiska miał się wkrótce do
wiedzieć. Było to istotnie wspaniałe miejsce.
Duch stał wśród grobów, wskazując palcem jeden
z nich. Scrooge podsunął się ku niemu ze drżeniem.
Zjawisko nic się nie zmieniło, a jednak zdało się
Scroogowi, że dojrzał w niem nowe znaczenie.
—Zanim podejdę do grobu, który mi wskazujesz
—rzekł Scrooge—odpowiedz mi na jedno pytanie.
Czy są to cienie rzeczy, które się staną, czyli też tyl
ko cienie rzeczy, które stać się mogą?
Lecz duch ciągle wskazywał palcem grób, przy
którym stali.
—Jak kto sobie pościele, tak się wyśpi—rzekł
Scrooge.—Ale w razie zmiany postępowania powi
nieu uledz i rezultat tej zmianie. Powiedz, czy tak
mam rozumieć to, coś mi pokazał?
Duch ani dignął.
Scrooge podpełznął ku widmu, drżąc na całem
ciele, a idąc za jego palcem, przeczytał na kamieniu
zaniedbanego nagrobka swe własne nazwisko:
"Ebenezer Scrooge."
—Czyż ja jestem tym człowiekiem, którego wi
dzieliśmy na łóżku?—wołał na klęczkach.
Palec zwrócił się od grobu ku niemu i od niego
znowu ku grobowi.
—Nie, duchu! O nie!
Palec ustawicznie wskazywał w jedną stronę.
—Duchu!—wołał Scrooge, czepiając się jego su
kni— wysłuchaj mnie. Ja nie jestem tym samym czło
wiekiem, jakim byłem. Nie będę człowiekiem, jakim
byłbym piezawodnie, gdyby nie ta nauka. Pocóż było
pokazywać mi to wszystko, jeżeli nie mam mieć na
dziei?
Po raz pierwszy zdawało mu się, iż ramię widma
zadrżało.
—Dobry duchu!—ciągnął, padając przed nim na
kolana.—Twoja litość wstawia się za mną. Zapewnij
mnie, że mogę jeszcze zmienić te wszystkie cienie,
jakie mi pokazałeś, zmienić je, zmieniając dotych
czasowy sposób życia.
Ręka widma nie ustawała drżeć.
—Będę czcił wigilię tak dalece, iż w ciągu całe
go roku próbować będę zachowywać się tak, jakby to
był święty dzień wigilijny. Będę żyl w przeszłości,
teraźniejszości i przyszłości. Wszystkie trzy duchy
będą walczyć we mnie. Nie zapomnę lekcyj, których
oni mi udzielili! Oh! powiedz mi, że mogę jeszcze ze
trzeć wapno z tego kamienia.
Miotany bólem, schwycił się eterycznej ręki.
Duch chciał się wyrwać, ale Scrooge błagał coraz na
tarczywiej i puścić go nie chciał, duch jednak okazał
się mocniejszym i odepchnął nadtręta.
Poraź ostatni wzniósł Scrooge dłonie, błagając o
odwrócenie swego losu. I o dziwo! ubiór widma dzi
wnemu uległ przeobrażeniu, skurczył się, spadł i
zmalał i przybrał formę słupa u łoża mr. Scrooga.
PIĄTA ZWROTKA.
Koniec history i.
Tak! Słup ten był częścią jego własnego łóżka!
I łóżko i pokój były jego własne, a co ważniejsze,
czas, który miał przed sobą, a w którym mógł zrefor
mować swe życie, był też jego własny.
A E Y K A
—Będę żył w przeszłości, teraźniejszości i przy
szłości—powtarza! Scrooge z łóżka.—Duchy wszy
stkich trzech tych krain walczyć będą we mnie o le
psze. O! Jakóbie Marley! Niechaj Nieba i wigilia
będą za to błogosławione! Powtarzam to na kolanach,
stary Jakóbie, na kolanach!
Tak był podniecony i rozpromieniony swemi do
bremi inteneyami, że złamany głos odmawiał mu pra
wie posłuszeństwa. Łkał gwałtownie, a twar^ jego
zh wały łzy obfite.
—Nikt nie zerwał—zawołał, dotykając jednej z
kotar przy łóżku—nikt ich nie zerwał razem z pier
ścieniami i wszystkiem. Kotary są tutaj i ja jestem
tutaj- cienie rzeczy, które mogłyby się stać, mogą
być jeszcze rozwiane. I zostaną rozwiane, to pewne,
jak amen w pacierzu.
—Czuję się lekkim, jak pióro, szczęśliwym, jak
anioł, wesołym jak student. Jestem oszołomiony jak
pijak. Wesołych świąt życzę każdemu. Szczęśliwego
Nowego Roku życzę całemu światu! Hallo! Hallo!
Wpadł do bawialni i stanął jak wryty.
—Tu jest rondelek, w którym znajdował się
kleik!—zawołał Scrooge, ruszywszy znowu z miejsca
i oglądając ognisko.—Tutaj są drzwi, przez które
wszedł duch Marley a! Tam róg, w którym siedział
duch wigilijny teraźniejszości! Tutaj okno, przez któ
re widziałem wędrujące duchy! Wszystko to więc pra
wda, wszystko to miało istotnie miejsce! Ha, ha, ha!
W istocie jak na człowieka, który wyszedł z prak
tyki od tylu lat, był to znakomity, wyborny śmiech,
przypuszczalny ojciec późniejszych wesołych śmie
chów.
—Nie wiem, jaki to dzień miesiąca—rzekłScroo
ge.—Nie wiem, jak długo znajdowałem się pomiędzy
duchami. Nie wiem nic. Jestem, jak dziecko nowona
rodzone. Ale mniejsza z tem. Cóż to szkodzi. Wolał
bym raczej być dzieckiem. Hallo!
Dzwony kościelne zdawały się wydobywać z sie
bie najmelodyjniejsze tony, na jakie stać je było.
—Ding, dong! ding, dong! O, chwała, chwała!
Podbiegłszy do okna, otworzył je i wytknął gło
wę. Ani mgły, ani wilgoci jasne, czyste, miłe, orze
źwiające zimno, które krwi każe wyprawiać harce
złote światło słoneczne niebiański firmament miłe,
świeże powietrze wesołe dzwony. O, chwała, chwała!
—Co to dzisiaj za dzień?—zapytał z ożywieniem
jakiegoś przechodzącego właśnie chłopca w odświę
tnym stroju.
—Hm?—mruknął chłopiec z ogromnym zdziwie
niem.
—Co dzisiaj za dzień, mój ładny chłopcze—in
dagował go Scrooge.
—Oczywiście Boże Narodzenie,
—Boże Narodzenie.
—Tak.
—Nie straciłem go więc—mówił do siebie.—Du
chy uczyniły to wszystko w ciągu jednej nocy. A mo
gą one robić, co im się .żywnie podoba. Oczywiście, że
mogą. Hej tam, mój ładny chłopcze!
—Czego pau sobie życzy?
—Czy wiesz, gdzie tu w drugiej ulicy na rogu,
jest sklep drobiu?
—Naturalnie.
—Inteligentny chłopak!—zauważył Scrooge.—
Zdumiewający chłopak. Nie wiesz, czy sprzedali już
tego ogromnego indyka, który tam wisiał?
—Tego, co to był tak duży, jak ja, nie przymie
rzając?
—Jakiż to rozkoszny chłopiec! Prawdziwa przy
jemność z nim rozmawiać. Tak, mój chłopcze!
—Wisi tam dotychczas—brzmiała odpowiedź.
—Czy tak? No, to idź i kup go.
—Niby za co i na co?
—Nie kpię z ciebie—zapewniał Scrooge. Chcę
kupić tego indyka, każ więc, niech go tu przyniosą,
abym mógł wskazać, komu mają go zanieść. Wróć z
kupnem, a dam ci szylinga. Wróć w niecałe pięć mi
nut, dam ci pół korony.
Chłopiec pobiegł, jak strzała. Pewną rękę i do
bry kurek musiałby mieć ten, któryby szybciej wy
strzelił z fuzyi.
—Poszlę go Cratchitowi—szeptał Scrooge, zaoie
rając ręce i pękając od śmiechu.—Nie będzie wie
dział, kto mu taki prezent robi. Jędor dwa razy tak
wielki, jak mały Tim. Joe Miller nigdy nie zdobył się
na taki dowcip.
Adres pisał niepewną ręką, ale jakoś go przecież
napisał i zeszedł na dół, aby otworzyć drzwi od ulicy
i czekać na indyka.
Gry stał tak w oczekiwaniu, [zwróciła jego uwagę
kołatka.
—Będę cię kochał, póki życia!—wołał Scrooge,
klepiąc ją ręką.—Nigdy przedtem nie zwracałem na
nią uwagi. Jaki ona ma uczciwy wyraz twarzy! Koła
tka ta jest poprostu cudowna! Lecz otóż indyk! Hallo!
Jak się masz! Wesołych świąt!
Był to istotnie indyk nielada. Nigdy chyba nie
mógł on stać na nogach. Byłyby się poęl nim załama
ły, jak dwie laski laku.
—Ba, wszakże niepodobna zanieść go do Camden
Town, musicie wziąć fiakra—rzekł Scrooge.
Mówiąc to, płacąc za indyka, płacąc za fiakra,
wynagradzając za przysługę chłopca, cnychotał bez
przerwy.
Chciał teraz atoli się ogolić. Ba, niby to tak ła
two, gdy ręce drżały mu nieustannie. Ale gdyby na
wet odciął sobie koniec nosa, niewielka historya.
Przyłoży plaster i wszystko będzie dobrze.
Ubrał si\ w co miał "najlepszego" i wyszedł
w końcu na uiicę. Tymczasem ludzie już wyroili się,
jak widział, chodząc z duchem wigilijnym teraźniej
szości Z założonemi w tył rękoma, Scrooge przypa
trywał się każdemu z uprzejmym uśmiechem. Przy
brał tak serdeczny, ujmujący wyraz twarzy, że trzech
czy czterech jegoinościów w dobrych humorach powi
tało go słowami:
—Dzień dobry panu! Wesołych świąt!
Scrooge często potem powtarzał, że ze wszystkich
miłych dźwięków, jakie słyszał, te były mu najmilww.
Nie uszedł daleko, gdy ujrzał zbliżającego sit/ fc \J
niemu poważnego pana, który odwiedzi! go poprze*
20 Grudnia 1902
dnio w kantorze, mówiąc: "Firma Scrooge i Marley,
jeżeli się nie mylę!" Ból przeszył jego serce na myśl,
jakiem okiem spojrzy na niego ów dżentelmen, gdy
przechodzić będą obok siebie lecz widział teraz przea
sobą prostą drogę i poszedł nią.
—Kochany panie—rzekł Scrooge, przyśpieszając
kroku i chwytając spotkanego za obie ręce.—Jak się
pan miewasz!? Mam nadzieję, żeś pan doznał wczoraj
powodzenia. Było to bardzo uprzejmie z pańskiej
strony. Wesołych świąt panu życzę!
—Pan Scrooge?
—Tak—rzekł Scrooge.—To jest moje nazwisko,
a obawiam się, że niemile ono brzmi w pańskich u
szach. Pozwól mi pan prosić o wybaczenie. A bądź
pan tak dobry—tu Scrooge szepnął mu coś do ucha.
—Czy być może?—zawołał ów jegomość z zapar
tym tchem.—Kochany panie Scrooge, mówisz pan na
seryo?
—Tak—odrzekł Scrooge.—Ani grosza mniej. Za
pewniam pana, że suma ta obejmuje wiele dawnych
zaległości. Zrobisz mi pan tę łaskę?
—Kochany panie—odrzekł tamten, ściskając go
za ręce—nie wiem, co mam powiedzieć.
—Już dość, kochany panie, bardzo proszę—
przerwał Scrooge.—Zechciej mniej tylko odwiedzić.
Czy mogę na to liczyć?
—Oczywiście—zawołał jegomość.
A z tonu widać było, że istotnie zamyślał dotrzy
mać przyrzeczenia.
—Bardzo dziękuję—zapewniał Scrooge.—Jestem
panu mocno obowiązany. Dziękuję serdecznie i wielo
krotnie.
Poazedł do kościoła, potem zapuścił się po uli
cach, obserwował ludzi, spieszących tu i owdzie, gła
skał dzieci po głowie, zatrzymywał żebraków, spoglą
dał w dół do kuchni domów, podnosił oczy ku oknom
i znajdował wszędzie dla siebie przyjemność.
Nie marzył nigdy, aby zwykły spacer, aby cokol
wiekbądź mogło mu sprawić tyle zadowolenia.
Po południu skierował Kroki do domu swego sio
strzeńca.
Minął drzwi z tuzin razy, nim wreszcie zdobył
się na odwagę wejścia na schody i zapukania.
—Czy twój pan w domu, moja kochana?—zapy
tał Scrooge dziewczyny. Ładne dziewczę! Bardzo ła
dne!
—Tak, panie!
—Gdzież on?—nalegał.
—W jadalni, razem z panią. Proszę za mną.
—Dziękuję ci, duszko, sam pójdę. On zna mnie
doskonale. Sam wejdę, moja droga.
Obrócił klamkę łagodnie i wsunął głowę po za
drzwi.
Robiono przegląd stołu, który był wspaniale za
stawiony, ponieważ młodzi gospodarze są zawsze dra
żliwi na tym punkcie i pragną mieć wszystko w po
rządku.
—Fredziu—rzekł Scrooge.
Siostrzenica jego drgnęła, jakby silne, przykre,
a niespodziewane wstrząsnęło nią uczucie.
Scrooge zapomniał przez chwilę, że jest tu wro
giem, gdyż inaczej nie byłby tego pod żadnym warun
kiem uczynił.
—Ba! A to co?—zawołał Fredzio.—Któż to?
—To ja. Twój wuj, Scrooge. Przyszedłem na o
btad. Pozwolisz mi wejść, Fredziu?
Pozwolić mu wejść! To jeszcze dobrze, im ma
przy powitaniu ręki nie urwał. W pięć minut czuł się
jak w domu. Niepodobna sobie wyobrazić nic serde
cznie jszego nad to przyjęcie.
Siostrzenica zachowała się tak samo, Topper i
pulchna siostra, i każdy z przybyłych, których Scroo
ge'owi już duch ukazał. Zachwycające towarzystwo,
przepyszne gry, cudowna jednomyślność, niezamąco
ne uczucie szczęścia.
Następnego dnia rano Scrooge wreszcie zaszedł
do biura. Było jeszcze bardzo wcześnie. Pragnął zaś
stanąć sam wcześnie, by złapać Roberta Cratchit na
opóźnieniu się. To było jego niezłomne postanowie
nie.
No i udało mu się, o tak, udało mu się! Zegar u
derzył dziewiątą, a Roberta nie było. Spóźnił się o
pełnych ośmnaście i pół minut. Scrooge miał drzwi
od swego pokoju szeroko otwarte, aby go mógł wi
dzieć wchodzącego do piwnicy.
Zdjął kapelusz przed otworzeniem drzwi, z szali
kiem uczynił to samo. W jednej chwili znalazł się na
swym stołku, pisząc tak szybko, jak gdyby chciał do
pędzić dziewiątą godzinę.
—Hallo!—mruknął Scrooge swym zwyczajnym
głosem.—Cóż to pan sobie myślisz, przychodząc o tej
porze?
—Bardzo mi przykro, panie—rzekł Robert.—
Istotnie spóźniłem się.
—Spóźniłeś się pan?—powtórzył Scrooge.
—Tak, zdaje mi się, że tak.
—Zbliż się pan do mnie, jeżeli łaska.
—Zdarza się to, panie, tylko raz w rok—tłoma
czył się Robert, wychodząc ze swej nory.—Nie po
wtórzy się to więcej, zabawiłem się wczoraj trochę.
—Otóż powiem ci coś, mój przyjacielu—rzekł
Scrooge—nie mogę znieść tego dłużej. I dlatego—cią
gnął, zeskakując ze stołka i dając Robertowi takiego
kułaka, że ten się aż cofnął do swej nory—dlatego
podniosę panu pensyę.
Robert drżał i zbliżył się do linii. Przeszła mu
przez głowę myśl poczęstowania nią Scrooga, przy
trzymania go i przywołania z podwórza ludzi na po
moc.
Wesołych świąt, Robercie!—rzekł Scrooge ze
szczerością, której nie można było fałszywie tłoma
czyć i poklepał go po ramieniu. Szczęśliwszych świąt,
Robercie, mój dobry chłopcze, niżelim ci zgotował od
wielu lat. Podniosę ci pensyę i będę się starał pomódz
twej rodzinie, a o sprawach twych pomówimy jeszcze
dziś popołudniu przy dymiącej czaszy. Zrób ogień i
kup drugie wiadro węgli, nim napiszesz jedną liter
kę, Robercie!
Scrooge okazał się lepszym, niż jego słowa. Zro
bił bowiem nietylko to, co przyrzekł, lecz nierównie
więcej po nad to. Dla małego Tima, który nie umarł,
był drugim ojcem. Stał się tak dobrym przyjacielem,
przełożonym, człowiekiem, jak tylko można było byó
w dobrem, starem mieście, na tym dobrym, starym
świecie.
Niektórzy ludzie śmieli się, widząc tę zmianę, lecz
on nie wiele sobie z tego robił wiedział bowiem, że nio
się nie stało jeszcze dobrego na tym świecie, z czego
by się ludzie nie naśmiewali z początku wiedząc przy.
tem, że tacy zaślepieni zawsze znaleźć się muszą, na
wet nie próbował im wytłómaczyć swej zmiany. Jego
serce cieszyło się—i to mu wystarczało.
Nie miał już żadnych dalszych konferencyj z du
chami żył na zasadzie zupełnej wstrzemięźliwości
pod tym względem, a zawsze mawiano o nim, że jeżeli
który człowiek, to Scrooge wiedział, jak święcić wi
gilię.
Oby to samo mówiono o nas wszystkich i niech,
jak mały Tim powiedział, Bóg błogosławi każdego
z nas*
KONIEC.