Dziennik Chicagoski. [volume], August 13, 1915, Page 10, Image 10

About Dziennik Chicagoski. [volume] (Chicago [Ill.]) 1890-1971

Image provided by: University of Illinois at Urbana-Champaign Library, Urbana, IL

                
Polska Rada Naro
dowa w Ameryce.
("Dokończenie ze stronicy 7-mej).
Różycka Franciszka, Orłowski Bolesław. Szczygie
Zofia, Nierychlewska Władysława. Majkowski Alek.,
Topor Jan, Anna 8*c«ygieł, Tomaszewski P., Len
dziosek Antoni, Dunpczak Jadwiga. Kotowska E.,
Szczepanek Józefa. Parzych Aleksandra. Grala He
lena. Fondakowski Tomasz. Sanacka Bronisława. Cze
luśniak Ant., Hajostek Marya. Bożek Helena, Myd
łowski Leon, Deptuła Józef. Danielczyk Serafin, Mas
łowski Jan. Błotnlcka Marya. Lubiak Szczepan, Jer
mak Jan. Albrych K., Sudnlk Józef, Nadrowekl Jan,
Kosuda Walenty, Cymes Władysław, Gadomski Alek.,
Domejko Katarzyna. Taradejna Stanisław, Rzeszute.:
Fran., Nowak Adam, Jacek Frań., Trojanowska M.,
Marcisz Bronisław, Cymes Alek., Bożek Marya, Pacek
Anna. Banach Józ., Wacławski Józef, Gutowski J.,
Baranowski Ksawery. Piekarska Bronisława. Szcze
panek Jan. Jucha Fr., Wisk Marya. Prusaczy!r An
tonina. Geryk Anjik. Ν. N.. Maus Piotr. Jereyîo Alek.,
Siwek Zuzanna. Skrzęcka Katarzyna. Rydle ska Ro
zalia, N. N., St. i ΛΙ. Wyrwas, razem 268.85
3 drobnych ofiar 9.54
, Ks. B. Sławiński 21.61
i; "» ■
Razem 300.00
730. Osada Polska w Shamokin, Mt. Carmel i okolicy.
Pa. resztę z kolekty na wiecu 29. listopada 1914 18.82 .
731. Z paraiii Św. Kazimierza w Newark, N. J.,
Tow. św. Kazimierza Król. Nr. 689 ZJed. Pol.
Rzym. Kat., kolekta i dochód z przedstawienia 49.2 j
Tomasz Sygnarski członek Tow. Św. Kazimie
rza z rozgrywki ofiai-..anego foncgTafu 13.80
Razem 63.80
732. Tekla Wolak z Chicago, 111. 6°
Od 16. do 23. Hpcą 1915 wpłynęło razem
2353.52
Ogółem złożono na „SKARB NARODOWY" P. R. N.
do 23. lipca 1915 włącznie $87,003.50
Wysłano dla ofiar wojny w Polsce:
Do Generalnego Komitetu Ratunkowego w
Szwajcaryl na ręce Henryka Sienkiewicza 60,000.00
Na ręce J. E. Księcia Biskupa Rakowskiego
Na ręce J. E. Ka. Arcybiskupa Rakowskiego
w Warszawie 11,000.00
Na rece J. E. Księcia Biskupa Sapiehy
w Krakowie 11,000.00
Razem 82,000.00
Pozostaje 23. lipca w Skarbie Narodowym $5,003.50
II. FUNDUSZ OBROTOWY.
Z poprzedniej „listy dochodu Nr. 30" pozostało 16.
lipca 1915 49.79
W tygodniu od 16. do 23. lipca wpłynęło:
Komitet Lokalny Nr. 24 w parali iw. Jacka w Chi
cago, podatek roczny 15.00 ·
Komitet Lokalny Nr. 126 w parafii éw. Jadwigi
w Floral Park, N. Y.f podatek roczny 15.00
Razem 179.79
1Π. FREE POLA ND.
Z poprzedniej „liety dochodu Nr. 30" pozostało 15.
lipca 1915 557.19
W tygodnia od 16. do 28. lipca wpłynęło :
149. A. S. Kotarski z Salem, Mass., zasiłek 5.00
150. Za prenumeratę 27.85 ,
Razem 590.04
Stan Kasy „POLSKIEJ RADY NARODOWEJ" z
dniem 23. lipca 1915 wynoil $5,β73.38
Chicago, dnia 24. lipca 1915.
PIOTR LÏGMAN, prfzes,
• - , WAWRZYNIEC FOLLMER, kaeyer.
JAN SKIBIŃSKI, sekretarz generalny.
Wez-ystkie przesyłki adresować należy:"
„POLSKA RADA NARODOWA W AMERYCE*·
984 Milwaukee Avenue Chicago, III. >
W ŚRÓDMIEŚCIU.
„Dziennik ChicagoskT można
nabyć w następujących miej·
scach;
Przed składem Boston Store.
Przed apteką Buck and Rayner.
Na narożnikach Washington i
La Salle ul., Madison i Franklin,
Dearborn i Randolph, Harrison
i Wabash, State i Wabash, La
Salle i Adams, Clark i Madison i
pnr. 164 N. La Salle ul. i pnr. 118
N. La Salle ul. Halsted i Adams,
Halsted i Madison, Madison i
Desplaines, Madison i Clinton.
Na Wacławowie
„DZIENNIK CHICAGOSKF
można nabyć w następujących
miejscach: Fiałkowski, 3400 N.
Lawndale ave., Slapiński, 3642
Belmont ave. niirWiâHtt '
HAMMOND. IND,
W następujących agenturach
można zamawiać „Dziennik Chi·
cagoski": Stefanowski, 127 —.
166-ta ul., F. B. Hall, 141 Sibley
• DUNCAN. NEBR. *
Kto chce czytać najlepsze co
dzienne pismo polskie, niech się
uda do pana F -M. PAWOLL,
naszego agenta na Duncan i oko
licę i zaabonuje sobie . Dziennik
Chicagoski.
Administracya
żadnych szalbierzy 1 naciągaczy,
czyhających na kieszenie łatwowier
nych, nie ma DZIENNIK CHICAGO
βΚΙ na swyob szpaltach, bo zawsze
pracuje dla dobra ludu. Oszukańcze
„fire saJee*' stanowczo w DZIENNI
KU CHICAG OSKIM ogłaszane być
nie mog%. _ u
W DAYTON, OHIO
można zaabonować Dziennik
Chicagoski u agenta STAN. BO
CHENEK, 116 Baltimore street
DZIENNIK CHICAGOSKI
można nabyć pnr. 182§ Waban
sia ave. i 1934 Wabansia ave. w
groserni. , #
FKANCISZKOWO.
„DZIENNIK CHICAGOSKI"·
można nabyć pnr. 4310 Augusta
ulica.
1
A HaIHaîcJo terus L
<\ J ES DYN) DOZORCOM ί
i kipiel». N/e natruje ^
Ά TO CHÛDOGE JA* Wd*iy
\ MNIE WOBOCYJ Ą
DAGANVT ς)ΑΚ MNIE?
GRU BY SP0STS£6Nl£ S
wtym tu ,υβισχε roj
OU ZAXPROSC W£*/V/£ f-'
^ /7
(M<TOCÏëBÎe
Padół ζε ry
Mozes evć
POZORCOM
badowni ?!
[ 5aN£W06AN ! A CO
'za ślepo fujara
CIEB»E NA TA KOM 0
POSADĘ WVBROt.f
η
Po co
ΤΑϋΊΕ
*VC/£ }
Τ
Gur&fisc)
Vv£s o±y
Swiscre !
*
%
— Czy ty wiesz, Antosiu, że
mówisz we śnie? — pyta żona.
— Kobieto, i na to mi nawet
nie pozwolisz..·
W salonie.
ł Γ ΗΖΤΊ
Oli: VV IC ja &^·j
bym kochał jaką kobietę, to rzu
ciłbym się nawet w ogień dl<
niej !...
Ona: — Zatem pan się jeszcz<
nie kochałeś...
On: — A skąd pajii wie?
Ona: — Bo byłbyś pan opalo
ny.
Wtedy, kiedy.
31 Kiedyż się pan ożeni narc
szcie, panie Franciszku ? .
— Jak się ustatkuję, prósz
pani.
— A kiedy się pan ustatkuje?
— m się ożenię.
POTĘGA MUZYKI.
(Dla „Dziennika Chicagoskiego". )
Ożeniłem się przed kilku laty, |
a ponieważ matka mojej żony je- i
szcze żyła, byłem na tyle szczę- i
śliwy, iż razem z żoną dostałem 1
także teściowę. Mogę powiedzieć, i
że położenie może stało się go- ;
dnem zazdrości, tak istota ta !
przywiązała się do mnie. Z wier
nością psa pilnowała nas, gdy
przyjechała w odwiedzany, a
wszystkie moje prośby, błaganiu
i przedstawienia na nic się nie
zdały wobec żony, która zawsze
jednakowo odpowiadała: „Czego
w łaściwie chcesz ? Przecież mama
raz na rok tylko do nas przyj ez
i Λ-io "
Trudno zaprzeczyć — żona mia
ła racyę w tym wypadku — raz
tylko na rok zjeżdżała do nas te
ściowa, mniej więcej cztery ty
godnie przed Wielkanocą — a od
jeżdżała dopiero w lipcu, gdy za
czynały się moje wakacye.
Ale nie sama niestety — ko
chany Czytelniku — i nie do do
mu odjeżdżała ,tylko — z nami
na świeże powietrze.
Że wobec tego kobieta ta nie
. jedną ikroplę goryczy wsączyła
. 4θ kielicha mego szczęścia dos
, mewego 1 że ustawicznie o tem
myślałem, aby 1 te krople i osobę
: ktéra je saeey na stale od siebie
oddalić, któż temu dziwić się
może?
I dziś znowu zrezygnowałem
2 mojej zwykłej drzemki poo
biedniej, nibyto, aby pracować, a
le w rzeczywistości, żeby snuć
chytre i czarne jak noc plany.
Gdyby rai się tylko udało od
kryć plan, w którego skuteczność
mógłbym uwierzyć ,nie zabrak
nie mi z pewnością energii do
przeprowadzenia jego, choćby to
niewiem wiele miało mię trudów
i pracy kosztować.
A tym razem niebo rzeczywi
ście zdawało ukazywać się dla
mnie łaskawem — tak — odkry
łem zdaje się środek, który naj
lepsze rokuje nadzieje. Plan, któ
ry mi zaświtał w głowie, nie był
trudny ani zbyt skomplikowany
- — wymaga wprawdzie prawie
męczeństwa z mej strony — ale
ζ nie zawacham się — zbyt ponęt
ne Jc&° rezultaty.
Od dawna wiedziałem dobrze,
że moja teściowa wcale pięknie
V
fra na fortepianie i nieźle zna się
îa muzyce. Wiedziałem jednak
ównie dobrze, że to jej zamiło
wanie do muzyki w największy
lienawiść się zmienia, której pjrze
jwyciężyć nie potrafi, gdy ktoś
5ez ustanku gra całemi godzina
mi na jakimś instrumencie, a
swłaszcza gdy gra fałszywie i
nieudolnie.
Postanowiłem zatem kupić so
i ty-ie na nic:» r-zem
peiić, ne m\ xyikQ weinego czasu
zostanie. it ujdzie te wymagało
wielkiej mej eierpiiweiei, i β
Uzib prawie teftUFą dla mnie, o
tem wiem dobrze ,aie poddam sie
tyra mękom z ochotą, gdy w na
grodę za nie cała przyszłość ró
żowo mi się uśmiechać zaczyna.
Jakoż zaraz następnego dnia
wróciłem do domu z nowemi
skrzypcami pod pachą. I jakie to
w dodatku skrzypce ! Kosztowały
mię 5 dolarów ze smyczkiem i fu
terałem, ale ja sobie powtarza
łem: „Im tańsze, tem gorsze, a
im gorsze, tem lepiej."
Moja żona z początku ogro>
mnie się zdziwiła.
,,Co będziesz z tem robić?" —
pytała, potrząsając z niedowie
rzaniem ewą główką.
„Będę się uczył grać" — od
powiedziałem.
N Ona chwilę się zastanowiła, a
potem znacząco się uśmiechając,
wyrzekła powoli: „No, no, — żeś
tak raptem nabył zamiłowania do
gry na skrzypcach?!"
Kobiety bywają czasami bar
dzo domyślne. Wiedziałem, ż
żona przeniknęła moje plany.
Rozweseliła się jednak widocz
nie — byłem z siebie zadowolony.
W tej chwili weszła do poko
ju teściowa. Nieufnem spojrze
niem obrzuciła mnie, a potem
skrzypce.
„Lepiej byłbyś zrobił, gdybyś
kupił fortepian" — rzekła gła
dząc się po nosie. „Każdy szanu
jący się obywatel ma dzisiaj for
tepian w domu."
„Tak, to racya" — odrzekłem
wzruszając ramionami — „ale
cóż robić, nie stać nas na to."
Wiedziałem dobrze, że gdybym
sprowadził do domu fortepian,
jużby i sam dyabeł teściowej od
nas nie zdołał „wymurować."
„Musisz jednak postarać się o
jakiegoś nauczyciela" — odezwa
ła się po krótkiej pauzie.
„Naturalnie" — odpowiedzia
łem. „Bez nauczyciela nie można
zaczynać. Od jutra rozpoczynam
brać lekcye."
„Dziwne to" — przerwała. ^Te
go nie uważasz za zbyt drogie.
Przecież lekcyi na fortepianie ja*
bym ci mogła za darmo udzielać.
Ale wśzystkom zresztą jedho —
rób jak sam chcesz." .
Zacząłem pilnie oglądać skrzy
pce. Nie mówiłem nic, myślałem
^ato dużo — a co, to Czytelnicy
chyba łatwo się domyślą.
Tego samego jeszcze wieczoru
umówiłem się z nauczycielem a,
do warunków i ma się rt)zumieć
zgodziłem go tak, że ma przycho
dzić do mnie (Jo domu. Zacząłem
się więc gorliwie uczyć od wie
czora do późnej nocy. Nauczyciel
był rozczulony i zadziwiony mo
ją nadzwyczajną pilnością, żona
nieco — jak to mówią — zbita z
pantałyku, a teściowa.... ta by
ła po prostu oburzona.
Upłynęło tak cale długie trzy
tygodnie, a jednak ku memu prze
rażeniu i strapieniu nie wynosiła
się od nas — moje złote nadzieje
zaczęły się chwiać i rozwiewić.
Coraz przeraźliwiej darłem
smyczkiem po strunach, wydoby
wając z nich prawdziwe pickio
I dysonansów i jakichś nieartyku
łowanych dźwięków, które mn.e
samego do takiego stanu dopro
wadzały, że zaczynałem się oba
wiać, iż zachoruję na nerwy, al
bo i zwaryuję.
Wreszcie po jednej z nocy, w
czasie której do drugiej godziny
smyczek mój ze strunami wyko
nywał dyabelską jakąś orgi; to
nów, nadeszła chwila tryum.u,
chwila największego szczęścia w
mem życiu.
Wróciwszy w południe do do
mu na obiad, zastałem żonę s λ mą.
„Gdzie mama ?" — zapytałem
drżącym głosem, pełen niepokoju
i radosnych przeczuć zarazem.
„Odjechała."
„Dokąd ?"
Żona z uśmiechem zagadko
wym patrząc mi w oczy, odrze
kła: „Odjechała do domu."
Porwałem ją w objęcia i w
· . i : . -·τ Mtâti f
nieopisanej radości począłem ją
ściskać i obsypywać pocałunka
mi, jakbyśmy w tej chwili do
piero od ołtarza wrócili. A ona
uśmiechała się tylko tajemniczo.
Cały następny tydzień chodzi
łem jak pijany z radości. Czułem
się, jakbym się na świat na no
wo narodził! Osiągnąłem nare
szcie, czegom przez killęa lat
pragnął — byłem szczęśliwy i
wesół jak dziedko. Moje lekcye,
ma się rozumieć, natychmiast się
przerwały, a na skrzypcach kurz
coraz gnrbszemi warstwami za
czął osiadać.
W dwa tygodnie później,
gdym wieczór wracał do domu,
wybiegła żona na moje spotkanie
aż do przedpokoju. Powstrzymu
jąc śmiech, wzięła mnie za rękę
i zaprowadziła do saloniku.
„Coś do nas przysłano" — po
wiedziała — „Patrz — stoi tam
pod ścianą."
w lepiiem oczy — i mc
łem im wierzyć. W kącie pokoju
stał fortepian i jak zę-by w szy
derczym uśmiechu szczerzył do
mnie swoje klawisze.
Błędnym wzrokiem spojrza
łem na żonę.
„Co to jest?!"
„Fortepian mamy" — odpo
wiedziała. „Przeczytaj list od
niej."
Czułem, że pobladłem jak ścia
na, a litery zaczęły mi tańczyć
jakiegoś szalonego czardasza
przed oczami.
List brzmiał:
„Kochane Dzieci!
Gdy otrzymacie ten list, bę
dzie się już u Was znajdować i
mój fortepian. Ponieważ Ty, ko
chany zięciu, tak bardzo polubi
łeś muzykę, a przy swojej ogro
mnej pilności na pewne w nie
długim czasie będziesz mógł
grać już i trudniejsze utwory,
posyłam swe piano, abym ci sta
le już mogła na niem do skrzy
piec akompaniować. Sprawi mi
to wielką przyjemność, a spo
dziewam się, że i Tobie.
Przybędę jutro o g. 9:16 rano
i — "
Dalej nie mogłem już czytać
— bezwładnie usunąłem się na
krzesło...
Gdym nieco oprzytomniał, uj
rzałem siedzącą naprzeciw siebie
żonę. Po policzkach jej spływa
ły łzy... O zgrozo! — nie po
chodziły one od płaczu, ale od
śmiechu.
Teściowa (przyjechała rzeczy
wiście na drugi dzień, ale ja już
nigdy nie będę próbował pozbyć
mbihhhihhhhiIhhMhî
się jej z domu... Grywamy teraz
razem sielankowe duety.
Tak już chyba zostanie.
Słusznie.
Żona: — Lekarze chcąc się
przekonać, czy pani Męczyńska
umarła, przyłożyli do twarzy lu
sterko. Praktyki tej nie rozu
miem.
Mąż: — A widzisz, gdyby ży
ła, z pewnością otworzyłaby oczy
i w lustro spojrzała.
Okrucieństwo mody.
~T7 /~VI
— Ile razy spojrzę na pióra ka
peluszy damskich, żal mi biedne
go ptactwa, które ginie dostar
czając tych piór.
— Mnie zaś tych mężczyzn,
których się skubie, dla zapłace
nia tych piór.
U adwokata.
— Czy nie próbowaliście ułożyć się
z dłużnikiem?
— Właśnie ja chciałem.. «
— No i cóż?
— Powiedział mi, żebym poszedł
do dyabła. «
— A wy co na to? -
— Cóż było robić? — wyszedłem 1
przyszedłem do pajm mecenasa.
Rymy wojskowego.
O luba. tyś nie czuła
Tez żadnej przyczyny,
Zatapiasz w mem sercu
Ostre ,,karabiny".
Tyś jest moje „armatą",
Eóetwo ukochane,
Pozwól niech dla ciebie
Ja „lontem" zostanę.
Złośliwa.
Mania: — Pani Aniela mówiła
mi wczoraj, że widziała w sweni
życiu 34 wiosen.
Jadzia: — Ciekawam, ile lat
3\ła ś'epą?
Dowcipny Jaś.
,—Γ51
Jaś: — Kiedy tatusia boli gło·
va, to niech sobie przyłoży przy
bytek.
Ojciec; — Co ty wygadujesz?
Jaś: — Przecie mama zawsze
mówi, że od przybytku głowa
aie boli.
Pociecha.
Młody śpiewak do krytyki: —
Czy pan sądzi, drogi mistrzu, że
kiedyś jeszcze do czegoś dopro
wadzę?
Krytyk: -· I owszem, z pew·
fiością, ale radziłbym panu zmie- ,
tlić zawód!
'· · ■>. y λ.
"^--"iraiiaiiiif ΐιΓΊ ii'u 11