Dziennik Chicagoski. [volume], November 12, 1915, Page 12, Image 12

About Dziennik Chicagoski. [volume] (Chicago [Ill.]) 1890-1971

Image provided by: University of Illinois at Urbana-Champaign Library, Urbana, IL

                
I HUMORYSTYKA."
Pnyjemność.
mi :
I
On: — Malwina i jej kawaler bez
ustanku się sprzeczają!
Ona: — Ach, to musi być bardzo
przyjemnie!
On: — Dlaczego?
Ona: — Bo potem muaeą się prze
praszać.
Nieomylny znak.
\r
I VVTr
— Czy rzeczywiście Wojtuś poży
czył ci sto doiarów?
— Tak. bo co?
— Biedny człowiek. Więc mówiono
prawdę, że zwaryował.
Przed ślubem.
Ou: — Dochód mój wynosi sto do
larów miesięcznie. Czy ci to wystar
czy do życia, moja drcga?
0.-.e: — Tak. ale w takim razie
z czego ty żyć będziesz?
Dobrze trafił.
Jędrek, kiedyś taki mądry, to po
wiedz, czem się różni szyba od gębyl
— A że ze szkła...n,
— Głupiś! bo to tem, że szyty
można z dwóch stron lizać, a gęty
tylko z jednej.
Pierwsze ń-stwo.
Lekarz i adwokat rozmawiają ι
wpływie, jaki wywierają ich zawód;
na adeptów. W tracie tej rozmów;
niejedno padło ostre ełowo. Naresz
cie odzywa się lekarz:
— Może być, że adwokatura ni'
na wszystkich wpływa ujemnie, al·
chyba to pan przyznasz, że na ogó
nie można powiedzieć o tym zawo
dzie, żeby ludzi przemieniał w anio
łów.
— Mas* pan racy# — odrzekł ni
to adwokat — pod tym względem w;
lekarze macie bezwarunkowo pierw
sttństwo.
Jej Sny Się
Sprawdziły.
Pani Barbara Kopciukowa my
ła okna, wycierała podłogi i do
konywała generalnego czyszcze
nia w domu wdowy Zachciań
skiej. Pani Kopciukowa miała
coprawda męża, ale takiego nic
ponia, że sama zmuszona była
chodzić na zarobek; na dniówkę
pracowała, za dolara na dzień.
Pani Zaichciańska żyła z nie
wielkiego kapitaliku i o ile miesz
[ kańcy miasteczka S. wiedzieli,
postanowiła sobie nigdy nie wy
I chodzić powtórnie za mąż. Na
pastowały ją ustawicznie to pa
ni Szewczyńska, to Gdaczyńska,
to znowu Trajkotowa i poddawa
ły jej kuszącą myśl, jakby to
dobrze było dla niej, gdyby w
zimowe poranki nie ona, ale jej
mąż wstawał robić ogień w pie
cu i szykować śniadanie.
— Przypuśćmy, że pani jesteś
w niebie z panem Zachciańskim,
panie świeć nad jego duszą,
moim mężem, i patrzysz na to,
jak drugi mężczyzna pali w pie
cu twojej wdowie, jakże by się
to pani podobało, hę?
Pani Kopciukowa już z jaką
godzinę stała na stołku, czy
szcąc okna u wdowy Zacheiań
skiej, kiedy ta weszła do pokoju.
— Nie bedzie oani miała nic
przeciwko temu, że sobie cokol
wiek odpocznę? — zapytała go
spodyni pani Kopciukowa.
— Ależ naturalnie, niech sobie
pani odpocznie ; niech się pani na
wet nie pyta, przecież człowiek
nie maszyna, a i maszynie trzeba
dać wypoczynek.
— Od czasu jak czytałam o
tem trzęsieniu ziemi we Wło
szech, tak mi się jakoś nogi ugi
nają w kolanaich, że nie rnoge
długo wystać. Pani zapewne nie
boi się wcale, że tu do nas może
przyjść takie trzęsienie?
— Ani odrobinę." Niczego się
nie obawiam, chyba tylko strasz
nych snów, co mnie nieraz drę
czą.
— Co pani mówi? Pani miewa
straszne sny?
— Czasem, ale czasem też mie
wam bardzo szczęśliwe, wesołe i
dobre. Czy pani czyści dom dla
wdowca Dragoiiskivgo co sobo
tę?
— A jakże, to bardzo dobry
człowiek ten pan Dragoński.
— Pani Kopciukowa, czy po
traii pani zatrzymać dla siebie
to, co ja pani powiem?
— Powinna mnie już pani
znać, pani Zachciańska, że ja nie
jestem żadna chlapa, żadna plot
karka.
— Otóż powiem pani, że śni
łam, iż pan Dragoński uratował
mi życie, gdy się rozwydzony
byk na mnie rzucił; samomało
nie padł ofiarą swego poświęce
nia. Bohaterem go nazwałam,
nim się przebudziłam.
— Co pani mówi?
— Potem mi się śniło, że koń
starszego Gwizdały spłoszył się
ι już mnie miał przejechać i
stratować, gdy ni stąd ni zowąd
pan Dragoński podbiegł pod ko
nia i przytrzymał go za uzdę.
— Naprawdę? A to —
— A ja byłam tak słaba, tak
się nogi podemną uginały, że
zmuszony , był trzymać mnie w
swych ramionach przez kilka
minut.
— I mówił może pani, że pa
nią kocha?
— Zdaje mi się, że mówił, ale
dobrze nie pamiętam. *
— Doskonale! Pani, pani Za
chciańska, jest wdową, a pa;i
Dra'gonski wdowcem. Już widać
nasze przeznaczenie chce was
zbliżyć ku sobie.
— To być może — brzmiała
spokojna odpowiedź pani Za
chciańskiej. — Czy pani przypu
szcza, czyby się pan Dragoński
tem zainteresował, gdyby mu
tak pani niby od niechcenia o
powiedziała mój sen?
— Jestem tego pewna! Prze
cież to bardzo pochlebne dla
mężczyzny, gdy kobieta o nim
śni.
— Więc pani by mogła mu to
jakoś opowiedzieć, co ja tu pani
mówiłam?
— Naturalnie, proszę pani.
Pan Dragoński bardzo się inte
resuje takiemi ciekawemi opo
wiadaniami.
— Gdyby się to pani udało,
pani Kopciukowa, i gdybyś mu
pani powiedziała, że ja tego ni
komu inneyiu prócz pani nie o
powiadałam, to bym panią za to
dobrze nagrodziła. Niech też pa
ni zapamięta sobie, co on powie.
— A jużci, będę dobrze pamię
tała.
— Mój brat ma mi niezadługo
przysłać nową i młodą krowę, a
tę, którą teraz mam, dam pani,
pani Kopciukowa. Tylko niech
pani nie zapomni.
— A niechże pani nieba wy
nagrodzą! Już ja to uszykuję
wszystko aż miło, choćbym mia
ła na głowie chodzić.
Pani Kopciukowa nic mogła
się doczekać końca swej roboty,
z upragnieniem wyglądała na
dejścia soboty. A kiedy ta przy
szła, pani Kopciukowa oczyściła
dom pana Dragońskiego, upie
kła chleb dla niego, a po ukoń
czeniu swej pracy dla wdowca,
pospieszyła co prędzej do wdo
wy Zachciańskjej.
— Powiedziałam mu już —
odezwała się zaraz na wstępie do
pani Zachciańskiej. — Przekona
łam się, że i 011 wierzy w sny i
powiedziałam mu wszystko, sló
weezko w słóweczko, co mi pani
powiedziała.
Pod kAviatkieiu. .
ώιϋΐϋίΐ
—— rauo&i pi 6jr javici βφυα »* vu/
tu. Co pan mi radzi. Ja sam tak ma
ło go znam?
—Udziel mu pan kredytu, to go
najlepiej poznasz!
— A cóż na to powiedział?
— Wysłuchał wszystkiego, co
mówiłam i potem powiada: „Pa
ni Kopciukowa, w snach jest bar
dzo dużo prawdy." Przytaknęłam
mu, a 011 dalej mówi: „Nic by
nie było dziwnego, gdyby się tak
teraz mnie śniło o pani Zachciań
i>kiej." Ja też tak samo sądzę —
powiedziałam. A on zaczął się
czegoś głęboko zastanawiać. Znać
było, że moje opowiadanie zro
biło na nim przyjemne wrażenie.
— Bardzo dobrze, pani Kop
ciukowa. Sokoro tylko nowa kro
wa nadejdzie, pani może sobie
zabrać tę staną.
Dwóch rzeczy pani Kopciuko
wa nadzwyczaj w swem życiu
pożądała. Chciała dopomódz
wdowie i chciała dopomódz so
bie, dla wdowy chciała przyholu
bić męża, dla siebie krowę. Wie
działa, że krowa była stara i nie
wiele już mleka dawała, ale prze
cie to byłaby pierwsza krowa w i
jej życiu. A chociaż przyroda :
nie obdarzyła jej bogactwami
materyalnemi, niemniej jednak
cfała jej giętki umysł i bujną wy
obraźnię. To też opowiedziała
panu Dragońskiemu sen pani Za
chciańskiej w taki sposób, że ja
ry jeszcze wdowiec zapalił się
jak przysłowiowy stary piec.
Dość na tem, że jcsz:ze przed
południem w następny poniedzia
łek pan Dragoński zakręcił się
koło domu pani Zachciańskiej.
— Zdaje mi się, że chciałem
pożyczyć od pani grabi, bo moje
gdzieś się zapodziały, a trzeba
by jakoś ogródek oczyścić, kiedy
taka ładna wiosna już sie zapo
wiada. Trzeba się było o coś
zagadać.
—■ Ależ, z największą przy
jemnością ich panu pożyczę, —
brzmiała odpowiedź.
— A na Wszelki wypadek
chciałem też pomówić z panią o
snach. Bo to widzi pani ja wie
rzę, że się rzeczy mogą człowie
kowi wyśnić.
— Aha, już wiem, co się świę
ci ! — zawołał pani Zachciańska,
niby niewiniątko. — To pewnie
ta głupia Kopciukowa opowie
działa panu o moićh snach; ą
tak się zaklinała, że ich nikomu ,
i nie opowie '
— Naturalnie, że ona; przecie
pani nikomu innemu ich opowia
dała.
— A czy i w takie sny pan
tvierzy, panie Dragoński?
— A jakże, a jakże, — silnie
tv nie wierzę.
I niedługi czas upłynął od o
pisanych tu wydarzeń, zaledwie
święta wielkanocne minęły, a pan
Dragoński czynem udowodnił, że
niektóre sny sprawdzają się w
rzeczywistości.
W sądzie.
Oskarżony jest samotny?
Gorzej panie sędzio!
Żonaty?
Gorzej!
Wdowiec?
Jeszcze gorzej!
A więc?
Drugi raz już Sonaty.
Na „borcie".
Pani do „bortowników":
Kto z was chce dosiać mięsa, to
nusi przedtem zjeść całą porcyę
siemniaków. ·
Po 15-tu minutach:
Cóż? Zjedliście ziemniaki?
Tak!
No to dobrze; jesteście już za
pewne niegłodni, to wam nie potrze
ba mięsa.
Ludzki przełożony. ^
Α.: Sekretarz jest pewnie bardzo
iobrym przełożonym dla pana?
B.: Ach, lepszego nie można sobie
ivyobrazié. Jest dla mnie tak ludzki,
ie nawet pożyczył odemnie 50 dola
rów.
W księgami.
o·"
Prosiłbym coś z
Mickiewicz uam
szedł.
To zaczekam aż
Mickiewicza,
chwilowo wy
wróci.
IM.IÎI II iiil l.ton' I li ' i > - ,
Frant na franta.
O lordzie Franciszku Knollys, dłu
goletnim sekretarzu, króla angiel
skiego Edwarda ΛΓΙΙ, ówczesnego
księcia Walii, opowiadają następują
;ą wesołą anegdotkę:
W poufnem kółku w pałacu San
iingham bawiono się bardzo wesoło.
Prym trzymał znany eportowiec, ka
pitan Middleton, który zabawiał wszy
stkieh w eposób cokaiwiok oryginal
ly. Przy stole skradał się niepostrze
żenie do jednego z gości, chwytał
ζο za poły u fraka i silnym ruchem
rozdzierał cały frak aż do kołnie
rza.
Pewnego dpia wybrał sobie kapi
.an za ofiarę Knellysa. Ten słyszał
doskonale trzeszczenie pękających
jzwów u fraka, ale nie drgnął i spo
kojnie : ozostał przy stole.
— Ależ Knollys — zawołał książę
EValli — czy wcale nic zaprotestu
esz?
— Ach — odparł Knollys — wie
działem dobrze, że dziś przyjdzie na
mnie kolej i jako człek przezorny u
Drałem się we frak kapitana Midle
ona. Służący jego mi go pożyczył?
Kapitan Middleton zrobił bardzo
lie mądrą mint i od tej chwili nie
•ozdarł już ani jednego fraka....
Co powiedział.
— Tadek, nie powiedziałeś panu
romaszowi, że jeszcze nie' byłam u
brana?
— Nie, siostrzyczko, nio! Ja mu
powiedziałem, że 6ię ty..malu
jesz !
ΤΓ sf|ri74o
Adwokat do świadka.
— Podczas śledztwa zeznał pan.
że oskarżony miał wygląd inteli
gentnego człowieka.
— Tak jest.
— Zechce mi pan określić bliżej,
|ak w pańskiem wyobrażeniu wyglą
da człowiek Lnteligentny.
— Niby... niby.»,. tak... jak
by... tego właśnie... niby... ie
tak. . ale tego. ..
— Ależ, mój panie, niejasno się
pan wyrażasz, trudno pana. zrozu
mieć. .. . Czyż może pan tu poka- !
sać człowieka, który wygląda inte
ligentnie?
— Nie mogę.. # #
— Dlaczego?
— Bo mi pan adwok:.t z boku
wszystkich zasłania.
Fatalność.
Pan Antoni zaręczył się z bogatą
jedynaczką. Spólnik jego, pan Sta
nisław, składa ;narzeczonej życzenia
1 wygłasza następującą mówkę:
— Jakkolwiek nigdy jeszcze nie
miałem zaszczytu poznać pani oso
biście, jednakże nie jest ml pani ob
cą. Ileż to razy mój kochany spólnik
odczytywał mi z zachwytem listy i
swej ukochanej Jadzi!
W tem narzeczona wstaje i woła
oburzona:
— Ależ panie, mnio na imię Zo
fia!
Dwaj synowie.
Wiele macie synflw?
Dwóch; jeden jest kasyerem w
banku, a drugiego już polieya chwy
ciła.
Dziwny gość.
— Proszę pana, jakiś gość czeka
w salonie.
— To podaj mu krzesło, niech
poczeka.
— Kiedy, proszę pana, on chce
zabrać wszystkie meble.
Stary filozof i panny.
że dwa razy dwa — cztery,
Panienkom raz tlómaczył
Filozof podżyły —
Panienki przeczyły....
Rzekł ktoś, co z boku słuchał
dysputy zawiłej:
„Nie przekonasz kobiety, kiedyś
jest miły".
W sądzie.
— Patrz, dokąd cię to przyprowa
dziło lenistwo i rozpusta!
— Przepraszam pana sędziego,
mnie tu przyprowadziła.... poli
cya.
W szkole.
Na lekcyi historyi naturalnej .nau
czyciel pyta Rybia, syna rzeźnika:
— Rysiu, jakie bywają zwierzęta
domowe?
— Koń, krowa, owca, osief, baran,
kot.
— A jeszcze jakie?
Ryś milczy.
— Nie wymieniłeś najważniejsze
go zwierzęcia. Powiedz też mi, mój
Rysiu, z czego naprzykład twój oj
ciec wyrabia kiełbasy?
— Tego powiedzieć nie mogę.
— Dlaczego?
— Bo gdyby się ojciec dowiedział,
toby mnie tak eprał, żebym do szko
ły nigdy już nie przyszedł.
Rachmistrz.
Nauczyciel: Jeżeli ci dam 6 króli
ków i potem jeszcze 3, ile będziesz
miał?
Uczeń: Jedenaście!
Nauczyciel: Przecież 6 i 3 nie jest
jedenaście?
Uczeń: Tak, ale ja już mam 2
króliki w domu!
«
Szczęście w miłości.
Mąż: Już od 15 lat rzuca mi żona
:odziennie jakieś naczynie na głowę,
?dy nad ranem powracam do domu.
Mimo to wycaodziłem zawsze z tej
jpfawy nietknięty. Widocznie mam
wielkio szczęście w miłości.
Z doświadczenia.
I \r~~VKVi
— Jak ty śmiałaś pozwolić 6ię po
całować?
— Ależ mateczko, raz jeden....
— Głupia jesteś, na razie s'ę nie
skończy; wiem to z doświadczenia.
Wedle przysłowia.
mrrrnT-areBra.Mi.mnuii.il.η 11 ·i■ > ι : ι >.> ι
~ |
— Ale Niemcy siedzą po ezyję w
krwi i nie toną.
— Wedle i>rzyjłov;ia! Bo maj·}
wisieć.
Wytłónmozył
— Słuchaj) Moeiek, czy masz su
mienie?
— Jak ja mogę nie mieć sumie
nia?
— A jednak zdzierasz dziesięć
procent na miesiąc.
— No, to przecież nie idzie do bu
mienia, tylko do kieszeni.
Między przyjaciółkami.
— Jak szybko czas leci!....
Skończyłam, dwadzieścia dwa lata.
— A ja dziewiętnaście.
— No, nie chwal się.... pro6zę
cię bardzo. Masz już dwadzieścia
pięć lat, przecież tylko o rok młod
szy jesteś odemnie
Rada dla mężów.
Nie zdradzajcie waszym żonom ni
gdy waszych ulubionych potraw,
gdyi przez to dajecie im w rękę
straszliwy broń przeciwko sobie sa
mym!
"îéîékiîi Τμγμι ιί ι feitfû
I
PaMIÇTEJ WŁADEK ŻE
MV MOMY AUTOMHTVKS.
Musisz bardzo sie
wac/ować. Nie patrz i
W LUFą. Ff ŹEBV5 /
CZASEM Nie CELOWO* *
WY MNIE AB O WDZIANA.
Jak zoboczysz jakie
Modheny aboMalardy,
A60 KENVVES6EKI TO
ZARU NIE CELUJ BO
óRynerowi palec do
CYN6LA SlERZbl,
Jeno czekej
JAK pERDY
Z A KOMEND£ RUJE
_ λγΛ
TT
W ^DŁA
7\\<- PORATOWANIA
i i. v' Zdrowia
'tylko
3K
Pojechały, przyjechały dwa Nemrody
Takieto „od święta" strzelcy: nie wiele szkody
Napukali, wystrzelali śrutu trzy miechy,
Huku wiele, dymu wiele — mało pociechy...