Ameryka echo. [volume], December 20, 1902, DODATEK, Image 9

About Ameryka echo. [volume] (Toledo, Ohio) 1902-1971

Image provided by: Ohio History Connection, Columbus, OH

                
20 Grudnia 1902 DODATEK
KAROL DICKENS.1
Noc Wigilijna
Przekład z angielskiego*
^Dokończenie.)
Scrooge zauważył tę zmianę, lecz nie wspomniał
0 niej ani słówkiem, a kiedy opuścili zabawę dziecin
ną, zobaczył, że włosy ducha zupełnie zbielały.
—Osy życie duchów jest takie krótkie?—spytał
Scrooge.
—Moje życie na tym globie jest bardzo krótkie—
olrzekł duch—kończy się bowiem dzisiejszej nocy.
—Dzisiejszej nocy!—zawołał Scrooge.
—Tak, dziś o północy. Słuchaj! Czas ubiega.
Dzwony wybijały właśnie w tej chwili trzy kwadran
se po jedenastej.
—Wybacz mi, jeżeli nie mam racyi, pytając cię o
to, o co się nam zamiar zapytać ciebie—rzekł Scroo
ge, patrząc uparcie na suknię ducha—lecz widzę coś
dziwnego, co nie należy do ciebie, a wystaje z pod twej
sukni. Jest że to noga czy szpon?
—Może być szponem, gdy obrasta ją mięso—
brzmiała odpowiedź ducha.—Spojrzyj tutaj!
Z fałdów sukni wyjął dwoje dzieci nędzne,
wstrętne, straszne, przerażające. Uklękły u jego stóp
1 czepiały się sukni.
—Oh, człowieku! spojrzyj tu. .Patrz, patrz tutaj
w dół—zawołał duch.
Był to chłopiec i dziewczyna. Żółte, chude, ob
darte, dzikie, zwilczałe, lecz rozciągnięte na ziemi w
swej pokorze.
Gdzie pełna wdzięku młodość powinnaby rozja
śniać ich rysy i muskać najświeższemi barwami, zwie
trzała i pomarszczona ręka, jak dłoń wieku, poszarpa
ła je i pokręciła w szmaty. Gdzie anioły mogły sie
dzieć, jak na tronach, czyhały czarty i spozierały
groźnie.
Scrooge przestraszony cofnął się.
—Czy to twoje dzieci?—wybełkotał zdumiony
Scrooge.
—Nie, są one dziećmi ludzkości—rzekł duch,
spoglądając na nie.—Przypadły do mnie. uciekając
od swych ojców. Chłopiec ten, to ignorancya, dzie
wczyna, to żądza. Strzeż się obydwóch i każdego z ich
rodzaju, lecz najbardziej strzeż się tego chłopca, bo
na czole jego widzę pisane "przeznaczenie," chyba
że napis zostanie zmazany. Wyprzyj się ich—zawo
łał duch, wyciągając ręce ku miastu.—Oczerniaj tych,
którzy ci mówią te słowa! Nie dopuszczaj ich istnie
nia dla'swych stronniczych celów, czyń je gorszemi.
Oczekuj końca!
—Ozy nie mają one schronienia albo pomocy?—
zawołał Scrooge.
—Czyż nie ma więzień?—rzekł duch, zwracając
się ku niemu z jego własnemi słowami po raz ostatni.
—Czyż nie ma domów pracy?
Zegar uderzył dwunastą.
Scrooge oglądał się wkoło, szukając ducha, lecz
już go nie było.
Gdy ostatnie uderzenie zegara przestało dźwię
czeć, przypomniał sobie przepowiednie starego Jakó
ba Marieya i wzniósłszy oczy, spostrzegł uroczyste
zjawisko, udrapowane i okapturzone, zbliżające się
ku niemu wolno, jak mgła gdzieś z oddali.
CZWARTA ZWROTKA.
Ostatni duch.
Zjawisko zbliżało się powoli, poważnie, w mil
czeniu, rozsiewając naokół ponurą tajemniczość tak,
ź® Scrooge, ujrzawszy je już nieopodal, padł na kola
na. Zjawisko było owinięte całe w czarną suknię, z
pod której wyzierało tylko jedno wyciągnięte ramię.
Scrooge raczej odczuł, ni^ spostrzegł, że zjawisko
Jeat wysokie i poważne. Drżał z trwogi. Więcej nic
nie wiedział, gdyż duch ani flie przemówił, ani też
nie poruszył się.
-—Zdaje mi się—wybełkotał Scrooge—że mam
przed sobą wigilijnego ducha przyszłości.
Duch nic nie odpowiedział, tylko wskazał ręką
przed siebie.
M-^fasz mi pokazać ciernie rzeczy, które jeszcze
nie były, ale które mają istnieć w' przyszłości—cią
gnął dalej Scrooge—ozyż nie tak, duchu?
Fałdy górnej części sukni ściągnęły się na chwi
lę, jdjtby duch pochylił swą głowę. To była jedyna
jego odpowiedź, jaką Scrooge otrzymał.
Chociaż przywykł już do towarzystwa duchów,
ofeawiał się jeszcze milczącej postaci tak bardzo, że
nogi pod nim drgały i ledwie zdołał zmusić siebie do
pójścia za duchem, który zatrzymał się chwilę, jakby
z litości chciał mu dać czas do ochłonięcia.
Ale na Scrooga wywarło to jeszcze gorsze wraże
nie.
Dreszczem nieokreślonej trwogi przejmowała go
my41, że z poza tej ciemnej sukni zatapiały się w cie
•g© przenikliwe oczy zjawiska, gdy natomiast on, mi
mo wszelkich wysiłków nie mógł dojrzeć nic więcej,
oprócz ręki i stosu czarnych, sfałdowanych sukien.
—Duchu przyszłości—zawołał—ciebie obawiam
sięwięcej, aniżeli któregokolwiek innego ducha, które,
go widziałem. Lecz ponieważ wiem, że twym oelem
jest r^oje dobro i ponieważ mam nadzieję zostać in
nym człowiekiem, niż byłem do tej pory, jestem go
tów towarzyszyć ci z wdzięcznem sercem. Czyż wcale
nie przemówisz do mnie?
Duoh nie dał mu żadnej odpowiedzi, ręka wska
zywała wprost przed siebie.
—Prowadź! rzekł Scrooge. —Prowadź! Noc
szybko uchodzi, a wiem, że czas dla mnie bardzo dro
gi. Prowadź więc, duchu! I
Duch odchodził tak samo, jak przyszedł, Scrooge
postępował
za
wało, podnosił go i unosił
cieniem sukni, który, jak mu się zda
ze
eobą.
Nie oni weszli do miasta, lecz miasto zdawało się
ciągle powstawać z ziemi przed ich oczyma i otaczać
ich samo przez się. Znaleźli się odrazu w samem ser
cu miasta, na giełdzie pośród kupców, brzęczących
pieniędzmi w kieszeniach, rozmawiających grupami i
spoglądających ustawicznie na zegarki.
Duch zatrzymał się przy wesołej grupie byznes
inanów. Widząc, że ręką wskazuje ku nim, Scrooge
przysunął się dla usłyszenia ich rozmowy.
—Nie—rzekł—ogromny, tłusty jegom ść z mon
strualą brodą—wiem tylko tyle, że umarł.
—I kiedyż?—zapytał inny.
—Podobno wczoraj wieczorem.
—Cóż mu się stało?—wtrącił trzeci, zażywszjf
sporą dozę tabaki z olbrzymiej tabakiery.
—Myślałem, że nigdy nie umrze. I
—Bóg raczy wiedzieć—odparł pierwszy, ziewa*!
jąc.
—I co zrobił ze swym majątkiem?—pytał jego
mość o czerwonej twarzy z naroślą na końcu nosa, trzę
sącą się jak korale indyka.
—O tern nic nie słyszałem—rzekł pan z wielką
brodą, ziewając powtórnie.—Zostawił może majątek
swej kompanii. Mnie go nie zapisał. Oto
co wiem w tej sprawie.
Dowcip przyjęto ogólnym śmiechem.
—Zdaje się, że będzie miał bardzo lichy pogrzeb
—odezwał się ten sam mówca—bo nie znam dopra
wdy nikogo, ktoby w nim wziął udział. A gdybyśmy
tak poszli na ochotnika?
—I owszem, jeżeli dadzą śniadanie—zauważył je
gomość z koralem na nosie.—Muszą mnie porządnie
nakarmić, jeżeli mam wziąć udział w pogrzebie.
Znowu zgromadzeni roześmieli się.
—Widocznie mimo wszystko jestem pomiędzy
wami najbezinteresowniejszy—odezwał się pierwszy
z mówców—Nigdy nie wkładam czarnych rękawiczek
i nie zjadam śniadania. Pójdę więc, jeżeli jeszcze kto
pójdzie ze mną. Doprawdy—bodaj czy nie ja byłem
mu zawsze najbliższym. Wszak zawsze mówiliśmy z
sobą, ileśmy się razy spotkali. No, bywajcie!
Mówcy i słuchacz rozeszli się i zmieszali z inne
mi grupami.
Scrooge znał tych i pytał ducha oczyma o wyją
śnienie.
Duch wysunął się na ulicę. Palec jego wskazał
dwóch spotykających się ludzi. Scrooge nastawił zno
wu uszu.
Tych ludzi znał doskonale. Byli to byznesmani,
bardzo bogaci i wielkiego znaczenia. Starał się za
wsze o ich dobrą opinię, oczywiście w pojęciu czysto
byznesowem.
—Jak się pan masz?—rzekł jeden.
—Dzień dobry panu!—przemówił drugi.
—Oto stare licho doczekało się końca.
—Słyszałem, słyszałem... Ale co za kaduczne zi
mno! Czyż nie tak, kochany panie?
—Ba, takim właśnie powinien być dzień wigilij
ny. Do widzenia!
—Do widzenia!
Ani słowa więcej. Takie było ich spotkanie, taka
rozmowa, takie rozstanie.
Scrooge był z początku zdumiony, że duch przy
wiązuje wagę do takich błahych rozmów, ale czując,
że muszą one mieć jakiś cel ukryty, postanowił zasta
nowić się, co to być może.
Ze śmiercią Jakóba, jego starego wspólnika, nie
mogły te rozmowy mieć związku, ponieważ Marley
umarł w przeszłości, gdy państwem tego ducha była
przyszłość. Trudno też było połączyć je z kimkolwiek
bliskim Scrooga. Do kogokolwiek zresztą odnosiły
się, tkwił w nich jakiś ukryty morał, zmierzający do
jego własnej poprawy.
Postanowił tedy Scrooge zachować w pamięci ka
żde usłyszane słowo, jakoteż wszystko, co widzialna
przedewszystkiem obserwować troskliwie swój cień
własny, gdy się pojawi na scenie. Oczekiwał bowiem,
że zachowanie się jego przyszłego "ja" da mu klucz
do rozwiązania zagadki.
Szukał więc swej podobizny, lecz inny człowiek
znajdował się w jego uprzywilejowanym kącie i choć
zegar pokazywał czas, w którym Scrooge zwykle poja
wiał się w biurze, nie mógł dopatrzeć swego sobowtó
ra wśród tłumu, wchodzących przez bramę. Nie zdzi
wiło go to jednakże zbytnio, ponieważ projektował on
w myśli zmianę życia i sądził, że to właśnie było do
wodem, iż nowe jego postanowienia doszły do skutku.
Zjawisko stało przy nim spokojne i ciemne z
wyciągniętą ręką. Obudziwszy się z głębokiej zadu
my, poczuł dreszcz i zimno. Z położenia wyciągniętej
ręki należało wnosić, że oczy widma z pod fałdów
wlepiają się weń ciągle.
Opuścili ruchliwą scenę. Udali się w nędzne za
ułki, gdzie nigdy przedtem nie postała noga Scroo
ga. Instynktownie tylko odgadywał, że to ta osławio
na dzielnica, o której często dolatują go słuchy. Ulice
były tu cuehnące i wązkie sklepy i domy nędzne lu
dzie wpół nadzy, pijani, opuszczeni, wstrętni. Aleje
i przejścia możnaby uważać za kanały, tyle wybucha
ło z nich wyziewów, brudu, zgnilizny cała dzielnica
formalnie zionęła nie sumą tylko nieczystością, lecz
także nędzą i zbrodnią.
Daleko w ukryciu tej haniebnej części miasta
znajdował się mały sklepik w przybudówce domu, za
pełniony żelaztwem, gałganami, butelkami, kościami
i tłuszczem zwierząt. W środku na podłodze piętrzyły
się nagromadzone kupy zardzewiałych kluczy, gwoź
dzi, łańouchów, zawias, pilników, wag, ciężarów i
żelaznych odpadków różnego rodzaju. Tajemnice, nie
dla każdego ponętne, kryły się w tych górach szpe
tnych łachmanów, masach zepsutego tłuszczu i gro
bowiskach kości.
Wśród towarów, którymi handlował, przy piecu
na węgle drzewne, zrobionym ze starych cegieł, sie
dział siwowłosy człowieczyna, w wieku około lat
A E Y K A
i
WBzystko,
siedmdziesięciu od zimnego powietrza, wiejącego z
zewuątrz, osłonił się podartą firanką, zszytą z różnych
łachów, wiszących na lince i palił fajeczkę z całym
spokojem.
Scrooge i widmo znaleźli się wobec niego właśnie
w chwili, gdy jakaś kobieta, z ciężkiem zawiniątkiem
wślizgnęła się do sklepu. Zaledwie weszła, zjawiła
się inna kobieta podobnie obładowana za nią wszedł
mężczyzna w wypłowiałem czarnem ubraniu, który
zdziwił się ich widokiem tak samo, jak one tein, że
jego tu spotkały.
Po krótkiej chwili ogólnego zdziwienia, w któ
rem i starzec wziął udział, wybuchnęli wszyscy dono
śnym śmiechem.
—Pozwólcie pósługaczce być pierwszą!—zawoła
ła ta, która weszła pierwsza—niechaj praczka będzie
drugą, a posłaniec grabarza trzeci. Patrz, stary Joe.
Oto jakie zdarzenie. Zeszliśmy się w trójkę, jakbyś
my się umówili.
—Nie mogliście się -sejśó w lepszetn miejscu—
rzekł stary Joe, wyjmując fajkę z ust.-—Chodźcie do
salonu. Wy znacie jur. oddawna, a i ci dwoje nie
są tu obcy. Zaeze&ajcie, aż zamknę drzwi sklepu. Ah!
Jakżeto piszczy! Niema w całym s&ładzio bardziej
zardzewiałego żelaza, niż zawiasy we drzwiach, nie
ma, pewny jestem, staiu/ych kości, niż moje własne.
Ha, ha! Wszyscy odpowiadamy swemu powołaniu i
dobraliśmy się jak należy. Chodźcie do bawialni!
Bawialnią nazywało się miejsce za parawanem z
łachmanów.
Starzec rozgrzebał ogień, by silniej zapłonął i
poprawił kopcącą lampę (ponieważ to była noc) cybu
chem swej fajki, poczem włożył fajkę znowu w usta.
Podczas gdy on był zajęty, kobieta, która po
przednio przemawiała, rzuciła swojo zawiniątko na
ziemię, a sama, skrzyżowawszy łokcie na kolanach i
spoglądając zwycięzko na res?.to, siadła w wyzywający
sposób na stołku,
—Więc i cóż? Więc i cóż, pani Wilber—rzekła
kobieta.—Każdy ma prawo myśleć o sobie. On to za
wsze czynił.
—To prawda—rzekła praczka.—Pod tym wzglę
dem był nieprześcigniony.
—Nie gap się więc, kobieto, jak gdybyś się cze
go bała któż mądrzejszy Kiepsko byłoby, gdybyś
my nawzajem psuć sobie mieli interes.
—Zapewne!—rzekła pani Wilber.
—A więc dobrze!—zawołała kobieta.—To wy
starcza. Któż zubożeje przez stratę kilku takich dro
biazgów? Przecież chyba nie trup.
—Zapewne—potwierdziła pani Wilber z uśmie
chem.
—Gdyby je chciał był zatrzymać po śmierci po
dły, stary sknera ciągnęła kobieta—czemuż nie był
człowiekiem za życia? Gdyby bowiem był człowie
kiem, znalazłby pewno kogoś, ktoby się nim zajął po
śmierci, nie byłby /ginął tak marnie, gorzej niż pies,
gdy zdechnie pod płbtem.
—Święta prawda!—zabrzmiał głos pani Wilber.
—Nie wart innej oceny.
—Ach, chyba to sąd za łagodny jeszcze—prawiła
kobieta.—Wypadłby też nierównie oBtrzej, gdyby to
odemnie zależało. Otwórz zawiniątko, stary Joe, i po
wiedz, co to warte. A mów jasno. Nie boję się być
pierwszą, ani też nie chcę, by oni te rzeczy zobaczyli.
Zdaje mi się, że wiedzieliśmy przed spotkaniem, iż
popełniamy kradzież. Przecie to nie grzech. Otwórz
zawiniątko, Joe.
Lecz galanterya jej przyjaciół nie mogła na to
pozwolić mężczyzna w wyblakłem ubraniu, wszedł
szy pierwszy w wyłom, przedstawił swoje łupy.
Nie były one znaczne. Jedna czy dwie pieczęcie,
piórnik, para spinek i brosza niewielkiej wartości
oto wszystko. Stary Joe obejrzał i o.enił każde z oso
bna, znaczył kredą na ścianie cenę, jaką pragnął dać
za każdą sztukę i dodał poszczególne cyfry, gdy już
wiedział, że niema nic więcej.
To wasz rachunek—rzekł Joe a nie dorzucił
bym ani sześciu pensów więcej, choćbym się miał za
to żywcem ugotować.
—Na kogóż teraz kolej?—wystąpiła pani Wilber.
Prześcieradła i ręczniki, trochę ubrania, dwie
staromodne łyżeczki do herbaty, para szczypców do
cukru i nieco obuwia. Rachunek został zapisany na
ścianie w ten sam sposób, co poprzedni.
—Ząwsze damom daję za wiele. Słabość ta ruj
nuje mnie poprostu—rzekł stary Joe.—To wasz rachu
nek. Gdybyście mnie prosili o jeden penny więcej i
obstawali przy swojem, pożałuję szczodrości i strącę
pół korony.
—A teraz otwórz moje zawiniątko—rzekła pier
wsza kobieta.
Joe ukląkł na ziemi dla większej wygody i od
wiązawszy mnóstwo węzłów, wyciągnął duży i ciężki
zwój jakiejś czarnej materyi.
—Jakże to się nazywa?—spytał Joe.—Kotary do
łóżka!
—Tak!—odrzekła kobieta, śmiejąc się i pochyla
jąc ku przodowi na swych skrzyżowanych ramionach.
—-Kotary do łóżka!
—Przecie nie ściągnęliście tego razem z pierście
niami, kiedy on tam jeszcze leżał?—rzekł Joe.
—Czemu nie?
—W czepku urodzona—i basta !—konkludował
Joe.—Zapewne też macie je ze sobą?
—Zapewniam was, ojcze Joe, że dla takiego czło
wieka, jakim on był, nie powściągnęłabym ręki, gdy
by mi pod nią coś popadło. Tylko ostrożnie z naftą—
dodała.—Powalacie mi w kącie kołdry.
—Jego kołdry?—zapytał Joe.
—A czyjeż? Nie zaziębi się bez nich.
—Chybaż nie umarł na żadną zaraźliwą chorobę?
Nie?—spytał, odrywając się od pracy i patrząc z po
dełba.
—Bez obawy—uspakajała go kobieta—Nie je
stem tak spragniona jego towarzystwa, by narażać
się na niebezpieczeństwo nie kręciłabym się też koło
niego, gdyby był zapadł na co zaraźliwego. Przy.
patrzcie się, ojcze Joe, tu tej koszuli, aż oczy zabolą,
możecie całkiem wypatrzę*' oczy, a nie znajdziecii
ani jednej dziurki, ani nawet przetartego punktu.
Jest to najlepsza koszula, jaką nieboszczyk posiadał i
jeszcze bardzo dobra. Gdyby nie ja, byłaby naprzód
poszła na marne.
—Jak?—spytał Joe.
—Ano, włożyliby ją byli na nieboszczyka i po
chowali go w niej—odparła kobieta, śmiejąc się.—
Znalazł się jakiś głupiec, co ją już włożył na trupa,
ale spostrzegłam to wczas na szczęście i zdjęłam bia
łą koszulę. A w perkalu dostać się do grobu—nie ła
ska? Nie wypadało nawet, by go w jego latach przy*
atrajać w tiul.
Scrooge przysłuchiwał się dyalogowi a przeraża*
niem.
Gdy siedzieli tak zgromadzeni wokoło swoiofa
łupów przy slabem świetle lampki właściciela sklepu,
Scrooge patrzył na nich z oburzeniem i wstrętem.
—Ha, ha, ha!—śmiała się kobiecina, gdy stary
Joe, wyjąwszy flanelowy worek z pieniędzmi, wyliczał
każdemu oząstkę.—Oto widzicie koniec? Odstraszał
od siebie za życia każdego, aby nam przynieść zysk
po śmierci! Ha, ha, ha!
—Duchu—rzekł Scrooge, drżąc od stóp do gło
wy—widzę, widzę. Wypadek z tym nieszczęsnym
człowiekiem może być do mnie zastosowauy. Moje ży
cie dąży obecnie w tym samym kierunku. Litościwe
nieba, a to co znowu i
Cofnął się z przerażeniem, gdyż scena się zmie
niła i znalazł się tuż obok jakiegoś łóżka, nagiego
łóżka, bez firanek, na które in pod podartem przeście
radłem leżało coś, co choć nieme, zapowiadało swą
obecność w straszliwy sposób.
Pokój był bardzo cieumy, tak ciemny, że nie spo
sób było widzieć w nim wszystko dokładnie, choć
Scrooge, za tajemniczym idąc pędem, z niepohamowa
ną ciekawością wytężał oczy na wszystkie strony.
Blade światło z zewnątrz padało na łóżko, na któ
reni spoczywały splądrowane i ograbione, niepilnowa
ne i nioopłakiwane przez nikogo—zwłoki.
Scrooge spojrzał na ducha, którego niewzruszona
ręka wskazywała ku głowie trupa. Ciało było tak nie
dbale okryte, że Scrooge bez trudu mógłby był twarz
odsłonić. Pragnął to uczynić, a jednak sił mu brakło.
—O, zimna, sztywna, okropna śmierci! wy
nieś tu swój ołtarz i okryj go takiemi straszydłami,
jakie posiadasz na swoje zawołanie, gdyż to jest two
je państwo. Lecz z miłowanej, czczonej i szanowanej
głowy nie możesz użyć ni jednego włosa ku twym
strasznym planom nie możesz ani jednego jej rysu u
czynić wstrętnym. Cóż stąd, że ręka ciężka, opuszczo
na, opadnie, lub że puls i serce bić przestaną, ta ręka
była otwarta, hojna i szczodra serce dzielne, ciepłe i
miękkie, a puls był pulsem człowieka. Uderz,'cieniu,
uderz! I oglądaj dobre czyny, wytryskujące z rany i
siejące na świecie nieśmiertelne życie.
Nikt tych słów nie wymówił, a jednak Scrooge
słyszał je, patrząc na łóżko. Gdyby ten człowiek, co
tu leżał martwy, odżył naraz cudem, pierwazemi po
jęciami, które przyszłyby mu na myśl, byłyby: chci
wość, zatwardziałość, dręczące troski. O, bo te zgoto
wały mu nielada koniec.
Leżał w czarnym, pustym domu i uie było ani
mężczyzny, ani kobiety, ani dziecka, którzyby smuci
li się jego zgonem. Kot drapał we drzwi i słychać by
ło gryzienie szczurów gdzieś pod ogniskiem. Czegóż
one chciały w przybytku śmierci i czemu były tak
niespokojne i wzburzone?
Scrooge nie śmiał o tem myśleć.
—Duchu—rzekł wkouen—to jeat. straszne miej.
see. Opuszczając je, nie zapomnę lekcyi, jaką ono mi
dało. Chodźmy już!
Lecz duch ciągle wskazywał nieruchomie w kie
runku głowy trupa.
—Rozumiem cię—rzekł Scrooge—lecz sił mi nie
staje, duchu. Pragnąłbym tak bardzo, a jednak nie
mam odwagi.
—Jeżeli w całem mieście znajdzie się choćby je
dyny człowiek—ciągnął dalej złamanym głosem—
choćby jeden jedyny, ubolewający nad śmiercią tego
człowieka, pokaż mi go duchu, błagam cię!
Zjawisko rozpostarło przed nim Swą czarną su
knię, jak gdyby skrzydło, a usuwając ją, znowu odkry
ło przed wzrokiem Scrooge'a pokój w którym, znajdo
wała się matka z dzieckiem.
Oczekiwała kogóś z wyraźną troską, ponieważ
chodziła po pokoju, zatrzymywała się przy każdym
odgłosie, wyzierała przez okno, spoglądała na zegar i
zaledwie mogła znieść głosy bawiących się dzieci.
W końcu usłyszała długo oczekiwane puknięcie
we drzwi. Pobiegła na powitanie męża, z którego twa
rzy przedwcześnie ból i troski spędziły blask młodości.
Na obliczu przybysza panował tym razem dziwny wy
raz przebijało się zadowolenie, którego wstydził się
i które chciał ukryć.
Zasiadł do obiadu, a zapytany przez żonę nie*
śmiało o nowiny, nie umiał w pierwszej chwili zna
leźć ani jednego słowa.
—Dobre, czy złe?—rzekła, chcąo ma ułatwić od
powiedź.
—Złe—odrzekł.
—Jesteśmy więc zupełnie zrujnowani?
—Nie. Mam jeszcze nadzieję, Karolino!
—Jeżeli on pofolgnje—rzekła—to jest nadzieja.
Wszystkiego jeszcze spodziewać się można, skoro cud
taki stałby się.
—Ba, on. On już nic zrobić nie może!-—odparł
mąż.—On—umarł.
Twarz kobiety, mimo, że była to bardzo łagodna
i cierpliwa istota, zajaśniała niepojętą radością.
Lecz zaraz żal i wstyd, z powodu, iż dała temu
uczuciu posłuch, wzięły górę: złożyła ręce, by modlić
się o przebaczenie.
—Pijane jakieś babsko powiedziało mi o tem,
gdym chciał go widzieć i prosić o tydzień zwłoki, co
zresztą byłoby prostą wymówką.
—Na kogóż teraz nasz dług przejdzie?