Dziennik Chicagoski. [volume], January 22, 1918, Image 2

About Dziennik Chicagoski. [volume] (Chicago [Ill.]) 1890-1971

Image provided by: University of Illinois at Urbana-Champaign Library, Urbana, IL

                
WALIGÓRA.
POWIEŚĆ HISTORYCZNA
z czasów Leszka Białego
— przez —
J. Ł KraiMwtklega
(Ciąg dalszy.)
— Świadectwo niewiasty — mówił powoli,
k**dy wyraz wymawiając z przyciskiem Adalbert
— świadectwo niewiasty przed sądem nic nie zna
czy. Wszystkie prawa są w tem zgodne: pan·
dekty, decretalia, Gracyan, os aurem codices i pra
wa Longobardów. Ułomna istota porusza się
pod władzą chwilowego uczucia namiętności, nie
waży w sobie nic, idzie za popędem ; więc, cho
ciażby poprzysięgła, iż Odrowąż ów nie winien
jest, my na to zważać nie możemy.
— Na cóż tu świadectwa, przysięgi i dowo
dów? — przerwał Herman. — Schwytany na u
czynku! Chociażby, jak przynależy, stawił świad
ków dziewięciu dla oczyszczenia się, co świadko
wie pneciw oczywistości? Stary zaś widać tak
Jest przekonany, iż na swą obronę nic powiedzieć
nie potraii, że nawet ust nie otwiera, jakby o
nitmiał.
Sędzia i podsędzia patrzyli na mówiącego
Hermana prolokutora z ciekawością wytężoną.
— Siostra Anna, osoba poważna, — dodał —
powiada, że w podróży po owem przybyciu na ra
tunek od łotrzyków, stary ciągle z jej towarzy
szką był w rozmowie, często pół cichej. Zastała
kh, wracając z kościółka. Dziewica Bianka cią
gle ku niemu zwracała głowę, dając znaki poro
zumienia.
— Lecz czcigodny prolokutorze — przerwał
fwiwo Gerwart podsędzia — jeżeli świadectwo
niewiasty nic nie waży, toć i słowa siostry Anny
w rachtmek wchodzić nie mogą. ·
Uśmiechnął się złośliwie nieco mistrz Adal;
bert i podniósł rękę do góry.
— Rozróżnić potrzeba — rzekł — świadectwo j
©setoy, która przez śluby, Bogu złożone, nabiera
charakteru poważniejszego, od dziewicy, którą za
współwinną uważać trzeba.
— Zatem — odezwał się Gerwart, obracając
* pytaniem do sędziego — onaby też musiała być
ekaraną ?
Sędzia znowu musiał uśmiechnąć się z tej lo
giki trochę za żywej.
— Nie mamy prawa karania osób już ponie
kąd do juryśdyiccyi duchownej należących —
Γζφ. -- Wprawdzie owa Bianka nie jest jeszcze
zakonnicą, lecz gdy Ducissa nasza do tego stanu
ją przeznaczyła, zatem wychodzi z pod władzy na
szej.
milz-łinio nrT^rwal
- ;r" " -1
nie zdawano śpieszyć.
— Wyznaję w pokorze ducha — odezwał się
(podsędria, patrząc na swego nauczyciela — że
sprawa ta cała ciemną jest dla mnie. Człowiek
podżyły, prawie stary o którym powszechne mnie
manie jest, iż nigdy namiętnościom się nie dał po
wodować i od owdowienia żony nawet nie pojął,
nagîe dający się takiej pożądliwośco owładnąć, bez
względu na osobę, czas, miejsce...
— Cóż tu niepojętego! — zawołał, porusza
jąc się Adalbert. — Tysiące mamy przykładów,
iż starcy w namiętnościach swych najsprośniejsi
są. Przypomnij sobie historyę niewinnej Zuzan
ny...
— Wszystko to jasne, oczywiste i dowodów
niepotrzebujące — zawołał, głos podnosząc, Her- !
man prolokutor. — W drodze już zawiązuje się
•tosun*4c występny, następuje pewnie zmowa.
Płocha niewiasta dostatkami i nadzieją swobody
trwieść się daje. Mszczuj przedłuża pobyt swój
na dworze, wybiera chwile, gdy księcia niema, I
na zamek się wkrada, wślizga ai do komnat nie
wieścich, wyjeżdża w nocy pośpiesznie, ucieka...
Raptus jest i violentia oczywista...
— Jeżeli za zgodą owej niewiasty — przer
wał Gerwart — więc gdzież jest violentia?
; Sędzia powstał groźno·..
— Violentia, gwałt — zawołał — zachodzi za
wsze, choćby na umyśle słabej istocie był zadany.
Gwałtem są obietnice, ofiary, słowa, namowy ..
Niewiasta się daje porwać, otumanić, usidlić... Jako
wąż oczyma, ofiarę swą ten człowiek znęcał i przy
musił do posłuszeństwa. Była fastinatio dia
bolit
Podsedzia umilkł
— Zwarzajcie— dorzucił — Herman, — że
fcen człek chciał dwór naszego księcia, ze świąto
bliwości słynący, zbeszcześcić przez nienawiść
przciwko teutonom, z ktąrą się nie krył. Raptus
i w tera, że gdy ludzie książęcy nadbiegli, porwał :
sL na nich do broni, dwu zabił, a kilku okaleczył.
Tego jdnegc dosyć, aby go na śmierć sądzić: ząb
za ząb, głowa za głowę!
— Ale-by się mógł grzywnami okupić —
wtrącił Gerwart. — Wszakci wedle praw tutecz
nydh za zabójstwo na publicznej drodee i zła
manie miru cztery grzywny i pięćdziesiąt grzy
wien. Rycerskiego pochodzenia człowiek, a po
bici — knechty są.
— Wy bo winnych jakbyście bronić chcieli
—- odezwał się Herman z wymówką. — Nie nasza
to rzecz oczyszczać! Głos publiczny na całym
dworze domaga się przykładnej kary.
— Causa gravis enormis! — przerwał z po
wagą Adalbert, c-N ***- ' · v ·-TAvnrta, któ
ry Ciekawe oczy wlepione weń trzymał — cau
sa enormis ! Zawierzysz mnie, młodzieńcze, mnie,
co mam nietylko doświadczenie lat mnogich, a
lem naukę czerpał tam, gdzie każdy wypadek wy
kładano, przechodząc przez castra brocarda, quae
stiones i głosy, że tu chcieć wvbieliô ·· >
toby niegodziwością i występkiem równym niemal
temu, jaki ten człowiek, od Boga odrzucony, po
pełnił.
Gerwart skłonił głowę.
- — Rzekł on sławny jurysta włoski amis ae
quum qia aeqirum quod non fuit aequum — dodał
Adalbert — a gdybyśmy rzekli, że ten człokwiek
śmierci nie wart, •gorzej, niż, niż konia-byśmy stra
cili, bo powagę naszą.
— Ja zawsze trzymam — przewał gwałtow
nie Herman, ręką uderzając o stół — że lepiej jest,
aby niewinny został ukarany, niżby winny uszedł
kary. Niewinny na tamtym świecie znajdzie na
grodę, życie postrada doczesne, a wieczne kupi ;
winny zaś. srdv uniknie stryczka lub topora, rad,
że mu bezkarnie uszło, brnie dalej w nieprawoś
ciach.
— Zasada bardzo słuszna i sprawiedliwa —
odezwał się Adalbert. — litość nie naszą rzeczą,
myśmy ramieniem sprawiedliwości, której godłem
miecz.
— Τ szala, jeśli się nie mylę — pokornie do
rzucił Gerwart.
— Tak — -zawołał Adalbert, — ale szala na
to jest. aby ważyła karę, nie żeby ją usunęła.
Na szali ważym, czy ściąć, powiesić, kołem bić lub
ćwiartować·
To tłumaczenie wagi w rękach sprawiedliwości
przyjął młody Gerwart z uwielbieniem dla swego
nauczyciela.
— Cóż mówi książę? — odezwał się ciszej A
dalbert, do .Hermana się zwracając. — Zdaje mi
się, że i jego wolą jest. aby win.ny pokutował.
— Xiema wątpliwości! — krzyknął prolokutor
— książę oburzony, bo widział we łzach księżnę,
która nigdy nie płacze. Cóż rzekną lud
sztorach naszych i osobach Bogu poświęconych,
gdy się rozejdzie wieść, że z nich tak łatwo uprowa
dzają dziewice?
— Ta jeszcze nic była w klasztorze — mruk
nął Gerwart.
Zżymnął ramionami Adalbert.
— Tak jakby już w nim była — odparł nie
cierpliwie. — świadkowie są mnodzy na to, że gdy
księżna po nią przybyła, ze łzami poklękła iprzed
nią i z radości omdlała, gdy jej o przeznaczeniu
do szczęśliwości zakonnej oznajmiła. ślubowała
więc już myślą i usty, dziękując świętej naszej
Ducissie.
— Poczem zachorowała — rzekł podsędzia.
— A ta choroba właśnie jest mi podejrzaną
— odparł sędzia — czyli w niej maleficium, czar,
zadanie jakie, napój przeklęty nie zachodzi. Ma
ją starcy zepsuci likwory i ekstrakta swoje, któ
rtmi szatańskich sztuk dokazują.
Mówili tak zwolna/ gdy uchyliły się drzwi i
wszedł Peregrynus, przyjaciel a sługa książęcy.
— Jeżelibyście relacyi tej niewiasty wysłuchać
chcieli — odezwał się — nim do Trzebnicy odje
dzie, możecie ją teraz wezwać, księżna zgadza
się na to. Siostra ją tu przywiedzie.
«— Po co? — rzekł gwałtownie, aie z usza·
nowaniem dla Peregryna Herman. — Wszystko tu
jak na dłoni, wątpliwości żadnej.
— Tak przerwał, nakazując mu milczenie. A
dafbert — dla nas niema wątpliwości, ale prze
słuchanie współwinnej, czy też ofiary jego lubicż
ności, zda mi się zgodnem z obyczajem sądowym.
Lepiej nadto, niż za mało. Rozkażcie, aby przy
szła.
Peregryn dosyć obojętnie skłonił głową.
— Cóż książę? — szepnął sędzia
— Trudno mi zrozumieć go — cicho odez
wał siłę Niemiec· — Zda się chwilami wahać. Ro
dzony brat nader świątobliwego męża...
— Tysiące mamy przykładów nietylko bra:i
świątobliwych, będących występnymi, lecz d:ieci
rodziców świętych, kalających się zbrodnią — pod
chwycił Adalbert.
— Na dworze królewskim uczyni to niemiłe
wrażenie — rzekł Peregryn.
— Jakto? podniesie sławę naszą! — za
wołał Adalbert, — bo nie słabość i pobłażliwość
gruntuje cnotę, ale surowość.
Peregrvn zamilkł, szepnął coś sędziemu, któ- |
ry względem niego stawił się ze swą całą powagą
i kiwnięciem głowy odpowiedział, poczem oddalił
się
W izbie panowało mliczenie. Herman wy
szedł, aby -kazać rozniecić światło. Sędzia i pod
sędzia siedzieli w zamyśleniu. Drzwi się otwar
łu i wiodąc za rękę Biankę, weszła siostra Anna.
W twarzy sieroty, na której widoczne były
ślady łez palących, malowało się rozdrażnienie, do
rozpaczy prawie dochodzącej. Szła, krzyżyk trzy
mając w ręku, oczy to nań spuszczając, to podno
sząc rozognione na sędziów.
IFcrman slanął z boku.
Adalbert surowszą jeszcze iprzybrał postawę,
Gerwart z ciekawością niezmierna.
rej tderyć nie umiał, wpatrywał się w sierotę- Sio
stra Anna była wzburzona i niesjokojna. Wio
dąc za rękę Biankę, szeptała jej coś ciągle do u·
cha. czego ona nie zdawała się słyszeć nawet. Szła
aż do stołu i tu zatrzymawszy się nagle, podniosła
w białych rękach krucifiks do góry.
— Mów — odezwał się Adalbert nakazująco,
— mów, a pomnij, że masz przed sobą nietylko
sędziów ziemskich, ale i wiekuistego sędziego, któ
ry nas słucha.
Chwilę trwało milczenie, Bianka patrzyła na
krzyż ciągle.
— Na tego Chrystusa ukrzyżowanego, które
go wizerunek trzymam w grzesznych rękach moich
— odezwała się głosem, w którym słychać było
łkanie stłumione — przysięgam wam, ten człowiek
jest niewinny ! Tam winna!.·.
Głosu jej zabrakło. Siostra Anna wzdrygnę
ła się ; Herman, stojący w kącie, rzucił się tak, że
go słychać było nogami bijącego o podłogę. Λ
dalbert zżymnął się, jednemu Gerwartowi oczy za
błysły jakby radością.
(Ciąg dalszy nastąpi.)
Ç Κ. DICKENS. Η
KLUB PICKWICKA
S ι·> Ifc rtf A û
y v"V vT" 0
ft Przetłomaczyl z Angielskiego W
β WŁODZIMIERZ GÓRSKI. δ
(Ciąg daleiy.)
—. Ja ją, panic, uwzględniam ; opowiedziałem
jej, av jakiem znajduję się położeniu i ona przyrze
kła mi czekać. Spodziewani się, że dotrzyma słowa;
gdyby nic dotrzymała, to nic byłaby kobietą, ja
kiej mi potrzeba; a w takim razie nie będzie czego
żałować. Pan znasz mię dobrze; jc-stcm zdccydo-wa
nv i nic nic zmieni mego postanowienia.
•Któżby miał serce występować przeciw takie
mu rozumowaniu? 'Bezinteresowne przywiązanie
tych dwóch skromnych przyjaciół napełniało w tej
chwili pana Pickwicka większą dumą i rozkoszą, a
niżeli dziesięć tysięcy oświadczeń najznakomit
szych osób w świecie.
Podczas gdy ta rozmowa miała miejsce w po
koju pana Pickwicka, mały w tabaczkowym fraku
staruszek, za którym służący niósł walizę, zatrzy
mał się przy drzwiach oberży. Kazawszy sobie dać
osobny pokój, zapytał garsona, czy nie znajduje się
w tym domu niejaka .patii Winkle; a gdy mu po
wiedziano, że tak jest, .zapytał znowu, czy można
ją widzieć.
— Sądzę, żc można—odrzekł garson. — Mogę
zresztą spytać o to jej służącej, jeżeli...
— Nie, nie potrzeba — przerwał żywo staru
szek. Zaprowadź mię do jej pokoju,, nic anonsując.
— Ależ panie!—zawołał garson.
— Czyś głuchy? ·'" ■·*; j(
— Nie, panie!
— A więc zaprowadź mię do pokoju pani Win
kie.
Wydając ten rozkaz, staruszek wsunął garso
nowi w rękę pięć szylingów i bystro spojrzał mu w
oczy.
—· Doprawdy, panic, nie wiem...
— No, w końcu zrobisz tak, jak ja chcę; wiec
nie traćmy czasu.
W mowie starca było tyle stanowczości, iż gar
son poprowadził go, nie dodając ani słowa.
Stanąwszy przed wskazanemi drzwiami, staru
szek zapukał.
— Proszę — odpowiedziała na to Arabella.
— Hm! wcale miły głos; ale to nic jeszcze.
To mówiąc, otworzył drzwi i wszedł. Arabella,
ujrzawszy nieznajomą sobie osobę, zmieszała się;
r.lc w zmieszaniu tem było bardzo wiele wdzięku.
— Pani Wnikle? — zapytał staruszek.
Arabella skinęła głową.
— Która wyszła zamąż za Nataniela Winkle,
syna kupca z Birminghamu, — mówił dalej nie
znajomy, przypatrując się tej z wielkiem zajęciem.
Arabella znowu skinęła głową i z niespokojtio
ścią spojrzała dokoła, jakby chcąc kogo przywołać.
— Widzę, że moja wizyta panią dziwi — rzekł
starv.
— Przyznam się, że tak jest—odpowiedziała
młoda kobieta.
— Pozwoli pani, że wezmę sobie krzesło —
rzekł nieznajomy, siadając i najspokojniej wyjmu
jąc z kieszeni okulary. — Pani mię nie zna? — mó
wił dalej., wpatrując się w nią tak uważnie, iż
poczęła się trwożyć.
. — Nie, panie — odrzekła ze strachem.
— Tak—rzekł stary, lekko kołysząc nogą.—Pa
ni nie możesz mię znać. Ale pani znasz moje naz
wisko. '
— Tak pan sądzi?—odpowiedziała Arabella,
drżąc cała.—Czy zechce pan przypomnieć mi je?
— Zaraz, ipani, zaraz — odpowiedział niezna
jomy, letóry jeszcze nie odwrócił oczu od jej twarzy.
—Pani niedawno wyszła zamąż?
— Tak, panie—rzekła Arabella bardzo cicho.
— Nie przedstawiwszy mężowi swemu, iż wy
pada najprzód uwiadomić o tem ojca jego, od któ
rego całkiem zależy.
Arabella przyłożyła chustkę do oczu.
— Nie postarawszy się nawet o to„ by się jaką
boczną drogą wywiedzieć, co myśli stary o tak waż
nej dla niego rzeczy.
— Temu nie mogę zaprzeczyć.
— I nie będąc ze swej strony w stanie zapewnić
mężowi takiego przynajmniej wynagrodzenia, ja
kiego zrzekał się, biorąc żonę nie według wyboru
ojca? Młodzież nazywa to przywiązaniem bezintc
resownem, aż dopóki nie przyjdą dzieci.
Arabella gorzko płakała.
— To źle, bardzo źle — zaczął znowu stary,
ale już łagodniejszym tonem — to bardzo źle. To
za romansowo, bez wyrachowania ; to głupio.
— Ja tylko sama jestem temu winna — odrze
kła biedna kobieta.
— Ba! sądzę, żeś pani temu nic winna, że on
się w niej zakochał... Ale zresztą—dodał niezna
jomy, wpatrując się w Arabcllę—i on nic bardzo
winien... bo jatkże oprzeć się...
Ten komplement i łagodny ton starca dodały
r.icco otuchy Arabelli, i uśmiechnęła się.
— Gdzie jest mąż pani ? — zapytał nag»lc stary,
chcąc ukryć uśmiech, który rozjaśnił własną twarz
I jego.
— Spodziewam go się co chwila. Namówiłam
męża, by przeszedł się cokohviek, gdyż martwi się
bardzo tem, że nie ma wiadomości od ojca.
— A, dobrze mu tak!
Zaledwie wymówił te wyrazy, gdy w korytarzu
dały się słyszeć kroki, które zdawało się iż Arabella
; i nieznajomy poznali odrazu. Staruszek zbladł. W
ι tej chwili wszedł pan Winkle.
i — Mój .ojciec! — zawołał, cofając się.
— A tak, ojciec !—odrzeikł stary. — No, co teraz
będzie?
Pan Winkle milczał.
— Sądzę, że wstydzisz się swego postępowania?
Pan Winkle jeszcze nic nie powiedział.
— Czy wstydzisz się swego postępowania? —
powtórzył stary. — Odpowiadaj : tak, czy nic ?
— Nre, ojcze—odrzekł pan Winklc, obejmując
Ara-bellç— nie wsfydzç s»Ç za siebie ani za moją
żonę.
—Doprawdy?! — zawołał starzec z ironią.
— Przykro mi, że może osłabiłem życzliwość!
ojca dla mnie, ale muszę powiedzieć zarazem, iż nie;
mam powodów do wstydzenia się mego wyboru» tak ;
jak ojciec nie może mieć (powodu wstydzić się takiej j
synowej.
— Daj mi rękę, Natanielu — rzekł stary wzru-j
szonym głosem.—A ty, ty, chodź, niech cię uścis
kam, mój aniele, bo, pomimo wszystkiego, śliczna!
z ciebie synowa.
Wikrótce potem pan Winkle poszedł do pana !
Pickwicka i przedstawił go swemu ojcu.
— Panie Pickwick—rzekł starzec z otwartością!
i bez ceremonii—serdecznie panu dziękuję za jego
względy dla mego syna. Jestem żywego charakteru,
I a gdyś pan był u mnie, byłem przytem zirytowany, j
Czy mam teraz przeprosić pana? i
— O! bynajmniej ! .gdyż obecnie zrobiłeś pani
to, czego właśnie brakowało do mego szczęścia.
Nastąpiły długie ściskania rąk i wzajemne kom
plementy, które miały tę szczególną i rzadką zaletę
iż były szczere.
o
Sam z całym szacunkiem odprowadził swego
ojca do oberży pod Dziką Dziewczyną. Powracając
stamtąd, spotkał na dziedzińcu hotelowym pyzatego
chłopca, który z wielkiem zadowoleniem oblizywał
się po smacznym obiedzie z Mary.
— Słuchaj-no pan, panie Samuelu! — zawołał
na Sama młody fenomen, na ten raz szczególnie us
posobiony do rozmowy — prawda, że Mary to prze
śliczna dziewczyna, co? Co pan powiesz na to, że
ogniście zakochałem się w niej. |
Sam nie dał słownej odpowiedzi, ale nadzwy
czaj zdziwiony tern, co usłyszał, zrazu wpatrywał
się ostro w oczy pyzatego chłopca około minuty;
potem wziął go za kołnierz, poprowadził aż do regu f
ulicy, kopnął kolanem w sposób niewinny i cercmo- .
nialny, poczerń, pogwizdując, powrócił do hotelu.
o
ROZDZIAŁ XT.
W którym klub Pickwicka zostaje rozwiązany i
wszystko się kończy ku zadowoleniu wszystkich.
Przez cały tydzień po przybyciu pana Winkle
starszego z Birminghamu, pan Pickwick i Sam po
całych dniach nie bywaW w oberży, przychodząc
, tylko na obiad ; jeden i drugi mieli poważne i tajem
nicze miny, zupełnie niezgodne z ich charakterem.
Widoczne było, iż przygotowuje się jakiś ważny
, wypadek; ale gubiono się w domysłach, jakiej on
może być natur}*. Gdy tak przez sześć dni suszono
sobie napróżno mózgi, postanowiono w końcu jed
! nojgłośnie, iż pan Pickwick wezwany zostanie do
wytłómaczenia swego postępowania i do jasnego
objaśnienia, dlaczego pozbawia swej miłej obecno
ści przyjaciół.
W tym celu pan Wardle zaprosił wszystkich
na obiad do hotelu Adelphi ; a gdy wino dwa razy
obeszło kolej, tak przemówił:
— Móp kochany Pickwicku! Niepokoi nas, czem
mogliśmy cię obrazić, że nas tak zaniedbujesz, po
święcając czas jakimś samotnym wycieczkom.
— Szczególna rzecz! — odrzekł Pickwick —
właśnie dziś miałem zamiar dać wam najzupełniej
sze wyjaśnienie. Więc daj mi wina, a wnet uczynię
zadość waszej ciekawości.
Butelka znowu poszła w koło, a pan Pickwick
z wesołym uśmiechem spojrzał dokoła i tak zaczął:
— Wszystkie zmiany, jakie wpośród nas zaszły
w ostatnich czasach (chcę tu mówić o mafżeń-j
stwach już dokonanych i tych, które dokonać się
mają, wraz ze skutkami, jakie to za sobą .pociąga)
zniewoliły mnie do zajęcia się ułożeniem planu wła-j
snej mojej przyszłości. Postanowiłem osiąść w o
kolicy Londynu, w jakiem zaciszu, pięknem i przy
jemnem. Znalazłem dom, jakiego mi trzeba było,
kupiłem go i urządziłem. Sądzę, że będę mógł jesz
cze spędzić jakie kilka lat w tem miłem ustroniu,
ciesząc się na moje stare lata towarzystwem moich
przyjaciół i pewny, iż po śmierci będę przez nich
szczerze żałowany.
Tui pan Pickwick zatrzymał się. Przy stole by
ło słychać szmer łagodny i smutny.
— Dom, który ku,piłem — mówił dalej pan
Pickwick — znajduje się w Dolwich, w najpiękniej
szej miejscowości, jaką można znaleźć w okolicach
Londynu. Mam wielki ogród, a samo mieszkanie nic
tylko jest urządzone wygodnie, ale nawet, mogąj
powiedzieć, z pewną wykwintnością. Sami o tem
przekonacie się. Ugodziłem gospodynię, kobietę bar
dzo starą i innych sług potrzebnych. Mam zamiar,
by wraz z poświęceniem tego ustronia odbyła się w
r.iem ceremonia, bardzo mię interesującą. Pragnę,
by mój przyjaciel, Wardle, obchodził tam zaślubiny
swej córki. Szczęście młodych ludzi było zawsze]
największą rozkoszą mego życia; serce moje odmlo
dnieje, gdy pod moim dachem spełnią się. najgoręt
sze życzenia najdroższych moich przyjaciół.
Tu pan Pickwick zatrzymał się, wzruszony, E-l
milia i Arabella łkały.
— Osobiście i na piśmie — mówił dalej filozof j
— porozumiewałem się z klubem naszym. Podczas
długiej mojej nieobecności zakradła się tam niezgo- ;
da. Usunięcie się moje i rozmaite inne okoliczności
przyspieszyły tyHco jego rozwiązanie się. Klub
Pickwicka już nie istnieje. Poszukiwania i badania |
moje niejednemu mogą się wydać błahemi — mó
wił dalej filozof z powagą—ja jednak nigdy nie
będę żałował, żem około dwóch lat poświęcił stu
dyowaniu rozmaitych charakterów rodzaju ludzkie
go. Całe prawie życie poświęciłem praktycznym za
biegom w celach majątkowych ; podczas tych ba
dań dostrzegłem niejeden rys, dotąd zupełnie mi
•nieznany; to, jak się spodziewam, wzmocniło moją
inteligencyę i udoskonaliło umysł. Jeżeli niewiele j
zrobiłem dobrego, to sądzę wszakże, żem jeszcze
mniej zrobił złego. To też, przy schyłku życia, tyl
ko przyjemne wspomnienia mi pozostaną. A teraz, |
drodzy przyjaciele, niech was Bóg błogosławi.
(Dokończenie nastąpi.)
WIANEK (
NABOŻEŃSTW
•dprawiaayck
w dągu roku kościelnef·.
SSawlerau
L Wezwanie Duch* śwlęteg·, '
1 Różaniec.
ft Litania do Najśw. M. Panny.
4. Pod Twoja obronę.
& Nowenna do Nienoka^anefO
Poczęcia Najśw. Mtryi P.
1 CaJafi piękna jest Mary*.
7. O eal utarli Hostia.
8. Tantum ei Po Sacramertum.
9. Koronka dó Serca ioz"*ow.
10. Litania do Serca Jezuso w ego
1L Nowenna do Ducha iw.
U. Nahożeńetwo do Najświęt
szego Oblicza.
U. Litania doNajśw. Im. Jesua.
14 Naboiońatwodo éw. Józefa
(Trlduum).
11. Nabożeństwo do iw. SUnl·
tfawa Kostki (Triduum).
1·. Nabożeństwo Bractwa Tr»··
iwoś*"i.
— Uroczystość Ν. M. P. Gromn.
— Te Deum.
— Rocznica za zmarły eh Braci
Trzeźwości.
11. Ceremoniał III-go ^ak—i
Św. Franciszka.
— Modlitwy naZfW. miesiςηo·
— Na obłóczyny.
— Przyjęcie do profesyl
— Ciebie Bote chwalimy.
— Błogosławieństwo A poetek
•kie.
— Absolucya Generalna.
— Absolucya na godzinę śmlei*
cl.
Wydania ozdobo* w dwóch kolorach. i'
Drak wyraźny. Okrawa s czarnego płttaa h
• tytwłoaa i caUeoiatta ałoconyaa.
Cena egzemplarza 75 cent.
Oplata poczty a centów titrai
Do nabycia v aiminJttracyl
OZIEKNIKA CH1CAG0SKIE60
14«5 57 WEST DIVISION DL
CHICAGO, ILU '
Btnao otwarta od Τ JO nu 4o I M
«feecorom, t wyjątkiem aledaUl I «wląk
*
Λ*
Album
Królów Polskich
Dziennika Ghicaoo&Kleoo
Zawiera O portrety (format l!łxl6ł)
wykonanych w dwóch kolorach na
papierze wellnowym, orai 14 «tron
tekstu iyclorysów Królów Polskich
Oprawny w płótno angielski· ι»
itotym tytułem na okładce.
Album ten powinien βίς inaJ4owa<
w>»*dym domu polskim.
CENA $3.60
Nahyd moina w Admlntatraeyt
Dziennika Ghicagosklego
1455-57 W. Division ul
Chicago, 111.
ZBIÓR PORTRETÓW
wykonanych
■pecyalnle dla
4*
*
^β······*···» ^»·········^
KANTYCZKA!
Czjli Pastorałki i Kolendy
obejmuje przeszło 700 stronic. Jest 1
to cała Kantyczka, jeszcze raz pra·
wie tak gruca jak Kan^czka, któ
rą sprzedawaliśmy poprzedni·, ·
kosztuje tak samo
73c
Knntyczka U czyli Pastorałki 1
Kolendy, zawiera piosnki wesołe
w czasie Świąt Hożego Narodzenia
po domach 4piewane, a przez kslę
ty misionarzy zebrane. Zawiera
nadto pleśni do użytku kościelne
go, oraz szopek dla małych dzia
tek, j iko to:
Nabożeństwo dziewięciodniowe
do Najśw. Maryi Panny przed Na
rodzeniem Zbawiciela świata Je
zusa Chrystusa;
Msza na Hoże Naroćjfenle;
10t Piesi.! ni Hoże KtroateaJe;
2 Pastorałki;
1 Szopka db dzieci;
193 Kolend;
II Pieśni Adwentowychj
4 Pleśni na Wielki Post;
β Pieśni Wielkanocnych;
2 Pieśni na Zielone Sw iątkłj
6 Pieśni aa Boże Ciało;
7 Pieśni o Najśw. Maryl Pannie;
8 Pieśni o świętych Pańskich;
4 Pieśni Przygodne:
1 Pieśń za Umarłych;
i w dodatku kilkanaście Kolend
Kościelnych.
Wierny przedruk 7 kantyczki,
wydanej przez księży mieyonarzy
w Krakowie. W tej k an tyczce
tuajdują się Szopk[ S Pastorałki
do przedstawiania oASEŁKK.
Do nabycia w Admlnletracyl
Dziennika Chicagoskiego,
1455-57 W. DiTiiion al., Chicago.
Ofle otwtrtr k«id»ffo dni» od jjodr.lnr 7:J0
traaa do 7:30 wieczorem, z wyjątkiem
niedziel I świąt urucijetych.
J— \
Kata Boża Idzie
Przez Oceany.
Powieść osnuta na tle sto
sunków polskich w Amery
ce, napisał nader interesu
jąco H. Nagiel. W broszurze.
Cena tylko
50 centów.
DZIENNIK CHICAGOSKI
1457 W.Division ul.Chicago
^ r
DOMINIK CHICAGOSKI i»·!·"
tez* więcej drobnych ogłoszeń, ani
eli wszystkie lane dzienniki polski·
9 Chlcaso.ruma mdct»
(