Ameryka echo. [volume], January 24, 1903, Image 7

About Ameryka echo. [volume] (Toledo, Ohio) 1902-1971

Image provided by: Ohio History Connection, Columbus, OH

                
24 Stycznia 1903
4 PIOTR MA EL*
v I A S Z 1
Potem, zamknąwszy starannie walizkę, którą ob
ciągnęła szarym pokrowcem, położyła na niej zwinię
tą w trokach kołdrę podróżną i parasol, także i torbę
ręczną, i z rękoma w kieszeniach źakieta usiadła w
fotelu, założyła nogę na nogę i zaczęła się zastana
wiać.
Słowo to może wydać się dziwnem w zastosowa
niu do dziecka, a jednak było prawdziwe.
Reginka się zastanawiała.
Każdym razem, jak dziewczynka miała na co od
powiedzieć, lub co postanowić, Strong jej mówił:
"Zastanów się, masz czas."
I dziecko przyzwyczaiło się do tego.
W chwili rozpoczęcia nowego życia, wejścia w
świat, którego nie znała, Reginka zastanawia się.
Siedziała tak aż do siódmej godziny i nie spo
strzegła, jak ta godzina ubiegła.
Teraz dopiero pan Langlais, który chciał pozwo
lić jej spać jaknajdłużej, zapukał, żeby ją obudzić i
zdziwił się niepomiernie, zastawszy małą ubraną,
rzeczy zapakowane i pokój w porządku.
Uśmiechnął się i uścisnął przyjaźnie małą rą
czkę, podaną z ładnym gestem, który wykluczał
wszelkie pocałunki wczorajsze.
—Skoro już wstałaś, Reginko, zjemy razem śnia
danie, w każdym razie, jeżeli pozwolisz?—rzekł z we
sołą galanteryą.
Dziewczynka nie wyglądała na to, żeby spostrze
gła zamiar żartu z niej, i bardzo poważnie przystała
na propozycyę bankiera.
Zeszli do sali i zasiedli do gorącej czekolady,
bardzo dobrej jak na czekoladę hotelową.
Regina, która po dobrze przespanej nocy wypo
częła zupełnie, zabrała się z doskonałym apetytem
do chrupania sucharków.
Wuj, jedząc, obserwował j, z boku i bawił się
wewnętrznie pewnością siebie dziewczynki, myśląc
jednak, że taki charakter nie musi być bardzo łatwy
do prowadzenia i że, jak Reginka postanowi zrobić
coś przeciwnego temu, co jej rozkażą, to chyba posta
wina swojem.
—Na szczęście—powiedział sobie zaraz—pro
wadzenie jej należeć będzie do Solange. Ona dała ra
dę silniejszym.
Nie mógł powstrzymać ciężkiego westohnienia
przy tej ostatniej uwadze.
To westchnienie zauważyła dziewczynka i po
dniosła na pana Langlais swoje piękne, jasne spoj
rzenie, zupełnie obojętne. Bankier nie swój się czuł
pod czystem światłem tych źrenic podniósł się, strzą
sając dla kontenansu okruszyny z ubrauia i przykre
wrażenie na nim ciążące. I udając zupełną swobodę,
rzekł:
—No, moja sióstr enico, czas nam się zabierać!
Lecz tym razem nie trzeba się obawiać morskiej cho
roby, popłyniemy po stałym lądzie.
—Nigdy nie miałam morskiej choroby—powie
działa dziewczynka pogardliwie.
—Winszuję ci szczerze—dodał pan Langlais ze
śmiechem.
Zwrócił się do kelnera, zapłacił rachunek, wydał
polecenie przewiezienia bagaży i wziąwszy pupilkę
za rękę, poszedł na dworzec, zrobiwszy uwagę, że tro
chę ruchu nie zaszkodzi przedtem, nim wsiądą do wa
gonu.
Przyszli pięć minut przed odejściem kuryera, to
jest w sam czas, żeby pan Langlais mógł kupić kilka
dzienników i albumów dla swojej małej towarzyszki
i
oboje wsiedli do przedziału salonowego, zatrzyma
eg dla
Dich
przez hotelowego szwajcara.
Siedząc naprzeciw siebie, bankier i jego pupilka
nie zamienili trzech słów z sobą podczas drogi, sto
sunkowo bardzo krótkiej, z Dieppe do Paryża.
Bankier zagłębił się w czytaniu kursów giełdy
Regina przeglądała z widoczną przyjemnością obra
zki, ulubione przez dzieci z pod wszystkich szeroko
ści geograficznych.
Znaleźli się w Paryżu, zdziwieni niepomiernie,
£e tak prędko przybyli.
Z taką samą flegmą Regina zawinęła swoje albu
my i poszła za wujem aż na plac Saint Lazare, gdzie
pdwóz pana Langlais oczekiwał, aby zawieźć ich do
pałacu przy ulicy Ampere.
W pięć minut wchodzili oboje do salonu pani
Langlais.
Nie zastali nikogo.
Bankier dał znak dziewczynce, żeby usiadła, a sam
poszedł zawiadomić żonę.
Jak tylko sama została, Regina zaczęła z cieka
wością przypatrywać się salonowi.
SłyBzała często, jak Strong mówił,^źe można pra
wie napewno poznać charakter kobiety ze sposobu u
rządzenia domu, a głównie jej salonu. Od pierwszego
spojrzenia poczuła chłód niewytłomaczony, gdyż fi
ranki, obicia, dywany, których była wielka obfitość,
nie rozweselały oka. Nie było tam ładnych fraszek,
lubianych przez kobiety światowe, lecz tylko kilka
obrazów pędzla mistrzów, kilka marmurowych figur,
rozjaśniających białością swoją ciemne kąty wielkiej
sali, kilka przedmiotów kosztownych, w jakich prze
mysł paryski celuje.
Lecz Regina była tylko dzieckiem ośmioletniem
i admirując swojem poczuciem artystycznem, które
odziedziczyła po ojcu, wszystko co było tu piękne,
została jednak przy pierwszem wrażeniu i czekała z
pewnym niepokojem ukazania się ciotki.
Pani Langlais weszła nareszcie, wyBdka, dumna,
majestatyczna, w całej pełni rozwiniętych kształtów
kainety trzydziestopięcioletniej.
Obezerny penioar z ciemno-niebieekiaao akauni-
tu układał się w ciężkie draperye na jej wspaniałej
postaci i podnosił nieporównaną białość ramion, po
sągowych kształtów szyi osadzonej silnie.
Nad czołem, jak korona, złociste blond włosy wy
soko podniesione, czarne, wspaniałe oczy wykrojone
podłużnie, brwi ciemne i takież długie rzęsy dopeł
niały prawdziwie klasycznej piękności młodej kobiety.
Można było tylko pragnąć mniej regularności w
rysach, a więcej słodyczy w dużych oczach, więcej
dobroci w uśmiechu.
Lecz taką jak była, żona bankiera zasługiwała
na nazwę "pięknej pani Langlais," a którą to nazwę
nosiła z królewską dumą.
A patrząc na tę istotę, jak z marmuru wyrzeźbio
ną, której wyniosła piękność nadawała dystynkcyę
wielkiej damy, możnaby myśleć, że Solange Langlais
urodziła się w pałacu, w rodzinie arystokratycznej.
Lecz nie tak było...
"Piękna pani Langlais" przyszła na świat na
nędznem poddaszu paryskiem, gdzie matka jej, poko
jowa jednej z lokatorek domu, a żona stajennego z są
siedztwa, umarła w parę dni po jej urodzeniu.
Pani Langlais przeszła przez salon, krokiem mia
rowym i giętkim jeszcze.
Zbliżyła się do okna, rozsunęła ciężkie, aksami
tne firanki i stor koronkowy, następnie usiadła w du
żym fotelu rzeźbionym, z prostem opaiciem, rodzaj
tronu, który lubiła wyjątkowo, i piękną białą ręką,
obciążoną pierścionkami, dała znać dziecku, żeby się
zbliżyło.
Regina szła wolno i z takim spokojem, jak gdyby
nikogo nie było, weszła na mały stołeczek, wskazany
przez ciotkę i spojrzała na nią swojem pięknem, ja
snem spojrzeniem, i rzecz dziwna, oczy pani Langlais
nie mogły wytrzymać wzroku dziewczynki.
—Dzień dobry, Regino—rzekła, żeby otrząsnąć
się z niemiłego uczucia.
—Dzień dobry pani—odparła dziewczynka.
—Powinnaś nazywać mnie ciotką, moja mała.
Przyjemną miałaś podróż?
—Tak, ciociu, dziękuję—rzekłodziecko z równym
spokojem.
—W twoim wieku wreszcie podróż zawsze jest
przyjemna—dodała młoda kobieta.—To też sądzę, że
wolisz zabawić się z twoim bratem ciotecznym i z sio
strą, niż spać się położyć.
I nie czekając odpowiedzi, zadzwoniła, i powie
rzyła dziecko pannie służącej, która weszła do salonu.
—Portret matki—mruknęła pomiędzy zębami,—
lecz oczy Jana Gallois.
I wstrząsnęła się mimowoli.
VI.
Mordercy.
Cezary Gorlin zaprowadził Amerykanina Stronga
do łodzi, uwiązanej przy końcu tamy.
Noc była czarna, jedna z tych nocy bezksiężyco
wych które nadają powierzchni morza wygląd bar
dziej złowrogi niż zwysle.
I rzeczywiście, tego wieczora morze miało tak
ponury kolor, że przeraziłoby ono wszystkich, oprócz
marynarzy wytrawnych.
Łódź stała gotowa podług rozkazu kapitana.
Dwóch ludzi przy wiosłach, Tancrede Leveille iOne
sim Bordin. A patrząc na tego ostatniego, niktby
w nim nie poznał handlarza koni oberży Rabatoux.
Wydawał się ogromny, większy i straszniejszy
jeszcze niż w niepewnem świetle lampy karczemnej.
Siedział nieruchomo na samym przodzie, trzymał
w jednej ręce obydwa wiosła, któremi miał się posłu
giwać.
Skoro yankes przyszedł na brzeg bulwaru, Ste
fan usunął się grzecznie, żeby ustąpić mu pierwszeń
stwa.
Lecz Strong odmówił i uchylając kapelusza, za
praszał gestem kapitana, żeby wsiadł pierwszy do
łodzi.
—W której stronie yacht stoi?—zapytał, siadając
na tyle i ujmując ster silną dłonią.
Cezary wskazał ręką zielone światło, kołyszące
się w oddaleniu około mili, po za ostatnim kresem
kanału.
—Odbić!—krzyknął Amerykanin, kierując łodzią
w ten sposób, by uniknęła kamieni przy tamie.
Cztery wiosła zanurzyły się w czarnej wodzie,
następnie wydobyły się cicho, rozbryzgując krople
świetlane.
Cezary usiadł na ławce naprzeciwko Stronga.
Wiatr dął północno-zachodni, nie dozwalając
dwom wiosłującym słyszeć rozmowy, jaka zawiązała
się pomiędzy kapitanem i jego tajemniczym partne
rem.
—Strong,—zaczął Gorlin—jesteśmy na morzu, to
jest w ręku przeznaczenia.
—Chcesz powiedzieć, w ręku Boga—odpowie
dział z powagą Amerykanin i odkrył głowę z uszano
waniem.
—W ręku Boga, jeżeli ci się podoba. Zwykle
Jego Imienia wzywa się w podobnej okoliczności.
Może masz raoyę!...
—Zawsze ma się racyę, wzywając Boga, Cezary.
W jakiemkolwiek znajdowałem się niebezpieczeń
stwie, nigdy On mnie nie opuścił.
—To jest twoje przekonanie, Strong. Ja tak nie
myślę... Ja w Boga nie wierzę.
—Mylisz się... Każdy człowiek wierzy w Boga,
nawet bezwiednie, ty tak samo, choć nie chcesz przy
znać...
—Próżne słowa... mnie nie przekonają... Może
my lepiej użyć czasu. Ozy chcesz mówić seryo?
—Ja zawsze mówię seryo, Cezary, wiesz o tem.
Lecz skoro podoba ci się zmienić przedmiot rozmowy,
przystaję!... Oo chcesz wiedzieć?
—Czy na swój rachunek, czy na rachunek sukce
sorów Gallois kazałeś zbudować yacht "Sprawiedli
wość?"
A E Y K A
—Na mój rachunek, Cezary.
—Rzeczywiście, Pawłowi Gallois niepotrzebny
już okręt. Żegluje on od czterech lat bez steru po wo
dach wieczności, chyba, że za grzechy smaży się na
duie piekła. Lecz, daruj zapytanie: mogłem przypu
szczać że yacht za twojem staraniem wejdzie do suk
cesyi małej panienki, lub do sukcesyi tajemniczego
siostrzeńca, skazanego zaocznie, którego obrałeś się
aniołem stróżem.
Pomimo ciemnej opony, zakrywającej niebo i
morze, Gorlin dojrzał błyskawicę w oczach Stronga.
Jednocześnie w głosie Amerykanina dało się u
ozuć drżenie, które nie uszło uwagi kapitana.
—Wiesz, Cezary, że nie lubię dotykać tego przed
miotu. Paweł Gallois postąpił względem swego sio
strzeńca jak człowiek z wielkiem sercem.
—Być może—odpowiedział Gorlin.—To pewne
jednak, że ten siostrzeniec jest skazany na śmierć, i
nigdy nie dostanie swojego spadku.
—Chyba, że odkryje prawdziwych winnych zbro
dni, za którą był niesprawiedliwie skazany.
Nastało milczenie. Łódź wydostawała się na peł
ne morze, co łatwo było poznać po zwiększającym się
ruchu fali.
W tej chwili rzeczywiście barka, podniesiona sil
nie bałwanami, wznosiła się na wierzchołki pokryte
białą pianą, które jedynie dawały troclię jasności w
tej nocy czarnej jak grób.
Naraz Strong zapytał kapitana głosem podnie
sionym
—Cezary! gdzie mnie wieziesz? Od dziesięciu
minut powinniśmy przybyć, a oto minęliśmy światło
yachtu. Każ zmienić kierunek twoim ludziom, któ
rzy, zdaje się, nie znają swego rzemiosła.
Kapitan nie uważał na przestrogę i odpowiedział
głosem swobodnym:
—Ba! mamy czas. Wiesz wreszcie że, kto wypływa
na morze, nigdy nie ma pewności, że przybędzie tam,
gdzie zamierzył.
Amerykanin zapytał z zupełnym spokojem:
—Jak mam rozumieć słowa twoje, Cezary? Mó
wisz w sposób zagadkowy.
—Chcesz, żebym się jaśniej tłómaczył?— rzekł
Gorliu drwiąco.—Zrobię ci tę przyjemność.
I pochyliwszy się ku Amerykaninowi, mówił
głosem urywanym:
—Zrozumiej mnie dobrze, Strong. Dziesięć lat
jestem w twojej służbie, pracuję na twój rachunek.
Jaki cel sobie wytknąłeś, niewiem. Lecz mniejsza o
to... To, co wiem doskonale, toto, że jesteś kolosulnie
bogaty, ponieważ prowadzisz dalej Wszystkie przed
sięwzięcia Pawła Gallois. Zaręczałeś, że pracujesz w
interesie jego spadkobierców. Chcę w to wierzyć.
Otóż, spadkobiercami Pawła Gallois są: dziewczynka
małoletnia, z którą zrobiłeś głupstwo, żeś ją dziś rano
oddał w ręce jej największego wroga, i nieszczęśliwy
Francuz, skazany temu prawie lat dziewiętnaście za
wstrętną zbrodnię i zmuszony uciekać, szukać schro
nienia w Ameryce, gdzie dotąd uniknął wszelkich po
szukiwań.
—Doktór Jan Gallois jest niewinny, niesprawie
dliwie potępiony,—rzekł spokojnie Amerykanin.
—Tak mówisz chcę to przypuszczać. Co mnie to
obchodzi wreszcie? Doktór Jan Gallois nie dotknie
nigdy swego spadku.
—Złudzenie! Za siedmnaście miesięcy będzie
zupełnie bezpieczny, nikt nie będzie mógł poszuki
wać go prawnie.
—Tak, wiem, przedawnienie... Jeżeli nie będzie
do tej pory wydany i uwięziony!
A więc słuchaj, jestem posiadaczem połowy two
jej tajemnicy chcę ją całą posiadać... Wiesz, że
umiem, jak chcę, być wierny, i służyć ci użytecznie.
Zrobiłeś ze mnie wspólnika Ernasta Gorlin. Jam wię
cej wart nad to... Chcę być twoim wspólnikiem.
—Moim wspólnikiem? A co wniesiesz do tej spół
ki, Cezary?
Kapitan roześmiał się złośliwie i ciągnął tonem
wyzywającym:
—Oh! pewnie, mój wniosek byłby minimalny
wobec takiego, jak ty, potentata. Jednak nie jest do
pogardzenia...
Ernest jest stary od^awna poważną zagrrżony
chorobą i niedługo usunie się od interesów. Na mnie
więc spadną warsztaty okrętowe. Otóż, ten interes
przedstawia kapitał czterech milionów...
—Wiem o tem, a ty Cezary, podwoisz kapitał.
Jesteś rzutni i inteligentny.
—Pochlebia mi twoje zdanie, bo ty, Strong, je
steś najinteligentniejszym człowiekiem, jakiego w ży
ciu spotkałem.
—Mów dalej,—podjął Amerykanin—lecz rozkaż
przybić do yachtu.
Gorlin obrócił się do wiosłujących i dał im znak
pośpiechu, podczas gdy Strong kierował na yacht.
—Co więcej—ciągnął Cezary,—pomimo, że masz
umysi silny i wszechstronny, Strong, nie może on
wystarczyć na wszystkie potrzeby tak rozległych inte
resów, któremi ty kierujesz. Jan Gallois miał zastęp
ców. Nie możesz pretendować, żebyś lepiej niż on ro
bił, on, który stworzył wielkie dzieło, w w którem ty
jesteś tylko następcą jego. I żeby wskazać ci tylko je
dną słabą stronę zapytam: w jaki sposób weźmiesz się
do tego, żeby jednocześnie prowadzić interesy w No
wym Orleanie i pilnować postępowania Prospera Lan
glais, bankiera w Paryżu, któremu tak niebacznie po
wierzyłeś dziecko, ukochane przez ciebie jak własne?
—Nie mogłem nie oddać siostrzenicy panu Lan
glais. Podług prawa jest opiekunem naturalnym Re
giny.
—Trzeba jednak mieć oko na tego opiekuna,
Strong. Znasz już pana Langlais.
Amerykanin wahał się chwilę, potem rzekł pół
głosem:
—Nie. Widziałem go dziś wieczorem po raz pier
wszy.
—To mało... Prosper Langlais jest tylko narzę
dziem w rękużeny. A ta kobieta jest straszną isto­
tą. Zbrodnia nicby ją nie kosztowała dla zabezjpłeote
nia sobie wielkiego epadku po siostrzenicy pemyś
tylko: pięćdziesiąt milionów.
—Phi! Co to znaczy w Ameryce? Wreszcie, Oe
żary, zdaje mi się, że przesadzasz...
Przy tych słowach głos Amerykanina zadrżał.
Kapitan spostrzegł jego pomieszanie.
—Otóż—ciągnął Cezary -zbrodnia może stać ti{
niemożebną, jeżeli pani Langlais będzie czoła nad
sobą baczne oko.
A kto mógłby podjąć się tego dozoru? Jakie
oko byłoby tak pewne, żeby go nie zwiodła?
—Moje, Strongu. Żaden czyn, żaden gest tej ko
biety nie może ujść mojej uwagi.
—Masz więc sposób pewny, broń straszną, którą
możesz użyć przeciw tej kobiecie?
Cezary Gorlin zaśmiał
Skoro Cezary wprowadził Stronga do wspanialej
kajuty na tyle statku, dla niego przeznaczonej, Ame
rykanin po obejrzeniu ogólnem pięknego okrętu, za
pytał Cezarego, który zapalił lampę i postawił wraa
z przyrządami do pisania na hebanowym stole.
Czy to cała twoja załoga, Cezary? Ci dwaj ła
dzie nie wydają mi się zdolni do prowadzenia stemera
takiego znaczenia.
—Nie. Ci dwaj ludzie są poprosta, jeden meoha
nik, drugi dozorca. "Sprawiedliwość" potrzebuje naj
mniej dziesięciu ludzi do obsługi.
—Ah! A kiedy ich skompletujesz?
—Jutro personel będzie w komplecie. Nie obcią
łem wpierw ich angażować. Od puszczenia na wodę
yacht stal w poroie.
—Bardzo dobrze. W takim razie postaraj się o lu
dzi wypróbowanych. Tych dwóch wydają mi się no
wicyuszami.
—W tem właśnie się mylisz. Jeden z nich, Le
veille, jest doskonałym marynarzem, który był już
moim pomocnikiem na pokładzie "Nadziei."
—A więc spuszczam się na ciebie. Każ odpocząć
tym ludziom, a za pół godziny odwiozą mnie do
Dieppe.
—A tymczasem,—podjął Cezary—możemy koń
czyć naszą rozmowę.
Strong uśmiechnął się dobrotliwie i dał znak Oe
zaremu, żeby usiadł.
—Dokończymy zaraz tego, co mówiliśmy, lecz
chcę wpierw powiedzieć ci, że zdecydowałem się na
przyjęcie twoich propozycyj.
—Ah!—rzekł Cezary z radością.—Zgadzasz się
przyjąć mnie jako wspólnika do twojego własnego do
mu handlowego.
—Tak, zgadzam się... Lecz kładę dwa konieczne
warunki, od których nie odstąpię.
—Powiedz, jakie są te warunki, Strong? Przyj
muję je naprzód, jakieby nie były.
—Pierwszy, iż służąc mi w dalszym ciągu jak do
tąd, pomożesz w dziele rehabilitacyi, które przedsię
wziąłem.
—To nie jest warunek. Robiłem to przedtem, dla
czego nie miałbym robić potem? Lecz obawiam się,
że nie przyda się to na nic biednemu dokturowi Gal
lois. Zabójca Leopolda Huret, jeżeli wszakże nie jest
nim sam doktór, umie dochować swojej tajemnicy.
Dodał z gestem dwuznacznym:
—Blisko dziewiętnaście lat jak zbrodnia została
spełniona. Jeżeli morderca dotąd się nie zdradził, to
już nigdy się nie zdradzi, chyba, że...
—Dokończ...
—Chyba, że umarł,—rzekł Cezary, kończąc myśl
swoją.
—Nie umarł,—rzekł Amerykanin poważnie.—
Żyje, a ty znasz go tak dobrze jak ja.
Kapitan zadrżał i spojrzał z przerażeniem na
człowieka, który mówił do niego z takim spokojem i
pewnością.
—Ja go znam!—krzyknął.—Co ty masz w gło
wie, Strong? Słowo daję! chybaś zwaryował.
—Nie jestem waryatem—odparł Amerykanin z
dziwnym uśmiechem.—Znasz go, mówię, tak jak
znasz Jana Gallois.
Cezary Gorlin oczy w słup postawił i wyjąkał:
—Jana Gallois?—Jakiego Jana Gallois?—Czy
chcesz mówić o skazanym doktorze, lub o innym
członku tej rodziny?
—Mówię o skazanym, Cezary. I żebyś był spo
kojny, przypomnę ci... Doktór Jan Gallois jest to ten
nieszczęśliwy kaleka, którego, temu lat dwanaście,
przewiozłeś z Lizbony do Nowego Orleanu.
—Jak to?—krzyknął kapitan, ten nieszczęśliwy,
zbolały, pokręcony, prawie ślepy, ta ruina człowieka,
to byłby doktór Jan Gallois? Ależ on pewnie już
umarł?
(Giąg dalszy nastąpi.)
7
Bię
głuoho.
•—Tak, mam sposób,—rzekł—taki sposób, który
wart więcej niż wszelki dozór...
Pochylił się i przyłożył usta do ucha swego in
terlokutora:
—Ten sposób, odkryję ci, Strong. Pani Proape
rowa Langlais jest moją kochanką...
Choć yankes umiał nad sobą panować, zatrząsł
się jednak i tak spojrzał na Gorlina, że ten ai się
cofnął.
Łódź zawróciła na miejscu i teraz wiatr pchał ją
z tyłu.
—Skończymy rozmowę na yachcie— mruknął
Strong, wskazując szybkim ruohem dwóch przewo
źników.
Zamilkli.
Łódź przybiła niedługo do yachtu, który kołysał
się spokojnie na kotwicy.
Onesime Bordin zarzucił i przymocował linę z
łodzi, a za chwilę wszyscy znaleźli się na pokładzie.
Yacht "Sprawiedliwość" zbudowany był kunszto
wnie.
Armator, Ernest Gorlin, prawdziwy uczony i je
dnocześnie artysta, osobiście zarządzał budową tego
arcydzieła, wykonanego według jego płanów i rysun
ków. \n\n Marya Regina