Dziennik Chicagoski. [volume], July 23, 1915, Page 8, Image 8

About Dziennik Chicagoski. [volume] (Chicago [Ill.]) 1890-1971

Image provided by: University of Illinois at Urbana-Champaign Library, Urbana, IL

                
HUMORYSTYKA.'
< .. . ...L. —. . ■ -, . , ι , , .
Jak jo evt.YM w
ZyMIfc jTOM WłDZJOt
-TE KATAK^BV
Co TAK- wo nich
WIELE 60I>Ad0M
ι WIDZłOt.
r^ev f
NICH /
dOM J
r
1VKPIÉ TYSWiDZlOi.
«ATAK^&Y, hĄO*£ W
TWOIM ŚNIE
çJah CIE KOCHOM
t»0 TAM ©y-ŁYM,
WlDZlOtYM, 1
WIYM DOBîE CO
L àO GODOM f~~
I
Νιε tG£c\ bo z££>yé 1
Ml KOCHOŁ TO e>YS TAK
NIÉ KJ-EPOŁ
z
Λ «
-fV PARCHATV
krokodylu!
ZAWSE MNie
M OS ZA kłamca!
Λ
———————^
c)o sieTERus fest ,
<3NIW0M NACl£6l£,&0S
ΤΫ NIGDY TYCH KATA — f
I KABoW NIÉ Vyiùzto-L I
—Ti
Wo rety/
βDZIE MV
cJ Ε Z DYMA
t
Nieczyste sumienie.
Żona: — Moja mama przyje
dzie do nas na przyszły ty
dzień.
Mąż (przerażony) : A cóż ja
znów takiego nabroiłem?
Dobra rada.
Chce-^j uniknąć trudu,
I kłopotów wielu —
Nigdy się w ożenek
Nie baw przyjacielu.
A gdyby nieszczęście,
Jui ci przyszło na to —
Tedy radzę: żeń się
Z brzydką leci bogatą!....
Poglądowo.
— Niech mi tatuś nareszcie raz
dokładnie wytłómaczy, co to jest
niemiecka konstytucya?
— Przynfeś moją grubą laskę
z przedpokoju i połóż się na krze
śle, to ci zaraz wytłómaczę....
Bezstronny adwokat.
— Panie mecenasie, przyszed
łem w sprawie kradzieży...
— Bądź pan spokojny, złodziej
napewno będzie siedział w wię
zieniu.
— Ba, ale to ja jestem tym zło
dziejem.
i
Litościwy.
Raz jechał wieśniak na jarmark.
Siedział on na koniu, trzymając na
ramionach ciężki wór ze abożem. Dru
gi wieśniak, idący piechotą również
na jarmark, zauważył to i zapytał:
— Marcinie, a czemu to nie poło
życie tego wora na grzbiecie konia,
obok siebie?
Marcin: — Bo nie chcę gada zbyt
nio obciążyć; szkapie wystarczy, ż·
mnie dźwiga,...
Cierpliwy.
Młody człowiek stoi na rogu ulicy
1 robi łagodne wyrauty pannie, z któ
rą spotkał się w tej chwili, że spóź
niła się na umówioną schadzkę.
— Ależ Janie, spóźniłam się tylko
dwadzieścia minut — odpowiada pan
na.
— Tak — brzmi łagodna odpowiedź
— ale pomyliłaś się co do dnia, bo
ι ja tu czekam od wczorajszego wie
czora.
Ale zawzięta!
Γί
— Pani Helo, pani się ciągle
kłóci z mężem, czyż nie lepiej
-wziąć rozwód?
— Rozwod? Żeby on później
robił co mu się podoba? Nigdy!
I
■
Miłosny Proszek Pana Pigulkiewicza.
(Dla Dziennika Chicagoskiego. )
Na przedmieściu jednego z
większych miast, którego na
zwa jest zresztą dla Czytelników
obojętną, znajduje się stara ap
teka „Pod rycynusowem drze
wem", a w niej od długich lat
już pełni obowiązki asystenta
właściciela pan Kleofas Pigułkie
wicz.
Za wysokim pultem, zakrywa
jącym przed ciekąwem okiem
profanów tajemniczo stół, ' na
którym umiejętna ręka przyrzą
dza rozmaite-mikstury, proszki,
kapsułki j inne medykamenta,
króluje pan Pigułkiewicz z po
wagą i namaszczeniem, jako
władca państwa rubarbarum, kro
pli laurowych, antipiryny i ty
siąca różnych zdrowio — czy
śmierćioncënych potraw kuchni
łacińskiej. Jest on na usługi pu
bliczności nie tylko w dzień ale
i w nocy, gdyż właściciel obarczył
go obowiązkiem nocnych dyżu
rów stał się tej wkrótce czeroś w
rodzaju przyjaciela i dorad
cy klientów — co wię
cej, zastępcą prawie lekarza.
Najpierw zgłaszali się po radę
do niego, a dopiero gdy ta za
wiodła, udawali się do drugiej
instancyi, do doktora, któremu
za poradę trzeba płacić honora
ryum. Ale d-zieki temu pan Kle
ofas był jakby opiekunem, po
wiernikiem i spowiednikiem nie
mal niektórych mieszkańców
przedmieścia i zawsze dhętnyin
ich nauczycielem, którego głębo
ka i tajemnicza wiedza wzbudza
ła poszanowanie — a którego
medycyny mimo to zaraz po
przyniesieniu do domu często
kroć przez okno wyrzucano.
Ciesżył się też w tej dzielnicy
wielka popularnością i jegc
twarz, ozdobioną wielkim, fiole
towym nosem, znały wszystkie
dzieci w okolicy.
Pan Kleofas mieszkał stoło
wał się u państwa Janostwa Kor
niszonów, którzy mieli nadobną
córkę, pannę Dziunię. Ta kapry
śna osóbka była piętą achilleso
wą naszego zacnego farmaceuty.
Był w niej zdużony po same u
szy, ubóstwiał ją — iw czasie go
rączkowych, rozmarzonych snów
— jej twarz jawiła mu się często
w aureoli kwiatów rumianku i
ślazu. Wówczas budził się i u
świadamiał sobie, że była ona
ekstraktem tego wszystkiego, co
chemicznie czystem i pełnem
wartości jest w jego organizmie.
Ale pan Pigułkiewicz był w
stosunku do kobiet nieiśmiałym i
krył przed zawistnym światem
zewnętrznym afekt swój w głębi
serca, łudząc się, że kiedyś
szczęśliwe okoliczności same do
panny Dziuni go zbliżą i zwiążą
z nią na wieki.
Za pultem aptecznym był on
nadludzką niemal postacią — ta
ką przynajmniej wydawał się
klientom instytucyi „Pod rycy
nusowem drzewem" ; był tam pe
wny siebie, świadom swej wie
dzy, nieomylny { przekonany o
swej duchowej wyżynie — ale w
życiu codziennem i wśród jego
prozy i rozgardyaszu — czuł się
małym i niedołężnym. Stawał się
tam małą istotką o szabelkowa
tych nogach i krótkim wzroku,
uciekającą przed bicyklem czy
automobilem, by nie wpaść pod
ι jego koła, zawsze zastraszoną i
komiczną w źle skrojonem ubra
niu, które ze szczupłych jego ra
mion zwieszało się jak szmata ze
stracha na wróble. Xa dziesięć
co najmniej kroków bijące od nie
go wonie jodoformu, kreozotu i
innych aptecznych specyałów po
wodowały, że przechodnie zdała
już rzucali na niego niechętne
spojrzenia, przykładając sobie
chustki do nosów, a wówczas
nasz farmaceuta rumienił się w
przekonaniu, że wskutek roz
targnienia popełnił coś niewła
ściwego i jeszcze komiczniejszy
wskutek zażenowania i przyspie
szonego ruchu, w rozkoszne o
zakrzywionych nóżek, kierował
się do najbliższego zaułku, aby
zejiść z oczu „szyderskiej gawie
dzi".
Xasz bohater nie wiedział, że
o serce pięknej panny Dziuni u
biega się nie tylko on sam — że
rywalem jego jest nie kto inny,
jak jego klient i przyjaciel, pan
Mikołaj, zajmujący dosyć pod
rzędne stanowisko w urzędzie
sądowym, ale chłopak młody, ru
miany i rzeżki. A kiedy pan Kle
ofas z powodu swej nieśmiałości
oczami przeważnie tylko swój
zachwyt i miłość ukochanej opo
wiadał, to rywal szedł do celu
śmiało, z fantazyą i ostro — a to
pannie Dziuni widocznie się po
dobało. Jej ojciec jednak kilka
krotnie z całą stanowczością za
znaczył, że na małżeństwo „z
tym hołyszem i lekkoduriiem"
córce nigdy nie zezwoli.
Pewnego popołudnia przyszedł
pan Mikołaj do apteki z miną
wielce zafrasowaną i nic wbrew
swemu zwyczajowi nie mówiąc,
usiadł na ławce, mnąc czapkę w
ręku i rzucając nieśmiałe spoj
rzenia na farmaceute.
Wreszcie zdobył się na odwa
gę i przemówił.
„Do ciebie, jako do przyjacie
la, zwracam się z prośbą o radę
i pomoc. Nie wiem tylko czy
zechcesz i potrafisz dać mi me
dycynę, jakiej potrzebuję. —
Chodzi o lekarstwo na serce."
„O? ja się na jego chorobach
znam tak dobrze, jak lekarz" —
była dumna odpowiedź. „Ściągaj
surdut — zaraz zobaczymy, jaką
masz wadę i jakiego lekarstwa po
trzeba". Ale pan Mikołaj u
śmiechnął się chytrze i nachylając
się do ucha farmaceuty w te o
dezwał się słowa:
„Nie o taki lek tu chodzi. Bę
dę z tobą całkiem otwarty. Ucie
kam dzisiaj z panną Dziunią! To
jest uciekam, jeśli ona tymcza
sem swego postanowienia nie
zmieni. Od dwu tygodni układa
my ,plan ucieczki i małżeństwa.
Codziennie przyrzeka mi w cza
sie śniadania", — (pan Mikołaj
stołował się również u państwa
Korniszonów) — „że tej mocy
ze mną ucieknie, ale wieczorem
wykonanie projektu zawsze od
kłada. Wreszcie jednak zgodziła
się stanowczo na noc dzisiejszą.
Od »dwu dni już naznaczyła te
chwilę, od której dzieli nas jed
nak jeszcze 6 godzin i obawiam
się, by w ostatnim momencie nie
odstąpiła jej odwaga i by nie
zaczęło się dalsze odwlekanie."
Tu pan Kleofas, który zdołał
już nieco z pierwszego wrażenia
ochłonąć, przerwał mu:
„Co to ma za związek z lekar
stwem ?"
Szczęśliwy współzawodnik zni
żył głos i ciągnął dalej :
„Za nic w świecie nie przeżył
bym tego rozczarowania ! Wyna
jąłem już w poblizkiem miaste
czku piękne mieszkanko, a
wspólny nasz przyjaciel ks. W.,
któremu ze wszystkiego się zwie
rzyłem, powiedział, że ponieważ
panna jest pełnoletnia, zezwole·
nie rodziców nie jest koniecznem
i obiecał nas dziś o llej w nocy
potajemnie związać ślubem
Wówczas już ojciec żony będzię
musiał chcąc niechcąc — zgo-*
dzić się na nasz związek. Rzec2
cała w tem, aby Dziuna się do
wieczora nie rozmyśliła.
„Stara pani Grzegorzow* opo
wiadała mi, że są leki na pozy
skanie cudzej miłcfcci. Ma to być
jakiś proszek, którego aptekarze
nie chcą sprzedawać i tajemnicę
którego ściśle chowają. Sądzę, że
gdybym dziś wieczór przy kola
cyi wsypał go do herbaty Dziuni,
miłość jej jeszczeby się spotęgo
wała, a w każdym razie utrzyma
ła przez te krótkie godziny w
tym stopniu, by nie cofnęła się
w ostatniej chwili. Błagam cię
więc na wszystko, daj mi ten pro
szek, a zawdzięczać ci będę szczę
ście całego życia."
Pan Kleofas pogłaskał się po
nosie i zdawał się przez chwilę
głęboko nad czemś namyślać
wreszcie odezwał się:
„Wiedz Mikołaju, że nikomu
nie zdradziłbym tajemnicy tego
iLivai ni ν v cxf uiv. t- juw»*
ciebie zrobię wyjątek. Dam ci
żądany, a pewnie wypróbowany,
proszek. Zobaczycie jak wiernie
Dziunia o tobie tylko będzie my·
iśleć od chwili, gdy go zażyje."
Z temi słowami zniknął farma
ceuta za pultem. Tarti wziął
dwie pigułki morfiny, roztarł je
starannie na proszek i dosypał
nieco cukru, poczem całą miesza
ninę zawinął w elegancki papie
rek. Wiedział dobrze, że preparat
dorosłemu człęwiekowi zaszko
dzić nie może, lecz po zażyciu je
go zapaść musi w kilkugodzinny
głęboki sen, choćby tego najmoc
niej sobie nie życzył.
Mikołaj nie wiedział jak za po
żądany środek ima dziękować ko
chanemu przyjacielowi, który
wspaniałomyślnie nie chciał na
wet przyjąć zapłaty za cudowne
lekarstwo. Zapewniając o swej
dozgonnej, największej wdzięcz
ności, opuścił uradowany aptekę,
•opowiedziawszy przedtem przy
jacielowi "szczegóły całego pla
nu.
Wówczas farmaceuta znikł
znów za pultem, gdzie chwycił
natychmiast za pióro i w krótkim,
ale dobitnym ' liście zawiadomił
pana Korniszona, że dziś o io-tęj
wieczór, w porze, gdy wszyscy
w domu śpią już, 'Mikołaj ma po
dejść pod okno panny i podać jej
sznurową drabinkę, po której ona
się spuści i uciekną razem, by
połączyć się związkiem małżeń
skim. v j'..
'Nie upłynęło pół godziny, a
posługacz dofęczał już" list panu
Janowi i wkrótce przyniósł na
stępującą odjpwiedź :
„Serdeczne! dzięki składam za
wiadomość υ'bezczelnych zamia
rach tego nicponia. Sypialnia mo
ja 'znajduje się tuż obok córki.
Zaraz po kolacyi udam się niby
na spoczynek i ukryję się za fi
ranką okna z najgrubszą swą la
ską wiśniową. Gdy tylko łotr ten
zbliży się do okna, pozna na
swoim grzebiecie, jak to niebez
piecznie panny wykradać. Że
wszystkich całych kości nie wy
niesie, to zaręczam. Postaram
się o to, by zamiast karetą do
ślubu, pojechał ambulansem do
szpitala policyjnego."
Przeczytawszy ten list, Piguł
kiewicz zatarł ręce.
Przed bujną jego wyobraźnią
zaczęły malować się ponętne o
brazy. Oto panna Dziunia siedzi
uśpiona w fotelu, a tymczasem
jej ojciec okłada wiśniówką boki
niefortunnego konkurenta, aż
kości trzeszczą IJakże żałował, że
obowiązki nie pozwalają mu od
dalić się z apteki i z daleka całą
scenę w rzeczywistości obserwo
wać!
Następnego dnia o ósmej rano
zwolnił go kolega ze służby.
Szybkim krokiem dążył do domu
pana Jana, by spożyć śniadanie
i dowiedzieć się szczegółów o
przebiegu ostatniej nocy. Naj
niespodziewaniej na rogu ulicy
wpadł prawie na pan Mikołaja.
Ten z twarzą tryskającą szczę
ściem i zadowoleniem — chwy
cił go za rękę i wstrząsając nią
radośnie, zaczął pośpiesznie opo
ιιγιοΗϊιΊ
„Wszystko udało się znakomi
cie. Dziunią była punktualna i
od 9 godzin jest moją żoną. Zo
stała w mieszkaniu i musisz ko
niecznie do nas przyjść i zoba
czyć, jak, ładnie je urządziłem i
jak jestdśmy szczęśliwi. Muszę
się jednak śpieszyć, bo już i tak
parę minut po ósmej, więc spóź
nię się do biura.
„Ale proszek.... co z nim zro
biłeś?" — wyjąkał Pigułkiewicz.
„Ten także nie poszedł na
marne" ;— odpowiedział młody
żonkoś. „Prosto z apteki udałem
się do Dziuni i tam, wpatrując
się w jej oczy, takiej nabrałem
wiary w nią i zaufania w stałość
jej uczuć ,iż za zbyt nizkie i nie
godne jej uznałem stosowanie
wobec niej jakichś „hokuspoku
sów. Zawstydziłem się wprost
swej poprzedniej małoduszności
i postanowiłem proszek wyrzu
cić.
„Ale w czasie kolacyi oczy mo
je padły na pana Jana, obecne
go mego teścia. Był on nieprzy
chylnie dla mnie usposobiony,
więc pomyślałem sobie, że celem
rozbudzenia jego miłości rodzin
nej ku mnie, jako przyszłemu
członkowi familii, dobrzeby by
ło medycynę jemu podać i wsy
pałem mu ją do herbaty. Myślę,
że wobec tego polubi mię. Nie
widziałem go już potem, bo za
raz po kolacyi udał się do swej
sypialni, a gdym pomagał w u
cieczce Dziuni, słyszeliśmy, że
chrapał, aż się ściany trzęsły."
Pan Kleofas wiedział już i ro
zumiał wszystko.
Pożegnał szybko przyjaciela i
zamiast na śniadanie poszedł po
raz od kilkunastu lat pierwszy
do szynku, gdzie się z rozpaczy
tak urżnął, że przyniesiono go
nieprzytomnego do domu.
Zazdrosna.
— Pamiętaj Marysiu, że gdybym
zachorował poważniej, odeślesz mnie
zaraz do szpitala?
— Ani myślę! Za nic W świecie!
Abyś tam może .Fomansomrt z do
zorczyniaml?.. .
r· 1
W 5 i ΛΤ *Λ ... W. vwâ A :' ·
Odpowiedź
Wilhelma.
Warszawska „Mucha" podaje
taką oto odpowiedź Wilhelma po
wypowiedzeniu przez Włochy
wojny Austryi:
Srogie nam, Niemcom, zapłacisz
myto, .
Będziesz przed nami tarzał się w
prochu,
Zdrajco, zbrodniarzu, łotrze, ban
dyto,
Przeklęty Włochu!
Zamiast wieść wspólnie walkę
mozolną,
Złamałeś traktat w wojennym
czasie —
Pamiętaj o tern; co iNiemcom
wolno, '
To tobie zasię!
Zemszczę się według Xiemcôw
zwyczaju,
Wiesz, mścić się umie germański
baron,
Zarekwiruję ci w całym kraju
Wszystek makaron.
Spalę obrazy twoich malarzy,
(Poniszczę drzewa oliwnych bo
rów,.
Wytnę w pień wszystkich kata
ryniarzy,
Oraz tenorów. .
Wenecyę całą zatopię w morzu,
Mając Adrvatyk pod ręką blisko;
Ze zniszczonego Rzymu podłożu
Zrobię pastwisko.
Z Austryą razem sprawim ci
lanie,
Aż nędzna dusza twa pójdzie
w pięty —
Złodzieju, szelmo, kłamco,
cyganie,
Włochu przeklęty!
Przyczyna bezsenności.
Lekarz (do pacyenta): — A Jakże
ze snem pańskim? śpisz pan dobrze
w nocy?
Pacyent: — Niestety nie. Dopiero
nad ~anem zasypiam na dwie lub
trzy godziny.
Lekarz: — Hm! to ważne! A nie
domyśla się pan przyczyny tej bez
senności?
Pacyent: — Owszem: do godziny
czwartej rano grywam w karty, a o
ósmej muszę być już w biurze.
DOBRA RADA.
Stary Dandys, widząc z żalem,
że już trudno młodość wskrzeeić,
Postanowił się ożenić
Lub powiesić.
Dumał długo, wyibrał wreszcie
Najpiękniejszy z dziewic grona;
Myślał bowiem: z dwojga złego,
Mniejsze — żona.
Trzy dni całe był szczęśliwy,
Mniej wesoły dnia czwartego, .
Po tygodniu go znaleźli
Wiszącego.
Stąd nauka jasna płjnje
Dla użytku starych stworzeń; '
Wprzód się lepiej powieś bratku,
Potem ożeń. ' >
U zegarmistrza.
— Dałbym wreszcie dziesięć reń
skich za ten zegarek — rzecze cbłop
— ale czy on tylko dobrze chodzi?
— Chodzi? Co to chodzi! —
odpowiada sprytny żydek —un léci,
nie idzie.... Patrzcie tylko, jest
czwarta, a un szóstą pokazuje!
— Tak, ale....
— Co, ale co? Nie turbujcie eię,
za to wam nie każę dopłacić, a ze
garek bę<lziecie mieli co się nazywa.
Wytłomaczyła.
— żono, co to ma znaczyć, byłem
wypadkiem u stręczycielki małżeństw
1 znalazłem u niej twoja fotografię!
— Nie krzycz tak; Ijyło to podczas
twojej ciężkiej chorob/,.
— Czy ostrygi są zdrowe, pa
nie doktorze?
— Sądzę, że tak! Dotychczas
żadnej ostrygi nie leczyłem.
Z dziedziny chemii.
— Czy farbowanie włosów jest
niebezpiecznem?
— I jeszcze jak ! Mój brat cio
teczny próbował w tamtym roku,
a dziś jest już żonaty!
Dziad filozof.
— Ile lat macie, staruszku? *
— Równ e 102. '# 1
— A co trzeba robić, żeby do
czekać takiego wieku?
— Nic, panoczku, jeno wciąi
żyć.
Ciężkie czasy.
ψ
— Za kogo wolałabyś pójść za
mąż, za.blondyna, czy bruneta?
— Moja kochana, w dzisiej
szych ciężkich czasach nie pogar
dziłabym nawet łysiną 1
Przed-fotografią.
— Jaka piękna kobieta.... Do
skonale zdjęta... .Kompletnie urok
od niej bije!
— Braknie tylko, by przemówiła..
—: Ach! daj pokój, wtedy przepa
dałby cały urok. -x;-"nrr·
- 'é ;