Dziennik Chicagoski. [volume], January 08, 1918, Image 2

About Dziennik Chicagoski. [volume] (Chicago [Ill.]) 1890-1971

Image provided by: University of Illinois at Urbana-Champaign Library, Urbana, IL

                
ALIGÓRA.
POWIEŚĆ HISTORYCZNA
Z czasów Leszka Białego
κ — przez —
J. I. Krasicwakiego.
(Uąg dalszy.)
Schyliły się do niej obie i w uszy jej'szepnç
I ty z obu stron:
— Niemcy! /Niemcy!
Baba ze strachu opuściła kubek, który trzy
! a. Sjx>jrżała na śpiącą i ukazała ją im oczy
ma...
— Och! ;— ozwały się Halki. — śnią się jej
jpicrogi ! !
I powtórzyły chórem:
I. — Niemcy! .Niemcy!
Dzierla. chciała udawać, że o żadnych nic wie...
prędko wyspowiadały się jej, skąd o nich wiedzia
iły. Co tu było począć? Baba może i rada była
* temu, ale obawiała się strasznie.
— Póki oni tu są, mv ich Dzierla, widzieć mu
Isimy! o musimy! — mówiły Halki patrząc na sie
- bie i zgodnie powtarzając: — Musimy!
— Nie można! — rzekła Dzierla — sadzie ? jak?
Gdyby eię kniaź dowiedział, mnieby zabił... a was...
ja nie wiem...
— Ojciec wiedzieć nie będzie! Nigdy! Nigdy!
fc my łeh widzieć musimy! — mówiły Halki.
— Jeden leży — odparła Dzierla — drugi ma
ło o chodzi i kuleje... jakże wy ich widzieć mo
necie? Siedzą zamknięci!
— Jak? My nie wiemy, ty powinnaś wiedzieć!
Drierlo złota, Dzierlo kochana!
Baba uszy sobie* pozatykała, oczy zakryła, słu
chać nie chciała, ale śmiała się. Co tu było po
cząć z niemi?
Aby ile rozerwać, a mieć czas do namysłu,
Dzłerla. zaczęła opisywać im Niemców; a że mło
de chłopaki jej się podobali, użyła barw bardzo ja
taych... Mówiła, że byli hojni, dobrzy, mężni, że
Ich słyszała śpiewających jakieś pieśni, których nie
H>zumiała wprawdzie, lecz poprzysięgłaby, iż w
oich była mowa o miłości, tak brzmiały wdzięcz
nie i ełodko.
Chciwie słuchały dziewczęta nie tracąc wyra
ru, rozkazując jej powtarzać, lecz opowiadanie to,
zamiast nasycić ich ciekawość, jeszcze ją silniej
rozżarzało... Oczki się im paliły...
Dzierla tego anią ODięzona, nie wicuj.i.v
się ratować, kaszlać zaczęła, zbudziła starą, która
wrzeciono podniosła i przerwała się ta złota roz
mowa.
Halki posmutniały, kazały jej przyjść jutru
wcześnie, wcześnie... Z jedną myślą pobiegły o
bie do kąta, wzięły świeży kołacz biały, zawinęh
go w ręcznik szyty i dały babie, szepcząc :
— Nie dla ciebie, rozumiesz? O! nic dla ciebie!
Dzierla schowała kołacz za pazuchę i mrugnę
ła oczyma.
'Szła nazajutrz z miną bardzo figlarną do
j Niemców, niosąc z sobą kołacz. Gero z nią ro
zmawiał częściej, lepiej ją rozumiał i umiał jej coś;
powiedzieć, zwróciła się wiec ku niemu.
Wyjęła z pod strkmany zawinięty w piękny
ręcznik ów kołacz, podniosła go do góry z wesoła
twarzą i znacząco położyła przed Geronem.
Kołacz taki, że na wagę złota by go kupić
tanio było! Kto ten kołacz trzyma»? Kto ten
ręcenik szył? Kto fen podarek przysłał? ·
Głową rzucała śmiejąc się a śmiejąc. Geron
rozwinął cienki rąbek.
Ona wskazała w dal ku dworowi... i szepnęła
mu:
— Halki!
Pomału, cedząc, drożąc się zaczęła wygadywać.
Drażniła Gerona i Hansa, zaczynała coś, nie koń
czyła, w staraji babie znać było przeżytą zalotnicę...
Poruszała się jak za młodych czasów, wdzięcząc,
mrugając, a bawiło ją to, jakby sama rozpoczyna
ła kochanie.
I tak ocl sfowa αο sfowa. uwonia ïamaiiemi je
żykami wygadała w końcii, że dziewczęta o nich
wiedziały, że gdzieś podsłuchały i ciekawe były
bardzo — ale na darmo!
Gero ofiarował się na wszystko w świecie, by
te dwa kwiatuszki zobaczyć. Garściął syp/iął pie
niążki srebrne starej,^a obiecywał dać, co miał...
Dzierla schowała blaszki srebrne, zaklinając
się, że niepodobna tego uczynić. Jak? gdzie?
dziewczęta przecież do nich-by przyjść nie mogły,
* oni też do dworu, gdzie tyle oczów było ! Dzier
la powiększała strachy i trudności umyślnie... Ge
ro płonął z niecierpliwości.
Tymczasem za ten kołacz, który im miłosier
nie przysłały, chciał coś posłać nawzajem... Hans
miał z sobą od matki daną na pergaminie pisana
i malowaną książkę do nabożeństwa. Pochodzi
ła ona z jednego z klasztorów francuskich i zdo
biły ją prześliczne obrazki. Xa jednej stronic
była wdzięczna, dziewica postać Maryi Panny,
którą pozdrawiał anioł klęczący.
Geronowi na myśl przyszło wykroić z książki
malowanie, ale Hans opieraf się mocuo; była to pa
miątka od matki, była rzecz osobliwa i droga.
Gero tak się do niego modlił, tak zaklinał, obie
ofltt tak zręcznie wyciąć obrazek, ofiarował zań wre
szcie ze swe·} zbroi, coby Hans chciał... Zgodził
się nareszcie i Gero ostrym nożem wykroił kajrtkę
pergaminową. Dokoła oplatał ją wianuszek z ró
żnego kwiecia, z pączków różanych i lilii, promie
nie, w które głowy były poubierane, świeciły zło
f. tem, lecz najpiękniejsza była twarz Maryi pokor
schvlonej, z rękami na piersiach złożonemi...
Gero zawinął kartkę tę w jedwabną Chustkę,
którą miał z Włoch przywiezioną. Tkaną była
w Wenecyi przez azyatyckich kunsztmistrzów i
HKfltlStyczny splot kolorów na niej porywał oczy.
h Zdawała się coś mówić, farby te śpiewały, śmia
1J *1Ç piCSUljr X ij» l*v/ ixic mu^ua WJ w IV·1 jy
zvka zrozumieć, ale oczy bawiły się, od tego cacka
oderwać nie mogąc.
Obrazek z chustką oddał Dzierli, polecając, a
by tegoż dnia odniosła.
Stara zawinęła to jeszcze w jakąś płachtę, bo
jąc się* aby świetne barwy nie zdradziły podarku
i wyszła szczęśliwa! Siniała się idaąc, i śpiewała.
Co na to powiedzą dziewczęta? jiak się one podzie
V
Wieczorem zastała je obie, stojące u drzwi, tak
im widzieć ją było pilno, lecz stara nie spała. Wrze
ciono jej kręciło się w palcach żywo, nić ciągnęła
jak jedwab, cieniuchna i równa.
'Baba pokazała, rękę przykładając do piersi,
żp coś niosła, ale czekać było potrzeba ! Czekać, α
tu ciekawość paliła.
Na biedę tego wieczora stara prządka czuwa
ła dłużej, niż zwykle. Myślały, że ją uśpią, nu
cąc; śpiewały — zaczęła wtórować...
Wieczór szedł ślimtacznym chodem, powoli,
nie miał końca, a Dzicrla coraz to ręką pokazywa
ła, iż coś się tam pod nią kryło. Dopiero, gdy
wrzeciono się potoczyło, cicho na palcach przy
stąpił)' do ognia, główki ich pochyliły się ; Dzier
la dobywać zaczęła i rozwijać, ostrożnie, powoli,
nieznośnie...
INaprzód błusnęła chustka zachwycająca, u
przęjdziona tęcza, wytkana łąka kwiecista... Patrza
ły na nią oniemiałe... Stara, ledwie śmiejąc doty
kać, z poszanowaniem dobyła ów cud — obrazek...
Dziewczęta, które widziały tylko greckie ma
lowania, duże i niezgrabne, nie prędko wśród .tego
złota i splotów dostrzegły Marye i anioła... Po
woli zapoznawały się z niemi, w oczach ich rozja
śniła się ta scena pół w niebiosach, pół na ziemi,
na poły obleczona obłokiem, w pół skromna i do
mowa... Patrzyły, nie śmiejąc dotknąć, boiąc I
się tchnąć, aby oddech nie skaził tej świętości...
Wszystko troje. Dzierla, trzymająca w rękach
ten dar, obie Halki wpatrzone weń, pozostały w
długo zadumanem milczeniu...
Przyszło im na myśl, że za bia4y kołacz taki
skarb to było za wiele... zarumieniły się. Air
przyjąć nic śmiały, ani chciały odrzucić. Obra
zek pociągał ku sobie. Można się było modlić
do niego, a modlitwa doń mogła być tak skutecz
ną, jak 011 był piękny.
Spojrzały na sie'bie i zwolna rączki ich wysu
nęły się bojaźliwie ku pergaminowej kartce, u
jęły ,ią i z obawy, aby stara się nic przebudziła, '
zaczęły zawijać troskliwie... Żadna z nich nie pu- j
szczała tego skarbu... przy którejże z nich mia?
pozostać? Uśmiechały się do siebie.
Starsza narzucała go młodszej, młodsza odda
wała go napowrót. ucałowały sic, uścisnęły i obra
zek w dwóch rączkach pozostał w środku...
VI Γ.
Ranek był chmu'rny i na dzień się dopiero zbie
rało, gdy jaszko na koń siadfszy, musiał przyu
czyć się do kilkunastu koni. które nieznajomemu j
Światopcłka powinowatemu towarzyszyły.
Jak w ciągu pobytu w Płocku prawic ich tam i
widać nie było, ·1κ> sie. wszyscy po kątach gddtśj
kryli i na podwórcach gdzieś pochowali, tak wy- 1
• » ł
jazd ten odbył się cicho i z wyraznem staraniem, ;
by ich «vie widzieli dworscy ludzie księcia Kon
rada. Konie wyprowadzono ze stajen po jedne-1
mu. stróż z ma!ą latarenką świecił; czeladź siadł?·, j
gotując się do podróży, a ów dorodny mąż, z kfó- J
rym Jaszko rozmawiał, wysunął się ze dworc i, po
żegnawszy się 7. kimś u progu w mruku, otulił pl ι-1
szczem i dał znak do wyjazdu. Cicho otwarto int |
do pół wrota zamkowe, wyciągnęli z nich gęsie
go i Jaksa znalazł się wśród nieznanych mu Ir.-!
dzi na drodze... trochę rozmyślając nad tem,,na co·
się tak rychło odważył.
Jechali w milczeniu przez całe prawie śpiące j
jeszcze miasto, z którego okien gdzieniegdzie |
tylko błyskały światełka, jakby unikali, by ich nie j
(spostrzeżono. Prędko wydobyli się z pośrodka !
zabudowań małemi drożynami na pole i zaczęli ;
zdążać ku lasom, nic pilnując gościńca. Dopóki
byli w mieście żaden słowa nic przemówił.
Przodem na lichym, niepozornym koniu jeebał
człek bez nakrycia na głowie, porosłej ogroninvrn j
włosem i zdawał się prowadzić. Za nim milczący j
ów powinowaty Jaksów, dalej poczet cały, do któ
rego się przyłączył Jaszko.
Dopiero, gdy· już w lasy wjeżdżali o świcie,
mógł się on lepiej rozpatrzeć w tych, wśród któ
rych się znajdował; w Płocku bowiem oni się pic
pokazywali. Dyli to ludzie dorodni, silni, plemię
jakieś wytrwałe, chłop w 'chłopa szerookpleczys .c.
ale po twarzach ich widać było dzikość zwierze?^,,
coś niedobrze okiełznanego, rwącego się na swo
bodę. Jaszko znajdował między nimi a swoimi
różnicę wielką, jakby niedawno przyswojonych i
j do posłuszeństwa nie nawykłych jeszcze.
\'ie byli to Xiemcv, co po twarzach łatwo po
znawał, lecz uzbrojeniem równali się im pr.iwie,
chociaż i w niem dla wprawnego oka były różnicr.
Ozdobne ich tarcze, noże, miecze, czapki żelazne
miały inne kształty i rysunki inne. Sam dowód
ca na hełmie, obyczajem rycerzy niemieckich po
dobno przyniesionym z Południa, nic dźwigał żad
nych ozdób wyszukanych, oprócz po obu,bokach
jego* dwu małych skrzydeł, których pióra były zł>
Conc.
W lesie przewodnik na małym koniu cipgle
ukazywał drogę, a zdawał się wyszukiwać jak naj
mniej uczęszczaną, wcale więc nie raźno było im
I jechać, bo sic przedzierać musieli to gąszczami, to
j to przez moczary i kępiny, przez kłody i zwały, a
| do pół dnia nie widzeli ni żywej duszy, ni leśnej
i chaty.
W lasach z liści ogołoconych panowała cisza
tej pory roku gdy drzewa czem szumieć nie maią, i
a głos ich letni zmienia się w szmer suchy, w -ze
lest śmiertelny... Tylko gdzieniegdzie łany so
1 sen i świerków weselej zielonymi gaięźnii rozma
... I
wiały.
(Ciąg dalszy nastąpi '
Κ. DICKENS. *
KLUB PICKWICKA
Przetłomaczyf z Angielskiego
WŁODZIMIERZ GÓRSKI.
(Ciąg dalszy.)
Sam odpowiedział swemu ojcu komiczneni spój
rżeniem ; a stary stangret począł rozbijać wielki ka
wał węgla z tak mściwą fizyonomią, jakby to była
głowa jednej z wdów wyżej wymienionych.
— Jcdnem słowem — powiedział w końcu —
nigdzie nie jestem bezpieczny, tylko na koźle.
— Dlaczegóż byłbyś tam bezpieczniejszy, ani
żeli w innem miejscu? — zapytał Ham. *
— Ho stangret jest to istota uprzywilejowana
— odrzekł Weller. wpatrując się w syna. — I»o stan
gret może robić, nie będąc podejrzanym, to, cze
go inny człowiek robić nie może; bo stangret może
być na najprzyjażniejszej stopie z ośnuUiesięcioma
tysiącami podróżnych płci pięknej, a nigdy nikt nic
pomyśli, by miał chęć ożenienia się choćby z jedną.
Czy jest jaki inny śmiertelnik, któryby to potrafi!,
Sammy ?
— Jest w tem coś — odrzekł Sam z miną za
myśloną.
— Udyby twoj gubernator l>\ 1 stangretem, czyz
myśli βζ, iż przysięgli zasadziliby go? Przypuszcza
jąc nawet, iż rzeczy zaszłyln aż du tego punktu, to
i wtedy nawet nie ośmieliliby sit·.
* » \
— Λ dlaczegożby nie?—zapytał Sam z powąt
piewaniem.
— Dlaczego? Boby to byio przeciw ich sumie
niu. Prawdziwy stangret jest rodzaju łącznika mię
dzy bezżeństwem a małżeństwem; wszyscy prak
tyczni ludzie wiedzą o tem.
— Chcesz powiedzieć przez to. iż są faworyta
mi wszystkich i że nikt nie chce nadużywać icli nie
winności.
Weller kiwnij głową, potem dodał:
— Czemu to się dzieje — satn nic wiem. Dla
czego powożący dyliżansem ma tyle pociągu, iż po
szukiwany jest i uwielbiany w każdem miejscu,
gdzie j»racnje? Nie wiem. Wiem tylko, że tak jest.
';*<> jest prawo natury.
— Zrządzenie — zauważył Sam, poprawiając
ojca.
— Bardzo dobrze. Samie, niech będzie zrzą
dzenie. kiedy chcesz. Tu rzecz jest gruntem; o sło
wa mniejsza.
To mówiąc. W eller nałożył i zapalił fajkę; po
tem, przybierając znowu twarz mydlącą, mówił jak
następuje :
— Dlatego też. mój chłopcze., ponieważ nie wi
c'zę korzyści z pozostawaniu lu i narażania się na
gwałtowne ożenienie, i ponieważ nic chcę rozsta
wać się 7. najprzyjemniejszymi członkami naszego
towarzystwa, postanowiłem przenieść się napo
wrót pod Dziką Dziewczynę, która jest moim na
turai η y m ż v w ioł c m.
—- I \ ÇUS. U^U&it' .
— Zakład. nu»j chłopcze, /.c ws.zy?tl:icm. en γμ,
ricgo należy, zostanie sprzedany, i lak, jak twoja
macocha przed śmiercią'wyjawiła życzenie, dwie
ście funtów z sumy otrzymanej za sprzedaż, umie
ści się na twoje imię w tych... jakże to nazywają
się te maszyny?
—· Jakie maszyny?
— Tc, co to codzień podnoszą sic i spadają w
City?
— Omnibusy ?
— Nie, te... co to ciągle są w ruchu i ciągle plą
czą się z długiem krajowym, Ilonami skarbowcmi
i t. d.
—- Λ ! fondy publiczne.
— Tak. tak! fanty publiczne. Dwie-cic funtów
sterlingów umieścimy w tych fantach na twoje imię,
po cztery i pół od sta, Sarniny.
— Bardzo to pięknie zc strony macochy, że pa
miętała o mnie. bardzo jej za to wdzięczny.
—· Reszta złożona będzie na moje imię. a gdy
otrzymam kartę podróżną, tobie się dostanie. Więc
patrz, żebyś odrazu nic wydał wszystkiego, mój
chłopcze, i uważaj, by jaka wdowa nie zwietrzyła
twojej fortuny, bo sir złapiesz.
Dawszy tę ojcowską przestróg, Weller wypo
godził nieco czoło. Widocznie ugę mu przynosiło,
iz powiedział, co chciał synowi.
— Ktoś puka — rzekł Sani po chwili.
— Niech sebic puka — rzekł Weller z godno
ścią.
Wiçc'Sam nie ruszył się. Zapukano powtórnie,
potem znowu, potem pukano hez przerwy, tak., że
Sam zapytał, dlaczegoby ni£ wpuścić pukającej oso
by.
— Ts! — szepnął W eilem ze wstrętem — nie
zwa;;aj na to. Sarniny, może znowu jaka wdowa.
Po niejakim czasie niewidzialny gość, zauwa
zy wszy, iż nikt nie odpowiada, zamierzał sani otwo
rzyć drzwi i zajrzeć do pokoju. Wtedy ukazała się,
nie głowa kobieca, ale długie, czarne włosy i czer
wona twarz pana Stigginsa.
Staremu stangretowi fajka wypadła z ręki.
Wielebny gentleman otworzył drzwi ruchem
prawic niedostrzeżonym. potem wśliznął się do po
koju. i także cicho drzwi zamknął. Następnie, zwró
ciwszy się do Sama. ipodniósł ręce i oczy do sufitu
na znak wielkiego smutku, który go ogarnął z
powodu familijnego nieszczęścia Wellcrów, potem
wziął z kąta wielki fotel, zaniósł go przed ogień, u
siadł, i wydobywszy z kieszeni chustkę, przyłożył ją
(io oczu.
Podczas gdy to się działo, Weller siedział nie
ruchomy. z wytrzeszczonemi oczyma, oparłszy» rę
kę o kolana : cala jego postawa wyrażała najogrom
niejsze zdumienie. Sam. siedząc naprzeciw niego, λν
milczeniu i z niespokojną ciekawością czekał na
rozwiązanie tej sceny.
Pan Stiggius przez kilka minut trzymał chust
kę przy oczach, jęcząc w sposób przyzwoity. Po
«.v.·»., '■ , „
leniem, włożył chustkę do kieszeni, poprawił o
gień, potarł sobie ręce i spojrzał na Sama.
— O! mój młody przyjacielu! — zawołał, prze-)
rywając milczenie, ale głosem bardzo cichym. —
Cóż to za okropne zmartwienie dla mnie.
Sam lekko pochylił głowę*.
— I dla każdego bezbożnika także! o! to serce
zakrwawia !
Samowi zdawało się, że ojciec coś mruknął o
nosie, który także można zakrwawić; ale pan Stig
gins nie słyszał tego.
Wielebny przysunął sobie krzesło do Sama.
— Nic wiesz, młody człowieku — powiedział
— czy nie zapisała czego dla Emanuela?
— Co to za Emanuel? — zapytał Sam.
— Kaplica... nasza kaplica... nasza trzoda,
kochany panic.
— Xic ic zapisała ani dla trzody, ani dla pa-!
sierza. ani dla bydła, ani dla żadnego psa—odrzekł
Sam stanowczo.
Pan Stiggins podejrzliwie spojrzał na Sama,
a polem na starego Wellcra który zamknął oczy ί
jakby spał. Po chwili, przysunąwszy jeszcze bliżej
krzesło, zapytał znowu :
— Λ dla mnie nic. panie Samuelu?
Sam potrząsł giową.
— Nic. nawet cobv warte było tyle, c<> pański
5tary parasol...
— .Może — zaczął znowu pan ^niggiua λ wmm
pieni i ρι» kilku minutach namysłu — może poleciła
innie opiece bezbożnika?
— To być może. wnosząc z te^o, co mi powie
dział. \iedaiwno mówiliśmy z nim o panu.
— l>oprawdy! — zawołał pan Stiggins, nabić-1
tając otuchy. — Ach! może się odmieni! 1>e;lziemy
mogli bardzo wygodnie żyć razem, panie Samuelu. ;
Ç·dy pan oddalisz się. ja będę miał staranie o jego
mieniu : wierz mi pan. że będę miał wielkie stara
li! e.
W ydobywszy z głębi piersi długie westchnie
nie. pan Stiggins zatrzymał się, czekając na odjpo
wied,. Sam pochylił głowę a Weller wydał jakiś
niezwykły głos, który nic był ani jękiem, ani war
czeniem. ani chrapaniem, ale w którym zdawało się
iż zawarte są wszystkie tc charaktery.
< )śmielony tym głosem, który wziął za oznakę
skruchy, pan Stiggins spojrzał dokoła, zatarł ręce,
zapłakał, uśmiechnął się. znowu zapłakał : a potem,
? wolna przeszedłszy przez pokój, wziął szklankę z
dobrze sobie znanej półki i z powagą włożył do
niej cztery kawałki cukru. Po spełnieniu tej pier
wszej czynności, znowu spojrzał dokoła i westchnął
ponuro : następnie podsunął się wilczym krokiem
ku bufetowi i. powracając z tą samą szklanką, do
polowy napełnioną arakiem, przybliżył się do ko
ciołka. wesoło kipiącego na kominku, przyrządził
sobie grog, zamieszał, skosztował, usiadł, pociągnął
oługi łyk i zatrzymał się, by odetchnąć.
W ellcr, który czynił nadzwyczajne wysilenie,
by udawać śpiącego, nie robił żadnej uwagi podczas
wszystkich tych opcracyi ; ale gdy pan Stiggins za
trzymał się, by odetchnąć, rzucił się na niego, wyr
wał mu szklankę z rąk, bryznąl w twarz resztą ι
^rojni. szklankę cisnął w kominek i, porwawszy
wielebnego gentlemana za kołnierz, obrócił tyłem
i zaczai tłuc kolanem, przy każdem uderzeniu wy
dając wykrzykniki bez związku.
— Sammy! — zawołał potem, zatrzymawszy
na chwilę — osadź-no mi należycie kapelusz na
głowie.
lako pcsluszny syn. Sam osadził ojcu kapelusz.
• -zdobiony czarną krepą, a dzielny stangret, powra
cającNdo swego zajęcia, jeszcze energiczniej. niż
pizedteni. powlókł pana Stigginsa przez salę. sień
i drzwi aż na ulicę, przyczem uderzenia nogami nie
ustawały ani na chwilę przez cala drogę, a gwałto
wność ich zdawała się coraz bardziej zwiększać.
1'yszny to był i rozweselający widok, jak czer
woiionosy. drżąc całem ciałem, wił się w żylastych
n.kach Wellera. podczas gdy uderzenia nogą na
stępowały po sobie z szybkością zdumiewającą. .\!<·
interes wzrósł jeszcze, gdy potężny stangret. po ol
brzymiej walce, zanurzy! głowę pana Stigginsa w
1 «tągiew pełna wody i trzymał tam, dopóki ten oma!
nie udusił się.
— Masz — rzekł nakoniec, pozwa4ając wieleb
nemu wydobyć głowę xc stągwi i zadając mu osta
teczne energiczne uderzenie nogą. — Przyślij mi
: tu jeszcze kilku takich próżniaków pasterzy, a za
! mrożę ich, a potem roztopię. Sammy. podaj mi rę
kę i nalej szklankę wódki ; zadyszałem się, mój
chłopcze.
o
ROZDZIAŁ I.Y.
Opis pamiętnego poranku, całkiem poświęconego
interesom w Gray's Inn Square.
(>dv pan Pickwick z wielką ostrożnością opo
wiedział Ara be IM wizytę 11 pana W ink!;· starszego,
nadmieniając przyton wymownie, iż niema naj
mniejszego powodu oddawać się rozpaczy, biedna,
kobieta zaiala się łzami, wyrzucając sobie, iż stałaI
I iię powodem nieporozumienia między ojcem a sy-|
nem.
— Moje drogie dziecię — rzekł z dobrocią pan
Pickwick — ty* temu nic nic winna Trudno było,
I przewidzieć, iż pan Winkle tak będzie uprzedzony)
przeciw małżeństwu swego syna. %\ jestem pewny!
— dodał, wpatrując sic w jej piękną twarz — iż na
wet nic przypuszcza, jakiej sobie odmawia przyje
mności.
— Ach ! kochany panie Pickwick, cóż my pocz
niemy, gdy nie przestanie być na nas zagniewanym?
— Będziemy cierpliwie czekać, aż się opamię
ta, moje kochane dziecię.
— Ale cóż zrobi Nataniel, gdy ojciec odmówi
mu swej pomocy ?
— W takim razie, moja· droga, gotów jestem
założyć się, iż znajdzie jakiego innego przyjaciela,
który mu dopomoże do utorowania sobie drogi w
świecie.
Znaczenie tej odpowiedzi było dość jasne. A-"
labella zrozumiała je. rzuciła się panu Pickwickowi
na szyję i zapłakała jeszcze mocniej.
(dug dalszy nastąpi.)
#
KANTYCZKA
Cryli Pastorałki i Kolendy
obejmui· przer/ło 700 et ronie. Jest
to cała Kantyezka, Jeazcze raz pra
wie tak pruiia jak Kant)czka, kt&
rrç eprzeda*aliś.ny poprzednio, a
kosztuje tuk samo
73c
Kantyezka t» czyli Pastorałki 1
Kolendy, zawiera piosnki wesołe
w czasie i'A i;|t Hożego Niiod/enia
po domacli śpiewane, a pr/ez kaią
iv mlbionarzy zebrane. Zt wiera
nadto pieśni do użytku kościelne
go, oraz szopek dla tnahch dsio
tek, J iko to:
NabożeńAwo dziewięciodniowe
do Ν a jaw. Maryi Panny pr/ed Na·
rodzeni·'m Zbawiciela świata Je
zusa Chrystusa; ,
Msza na Hoże Naroil-itnie;
161 Pieśni na Hożo Strudzenie;
2 Pastor..łkl;
I S/opka dlu dzieci)
10.' Kolend;
II Pieśni Adwentowychj
4 P't^ii na Wielki Post}
6 Piosni Wielk.\nocnwb;
5 Tiesni na Zielone S λ iqtWl
β Pieśni ιΐΑ Hoże Ciało;
Τ Pieśni o Najśw. Maryi Pann1#|
8 Pieśni o Ściętych l'aàskiohj
4 Pieśni Przygodne;
1 Pieśń za Umarłych;
I w dodatku kilkanaście Kolend
Kościelnych.
Wierny przedruk z kantvczki,
wydanej przez Isieży nrsyonarzy
w Krakowie. W tej kantyczee
inajdujł\ hię Bzopk· ! Pastorałki
do przedstawiania J ASKŁICK.
!>o iiHhycłs w Atluilnlutriieyl
Dziennika Chicagoskiego,
1435-57 W. Dlviiius si., ChÎcjg».
ΟΙ» ni wart* 'raid'C1 <!'iia ud co,lzinf 7:S0
stuli t ·ί > 7:S0 wie··/ ·Γ«·η. ; » vjątki«iu
^ eiud/l·! 1 swi *,t uroczjet.wh.
* »?
Album
Królów Polskich
Z3IÔK PORTRETÓW
wvkonnnvch ·
•pccyu-luie ul*
Dziennika Ghicagoskieco
Zn iviera 42 rwrt rrl y ( forom · r4 χ ' '·♦)
wykonanych w dw<,oïi kolomch na
papierze welinowym. on* li ><ron
tekstu życiorysów Królów PolsUicb
Oprawny * płótno angielski· it
Kloty m lytuleui na okładce.
Aibutn ton powinien się znajdować
w kp,«lyuj domu poUUim
CENA $:j.óo
Nabyć moina w Adrr)tr'strac7t
Oziannika Chfcsgcskiego
1455-57 W. Division ul.
Chicago, Iii.
I
.1.
*3* «ςα
• ····© » CO 3*··«··0 3Cr:ww^
g PIERWSZY KIESZONKOWY ii
0 o
Po!»ko-Acjifiiki i AngicUVo-Poliici tl
IdykcyonarzI
β (Słownik) o
β fl
ft
ο Zawiera 30. MO
β wyrazów — 256
J stronic z obja
•
0 śnieniarm uo
(I
m wymowy k?t
1 dego angiel
I skiego wyrazu.
ti
i
• je^c rozmiaru o..ia
0 pr-··' Λ>§ c.In. opra*'in w delika 2
t) tui B-.Oi!c^, z wył czcnyin pol· 2
β flilin urleni I zlot»'m nnpUtm. Jeat- O
'2 t'» dfinłkn, eurHcowaijM ρι ζ· z f*. 2
φ i'h"WOA. Na k' ó'"U kfl iź' c:zki znaj· d
• dulr; ►!·} ro/inó*lrl n»Je/ę4ol*J lity. —
g wanydi zd ó w potuzoej mc* le
• Lepizy cd slowoilia Chodźki
d
iDyUcyotiaf. teu z.-iw.er.i prawe
tyl·· wyrajów, co I ίΙηΛΤιΐΙ'χ C'bnrti·
a kl, ale 1··ρ</ν j«-»t od t'*(fo i»łov*ui- _
θ ka letn, t* d.ije wł«ściwe I popr«· «
9 «ce tlói/iai·/»·» o wyrazów \ dulu^ ^
S wytnu'vp. Przytem ι zaopa- ρ
S (r/ona Jest »v clf«b^lvcziiv βΚ'Τ·»· β
5 vi Idz, ρ . pi#»r U i I tiiocm; roz-, ·
ρ uil.«r ksiai-ivkl /gr*b;iv 1 titwo g
ιη<»2β ^(5 ii«iMn4 w kiee«eni. η
a ·
s Cena tylko 75 * centów g
; ·
0 Do n.tbycia w biurze naazeoi.
1 Dziennik Chicagoski
f · 1457 W. 0!»;sl« (lica
CHICAGO, ILL
A Biuro o' *»rte rodr.itnule o<ł 7:!W rtoq 4o
9 7:St) wieczór, ■/ wyjątkiem nlrdrlel 1 i-łląt
• uriic/re jfh.
1··«··0··ΗΝΗβΙΗ··ΙΗ·
Po Roku 1830
Opowiadanie historyczne
'L „Tułaczów", H. Bole·
sławity (J. I. Kraszew
skiego). Oprawiona —
teraz tylko
60 centów
DZIENNIK CHICAGOSKI
1457 W. Division ul., Chicago
Γ
„Dziennik Chicagoski" można
zamawiać u następujęcvcb agen
lów: Jones, 3927 N. Troy ulica.
Slcbód. 4021 Ν. Μλπ^ϊγγ.ΙΙο ave,