Dziennik Chicagoski. [volume], July 02, 1917, Page 2, Image 2

About Dziennik Chicagoski. [volume] (Chicago [Ill.]) 1890-1971

Image provided by: University of Illinois at Urbana-Champaign Library, Urbana, IL

                
Powieść ■ cbasów Chrobrefo. £
ι Bracia Zmartwychwstańcy 1
Przez a
j J. L KRASZEWSKIEGO. |
' dalszy).
Król, ujrzawszy ici) drgnął cały; po twarzy je
£0 przebiegły z kolei jakby gniewu płomienie, blaski
'askawości, niepewność jakaś, aż wreszcie wystąpi
ta na nią radość wielka.
W milczeniu szła Emnil-da przed pana i uklę
cła. Oba Jaksowie rzucili się na kolana i twarzami
f>ochyliii ku nogom królewskim i ziemi... Chwilę
trwało milczenie, królowej w piersi zabrakło tchu...
Podniosła oczy w górę...
— Ponie mój i królu — zawołała — przycho
Izę cif prosić o miłosierdzie dla siebie i dla tych
iwu winowajców, których przed gniewem twym u
rhowałam. Przeszedł gniew... stawię ich przed to
bą, fyłagając cię, bądź miłosiernym, wzorem Chry
stusa. . . ulituj się im !
Król stał widocznie wzruszony: nagle rece mu
lię rozpostarły i wyciągnął je ku królowej.
— Bogu niech będą dzięki — zawołał — za o
całenie dwojga drogich żywotów ludzi, których
śmierć ja sam opłakałem... I tobie, Emnildo. nie
przebaczyć, alem winien wdtięcznym być... Niech
bo będzie dzień wielkiego wesela, gdy mi moi wier
ni wracają do boku. .. Podnieście się —- dodał do
Jurgi i Andrusziki, rękę len nim wyciągając —■ niech
Idzie w zapomnienie przeszłość... Spodziewam się,
|e ją rmażeciel
— Krwią naszą ! — zau*ołali zgodnie Jaksowie,
brfując ręce wyciągnione.
Na widok tego dziwnego pochodu ludzi, któ
ęjrch wszyscy za umarłych mieli, strach ogarnął
Brązu tłum całv. Gudem się zdawało ocalenie, o
ezom nie wierzono ! Potem, gdy przemówiła królo
i*a, gdv odpowiedział król, podniosły się okrzyki
aieskończone. Podrzucano kołpaki, podnoszono rę
ce, radość się malowała na licach, ludzie poruszeni
Efenęłi się bHżej k?u panu.
śmiała się twarz pańska weselem, jakie dawno
aie gościło na niej. Radość ogólna odbijała się na
aiej. Spojrzał na czarne suknie Jaksów i zwrócił się
io Sieciecha.
'-1 : — *■- ·■.<!»« I T^aTiłał
i^ic pr£V?iei» III1 tv .
idźcie i przybierzcie ich w odświętną odzież ze
skarbca, zawieście im na szyi łańcuchy, na pasach
wzypaszcie im miecze... Idźcie i wracajcie tu, a
>yśmy się weselili wspólnie.
Sieciech, którego twarz z trupiobladej w po
czątku, coraz żywszym oblewała się rumieńcem, ze
żami w oczach ruszył wnet, zabierając z sobą mło
dzianów obu, a wzrok wszystkich poszedł za nimi.
Krolowa osłabia i rozpłakana musiała usiąść,
iby przyjść do sił znowu.
W orszaku jej, tak mnogim, jak zwykle, jednej
;ylko brakło twarzy — Ody nie było...
Markgratowna opowiedziała się chorą, nie
:hciała być świadkiem przewidywanego zwycięstwa
erólowej, nie mogła w sobie utaić gniewu, który nią
miotał. Zato twarzyczka Teodory, córki Sieciecha,
promieniała, jak gwiazda, a ktoby był tajemnicy jej
aie wiedział, domyśliłby się łatwo.
Bolesław siadł z wypogodzonem obliczem
rwracając się do opata, reekł żartobliwie :
— Wasza przewielebność takżeście pono do
^isku należeli. .. za co niech wam będą dzięki, jak
również wszystkim tym, co mi krwi przelanej osz
czędzili !... Do Tyńca dodam wam lasów przestrzeń
nową i łąk, aby się została pamiątka dobrego u
czynku !
Wtem w podwórcu zatętniało ogromnie, jak
fdyby wojsko całe wylało się na gród... słychać
było rżente koni i wrzawę. Naprzeciw stołu królew
skiego poodsuwane okna dozwalały widzieć orsza
b jakieś, napływające w podwórze. Byli to wszyscy
Jaksowie i ich powinowaci, którym z rozkaz/u królo
wej znać dano, aby przybywali i oczekiwali, rychło
lię miłosierdzia dokona dzieło.
Zdawna niewidziani ci wszyscy, co dwór króla
-puścili, wracali mu z dziękczynieniem... Gdy w
progu ujrzał ten tłi*m, na którego przodzie szli star
cy, twarze znane mu a miłe. porąbane, bliznami zo
rane, dalej mtodz rycerska, niewiasty, a nawet dzie
ci, bo jadący zabrali z sobą rodziny całe, aby padły
io nog kroiowi i królowej... Bolesław uniósł się na
--- J- — ««· - nieł, ιλπa
«ν»·'-."» - — J -β
Wszyscy szli schyleni ku niemu.
— Nie do mnie! przed królową na kolana! Ona
bo uczyniła cud... ona! jej dziękujcie!...
Królowa osłabia w tej chwili i niewiasty pod
trzymać ją musiały; twarz jej okryła blacjość nie
mal śmiertelna... i merychło otwarły się znowu o
ziy łez pełne...
Wtem na przedsieniu dały się słyszeć trąby,
Sieciech wiódł braci, przyodzianych rycersko i stroj
nych, którzy powtórnie Bolesławowi i Emnildzie
do nog padli.
Tuż stryjowie, bracia, wujowie stryjeczni i
dalsi powinowaci, stawszy, objęli ich kołem i zapo
mniawszy o przytomności króla, jęli płacząc niemal
z radości z kolei ściskać, podając sobie z rąk do rąk.
Nigdy na dworze pańskim nie było takiej wrzawy;
nawet, gdy Bolesław pod dobrą myśl gości poić
tzni, a ci o poszanowaniu dlań zapominali.
Już cichło, gdy ktoś aanowo wybuchnął okrzy
kiem, a za nim przez wszystkie izby rozchodziły
»ię głosy i wybiegały na podwórze, a tam stojące
Łhimy powtarzały je po całym grodzie, «a podzam
czu nawet... choć nie wiedziano czemu weselono
lię... Co żyło biegło, pytało się, a dzieliło wiel&ą
tę radość pańską...
ks. Petrek, który stał przed swoją izbą z za«
citniętemi ustami, blady, z głową spuszczoną, słu
chał tych okrzyków i uśmiechnął się gorzko. Ten i
aw. spostrzegłszy go na ufroczu, przybiegł z oznaj
mieniem o wesołej nowinie.
* - .. '
V
— Jaksowie zmartwychwstali!!
Byli i tacy co przypisywali cud świętemu ja
kiemuś twierdząc, iż ścięci byli w istocie i przez
modlitwy królowej z grobu zostali wyrwani.
Z rozkazu króla przysposobiono gromadom i
dworowi całemu ucztę, wytoczono beczki <piwa...
Kazano się weselić.,
W* izbie swej piękna margkraiÔAvna leżała na
pościeli, z rfkami pod głową i z kwiatkiem w u
stach, z oczami wlepionemi w belki, uśmiechała się
szvderj»ko... tym samym niemal uśmiechem,' jak
sługa jej. ks. pisarz. Przez otwarte okna dochodzi
ły tu odgłosy z podwórzów, a za każdym z nich
purjurą g*niewu okrywały się lica Ody. Rzucała się
gniewna na łożu.
— Odesłał mnie do kądzieli!... na łańcuchu
kazał mnie trzymać!... Czekaj! Ja jeszcze obręczą
nie mam na szyi, a kto komu go włoży? Nie
wiem...
• Pomaluśku otwarły się drzwi ostrożnie, oko
jakieś ukazało się w szparze, szerzej nieco roztwo
rzyły się podwoje i głowa Panichy wcisnęła się
przez nie. Zobaczywszy leżącą, uderzyła stara w
pomarszczone dłonie i weszła.
— Królowo ty moja złota! co tobie? zawołała.
— Co tobie? Tu dwór cały się raduje... a ty cho
ra?... chora? Miłościwa lilio moja biała! Co to
bie?... Ja zioła znam, sposoby znam... co boli?
powiedz, co boli ?...
Zmarszczyła się markgrafówna.
— Koli — wskazała na serce — na to ty nie
masz leku...
— Oj! oj! czemu nie? czemu nie — poczęła
Panicha — niema takiej rzeczy i niema bólu takie
go, na któryby leku nie było...
Markgrafówna milczała, oczy zwracając ku gó
rze.
— Mnie stąd trzeba precz! — rzekła — mnfe
tu niema co robić!... Znajdę sobie męża w domu!
Co mi tam...
Stara kręciła głową, rozglądając się dokoła dzi
wnie ; skradała się zwolna aż do łóżka, zdawała się
chcieć coś mówić i wahała.
— Krolowo ty moja ! — rcekła. — Tobie tu kró
lową być... ale jak ty będziesz nią, nie zapomnisz
o Panisie. nie za>pomnisz !... Nasza pani... ona
słaiba... (tu głos się w szept zmienił), ona bardzo
wątła, jej życia niewiele zostało... Lada dzień za
śnie ...
Chrząknęła znacząco ; w oczach jej coś się zwi
jało, więcej mówiąc, niż usta.
Oda poczęła się w nią wpatrywać. ·
Niedosłyszany prawie szept wyszedł z ust Pa
nichy i twarz markgTafówny szkarłatem się oblała
— kiwnęła głową, nie odpowiadając ani słowa. Roz
puszczonymi włosami poczęła twarz osłaniać, jak
by się zawstydziła... i dłońmi białemi ją pokryła.
Stojąca nad nią Panicha głową potrząsała.
— Nie zapomnijcie wówczas o Panisie — dacie
jej tu izby i ucho swe. a będzie wam sługą umniej
szą od psa. Posłuży we wszvstkiem tak potajemnie,'
że na świecie nikt a nikt wiedzieć nie będzie...
Szeptała długo po cichu, potem głośniej po
częła...
Lada dzień... zobaczycie !... Ot, tak zaśnie.
Już ja wiem, życia jej niewiele pozostało... nie u
ciekajcie stąd.
Oda twarz odsłoniła...
— Żle mówisz; dlatego mi jechać trzeba, aby
za mną gnaii, aby o mnie prosili... rozumiesz?
Panicha ręce złożywszy, głową potrząsała.
— Królowo moja. róbcie rozumnie! Wy wiecie
co robić, a ja też wiem... o! wiem.
\Vstała z ziemi stara, pokłoniła się i wyszła
pręd/ko, ze drzwi jeszcze śląc uśmiech pięknej O
dzie.
Po wyjściu jej markgrafówna natychmiast się
podniosła i zerwała z łóżka, klaszcząc na skigi...
Kazała się odziewać prędko...
— Do ojca — jutro — do domu ! — zawołała.—
Jedziemy! musimy!
Niemieckie dziewczęta jej uradowane wnet za
częły się krzątać około wyboru. <>na sama wzięła
się pomagać niecierpliwie. Niekiedy rzuciła roboty
i stawała zamyślona...
— Powrócę ! tak lepiej ! — mruczała...
I posłała sługę do ks. Petrka...
Znaleźć go łatwo było; stał zdała, przysłuchu
jąc się wybuchom radości, jakby czekał, co z niej
wyrośnie. Gdy nań skinęła Niemka, obejrzał się tyl
ko i krokiem żywym pośpieszał na zawołanie. Led
wie się ukazał, niecierpliwa dziewczyna poczęła doń
mówić.
— Idźcie odemnie prosić, ja do ojca odjechać
muszę... tak, muszę. Ani pytajcie, ani radźcie. To
musi być, rozumiecie mnie, musi! Jutro — dziś.
pójdźcie do króla, do królowej, wszystko mi jed
no... Już mi się do domu stęskniło... Od królam
wcaoraj gorzkie słyszała słowa. Trzeba jechać, aby
mnie żałował. Na oczach siać najgorsza rzecz !
Ks. Petrek słuchał, chciał coś rzec, ale mu nie
dała.
— Już ja wiem, co czynię, nie mówcie... Po
wiedzcie królowej, że jej proszę do domu!
Ręką skinęła rozkazująco; ks. pisarz zamyślo
ny wyszedł... Z oznajmieniem tem. które mu zle
cono nie pora iść było. W izbie ucztowano... we
sołość, śmiechy, wykrzykiwania słyszał tylko. Mu
siał stać i czekać, aż się królowa oddaliła z niewia
stami.
W ślad zaraz poszedł za nią. Duchownemu
wstęp był zawsze wolny, więc choć królowa potrze
bowała spoczynku, puszczono go... Przebiegły
księżyna, ręce podniósłszy do góry, głowę zniżyw
szy z czcią wielką od uwielbień rozpoczął.
— Święta pani nasza cuda czyni! — rzekł,
wzdychając.
— Nie mówcie — przerwała Emnilda.
— Przyszedłem z nowiną może też wstrętliwą,
miłościwa pani — odezwał się. — Azali to dla dwo
ru nie lepiej, gdy z niego to ustąpi, co się z nim mi
łością połączyć nie może? — Markgrafówna Oda
prz-ezemnie oświadcza miłościwemu panu i pani, iż
za gościnę im dziękuje i do ojca powrócić pragnie.
(Ciąć dai~ty a&3t&x>t>.
Β Κ. DICKENS. ί
I KLUB PICKWICKA
lu /IŁ/f O
y V7/' VvV Ç
W Przetlomaczył z Angielskiego i
| WŁODZIMIERZ GÓRSKI. |
* (Ciąg dalszy.)
— Ależ. panie — zauważył pan Pickwick, tak
jak pan Tupman, przejęty oburzeniem i zdziwie
niem — ależy mv tu jesteśmy zupełni obcy i tyli
mamy znajomych między właścicielami, co ocho
ty do pojedynkowania sit\
— Znamy my to znamy! — rzekł burmistn
— czy tak, panie Jinks?
— Tak. panie.
— Czy masz pan dodać co jeszcze? — zapytał
burmistrz.
Pan Piekwidk miał jeszcze -bardzo wiele rk
dodania i dodałby niezawodnie, gdyby Sam nie od
ciągnął go na stronę i nie rozpoczął rozmowy tal·
zajmującej, iż folozof nie słyszał nawet ostatnieg:
zapytania. Pan Nupkins nie lubił -pytać si\· po dw;
razy; więc odchrząknął w sposób przygotowawcza
i ferował wyrok wśród ciszy powszechnje.
Samuela Wellera skazywał na pięć gwinei ka
ry za gwałt publiczny, pana Winkle na dwie gwinee
pana Snograssa na jedną ; oprócz tego wszysc)
mieli zaprzysiądz, iż nie popełnią gwałtu na żad
nym poddanym Jej Kr. Mości; panowie Tupman
Pickwick mieli złożyć poręczenie..
Gdy burmistrz przestał mówić, pan Pickwict
nadał swej. fizyonomii wyraz dobrego humoru, po
stąpił krok naprzód i rzekł :
— Proszę pana burmistrz o udzielenie mi kil·
icuminuftowej rozmowy na osobności. C hodzi tu c
sprawę wielce ważną dla niego samego.
— Co?! — zawołał pan Xupkins.
Pan Pickwick powtórzył swe żądanie.
— Szczególne żądanie! — zawołał burmistrz.
— Proszę o rozmowę na osobności ! — powtó
rzył pan Pickwick z mocą. — A ponieważ od megc
służącego dowiedziałem się o tem, co mani panu
zakomunikować, żądam więc, by i on był obecny
przy tej rozmowie.
Burmistrz spojrzał na pana Jinksa: pan J : ηk<
spojrzał na burmistrza, konstable spojrzeli po so
bie. Pan Nupkins z'bladł. Może ten W eller. w
chwili gdy sumienie przemówiło, przyzna się dc
spisku na życie burmistrza! Ro przecież pan Nup
kins był człowiekiem politycznym. Pomyślał o Ju
liuszu Cezarze i zbladł jeszcze więcej. Potem spoj
rzał na pan Pinekwicka i skinął na pana Jinksa.
— (J© pan myślisz o tem żądaniu? — zapyta!
cicho.
Pan Jin-ks nie wiedział, co ma o tem myśleć, a
'bojąc się swego patrona, uśmiechną} sio tylku słabo
u sposób wątpliwy; potem pochylił głowę.
— Panie Jinks — rzekł wtedy burmistrz z po
wagą — pan jesteś osieł.
Usłyszawszy to poufałe wyrażenie, pan Jinks
uśmiechnął się raz jeszcze, słabiej, niż poprzednio
i odszedł na stronę.
Przez pewien czas pan Nupkins sam zastana
wiał się nad kwest yą. W reszcie, wstawszy z miną
stanowczą, wezwał pana Pickwicka i Sama do przy
ległego pokoju. Tam dał im znak, by poszli aż ku
oknu? a sam został u wejścia, trzymając się za
drzwi na pół przymknięte, by w razie potrzeby wy
cofać się. Potem oznajmłi, iż gotów jest wysłuchać
ict) oświadczeń.
— Panie — rzekł pan Pickwick — przechodzę
prosto do faktu, gdyż idzie o rzecz, dotyczącą prze
dewszystkiem pańskiej osoby i jego honoru. Mam
wielkie powody do wierzenia, iż pan w domu swym
przypjmtijesz nikczemnego oszusta.
— Dwóch oszustów! — przerwał Sam. — Lo
kaj w fioletowej libery i przewyższa wszystkich pod
względem płaksiwości i łotrostwa.
— Proszę cię, Samie, pohamuj się. bym mógł
należycie przełożyć wszystko temu gentlemanowi
ledneni słowem — mówił dalej filozof — mój słu
żący .przypuszcza, iż niejaki kapitan Fitz-Marshall
bywa w domu pana. Pytam pana o to, ponieważ
człowiek ten jest...
— Cicro. ciszej, panie — przerwał pan N'up
kins, zamakając drzwi. — Mówisz pan, że człowiek
ten jest...
— Jest włóczęgą bez żadnych zasad, nędznym
awanturnikiem, żyjącym na koszt społeczności, u
szukującym łatwowiernych.
— Niech nas Bóg ma w swojej opiece! — za
wołał pan Nupkins, rumieniąc się i zmieniając cał
kiem swoje maniery. — Xiech nas Bóg ma w swo
jej opiece, panie...
—— riCKWIVN ^LWJJ.'UWH.UŁiai >jaiu.
— Panie Pinckwick — powtórzył burmistrz,
— Siadaj pan, proszę. Co pan mówisz? kapitan
Fitz-Marshall !
— Nie jest ani kapitanem, ani Fitz-Marshallem
— przerwał Sam. — To komedyant, nazwiskiem
Jingle. a jeżeli kiedy wilk chodził w fioletowym u
braniu, to był to niezawodnie Hiob Trotter.
— Tak jest — dodał pan Pickwick, odpowiada
jąc na spojrzenie burmistrza — Jedynym powodem
dla którego przybyłem do Ipswich, jest zdemasko
wanie tego łotra, o którym mówimy.
Tu pan Pickwick opowiedział w krótkości
wszystkie niegodziwości pana Jingle: jak się z nim
poznajomił, jak Jingle uwiódł pannę YVardle, jak
chętnie zrzekł się jej za pieniężne wynagrodzenie
jak wplątał pana Pickwicka w nocną wyprawę i jals
on, pan Pickwick, cÉuje się w obowiązku zedrzeć 2
niego maskę, nazwisko i tytuł, obecnie przybrane
W miarę, jak się rozwijało powyższe opowia
danie, wszystka krew, zwykle krążąca w ciele pans
Nupkinsa, zbierała się w żyłach jego twarzy, aż dc
końców uszu. Poznajomił się on z kapitanem na
wyścigach w sąsiedztwie : zaprosił do siebie, przed
Stawił pani Nupkinsowcj i pannie Xupkinsôwnie
Te, zachwycone długą listą arystokratycznych zna·
I
I jomosci kapłana, jego odiegrcmi pourozann i w y κ
wintnem obejściem, unosiły się nad nim, produko
wały się z nim wszędzie, chełpiły przed znajomy
mi, tak, że serdeczni ich przyjaciele, pani Porken
hamowa i panny Porkehamówny i pan Sidney Por
kenham, omał że nie pękali z zazdrości i ro/.paczy.
Λ po tem wszystkiem, teraz (jkazuje się, iż był to
nędzny awanturnik, wędrowny aktor i jeżeli nie fi
lut. to przynajmniej coś tak podobnego do filuta, iż
trudno było dopatrzeć różnicy. Sprawiedliwe nie
ba! co powiedzą teraz Pcrkenhamowie ! co to lu
dzie za tryumf dla Sidneya Porkenhama, którego
1 zalecania się odepchnięto dla kapitana! Jak pan
NTnpki 11 s ośmieli się s«pojrzcć w oczy staremu Por
kenhamowi na przyszłych rokach przysięgłych»? Λ
• jeżeli historya się rozgłosi, cóż to za materyał dla
opozycyi!
'— Ale z tem wszystkie m — zawołał pan Χιιρ
kins. rozpromieniony na chwilę — są to tylko przy
puszczenia. Kapitan Fitz-Marshall ma maniery
bardzo ugrzecznione, ale mógł zro«bić sobie wielu
nieprzyjaciół. Czem pan udowodnisz prawdziwość
1 swych oskarżeń?
— Niech pan nas obu postawi oko w oko; wię
cej nie wymagani. Xiech stanie przede mną i przed
1 mymi przyjaciółmi. Czyż potrzeba innych dowo
dów ?
— To będzie bardzo łatwe, gdyż kapitan ma tu
przyjść dziś wieczorem. W tedy nie będzie potrzebv
rozgłaszania całej sprawy w interesie... tylko w
- interesie tego młodego człowieka. W każdym ra
zie... chciałbym pierwej porozumieć się z panią
Xupkinsowa, co do właściwości tego kroku. AU
przcde\vszy>tkiem. panie Pickwick, musimy załat
wić sprawę legalną. Wiec chciej pan powrócić do
sali.
Gdy sie tam zainstalowano, burmistrz zawoiał
majestatycznie :
— (Jrummer!
— Jestem — odpoAviedziai Griimmer z uśmie
chem faworyta.
— Xo, no — rzekł burmistrz surowo — tu niej
miejsce dla śmieszków ; tu niema povvod< w do!
śmiechu. Czy zeznanie, które niedawno złożyłeś, J
jest zupełnie zgodne z prawdą? Uważaj, co maszJ
odpowiedzieć.
— Wasza wielmożność — wybełkotał Grum··
mer — ja...
— A! mieszasz sie! Panie Jinks, czy pan uwa
żasz, jak się on miesza?
— Uważam, panie.
— No, Grummer, powtórz twoje zeznanie: ale
uprzedzam cię — mniej .się na ostrożności. Panie
Jinks, spisz pan. co będzie mówił.
Nieszczęśliwy Grutnmer począł powtarzać swe
zaskarżenia. Ale pan Jinks tak podchwytywał jej:·)
wyrazy, burmistrz tak je przekręcał, iż we trzy nie-'
spełna minuty Grummer splątał się i rzecz tak po
wikłał. iż pan Xupkins stanowczo oświadczył, że ni
czemu nie wierzy. W <kutek tego kary zostały znie
sione; .pan Jinks znalazł bezzwłocznie dwóch porę
czycieli. Po ukończeniu tych czynności, Grummer
został oddalony: straszliwy przykład, jak niestałą
jest wielkość ludzka i jak mało należy ufać łasce
silnych tego świata.
Panu Xupkinsowa była kobieta pogardliwa i su
rowa. w turbanie z niebieskiej gazy i czarnej peru
ce. Panna Nupkinsówna posiadała całą wysokość
swej matki, wyjąwszy turban i wszystek jej zły
humor, wyjąwszy perukę. Owóż, każdy raz, gdy
praktykowanie tych dwóch miłych przymiotów do
prowadzało matkę i córkę do jakiego nieprzyjemne
go położenia, co zdarzało-się dość często, obie sprzy
mierzały się i zwalały wszystko na barki pana Nup
kinsa. Gdy ten ofoecnie udał się do swej żony i pow
tórzył jej to, co słyszał od pana Pickwicka. pani
Xupkinsowa przypomniała sobie, iż zawsze podej
rzewała coś podobnego, że zawsze mówiła, iż na
tem się skończy; ale nigdy nie chciano jej słuchać;
że nie w\e, doprawdy, za co ją pan Xupkins ma:
itd. itd.
— Czy to być może! ■»— zawołała panna Nup
kinsówna. fabrykując sobie w kątach oczu po jednej
łzie bardzo chudych rozmiarów — czyż pudobna
bym została narażona na taką śmieszność!
— Podziękuj pa.pie ! — odrzekła pani Xupkin
sowa. — Ileż to razy prosiłam go, by się wywiedział
o rodzinie kapitana! żeby też raz zdobył się na coś
stanowczego !
— Ależ, moja kochana — zauważył pan Xup
| kins*.
— Xie mow do mnie, nieznośna istoto:
— Moja droga! tak lubiłaś kapitana Kitz-Mar»
shaila ; ciągle go zapraszałaś, przy każdej sposobno
ści wprowadzałaś do domów naszych przyjaciół.
— Czyż nie mówiłam. Henryko! — zawołała ι
pani Xupkinsowa, zwracając się do córki z miną)
kobiety urażonej — czyż nie mówiłam, iż twój oj-!
ciec wszystko na mnie zwali?...
Tu pani Xupkinsowa zalała się łzami.
— 0, papo! — zawołała panna Xupkinsôwna
tonem wyrzutu, i także zalała się łzami.
. — Czyż tego nie zanadto — łkała pani Xup--i
kinsowa — czyż nie zanadto tego, iż wyrzuca mi.
jakobym była przyczyną wszystkiego, kiedy to on
właśnie ściągnął śmieszność na nasz dom !
— Jak teraz pokażemy się w towarzystwie? —
szepnęła panna Xupkinsôwna.
— Jak spojrzymy w oczy Porkenhatnom?
— Albo Griggom...
— Albo Griggom....
— Albo Slummintowkensom ? Ale cóż to ob
chodzi twegc ojca !
Łzy pani Nupkir.sowej nie (przestawały lać się
z wielką obfitością, aż do chwili., w której uznała,
iż najlepiej będzie poprosić pana Pickwick;·. 7. przy
jaciółmi ,by pozostał u nich aż do przybycia kapi
tana. Jeżeli wtedy sprawdzi się jego oszustwo, to
się go wypędzi z domu nie rozgłaszając powodów
tego; Porkenhamom powie się, dla wytłómaczenia
jego zniknięcia, iż dzięki wpływom swej rodziny,
kapitan mianowany został generalnym gubernato- j
rem w Sierra-Leone. albo Sangur-Point. albo w !
jakimkolwiek innym kraju z tych zdrowych kra
iów, tak zwykle zachwycających Europejczyków,
iż nigd^* prawne nie powracają stamtąd.
at· · · ι»
i Nie możecie
lepiej zrobić i
•
J z waszymi pieniędzmi niż
g ulokować je w naszych 2
•
:
Pierwszych hipotecznych
zioiych bolidach
które przynoszą 6 procent ί Π
w które dostać można w su
| mach od $100 i wyżej.
0 Postarajcie się o spis. |j
T-TOME BffNK^TRUST (3
li (A ·ΤΑΤ*-3ΑνΐΝαβ BANK)
1 Milwaukee i Ashlnncî Aves. I
Qt»tiii «ν wtorek I »oUi« «ltca*r«n
►♦♦♦♦♦♦♦•♦♦♦♦♦•i |
Przyjaciel
w potrzebie.
Jeśli cierpicie na reumatyzm,
ncuralgiç, albu s polka was
jaki wypadek lub życzycie
sobie oświeżyć zmęczone ri' »
gi albo muskuły. zawsze da
wam szybką pomoc
Trinera Uniment
Cena 2">c i óOc w aptekach.
Pocztą o">c i
JÓZEF TRINER.
Wytwórca-Chcmili
1333-1339 S. Auhland Avenue
Chicago, III.
»♦♦<·«♦♦♦♦♦♦*»♦<>♦·· ·♦■»♦! I
W. SŁOMINSKA i
1025 MILWAUKEE AV. i
CHiCAGO, 1LL.
Wyrabia:- Odznaki, >7tarularł j
Chorągwie, Szorty, tterła, Pie- '
crçeie, <lła \vezy*t. to WRrryst\v^J
FRANK KLAJDA
KONTRAKTOR BUDOWNICZY
Uuduje Λλοιτ, »ζ^α1ν, Woicioły i hu.>. Robi ro»
mrite przeróbki orne rop iracj-e».
('«ny bnrd/.n nmlarktmune
1361 Ncble u!., róg Blackliawk ułiej
Telefon Hsytu*rk<rf Û1I73
©«««••8®0^«ie0eeceeÇî^C»eWi
I PÏERWSZY KIESZONKOWY g
β ΰ
0 Po!jko-Aftgi«i«ki i AufleJłWPoUci 3
IDYKCYONARZ|
S (Słownik)
3 Zawiera 30,000
I wyrazów — 256
| stronic z obja
% śnieniami oo
I wymowy k*ź
§ deifo angiel
8 sklego wyrazu.
S
Książe*!™ jeet nazŁlaru 2\ o*»* £
pr/e/ Λΐ^ o ile, oprawni w d.îiika ~
ini ekôrln;, z wjtfcicrcnrm nol· ç
«klrn orlein I ïtotvra napUom Jeet +
to dr.Ułko. opracowane płzrz f«- 5
chone·. Nu krńru znaj· f,
dują el^ rozmówki najcz^śjiej utv- β
waoyck 2d..ń «v potoczuej mowie *
■ «
Lepszy od słowniiia Chodźki l
Drkovonnr* tftn mw.era pra*· * $
tyle wyrajów, co 1 sh)wul'.< Chodź- β
kf, ale lrtpery jeat rd t;-ro ułomni- g
ka Ł«*in, te d-tjo wł»dciwe ł po:»r«- *
wue tlômacz*n β wyrazów I doi rą c'
wymowę. Praytem kg!ą2ic.t raoj a- g
fr>oua Je»t vr x.Ubo tyczny eltor-j- 9
wid*, papier cienki I mocny; roz- ·
iniur kilątecikl zgr*bnv i łatwo J
mcio by«5 noizon* w Ueas'ni. Γ
2
Cena tylko 75 centów 3
Do o*byc!a w binr/e naezem. ρ
α
Dziennik Otiicagoski i
1457 W. Division eiica
CHICAGO, ILL g
c
Blnrn etwart· codxlennle od 7:S0 raao 4o g
T:tu w!#e*ôr, τ w.rjątktan oi*dxi«l I i«!v Q
uroczy·, j eh g
LIRNIK POLSKlI
j
tatflorajftcT
i 5 !
DUMEK, ARYI, KR4K0WIAMV*
I PIOSNEK LUDOWYCH · · ·
Wiącien· tą Piosnki Rierairilniot ι xawoc'owe
Bednarska, (Kółeczkiem, Kółeczkiem). — I
Klech:»r»Le, (Jam rzemieślnik). -Ciesiel
ska. (Nie pogardzam żadnym etanem). -
Gtrnortki, (KóieczUo warczy u mojej tar
ozy). — KotodrleJsVa, (Siynle Qop'o i Kru
szwioa). — Koiralikn. (Nietna w iwiec.e,
jak ta mętka). — Młynnraka, (Îoi.'gi maje.
ómlgi).— Hulanka, (Chociaż cl»2»i chleb
mulana). — Myéllwaki», (Pojed iemy na
łów). — Oracza, (Pługu mój drogi, pługu
poczciwy). — Orgnnlat.T, (Jestem sobie or
ganista). — Piekarska. (Każda praca w po
ole czoła). — rowrośnlcka. (Pa.ęklcm się
mianują). — Rybacka. (Wesoło ml tyci·
schodzi). — 6tolar»Ua, (Ledwo da świat
przyjdzie dziecię). — erewaka, (KraezUa
ludzie uprzedzenie). Hxetraka, drue». (Je
■tem szewczyk na dorobku'. — Woźnicy. ^
(WesystUich to ciekawość budzi).
Cena 50c Poczta QOc
Do nabyoia w biurze
Dziennika Chicagoskiego,
1457 W. Division ulica,
CHICAGO, (LL.
L ι
i.iue;j!t5PlVAJii«J!»ï9 | W Uftfb
«rlekezytn doborze podaj# DZIEŃ*
uik cjuucÀcnaKX