Ameryka echo. [volume], December 20, 1902, Image 7

About Ameryka echo. [volume] (Toledo, Ohio) 1902-1971

Image provided by: Ohio History Connection, Columbus, OH

                
20 Grudnia 1902!
:D0N K1SZ0T Z MANSZIt
I A S Z Y
—A te lwy czy wielkie?—zapytał Don
Kiszot.
—O, takie wielkie—odpowiedział towa
rzysz woźnicy—że podobnych jeszcze nigdy
w Hiszpanii nie było. Ja ich dozoruję i
widziałem niemało tego w żyoio, ale podo
bnych nigdy w pierwszej klatce siedzi lew,
a w drugiej lwica, głodne są strasznie w
tej chwili, bo dzisiaj jeszcze nic nie jadły
tak więc, panie, nie mamy ci więcej co się
spowiadać i jeżeli pozwolisz, pojedziemy
dalej.
I woźnica iscotnie chciał ruszyć naprzó 1.
gdy Don Kiszot, uśmiechając się trochę
tawołał:
—Lewki! kochane lewici! a to właśnie
dla mnie, aha, muszę ja tym panom, co jt
przysyłają, pokazać, że ja nie taki człowiek,
żebym się lwów bał! Zejdź zaraz, człowie
ku, a kiedy jesteś gubernatorem od tych
lwów, otwór. klatki i wypuść je, żebym im
tu na polu pokazał, na złość czarownikom,
co na mnie je nasyłają, czem jest Don Ki
szot z Manszy!
—Aha, aha!—zawołał wtedy szlachcic
—teraz już wątpić nie można, że rycerzowi
czegoś w głowie brakuje.
Sanszo, cały drżący, zbliżył się właśnie
w tej chwili do szlachcica i mówił:
—Ah, panie! na miłość Boską, nie daj
cie mojemu panu bić się ze lwami, przyBię
gam, że one nas wszystkich rozszarpią!
—Alboż pan twój taki waryat—odpowie
szlachcic—żeby się miał bić ze lwami
—Nie waryat, aie się niczego nie boi—
odpowie Sanszo.
—No, no, bądź spokojny, zaręczam oi za
niego—rzecze szlachcic—i zbliżając się do
Don KiBzota, który gwałtem się domagał,
aby klatki otworzono, rzekł mu:
—Mości rycerzu, rycerze błędni nie po
winni przedsiębrać takich przygód, w któ
rych widocznie zły koniec ich czeka, bo zu
chwalstwo jest przymiotem dzikim i nie
roztropnym, więcej do szaleństwa niż do
prawdziwej waleczności zbliżonem. Zresztą
lwy te nie przeciw tobie są wypłane, jest
to podarek dla króla i nie godzi się zatrzy
mywać tych ludzi, na których odpowie
dzialność ciąży.
—Mój szlachcicu—ofuknie Don Kiszot
—patrz swoich kuropatw i siatek, a do
drugich się nie wtrącaj, to moje rsemiosło
i wiem lepiej od ciebie, czy lwy te na mnie
wysłane, czy nie. I zwracając się nagle do
dozorcy lwów:
—Hultaju!—zawołał—jak Bóg na nie
bie, jeżeli mi klatek natychmiast nie otwo
rzysz, to cię tą lancą do wozu przygwoż
dżę!
—Ah! panie—prosił się woźnica—na
miłość Boską, pozwól mi muły wyprządz i
uciec z niemi, nim się lwom otworzy, bo
jakby mi się rzuciły na nie, to jabym bie
dak musiał z torbami pójść Bóg mi świad
kiem, że ten wóz i muły, to mój cały mają
tek.
—Nędzniku!—odpowie Don Kiszot—
kiedy nie masz wiary, to złaź i umykaj,
kiedy chcesz, ale obliczysz zaraz, że nie
miałeś się czego bać.
Uradowany woźnica zeskoczył co żywo
na ziemię i odprzągł muły. Dozorca lwów
głośno w tej chwili przemówił:
—Panowie, biorę was za świadków, że
przeciwko woli mojej i gwałtem zmuszony
jestem lwy wypuścić, i przestrzegam tego
pana raz jeszcze, że wielkie stąd wyniknąć
może nieszczęście, i że ja na stratę ko
sztów jestem narażony przestrzegam rów
nież panów, abyście się schronili, nim kla
tki otworzę, bo mnie lwy nic nie zrobią.
Szlachcio jeszcze raz próbował odwieść
DonKiszota od tak dziwnego zamiaru, mó
wiąc mu, że Pana Boga się obraża, naraża
jąc się na tak wyraźne niebezpieczeństwo
ale DonKiszot mu odpowiedział, że wie,
co robi.
—Strzeż się, rycerzu, bo chyba nie wiesz
—rzecze mu szlachcic.
—A kiedy ci, mój panie, tak niebezpie
czno—odpowie Don Kiszot—to się stąd
wynoś.
Sanszo widząc, że rady szlachcica nic
nie skutkują, chciał sam spróbować, czy
nie potrafi odwieść pana i ze łzami w o
czach błagał go, żeby zaniechał tego za
miaru, mówiąc mu, że przygody z wiatra
kami i z foluszami i wszelkie inne, jakie
miał w życiu, w porównaniu z tą były
igraszką tylko.
—Pamiętajcie, panie, że tu niema ani
czarów, ani nic podobnego mój najdroższy
panie, tylko łapę jednego z tych lwów wi
aziałem z za kraty, a po samych pazurach
jestem przekonany, że lew ten musi być
większy od słonia.
—O! ze strachu to go już zrobisz takim,
jak góra—rzecze Don Kiszot—idź sobie
precz, mój Sanszo i nie psuj próżno gęby
pamiętaj tylko, że gdybym tu życie poło
żył, dopełnić powinieneś, czegoś się zobo
wiązał pójdziesz do Dulcynei, więcej ci
nic nie mówię—i mówił jeszcze dość długo,
dając poznać aż nadto, że nic go od zamia
ru odwieść nie jest w stanie.
Szlachcic próbował jeszcze, czy nie
przekona Don Kiszota ale widząc, że
wszelkie usiłowania są nadaremne, oddalił
się razem z Sanszem i woźnicą, którzy i
piętą i głosem popędzali wierzchowców co
siły DonKiszot tymczasem wygrażał do
zorcy lwów, nie odstępując od swego.
Biedny Sanszo płakał z rozpaczy, uty
skiwał nad losem pana, którego śmierć w
lwich pazurach widział niezawodną prze
klinał godzinę, w której wszedł do służby
takiego waryata, a opłakując i czas i na
grody stracone, coraz mocniej poganiał
burego mianowicie, jak tylko obejrzał
się za siebie i wóz zobaczył, to go tak stra
szna drżączka porywała i tak się kręcił, na
kulbace, podżegając osła do biegu, że zale
dwie mógł się na niej utrzymać. Dozorca
iwów, widząc, że się już kawał oddalili,
prosił znów Don Kiszota, żeby go nie zmu
szał do wypuszczania tak niebezpiecznych
zwierząt, ale rycerz nasz tylko się uśmie
chnął i kazał um się śpieszyć.
Kiedy dozorca ze wstrętem i powoli o
twiera klatki, Don Kiszotowi przyszło na
myśl, czvby me lepiej tę walkę odbyć pie
szo, niż mi koniu, i zważywszy, że Rossy
naut przelęknąć się może dzikich tych
zwierząt, zeskakuje prędko na ziemię, za
stawia się tarczą, dobywa micz i staje
śmiało wprost wozu, oddając się Bogu i
pani Dulcynei w opiekę.
W tem miejscu autor historyi nie może
się powstrzymać od wy krzyk u uwielbienia:
O, dzielny, o, waleczny Don Kiszocie!
powiada—chwało i zaszczycie Manszy!
wzorze najodważniejszych rycerzy błę
dnych! Jakimiż słowy opowiem czyn tak
zadziwiający, jakże potrafię potomnym
wiekom dać uwierzyć w rzecz tak do wiary
niepodobną i gdzież znajdę pochwały na
uwielbienie twojej odwagi? Ty sam jeden,
pieszo, ze słabym mieczem w ręku, lichą za
słonięty tarczą, urągasz dwom lwom ol
brzymim, najstraszniejszym, na jakie kie
dybądź zdobyły się bory Afryki i pustynie
Libii! Własne twe czyny niech będą twoją
pochwałą, bohaterze nieporównany! i niech
mi posłużą za rękojmię względem poto
mności tych cudów niesłychanych, o któ
rych mam jeszcze rozpowiadać w ciągu
tej prawdziwej historyi!
Spokojnie połoiył się napoicrót i
go odwrócił.
Dozorca lwów, widząc, że niema rady, a
nie chcąc ściągnąć na siebie gniewu Don
Kiszota, który w tak groźnej stanął posta
wie, otworzył na rozcież klatkę, w której
ukazał się lew niezmiernej wielkości, mio
tający strasznym i dzikim wzrokiem. Prze
dewszystkiem zwierz ten przewrócił się z
jednego boku na drugi, potem zaczął się
przeciągać, wyprężając łapy i wyciągając
pazury później, roztworzywszy paszczę,
ziewnął sobie serdecznie i oblizał się pół
łokciowym językiem po tak miłych prelu
dyach wysadził całą głowę z klatki i ogni
stemi ślepiami dumnie spojrzał wokoło.
Don Kiszot przypatrywał mu się pilnie i
ciągle czekał nań śmiało, pałając chęcią
walki i pewnym będąc, że go za pierwszym
ruchem w kawałki rozsieka ale lew, roz
tropniejszy od naszego bohatera, a może
też gardząc nim, popatrzywszy się na
wszystkie strony, spokojnie położył się na
powrót i tyłem się do niego odwrócił. Wi
dząc to, DonKiszot kazał dozorcy, żeby
go kijem drażnił i koniecznie z klatki wy
prowadził.
—O, co tego, to za żadne skarby nie zro
bię—odpowiedział dozorca—pierwszegoby
mnie pożarł, gdybym go rozjuszył ma te
raz wolność, może wyjść, więcej pan ode
mnie nie żądaj a powiem panii prawdę, że
kiedy teraz nie wyszedł, to i cały dzień
nie wyjdzie. Ależ, panie, czyż tego wam
jeszcze nie dosyć, czyż aż nadto nie okaza
liście odwagi!? dziesięciu rycerzy tegoby
nie dokazało. Czekałeś pan na niego, urą
gałeś mu, czegóż chcieć,więcej? a toć już
jest zwyciężony, a przy was zwycięstwo!
—Masz słuszność—rzekł Don Kiszot—
zamknij klatkę, mój przyjacielu, i daj mi
świadectwo formalne o tem, coś widział,
to jest, żeś wypuścił lwa, żem ja czekał na
niego, a on wyjść nie chciał. Zrobiłem
wszystko, co należało do mnie, więcej się
nie obowiązywałem, drwię sobie z czarów
i czarowników! niech żyje prawdziwe ry
cerstwo możesz więc klatkę zamknąć, a ja
pójdę po tych tchórzów naszych, żeby się
z twoich ust prawdy dowiedzieli.
Dozorca zamknął klatkę, a Don Kiszot,
założywszy chustkę na włócznię, podniósł
ją w górę, kiwając na uciekających, żeby
wrócili. Sanszo pędzi jeszcze cwałem jak
i jego towarzysze ale oglądając się od cza
su do czasu, spostrzegł sygnał i zawołał za
raz Niech wiszę! pan mój musiał pozabi
jać te potwory, bo oto nas woła.
Na krzyk ten mulnik się zatrzymał, a
szlachcic, który się wysunął naprzód, bo
najlepszego miał wierzchowca, zawrócił, a
kiedy poznali, że Don Kiszot daje im zna
ki, nieco ze strachu ochłonęli. Kłusem
więc biegli napowrót i jadąc słyszeli głos
DonKiszota wołającego.
—Bracie—mówił Don Kiszot do mulni-
A E Y K A
ka—zaprzęgaj muły i jedź sobie z Bogiem,
a ty, Sanszo, daj dwie sztuki złota tym lu
dziom za to, że dla mojej miłości w drodze
się zatrzymali.
—Z całego serca, z całego serca, dam i
więcej rzecze Sanszo. dobywając kieski—
ale cóż sie stało ze lwami,—pytał żvja.
czy nie żyją?
Dozorca rozpowiedział wtedy rzecz całą,
przesadzając jak mógł odwagę Don Kiszo
ta i tchórzostwo lwa przypisując prze
strachowi, jakiego doznał.
A co, Sanszo. cóż ty na to?—rzecze
Don Kiszot, obracając się ku niemu- a co?
czy wytrzymają czarownicy przeciw wale
czności? mogą mi odjąć zwycięstwo, ale
cała ich potęga nie odejmie mi odwagi.
Woźnica zaprzągł muły i pojechał z do
zorcą, który zaręczał Don Kiszotowi, że
wszędzie rozpuwie czyn jego niesłychany,
a jak na dwór przybędzie, królowi samemu
o tem doniesie.
—Jeżeli jego królewska mość zapyta się
przypadkiem, kto jest ten waleczny, po
wiedz mu tylko, że rycerz Lwi, bo od tej
chwili nosić będę td miano, a porzucam
dawniejsze Rycerza Posępnego Oblicza,
stosownie do zwyczaju dawniejszych ryce
rzy, którzy zmieniali nazwiska, kiedy im
się podobało.
Rozjechali się nareszcie, a Don Kiszot,
Sanszo i Don Diego de Miranda pojechali
dalej razem. W ciągu tego czasu Don Die-
A-\
Ąr,{?
..imk IX.
1
tyłem się do nie-
I
1
go ciągle miał zwróconą uwagę na naszego
rycerza i w najwyższem zostając podziwie
niu, nie wiedział, jakie powziąć mniemanie
o Don Kiszocie, w którym znalazł naraz
tyle zdrowego rozsądku, ile dziwactwa. A
ponieważ nie czytał jeszcze pierwszej czę
ści bohatera, nie mógł tego zrozumioć, juk
[Człowiek, który w tak piękny i pełen rozu
mu wyrażał się sposób, mógł podobne po
pełniać niedorzeczności. DonKiszot prze
rwał mu jego dumanie, mówiąc:
—Nie wątpię, zacny mój panie, że dotąd
musiałeś mnie brać za jakiegoś śmiałka
niespełna rozumu, bo widząc moje czyny,
niepodobna jost prawie innego o mnie po
przypomniało zaczarowaną jego damę za
czął więc wzdychać, nie zważając, że kto go
słyszeć może. O, nieporównana Dulcyneo!
—zawołał—kiedyż się skończy twoje prze
śladowanie?—W tej chwili nadszedł syn
Don Diega, trzymając za rękę seniore
Christinę, matkę swoją, która wyszła po
witać męża. Don Kiszot, jak ją tylko zoba
czyły rzucił się na kolana i powitawszy ze
zwykłą układnością, prosił ją grzecznie o
rękę do ucałowania.
—Zono moja—rzekł Don Diego—to jest
jegomość pan Don Kiszot z Manszy, naj
grzeczniejszy i najwaleczniejszy rycerz
błędny w świecie, zasługujący na naj
uprzejmiejsze przyjęcie i uszanowanie.
Seniora Christina wielu grzecznościami
odpowiedziała rycerzowi, a on jej znów
z dworskością je powrócił, poczem powitał
syna, a obydwaj wiele komplementów so
bie naprawili.
Później poprowadzono Don Kiszota do
sili, gdzie go Sanszo ze zbroi rozdziewał
został tedy w spodniach walenckich, kafta
nie łosiowym, grubo zatłuszczonym od sta
rego pancerza z kołnierzem parcianym, w
butach maurytańskich nieźle wyglausowa
nych, a jako największą ozdobę, miał na so-
bie szeroki pas ze skóry wilka morskiego,
u którego wisiał miecz doświadczony, a
na plecach króciutki płaszczyk z wiotkiego
pół-sukienka. Przedewszystkiem umył so
bie twarz i głowę, kilka kubłów wody na to
spotrzebowawszy, a i tak jeszcze z trudno
ścią rozplątał włosy, pozlepiane serem i
mlekiem, które na nich obeschły. Gdy Don
Kiszot przebierał się, Don Lorenzo, syn
Don Diega, rzekł do swojego ojca:
—Co to za jeden ten szlachcic, ojcze,
któregoś nam przyprowadził? Dziwimy się
niezmiernie z matką jego postawie, obej
ściu i nazwisku, a więcej jeszcze temu, coś
nam powiedział, że jest rycerzem błę
dnym?
Doprawdy synu, nie wiem, co oi mam
odpowiedzieć—rzecze Don Diego—jest to
człowiek, który mówi bardzo do rzeczy, a
robi nie do rzeczy i największe głupstwa
popełnia a że jestem świadkiem jednego i
drugiego, nie mogę go dobrze wymiarko
wać, lubo więcej wydaje mi się waryatem
śmiałość i
uderzając na zuchwale byki i silnym ra
zem dzirytu powala je o ziemię drugi uzy
skuje sławę w igrzyskach turniejowych,
zwalając z koni przeciwników, inny przy
damach układnością się odznacza, czy to
na balu, czy w gonitwach do pierścienia--
i słowem, rycerze, co powinni być ozdobą
(dworu książąt, dobrze czynią, ciągle temi
zabawy w rzemiośle swojem ćwicząc się i
wprawiając ale rycerz błędny szuka sławy
rzeczy w ist.szej w puszczach, łanach i gó
jrach. Rycerz błędny, powiadam, równie
dobrze czyni, wspomagając biedną wdowę,
uciśnioną w wiosce swojej, jak układny
kawaler dworski, wyprawiając damom fe
styny w mieście. Ńie jednakowe, mości
Diego, rycerzów jest powołanie: mnie los
uczynił rycerzem błędnym, powinienem
więc godnie odpowiedzieć swoim obowiąz
kom. Dlategoto, mości Diego, musiałem
stawić czoło tym lwom, chociaż wiedzia
łom, że to jest zuchwalstwem, ale wolę, że
by mnie oskarżono, że za daleko posuwam
dbałość o sławę rycerską, niż żeby mówio
no, że ją zaniedbuję. Słysząc, co o innych
mówią, wolę, że o mnie to tylko powiedzieć
będą mogli, iż jestem odważnym aż do zu
chwałości. i
—Doprawdy, mości rycerzu—rzecze Don
Diego—wszystko, co mówisz i robisz, jest
godnem uwielbienia i jestem pewien, że
gdyby ustawy błędnego rycerstwa zaginę
ły, tobyś je sam wnet przywrócił, bo znasz i
je lepiej niż wszyscy razem rycerze błędni.!
Ale już się późno robi, przyśpieszmy kro- i
ku żeby wcześniej stanąć w domu, gdzie!
korzystać będę z czasu, który mi raczysz
poświęcić.
—Poczytuję sobie za zaszczyt uprzej
mość twoją mości Diego—rzek Don Ki
SZÓSTA KSIĘGA.
XVIII.
nem pana Don Diega,
masz wiele dowcipu, a
jesteś wielkim poetą.
—Zdaje mi się, panie—rzecze Lorenzo
—żeś musiał odbywać nauki, powiedz mi
przeto z łaski swojej, do jakiej przykłada
liście się szczególnie.
—Do nauki rycerstwa błędnego—odpo
wie Don Kiszot—która więcej warta niż
poezya, choćby ją kto w najwyższym sto
pniu posiadał.
—Przyznam wam się—rzecze Lorenzo—
że nie znam woale tej nauki i nigdym o
niej nie słyszał.
niż rozumnym ale sam rozmów się z nim, kio są w świecie kto się jej poświęca, mci
a powiesz mi swoje zdanie. si być prawnikiem i znaó zasady sprawia
Uon Lorenzo poszedł zaraz do Dmi Ki- dłiwości dystrybucyjnej i komentaoyjnej
szota i zastał go wychodzącego z sali w o- aby każdemu oddać, co mu się należy ma
pisanym przez uas ubraniu. Cudy rozma- si być teologiem, by umieć zdać sprawę
wziąć wyobrażenia jednakże nie czuję wiary swojej, kiedy go o to zacoepią: mud
się w obowiązku uwiadomić cię, panie, że się znać na medycynie i własnościach ziół,
nie jestem takim szaleńcem, za jakiego Im w górach, lnsach i pustyniach nie znaj
mnm mogłoś uważać jeden okazuje swą Idzie ludzi, eoby mu rany opatrywali. Jeże
siłę wobec swojego monarchy, li nie jest biegłym w astronomii i nie zni
i
i
szot. I popędzili żwawiej, a około godziny wyprowadzać, ale to mogę oi uczynić, ii
drugiej stanęli w domu Don Diega. do nieba gorąco modlić się będę, aby eia
Co się 1)011 Kisz.,),),vi W .iomii Don Ule- tm'inowanio, ionUtwo i wiele innych wy.
K» przytruHlo. sivpkń»
Gdy Don Kiszot tak perorował, Don Lo-
Don Kiszot, wchodząc do domu Don' ren/o badał go pilnie i doszedł do tego
Diega, spostrzegł na podwórzu mnóstwo przekonania, że prócz bzika zabawnego,
dzbanów, w Toboso wyrabianych. To mu który cierpi do błędnego rycerstwa, jest to
wiał o tem i o owem, Don Kiszot odezwał zresztą człowiek wcale rozumny i przyzwo
lę?1
!ity.
Poetą, być może—odpowie Don Lo
renzo—ale do wielkiego poety bardzo mi
daleko. Lubię czytać poezyę. lubię ją po- dzo zdrowe,
trosze uprawiać, ale nic więcej, i ojciec obiadowali.
—Jest to nauka—odpowie Don Kiszą
obejmująca w sobie wszystkie nauki, ja
się na gwiazdach, jakże się dowie w nocy
która jest godzina, w jakiej części światt
sie znajduje i w jakim klimacie? Jeżei
nieświadom jest matematyki i fortyfikacyi
nie zna rzeczy najpotrzebniejszych w jeg«
powołaniu, słowem, musi posiadać wszy
stkie cnoty teologiczne i kardynalne,
idąc, do dalszych szczegółów, musi MBie4
konia okuć, sieniło i uzdę naprawić, pły
wac, skakać, dobrze konia zażywać, ta&
czyć, bronią robić, zgoła umieć to wscy
stko, co zacnemu kawalerowi przystoi i
przyjemnym go czyni. Przedewszyatkiefl
musi być wiernym Bogu i damie swojei
nieskazitelnie czystym w myślach, uczci)
wym w słowach, hojnym, wspaniałomyśl
nym mężnym, niezmordowanym w pra
each, wytrwałym w przeciwnościach, za
wsze litościwym i gotowym do usługi dra.
gim, a prawdę utrzymującym wszędzie 1
zawsze, choćby ze stratą życia własnego.
Te są, mości Lorenzo, przymioty niezbę^
dno dla każdego rycerza błędnego, zwad
więc teraz, co to za wielka nauka i czy któ
ra inna może sie z nią równać?
—Jeżeli tak jest, panie—rzecze Lorenzc
to zapewne nauka ta nieskończenie inni
przewyższa.
—Jakto! jeżeli tak jest?—wykrzyknie
DonKiszot.
-Chcę przez to wyrazić—odrzecze Lo
renzoiż trudno mi wierzyć, aby kiedy kol
wiebądź byli na świecie, a tembardziej te
raz, rycerze tak doskonali.
Olóż to właśnie -zawołał Don Kiszot
tak mówią prawie wszyscy ludzie i wi
dzę, że cudu chyba potrzeba, ażeby ich
przekonać, że byli rycerze błędni i że sij
jeszcze. Nie będę teraz czasu tracił, ażebj
cię z błędu, który z tylu innymi podzielasz,
oświeciło i dało poznać, ja& potrzebnymi
w wiekach dawnych byli rycerze i jakbj
użytecznymi dziś jeszcze byli. Ale dziś zfl
grzechy świata góruje w tryumfie miękość,
sie. panie, że jesteś godnym sy- i wziąwszy syna na stronę, pytał go, co my
i\ powiadał mi, że śli o naszym rycerzu.
nade wszystko, ze
mój, panie, mówiąc to, żartował sobie ze podobał i nachwalić się nie mógł tej ciszy
mme.
spokojności w całym domu panująoej,
Widząc taką skromność odpowie i którą sam w sobie porównywał do kłasztor
Don Kiszot—jeszcze wyższego o panu na- nej. Jak tylko od stołu wstali, Don Kiszol
bierarn rozumienia, bo r/adko o poetę, któ- usilnie prosił Don Lorenza, żeby mu po
ryby nie był zarozumiały i nie miał się za kazał wiersze, o których mu mówił.
najpierwszego w swojej sztuce ale po
wiedz mi pan, proszę, co to za wiersze
przysłano ci do wykładu, o których mi oj
ciec mówił, że ci nieco trudności sprawia-
ją. Jeżeli to Glosa, to ja się znam na tem nalegano. Chętnie panu przeczytam glosę
trochę i radbym usłyszeć owe wiersze, je- moją, którą napisałem raczej dla wprawjf
żeli mi jo przeczytać raczysz. niż dla jakiegobądź zaszczytu, zobowiążeas
Sposlzzeył na podwórzu mnóstwo dzbanów
0l1
Poproszono ich na obiad. Don Diego,
Wid ze—odpowiedział—że*wszyscy le
karze na świecie nie potrafiliby go uzdro
wić jest on bez ratunku, jest waryatem,
ale nader przyjemnym i miewa chwile bar-
Zasiedli do stołu i smacznie
Don Kiszot niezmiernie sobie
-Nie należę ja do liczby tych, panie—
rzecze Lorenzo—co lubią się z utworami
swymi popisywać, a udają skromnych i
wzdraga ją się, ażeby ich więcej proszoao i
mnie pau, gdy powiesz swe zdanie bez ża
dnej ogródki.
—Jeden z przyjaciół moich, człowiek
bardzo rozumny—rzeoae Don Kiszot—mó
wił mi kiedyś, że nikomuby nie radsił pi
sać glos. bo to rodzaj trudny, przykry i
niewdzięczny nigdy glosa dokładnie «4ak*
stem si^ nie zgadza, odbiega często od
przedmiotu, a prawidła jej tak są surowe,
że nie dozwalają, ani zapytań, ani zmitny
treści, ani tysiąca rzeczy, dozwolonych
innej poeayi. (aa. m.y
w