Dziennik Chicagoski. [volume], October 22, 1915, Page 10, Image 10

About Dziennik Chicagoski. [volume] (Chicago [Ill.]) 1890-1971

Image provided by: University of Illinois at Urbana-Champaign Library, Urbana, IL

                
Z Chicago
Heights. !
Od Redakcyi. — Przed kilku dniami
pojawiła się w „Dzienniku Związko
wym" korespondencya p. t. „Czy
ksiądz polski może tak czynić", —
napisana prawdopodobrie przez tego
samego warchoła, który dawniej róż
ne oszczercze korespondencye z owej
okolicy nadsyłał do pewnych gazet
zawsze gotowych rozgłaszać potwa
rze o księżach polskich. Ale i te ga
zety wreszcie przekonały się, jak»
wartość mają korespondencye tego
oszczercy i przestały ogłaszać nadsy
łane przez niego elaboraty. Teraz na
nowo umieszczono podobną korespon
dencyę. może dlatego, że zapomniano
o dawnych doświadczeniach, a może
wskutek zmiany personalu redakcyi,
nie wiedzącego . o dawnych doświad
czeniach. Wiel. ks. Grześ, proboszcz
parafii, nic nie wiedział o tej kores
pondencyi, bo nie czytuje ..Dz. Zw.",
dopóki mu nie zwrócono na to uwa
gi nadesłaniem wycinka z gazety. Po
proszony b, na to odpowiedział, nie
chciał początkowo węalo wchodzić w
polemikę z oszczerczym koresponden
tem, ale w końcu, przekonany o tern,
że jego parafianie zostali zapoznani z
tym paszkwilem, zdecydował się o
giosit co następuje:
DO parafian w chicago
HEIGHTS, ILL.
Tak jak parę lat temu, tak i.teraz
tu u nas w Ameryce brak zdrowego
rozsądku, brak krytycyzmu, popchnął
nasz iud do głupiej, bez żadnych za
sad t. z. „niezależności", a na czele
Związku, założonego przeważnie z ".:a
tolików, postawił pewne jednostki
wrogie religii i Kościołowi, wywołał
i wywołuje często liczne brudy pa
rafialne i skandale publiczne, żyjemy
bowiem w wieku, który wytwarza
karłów, w wieku, który pełzać uczy,
w wieku, który materyę wydźwignął
na wyżyny, a ducha i serce splugawił
ateizmem i materyalizmem.
Dobry Polak nie może prawdy Bo
żej głosić, by nie narazić się na na
paści pjsm jak „Dziennik Związko
wy". który „zgnuśniał w myślach
swoich i pisał jak głupi w sercu swo
jem: niema Boga". Brak krytycyzmu
i roztropności zalecanej przez Pana
naszego Jezusa Chrystusa sprawia,
że katolicy popierają, żywią i pod
trzymują pisma bezbożne a kryjące
się pod płaszczykiem pism „patryo
tycznych", („blaszany patryotyzm")
do których widocznie nanowo chce
się zaliczać „Dziennik Związkowy".
Gazety siejące niewiarę, zgorszenie,
propagujące socyalizm i anarchię, u
trzymujące się z fałszywej sensacyi z
obłudy i oszczerstwem, potępiające
nasze szkoły parafialne, drwiące z
praktycznej wiary ludu, chcą dopro
wadzi:· lud nasz do naśladowania
pewnych tutejszych Włochów („ita
lianów"), którzy nie wydając pienię
dzy na kościoły, księży, szkoły itd.
j pieniądze wysyłają masami do swych
( krewnych w kraju. a tu zakładają
banki i bogate ekłady, ale za to też
mają i „Czarną Rękę", t>. posiadają
■najlepiej rozwiniętą anarchię i mor
derstwa u nich są na porządku dzien
nym; wszystko to zaś z powodu ak
cyi „żółtej prasy".
Naśladować „Dziennika Związko
wego" nie mam zamiaru, ani na jego
oszczercze napaści odpowiadać. Praw
dziwi i szczerzy parafianie mają dla
ronie szacunek, a opinia redakcyi
„Dziennika Związkowego" lub jej ko
respondenta z Chicago Heights jest
mi obojętną.
Parafianom moim w Chicago
Heights pragnę tylko powiedzieć:
Pamiętajcie, że Kościół katolicki, to
matka Polski prawdziwa; Chrzest i
przyjęcie wiary św. były narodzinami
Polski politycznej. Na gruncie Ko
ścioła katolickiego Polska rozwijała
się i rosła i przez swoją głęboką
wiarę'stała się sławną, między naro
dami: oszczercze pisma zaś i kores
pondenci tacy, jakich forytuje „Dzień
nik Związkowy", naród wiodą. do
zguby.
Tylko wytrwanie we wierze ojców
naszych » wprowadzani*» w życie jej
zasad świętych zachowa nas od za
głady, jaką prasa żółta niegodzlwemi
napaściami na kapłanów i na wiarę
chce na nas sprowadzić; — tylko 10
wytrwanie przyśpieszyć może chwile
nowego tryumfu i odrodzenia Polski.
Ktoby chciał do tego dojść drogą
bezbożnych i oszczerców, myli si*
bardzo, albowiem: „Droga niezboż
nych zginie" (Ps. 1, 6), t. j. nie do
prowadzi do żadnego celu.
„Jeśli Pan nie zbuduje domu, próż
no pracowali, którzy go budują" —
mówi Duch święty. To też podłe ko
respondencye takie, jakie zaczyna
znowu ogłaszać redakcya „Dziennika
Związkowego", tyle mają. albo przy
najmniej mieć powinny znaczenia dla
Ojczyzny i narodu naszego, co skrzek
żab na błotach w Chicago Heights.
Ufam, że prawi parafianie kościoła
św. Józefa to rozumieją.
K8. Franciszek Grześ,
proboszcz.
ZEZWOLENIA NA ŚLUBY?
Niżej podajemy zezwolenia na ślu·
by, numer porządkowy, oraz wiek śle·
bujnych. Mieszkanie ich znajduje ·1·
w Chicaco, cbyba że adres Inny jeet
podany.
Numer Wiek
701,725 S. Mozkoweki. K. Wie
zak 29-23
730 Józef Ulandoweki, Jad
wiga Grzecb«ulska, West
Hammond, 111. 25-24
734 Franciezek Puche, Ma
rya Reźniczek, Cicero, Ul. 21-20
748 T. Porocki, D. Jałow
eka 21-19
740 J. J. Schechter, Broni
sława Czapler 24-22
741 Jan Setka, Józefa Trum
mer 46-32
745 C. Bohne, Agnieszka '
Hajdrowska : 21-21
746 L. Lorenz, Anna Szul
czyńska 33-28
748 F. Hartke, Antonina
Wiek , 26-19
.750 J. Eret, Anna Cermak
24-22
756 S. Mirecki, A. Niepul
czycka 29-22
768 Franciszek Aies, Monika
Lewa 29-29
762 Karol Siekierka, Mary.-,
Dzielffka 22-19
764 K. Witkowski, K. Buko
wicka s 32-24
766 Franciszek Hawelka, E
milia Baranek SI-?3
767 Nikodem Konawalik, He
lena Gofran -■ 39-30
783 B. Koblik, Józefa Pa
chołek 34-28
786 Henryk R. Kaniecki, He
lena Ward # 28-28
789 M. Makahow, Wiktorya
Terasie wlcz 28-19
791 W. Pietruszewski, M.
Rogaczyk 25-21
792 Jarosław Hampo, Roza
lia Bechlawek 55-43
793 J. Obolowicz, Teresa
Citkowic 24-21
796 Henryk Urban, Olga
Mitrowicz 32-30
805 A. O. Halinski, ' Julia
Wysocka 29-28
806 Antoni Witczak, Anna
Biegalska 34-31
825 Jan Kostelik, A. Decker
Lansing, 111. 65-61
833 Franciszek Klec, Wero
nika Szram 32-28
846 Idzi Bolek, Maryanna
Smagać . 23-23
848 Beujamin Adolski, R.
Cecefska 22-21
850 A. Pomyłka, Karolina
Czarnecka 32-28
852 Wojciech Cap, Katarzyna
Jamrus 25-23
853 Jan Rys, Rozalia Po
tempa 22-21
854 M. Kleban, Anna Coboe
22-19
W ŚRÓDMIEŚCIU.
„Dziennik Chicagosk!"· możni
nabyć w następujących miej.
scach:
Przed składem Boston Store.
Przed apteką Buck and Rayne*.
Na narożnikach Washington i
La Salle ul., Madison i Franklin,
Dearborn i Randolph, Harrison
i Wabash, State i Wabash, La
Salle i Adams, Clark i Madison i
pnr. 164 N. La Salle ul. i pnr. 118
N. La Salle ul. Halsted i Adama,
Halsted i Madison, Madison i
Desplaines, Madison i Clinton.
MIDDLETOWN. CONN.
Kto chce czytać „Dziennik Chi·
cagoski" w Middletown i okoli·
cy, może go sobie zaabonować u
naszego agenta Tomasza Konop·
ki, 38 Summer str.
9BI
HUMORYSTYKA.
omm —
— A czy pani wie, że najpiękniej
sze kobiety poślubiają zwykle idyo
tów?
— Czy mam to uwaiać za oświad
czyny?
i ,
Mówca: — Bracia rodacy! z góry
was zapewniam, że nie umiem kła
mać.
Jeden ze słuchaczy. — To daj bra
cie spokój ze swojją agitacją, bo nikt
ci nie uwierzy.
Poezya i proza.
— Za paniç oddałbym życie.
— A jak wysoko jesteś pan ase
kurowany?
To co innego.
Zięć prosi teścia o jakąś małą
miesięczną zapomogę, twierdząc, że
nie żądał żadnego posagn.
— Ależ kochany zięciu, broni się
pan teść — mówiłeś mi wyraźnie
przed ślubem, że żądasz tylko ręki
mej córki i niczego więcej.
' — To prawda.... ale ty kochany
ojcze oddałoś mi ją całą — razem z
żołądkiem!
. \
«
Sprzedane
Wąsy.
Nazywał się Paskiewicz i gry
wał charakterystyczne role. Jako
aktor nie odznaczał się nadzwy
czajnym talentem, ale był jak to
mówią, wszechstronnie dla tea
tru użyteczny. Maski robił znako
mite, tak, że go czasem koledzy
nie poznali, a ja raz sam chciałem
go za drzwi wyrzucić w przeko
nnniu, że jakiś Żyd pejsaty wlazł
za kulisy przed samem przedsta
wieniem !... Danser niezrównany
— rysownik doskonały, malował
dla teatru dekoracye ί kurtyny za
byle dobre słowo — a głównie
za sznapsika... O ! wódeczka to
była Pasia słaba strona.
Bywało, przyszedł rano już o
siódmej do teatralnej sali, gdzie
na miejscu usuniętych krzeseł
rozciągnięte czekało płótno i far
by w garnuszkach.... Szkic wę
glem wczoraj już zrobiony, de
koracya na wieczór musi być go
towa. Cóż, kiedy Pasiowi pędzel
w ręku drga i tańczy, że ani je
dnej linii prosto nie pociągnie.
— Ręce mi się trzęsą Na
czczo nie podobna robić....
Zawołał na maszynistę.
— Janie! niech no Jan skoczy
z flaszeczką po okowitę. Za pięt
naście wystarczy.
Łyknął chłop raz, drugi i trze
ci, hm... hm ! Odchrząknął
sobie silnie ,oko zaświeciło ży
ciem — i już dobrze.
PasÎQ malował jak sam .Matej
ko.
Poczciwy >kąd innąd jak dzie
cko, serce złote, kolega zacności,
można go* było na chleb jak ma
sło posmarować ,w jednym pun
kcie nie lubił żartów : gdy cho
dziło o wódeczkę. Pamiętam, na
zywał ją swoim chlebem w pły
nie, swoją siłą, swoją pocieszyciel
ką.
Fryzy er w Przemyślu — Do
brzański, z którym od lat żyli w
przyjaźni, z momentem jak teatr
przyjechał do miasta z Pasiem,
ostro nakazywał pomocnikom
swoim chować spirytus do pale
nia, bo Pasio gdy już ostatniego
utopił cencika, zachodził do skle
pu i gadu — niby żartem, pół
flaszeczki potrafił wypić
Raz — było to w K.... mie
ście obwodowem na zachodzie
Galicyi — przyszedł Pasio do re
stauracyi, gdzie schodziliśmy się
po przedstawieniu na kolacyę.
Zgrzany, stańczony, zmachany i
oczywiście kolosalnie spragniony
ledwie się w progu ukazał — hu
knął do gospodarza:
— Szynkarzu! gorzały, a prę
dko!
Nie wiem, czy gospodarza po
niżający tytuł obraził, czy m >
że tąjc od siebie figiel wpadł mu
do głowy — dość, że zamiast mo
cnej z tęgą, nalał Pasiowi potęż
ny kieliszek — cżystej krynicznej
wody.
Nigdy przedtem i nigdy potem
nie widziałem kolegi tak ziryto
wanego, jak po tym kawale. Trze
ba bowiem zrozumieć, że Pasio
nie wąchał, nie kosztował, nie
cmokał przy wódce... Pijał za
wszć w ten sposób, że lewą dfoń
podstawiał sobie pod brodę, iąk.
tacę. by nie poplamić kamizelki
spadniętą jaką kroplą — a prawą
jednym rzutem wlewał do ust za
wartość kielicha odrazu w cze
luść nigdy nie nasyconego gar
dła!....
Połknął tedy wodę i skamie
niał ! W pierwszej chwili zbladî
jak trup, potem aż fiolet uderzył
mu na oblicze, oko zagrało wście
kłym blaskiem, a ręką z kielisz
kiem jakby mu odrętwiała przy
brodzie.
Nie wymówił wprawdzie nic
jak — „psiakrew" — ale dopraw
dy, patrząc na niego, myślałem,
że ten kieliszek rzuci w łeb re
stauratorowi.
My na razie nic nie wiedzieli
śmy o co chodzi. Najprawdopodc
bniej zdawało się nam, że dali mu
jakiś likier słodki przez pomyłkę,
a Pasio nienawidził słodyczy. Pu
chwili z ordynarnym śmiechem,
oświadczył gospodarz, że zażar
tował sobe z Paskiewicza — wo
dą !
Załagodziło się jakoś, choć z
trudem — kolacya skończyła się
w porządku,.za trzy dni ruszył'!
cyganerya w dalszą drogę po kra
ju— i zdawało się, że -wszystko
poszło w zapomnienie.
Ho! ho! tak.,, ale nie u Pa;
sia. Ten postanowił odwetować
ciężką krzywdę i żył zemstą jak
wojewoda w Mazepie.
. W dwa miesiące później zaje
chaliśmy do sąsiedniego z X. mia
steczka, obok którego miał dobra
dawny kolega Pasia z politechni
ki, hr. N. Hrabia przejeżdżał do
teatru pięknym ekwipażem i ten
to właśnie ekwipaż dał Pasiowi
pomysł do Jkawału.
Oto pewiłego dnia do X. zaje
chał powóz ze służbą w libery·*,
stanął w pierwszym hotelu, a
właściciel jego. rudy Anglik, lord
z bakami, w eleganckich, choć
trochę za obszernych sukniach
hrabiego Nv, przechadzał się wie
czorem po ęnieście. Oglądał wido
cznie miasto, łaził z ulicy na uli
cę nawet kupka ciekawych ze
brała się vuokoło niego, zimnego
syna Albionu, nic to jednak nie
krępowało go, aż wreszcie stanął
przed restauracyą, w której onego
czasu Pasiowi podano wodę w
kieliszku.... Stanął i jakby zdu
miony wpatrzył się w witającego
·Υ· - . - ■· ... .. . . ;
go na progu restauratora. Pomi
mo zmierzchu, jaki panował, spo
strzegł ogromne, czarne wąsy go
spodarza, znane w całem mieście
ze swych rozmiarów, spostrzegł
tę chlubę właściciela i niby pół
głosem, ale słyszalnie krzyknął:
— Goddam! co sa fąsa ładne
go?
Restaurator uśmiechnął się po
chlebiony, podkręcił chlubę — i
z ukłonami zapraszał dostojnego
gościa do wnętrza. Ten wszedł,
kazał sobie podać befsztyk, oczy
wiście z mizeryą po angielsku —
tylko jakoś nie po lordowsku ka
łatnął sobie przedtem mocnej z
tęgą.... — Ba, kaprys wielkie
go pana..,,,. _
Gadu, gadu, — łamaną opo
wiedział polszczyzną, że od roku
już zwiedza Galicyę, góry, Zako
pane, miasta, starożytności i sku
puje rzeczy osobliwsze. Z półu
śmiechem zauważył także, że
chętnie dałby tysiąc funtów szter
lingów za taki piękny wąs, jak
ma gospodarz.... Szynkarz zgłu»·
piał.
— Jakto, pan .dobrodziej
chciałby
— Yes ! ja chciałby !.... ja da
la dwa tysiąc funta szterlinga!
I
Ale pan nie zechciała gohla.
— Dlaczegóż?.... za takie
pieniądze! ale na cóż to panu ...
— Ja schowała! ja miała ka
prysa.... Ja dala słowa honoru :
dwa tysiąc funta szterling za wą
sa, ale salkiem na moja własność!
Salkiem moja! Pan nic?
— Owszem ! — zdecydował na
gle restaurator — za dwa tysiące
funtów szterlingów natych
miast! Przecież to tyle co dwa
dzieścia tysięcy guldenów!
I dodał w duchu;
— Waryat Anglik!.... ale oni
podobno wszyscy tacy od urodze
nia... Ja mu wąsy obetnę, ogo
lę zawinę do papierka, niech bie
rze sobie do muzeum.... Co
tam, za pół roku odrosną nowe
takie !
I faktycznie poleciał na górę
do mieszkania, wąsy obciął, o
golił — i za dziesięć minut od
dał Anglikowi. , Ten obejrzał,
cmoknął zadowolony, wyciągnął
już portfel, ogromnie gruby —
gdy w tem żachnął się:
— A. korzenia? £
— Jakto korzenia?
— A ja musiała mieć i korze
nia z włosa..,.. Tak nie może
być, żeby pana potem odrastała
wąsa, a ja straciła dwa tysiąc
funt szterling.
— Co takiego?.... To jakżeż
ja wyrwę sobie korzenie z wą
sów ? .
— To mnie nic nie obchodziła.
Ja chciała korzenia, a nie — to
nic!
Nie pomogły gadania, perswa
zye, nawet gniew szynkarza. An
glik zabrał się do hotelu i odje
chał. Wąsy przepadły, szterlingi
też a obecni goście pokładali
sie od śmiechu !
Za dwa dni zabrał Pasio bry
czką hrabiego czterech kolegów
na śniadanie do X... Na widok
restauratora wybuchnęliśmy
śmiechem — bo wyglądał jak
Bernardyn.... a Pasio dyspono
wał głośno:
— Prosiła mocna z tęgą cztiry
razy ! Goddam !
Cud boski, że teraz ogolonego
szynkarza paraliż nie ruszył!
Uciecha była do południa, po
czerń odjechaliśmy na przedsta
wienie — a Pasio na pożegnanie
rzucił restauratorowi sentencyę:
— A drugi raz nie kpij z bliź
niego twego i nie dawaj mu wody
zamiast gorzałki.
Znawca.
Na święta Bożego Narodzenia za
proszono siedmio'jtr.iego Stefka do
wujostwa na wieś. Malec był obec
nym w buduarze swojej wujenki
właśnie, — gdy ona rano rozczesy
wała swoje bujne warkocze.
Patrzył na nia z pewnem zacieka
wieniem, ona, wiîzac to, zapytała:
— Cóż, podobna cl się moje wło
sy?
A on na to:
— Tak! Tożby to był z tego pysz
ny ogon dla mojego konia!
• Kłopot.
' Ach, żebyś pani wiedziała, jaki ma
my kłopot ze swoim synem.
— Cóż takiego? Nie chce się u
czyć? *
— Jeszcze coś gorszego. Ja ohcę,
żeby został inżynierem, ojciec myśli
kierować go na przemysłowca, on
zaś sam rwie się do wojska.
— A ileż ma lat.'
— Sześć i tray miesiące.
• *3 ' -τ-" " ·
Dobre serce.
Sędzia: Okradłeś swego towarzy
sza, a wina twoja jest tem większa,
że okradaś śpiącego.
Oskarżony: Tak panie sędzio, ale
mój towarzysz tak smacznie t>pał, że
żal mi go było obudzić.
Praktyczny.
— No, a cóż kupiłeś ml na imie
niny?
— Cioteczka mówiła że na imieni
ny trzeba kupować rzecz praktyczna,
to też ja cloteczce kupiłem plac na
cmentarzu.
Recepta na miłość.
Weź zalotne dwa spojrzenia,
Cztery dłonie rąk ściśnienia
I tęsknoty ze trzy grany,
Czytelniku mój kochany;
Wrzuć do tego łzawych liści,
Dodaj granów sześć zawiści,
Jedna uncyę namiętności,
Ze trzy łuty wsyp zazdrości —
Przysiąg... z kwartę, tylko całą,
I daj by się gotowało.
Przecedź potem mieszaninę
I zadawaj co godzir; —
A dziewucha, choć nie płoch.·.,
Wnet szalenie cię pokocha...,
Przygoda.
Prowadzili się pod rączkę
Dość ładnie,
Nie wiedzieli, co z tej cbryi
Wypadnie...« \
Uśmiechnęli się do siebie,
Jak dzieci.
Nie słyszeli, że ich Loni^,.,
— Ktoś trzeci!
To maż, który Liegï tak prosto.
Jak s rzelił,
Wpac*', jak bomba, czulą parę
Rozdzielił....
W jej oczach wzrok 6urowy
Utopił,
A zaś Jego parasolem
Oj.... skropił.
Wypracowanie lOletniej Wandzi.
Kot jest fałszywy i dlatego, że się
( łasi, nazywa się kotek Kotki mają
' cztery łapki, ale nie wszystkie, >o
ja słyszalaui jak tatko raz do poko
jówki mówił ,,moja koteczko", ale
mama ja oddaliła. Kotek miauczy
najwięcej w marcu, a przytem dra
pie i myszki łapie. Jest bardzo grze
czny, bo wieczorami mówi pacierz,
czyli mruczy i wypija mamle mleko
w śpiżarni, a sługi też wypijają, że
by potem złożyć na kotka, jak go
piee napadnie, to pluje zupełnie jak
dzieci w szkole, co jest bardzo wiel
ka niedelikatność. Kot jest zwie
rzęciem domowe ja:; kura, tylko, że
jaj nie niesie — i nie gdacze.
Brak zaufania.
Janek, po tygodniu epędzonym
bardzo grzecznie, staje 'przed matką
i zapytuje:
— Czy byłem grzeczny w ostat
nich dniach?
— Tak, mamy synek był bardzo
grzeczny — odpowiada matka.
— Λ czy mi ufasz, mamo.
— Rozumie się.
— Ale chcę wiedzieć czy mamusia
mi naprawdę ufa?
. — Naprawdę, zaręczam ci, że tak.
Na to Janek włożył ręce do kiesze
ni, rozkroczył nogi, i wpatrzywszy
się badawczo w matkę, rzekł:
— Jeżeli mi naprawdę tak ufasz,
to.... czemu chowasz przedemną
powidła?
Aforyzmy.
— Fortuna jeździ na jednem kol\
a bieda na dwóchi i dlatego też nu
bieda częściej dojeżdża.
+ * *
— Dobrze, że prawdę owijają w
bawełnę — przynajmniej nie tak łat
wo się stłucze.
+ * +
Jest w świecie siła,
Która nieraz zwyciężyła....
Bo najśmielsi przed nią słabi.
Co za Biła? — Język babi!
1
Z Naszego Okieneczka
W MOai MILI DZIS
5£ Majk Ziętara
f5Y PALCE PSY
LEWY R ąCE
, PSVCiAt
ι fr i"1"1
Fb Nic.Psvmojym
rANYS»E Jyndroch
Jordan se cołkie β
cjuCNO POPOLIŁ [f
Jf
jj A W OARDZIE KIEc)
! do Jest, KAźmies
f Musi ot z. βυπο ewwa
SB SKITE WVéWISNYJ
Jak spot3ctrcony
Huczą, ryczą maszyny, dmą, dymią kominy,
Ludziska wszyscy mają zakopcone miny;
Chaos ognia i huku! Cale miasto zna go,
Przemysłu miot płomienny — to jest South Chicago.