Ameryka echo. [volume], March 03, 1906, DODATEK, Image 11

About Ameryka echo. [volume] (Toledo, Ohio) 1902-1971

Image provided by: Ohio History Connection, Columbus, OH

                
Dnia Marca 1906
CZORT
OPOWIEŚĆ
-t-ł-ł-f
IPOŁKWIRTY WÓDKI
I.
Pustelnik
W głuchej, dzikiej pyptyni, pośród piasków i ka
mieni rozpalonych rącymi promieniami słońca,
stało samotne na maleńkiej oasie zieleni, wysokie
daktylowe drsewc.
Tut obok korzeni jego, sączyło nie czyste jak
Iza źrćdło, ożywiające swoimi chłodnymi strumie
n ami i drzewo, i rosrącą na kolo darnirę Ni«*o
poda! drzewa, wyryta była ziemianka—a w zie
miance, od wielu lat, w nieustannej pracy i modli
twie, mieszkał wiekowy starzec
Smutno i ponuro w ziemiance^-całą jej ozdoba
krtyż 7ba viciela, zawieszory na ścianie—a za
sprzęt w kącie leżący kamień. Kamień ten służy
starcowi za poduszkę, kiedy znużcny modlitwą i
pracą, legnie dla spoczynku na gołą ziemię.
Wiele lat upłynęło od czasu zjawienia się tutaj
pustelnika.
Samotne stare drzewo, wtenczas ledwie wy.
chylało się z ziemi i korzenie jego codziennie zro
szą ie były łzami modlącego się pod tem drzewem
wygnańca Rękoma własnemi wyrył on ziemiankę,
i mieszkał w niej daleki o i oczu lidzkich i pokus
światowych, żywiąc się korzonkami i popijając
zdrojową wodę—tylko później, kiedy drzewo wy
rosło i zaczęło dawać owoce, pokrzepiał i niemi
wynędzniałe ciało.
Szcręśliwym się czuł starzec na pustyni, nikt
mu nie przeszkadzał, nic go na złe myśli nie na
prowadziło.—Prawda, gnieździły się w niej dzi
kie zwierzęta i różne gady—mniej ich się jednak
obawiał pustelnik, sniżeli ludzkiej zJości. I ani ie v
krwiożerczy, ani jadowita żmija nie szkodziły po
bożnemu mężowi.
Star? pustelnik bjł kiedyś mężnym wojowni
kiem i niejednokrotnie walczył z wrogiem. Rez
powróci* szy z wyprawy, nie znalazł ani domu
swego, ani rodziny—w *ueobecncści jego przyszli
wrogowie, dom spalili, a rodzinę stra?zną śmiercią
zgładzili. Uginając się pod ciężarem smutku i roz
paczy—uszedł na pustynię, opłakiwać grzechy
swoje i ludzi Trudnem wydawało mu się z począt
ku takie życie i wiele pokus nęciło starca—ale
wszystko zwalczała silna wisra i nadzieja w Bogu.
Noc. Ciemoniebieskie niebo, z usiane miliona
mi błyszczących gwiazd, pokryło swoim całunem
ziemię. Nie słychać ani szumu, ani odgłosów, tyl
ko z ziemianki dochodzą jakieś tajemne dźwięki:
to starzec pustelnik, upadłszy przed krzyżem, go
r*co się modli za ludzkie grzechy. Noc już prze
szła—zaświtał poranek naokoło taż sama śmiertel
na cisza, a z ziemianki słychać wciąż modlitwę i
płacz pustelnika,
II.
Piekło.
W piekle naznaczono zebranie Wf zystkim bie
gom, wodzących na pokuszenie przez cały rok do
brych ludzi.
Dzisiaj winni oni zdać rachunek ze swoich
spraw przed głównym swym władzcą—samym Lu
cyperem. Siedzi Lucyper na wysokim tronie, zbu
d« wanym z kolei i czaszek ezynksrzy i kramarzy,
rozpijających i oszukujących na wadze i mi arze
dobrych ludzi. Na głowie Lucypera korona ze żmij,
a w ręku zamiast berła trzyma ten »am nóż, któ
rym Kain zabił brata swego Abla nogi jego spo
czywają na głowach dwóch rozpustników, którzy
za życia zniesławiali dziewice i uwodzili uczciwe
żony, a odzian Lucyper w krwawe szaty, zbryzga
ne krwią ofiar niewinnych. Damnie siedzi na tro
nie, okrąiony biesami, czarownicami i strasznymi
potworami. Około tronu stoi mały czorcik i trzyma
na tacy czaezkę zrobioną z głowy krzywopraysięż
cy, a w czaszy mieści się napój sporządzony z krwi
morderców i podpalaczy. O i czasu do czasu Lucy
per popija z tej czaszy i zaką*uje wędzonymi ję
zykami plotkarek i bab kłótliwych, które za życia
plotkami i wymysłami rodziły kłótnie i spory, i za
to po swej śmierci prosto poszły do piekła.
Oto zaczyna Lucyper przyjmować sprawozda
nia. Jeden za drugim zjawiają się biesy, którzy
rozmaite niegodziwości na świecie spełniali, i
chwalą się z swych czynów. Jeden opowiada, wie
le to on dusz zgubił przez pieniądze, drugi, że na
uczył jakiegoś nicponia spalić wioskę rodzinną,
cała wioska poszła z dvmem i wielu uczciwych
kmiotków nędzy zostało żebrakami i łotrami
trzeci, że tyle i tyle żon i panien uwiódł strojami i
błyskotkami, a dusze ich zgubił czwarty, że on to
nauczył karczmarzy mięszać do wódki szaleju, aby
pijący ją marzli i tonęli w rzekach, umierając
bez skruchy i spowiedzi.
Za to wszystko, za wszystkie owe niecne po
stępki, udzielał Lucy per biesom nagrody: jednym
dawał djsze grzeszników skuszonych przez niego,
drugim obrzydliwą wiedźmę za kochankę, trze
ciemu okaeft wrzącej smoły, innemu znowu cały
korzec żab i ropuch, ulubione jedzenie czortów—
wszyscy otrzymali nagrodę wedle zasług.
—Co to znaczy, że nie ma tutaj Belzebuba!—
za ryczał nagle Lucyper.—Wieleż to lat, jak włóczy
się on po świecie i ani jednej nie przysłał do nas
duszy... Czyżby je chciał hurtem tu dostawić?
Belzebub zaś był to faworyt Lucypera, najgor
szy ze wszystkich djabłów, zawsze gotowy na naj­
większą podłość Kiedy trzeba by'o załatwić bar
do trudną sprawę i wszyscy czarci wymawiali się
od niej, to wysyłano Belzebuba i rzadko, aby spra
wy takiej n'e za'atwił jak najlepiej. To też go
Lucyper lubił i dznaczał przed drogimi.
Jedną tylko miał Belzebub słabostkę nie ba
cząc na swą plugawą postać, bardzo lubił kobie
tki.
Gdzie Belzebub?—ryknął powónie L.cy
pe*.—
Zaraz mi sro tu dostawić —W tej chwili po
»li przywlókł się do tronu sam Belsebub i pokor
nie ucałował koniec ogona swego władzcy.
Gdzieżeś to włóczył się tyle czasu, coś pora
biał i dla czego tak długo nie dawałeś o sieai* wie
ści?—zagrzmiał Lucyper.
A Belzebub ani słowa mu nie odpowiada tyl
ko cięiko wzłycha i gorzco płacze, a z każdej je
go łzy, z chwilą giy upadnie na ciemię, zaraz się
rodzi i pełznie żmija, pa 1alec, albo skorpion jado
wity.
Nie wiadomo jak długo czekałbv Lucyper na
objaśnienie, gdyby nie druuri czort, żywiący do
Belzebuba śmiertelną nienawiść za to, że ten mu
odbił kochaną czarownicę. OJ tępo czasu posta
nowił szkodzić Be lzebubov i na każdym kroku i
obecnie, zebrawszy szczegóły pobytu Belzebuba
na ziemi, zaczął opowiadać Lucyperowi jego przy
gody.
A rzecz tak się miała.
1X1
Dyabeł w n ewoli u minutki.
Powędrował Belztbub La siemię manić sła
bych iudzi do ciepłego gniazda nat* wającego się
piekłem, ale wprzód, nim przystąpił do czynu
chciało mu się załatwić własne interesa.
Przypomniał sobie o jednej pięknej mbnarce,
którą dawniej widtiał i która mu się ogromnie ro
dobała. E, mśli sobie, wprzód sam trochę rohu
lam, a potem pomyślę, i o władzcy. Co moje, to
mo e! Jak pomyślał, tak uczynił!
Zamienił się więc w ładnego chłopaka i marsz
do młyna do pięknej wdówki a u tej w ten dzień
był wieczorek. Wchodzi do świetlicy Belzebub na
dęty jak paw, nie przywitał obecnych pozdrowie
niem hańskiem i gościom się nie kłania. Dziwntm
się to jakoś wydało gospodyni i nie wie co to ma
znaczyć. Milczy jednak, gdyż jak wiadomo na wie
czorek ma prawo przyjść każly, proszony i nie
proszony, znajomy i obcy.
A Belzebub miny nie traci, podparł się pod
boki jak basza, rozmaite śmiesine historye opo
wiada i dziarskie dziewczęta erzechami i pierni
kami ugasecza a młynarka czem cześciej na niego
spogląda, tem bardziej w nim gustuje.
Usiedli nakonitc do kolacyi, siadł i on, ale nie
przeżegnał się, jedzenia ani dotknął, tylko wódkę
goli i goli.
Zabrał się po kolacyi do młynarki i dalej szep
tać jej na uszko różne grzeczności i komplimenty
I obdarzać podarunkami: to jej daje pierścień to
chustkę, to nakoniez całą sztukę ma tery na suk
nię A młynarka patrzy zdziwiona, zkąd on
wszystko bierze, jakby posiadał cały Bk lep w kie
szeni.
Prawdopodobnie młynarka i nie domyśliłaby
się nietęgo, ale na szczęście doszła do niej baba
staruszka i opowiedziała jej, co to za ptaszek ten
jej gość i poradziła jak z nim postąpić.—Dobrze,
myśli wdowa, poczekaj tylko! Już ja cię, serdecz
ny przyjacielu, ugoszczę!
Wieczorek się skończył, goście ze
szli się do
domu, pozostał Belzebub sam na sam z gospodynią.
Czort zrobił się słodki jak karmelek, uwijał się jak
pudel około gosposi i wciąż chciałby tylko ściskać.
—Pcczekaj—rzecze do niego młynarka—w tej
chwili powrócę i wtenczas będę do twych usług.
Weszła wdowa do drugiej komnaty, umoczyła
tam palce w święconej wodzie i wraca."Rozmiło
wan7 czart podskoczył do niej, a ta, zicb baba,
tym samym palcem narysowała święty krzyż na
niewiernym łbie potępieńca.
Zaryczał Belzebub nie swoim głosem, zamienił
się w kota, potem w ogromnego czarnego psa,
wciąt w inne potwory się zmienia, nakoniec wziął
na się postać strasznego smoka, a ciągle rzuca się
na młynarkę, chcąc, aby ta zastraszona zdjęła z
niego zaklęcie.
AMERYKA-ECHO
PIĘKNY PAPIER LISTOWY
Z OBRAZKAMI, MODLITWAMI I POWINSZOWANIAMI.
SPRZEDAJEMY NASTĘPUJĄCYCH CENACH:
3 arkusze papieru i 3 koperty za
6 arkuszy papieru i 6 kopert za
12 arkuszy papieiu i 12 kopert za
6 tuzinów ożyli 72 arkusze i 72 kop. za
12 tuzinów czyli 144 ark. i 144 kop. za
24 tuziny ożyli 288 ark. i 288 kop za
AGENTOM SZTORNIKOM DAJEMY ZWYKŁY RABAT.
Nas* papier jeat nadzwyczaj ozdobnie drukowany i najleprzego gatunku.
Pieniądze należy przysłać razexn z obatalunkiem, Następujący adres wystarczy
A. PARYSKI, BOX 623, TOLEDO, OHIO.
Dobrze.—myśli młynarka —poczekaj, po
skaczesz, potańczysz, spokojniejszym będziesz!
Rtucał, rzucał się czort, widzi, że nic nie
wskóra, że baba ani myśli się przestraszyć, więc
znowu do swej własnej powrócił figury. Jak pies
pokornie prtyczołgał się do młynarki i żałośnie pi
szczy, że on teraz cały w jej mocy, że musi robić
wszystko co ona rozkaże, służyć jej pokornie, do
póki sama go nie zwolui.
Młynarka też zaprzęgła Belzebuba do roboty,
wszystkich parobków uwolniła, a czorc jej za sie
dmiu pracuje. Czego tylko nie rozkate, bies wyko
njwa jatc najakuratniej. Przemęczył się wtenspo
sób ze tray lata, póki nakoniec nie sprzykrzyło się
młynarce i grzesznem wydało wodsić s'*ę dyabłem,
wetwała go więc, zdjęła zaklęcie i uwoliła z tm
warunkiem, hy się więcej w Jej strony nie ważył
prkazy«ać. Zbiedzony, zmordowanr bies, udał się
do piekła i staną* pried groźnym władzcą.
IV.
Gni«w Łncj pera.
Straszliwie wyglądał Lucyper, gdy się zerwał
ze swego tronu, wysłuchawszy opowiadania. Bły
skawice wyleciały z oczu jego i ubiły na miejscu
cztery pary wiedf n i ze dwa tuziny oyabląt, gra
jących I skaczących niedaleko tronu.
Przeklęty '.—zagrzmiał Lucyp-r, i jak grom
rozległ się naokoł głos Jego, zatrzęsło się całe
piekło i daleko rozległ się łoskot wściekłego ryku
Lucyper*.—Więc to tem zajmowałeś się podczas
pobytu na ziemi? Nie władcy swemu, a babie słu
żyłeś? Jedna głupia baba oszukała cię i zadrwiła z
nas wszystkich. Drogo mi za to zapłacisz, straszna
kara cę nie minie! Bierzcie go!—ryczał Lucyper
zgrzytając zębami.—Bierzcie tego babiego kawa
lera, a przedewszystkitm oietnijcie mu ogon,
potem zamurujcie na głucho w ścian* kamienną i
każiy rok w rocznicę dzis ejszego dnia, włóczcie
go ztamtąd i bijcie rozpalonymi żelaznymi pręta
mi, dopóki skóra i mięso nie zejdą do samych ko
ści!
Zawył Belzebub ogropnym głosem, usłysza
wszy faki wyrok. Nie ma bowiem dla czorta stra
szniejszej kary, nad cderznięcie ogona, a to do
tego Jeszcze wieczne więzienie 1 chłosta rozpalo
nyu i prętami. Znowu upadł na twarz przed Lucy
preem i zajęczał żałośnie:—Wiem, jak wielką Jest
wina, i że nie ma dla mnie przebaczenia, lecz i
zbyć ciężką karę wyrzekłeś na mnie władzco!
Wspomnij na moje zasługi... Któż przyniósł tyle
korzy lei piekłu, co ja? Któż więcej skusił nie
winnych i cnotliwych ludzi? Komuż polecałeś naj
trudniejsze sprawy, których nie chciał się ani je
den bies podjąć, a ja czy kiedy od nich się wyma
wiałem? O, zlituj się nademną władco, zmniejsz
karę, a ja postaram się naprawić mą winę.
Tak błagał Belzebub i czołgał się u nóg Lucy
pera, oblewając się łzami. Długo spoglądał nań
Lucyper, przypominając sobie dawne jego zasługi,
i nakoniec łagodniejszym odezwał się głosem:
—Dobrze, niechaj i tak będzie! Dam ci sposo
bność zasłużyć na przebaczenie. Tylko nie lekkiego
od ciebie zażądam czynu. Pomyśl, czy się nań zgo
dzisz?
—Wszystko, co tylko twoja ciemność rozkaże,
wszystko spełnię!—zaryczał Belzebub, uradowany
nadzieją wybawienia się ol gorzkiego losu.—Ze
skóry wyJizę, by tylko ci, mól władco, dogodziĆI
—Słuchaj więc ciągnął Lucyper przez
wzgląd na twe dawne zasługi zgadzam się na taki
warunek: musisz twieźć starca, który od lat wielu
przebywa na pustyni. Wielu czartów do niego się
zbliżało, lecz żaden z nich nie skusił pustelnika.
Zrób niemożebne możebnem, uczyń, by sprawiedli
wy samotnik popełnił grzech śmiertelny, a wten
czas ja nie tylko zmniejsze cl karę ale zuoełnie|da
ruję. Termin na to daję ci tygodniowy jeśli w
tym razie nie. wykonasz mego polecenia, to się
strzeż straszna kara cię czeka. Wymyślę takąkaźń,
że całe piekło zadrży ze strachu. Oto mo)e nie
zmienne postanowienie. No, a teraz mar3Z do pra
cy!
Z temi słowy Lucyper uczęstował Belzebuba
takiem kopnięciem nogi, że biedny czort poleciał
w górę jaka strzała, w biegu wybił oko czarowni
cy pędzącej do Lucypera, przebił głową skorupę
piekieł i jak bomba wyleciał z podziemi, aż cały
rozbity upadł i w) ciągnął się nad brzegiem ja
kiejś rzeczki.
V.
Z szyi ku wprost do czorta.
Długo leżał Belzebub, biz zrrysłów, nakoniec
ocknął się, chciał powstać i zajęczał z bólu. Wszy
stkie członki okropnie go paliły, niby zbite cepa
mi na klepisku. Zaledwie zdołał przyczołgać się do
rzeczki, by oświeżyć zimną wodą swoje poranione
członki.Zaledwie zdążył wleźć do wody i popluskać
się w niej jak żaba—gdy spojrzy: a tu idzie brze
giem chłopek mocao podpity, zataczając się na
wszystkie strony, nie mogąc się utrzymać na no
gach.
Gdy to dostrzegł wróg rodu ludzkiego, to w
wodzie aż z radości podskoczył: wie, że nie trudno
będzie urządzić jakiego figla. Wiadoma bowiem
rzecz, że gdzie pijak, tam pewny dla czorta zaro
bek.
Zaczął tedy wyrabiać swoje sztuki. Wysunął z
wody pogani swój pysk i dale) chłopa drażnić: to
mu język pokaże, to pięścią wygraża.
Zatrzymał się pijany chłopek i patrzy w wedę
coś mu się w oczach dwoi, widzi jednak, że jakiś
brzydal z nim się przedrzeźnia i kułaki pokazuje.
tCo za awantura?—myśli chłop—twarz, zda
je mi się nieznajoma, abestya wykrzywia się prze
demną i widocznie szuka zaczepki. Ej przyjacielu!
—krzyczy na dyabła, czego ci trzeba?? Po co ty o
zór wywaliłeś?
A dyabeł ani piśnie, tylko wciąż odgraża się
pięściami. Patrzy na niego chłopek i gniew go o
pada. Gdyby był trzeźwy, plunąłby i poszedłby
dalej, ale jak w głowie szumi wódka, too złość nie
trudno.
Patrzy, patrzy na czarta i dalej wymyślać:
—Ach ty—krzyczy—taki, owaki, psi synul Co
ty się przedemną wykrzywiasz, czy to ja cd cie
bie co gorszego? Durniu! I jakie ty mass prawo
odgrażać mi się pięściami! Chcesz się bić, to
przyjdź do mnie, zabawimy się. No, czego nie i
dziesz? A, nie chcesz łotrze, nie chcesz! Poszekaj,
ja do ciebie trafię! Myślisz, że nie trafię? Nie,
łżesz psi synu, trafię,a oto w tej chwili cię znajdę,
chociażbyś wlazł w wodę. Nie ujdziesz mi, dotiorę
Ja sit do ciebie, zbereźniku, przeliczę ci żebra i
zęby w mordzie, nie będziesz przekpiwał na drugi
raz. Ja cię nauczę, podlecu, zaczepiać dobrych lu
dzi. Poznasz co to znaczy mieć sprawę z Wójcie
chem Piątkiem.
W ten sposób wymyślając i gderając, ściągnął
pijany chłopek ze siebie bóty, (bo za nie dał pięć
rubli, więc szkoda ich marnować na próżno) i po
lazł prosto w rzekę. Dyateł dalej od niego (bo I
dyabłu czasami bywa nieprzyjemnie zapoznać się
z chłopskimi hulakami), dyabeł przed nim zmyka,
a chłopisko Już rozzłoszetony dalej za nim. Dyabel
wciąż dalej od brzegu pomyka, aż go zaprowadził
na głębię. Buchnął Wojciech Piątek w wodę 1
więcej go ludziom żywego oglądać nie przyszło.
Zaszumiała woda,stara czapka po wierzchu płynie,
a po nim ani śladu. 1 poszła, powędrowała grzesz
na dusza bez skruchy, po pijanemu w pro
at do pie
kła, pod opiekę samego Lucypera.
Uczciwy i pracowity chłopek był z Wojciecha
Piątka kiedy trzeźwy to I robaczka nie skrzyw
dzi, ale jak głowę zaprószy to za wady aka straszny:
wymyśla i z każdym by się rwał do bicia. Zaszedł
on przedtem z kumem do karczmy, wygolili razem
pćł kwarty siwuchy, i zaprowadziła siwucha grze
szne jego ciało na dno chłodne bystrej rzeczki, a
duszę bez spowiedzi prosto do otchłani wieczystych.
A w chałupie pozostała żona, pięcioro dro
bnych dziatek i matka staruszka wiekowa.
Wyciągną na brzeg twe zsiniałe i obrzękłe
ciało. Zbierze się naród patrzeć na topielca, przy
biegnie i twa osierocona rodzina. Jak ujrzy żona
twe ciało bez ducha, krzyknie dzikim głosem i jak
postrzelone ptaszę, padnie bez zmysłów na ziemię.
Gorzko zapłaczą maleńkie dziatki, zobaczy
wszy swego ojca rodzonego bez ruchu, bez życia.
Czuje serce dziecięcie, że przeszły dlań dni szczę
ścia. Płaczcie, lamentujcie, nieszczęsne sieroty!
Nie macie już więcej ojca rodzonego, nie macie
karmicielai obrońcy. Oto on nieruchomy leży przed
wami. Nie odemkną się więcej jego oczy jasne,
nie przemówi do was łaskawie, nie uśmiechnie się
więcej na wasze figle dziecięce, nie pogłaszcze
was więcej jego dłoń gruba, spracowana, dostają
ca dla was chleb z takim trudem.
Płaczcie, rozpaczajcie bezbronne sir roty. Cięi
ko wam będzie żyć na świecie bez ojca. Każdy mo
że skrzywdzić sierotę. 1 wiele, wiele gorzkiej doli
przypadnie wam w udziale i cbłodu i głodu najecie
się. Będziecie wspominać ojca rodzonego, ocierając
kułakiem gorzkie łzy, zapóźno 1 napróżno, nigdy
gy wam nie wróci matka, szara ziemia! Zgubiła go
czarka pełna, unieszczęOliwiła was wódka przeklę
ła.
VI.
Cndowny ptak.
Utopiwszy pijanego chłopka, wylazł Belzebub
z wody, niby niewiniątko, a z radości mało nie
skacze, że zdołał, zaledwie pokazawszy się na zie
mi, zgubić człowieka i przesłać Lucyperowi chrze
ściańską duacę Z tem vszystkiem siadłszy pod
drzewo, dyabeł w głęboką wpadł zadumę.
—E, trudna czeka mnie robota,—szeptał bies
sam do siebie, skrobiąc się kopytem za ucho.—Nie
sztuka rozgniewać i utopić pijanego chłopa, ale
spróbuj zbliżyć się do pustelnika, to inna śpiewka.
Jak zacznie czytać zaklęcia, wodą święconą kro
pić, to tylko nogi czem prędzej pod siebie i dra'a.
(Dokończenie nastąpi)
11