Dziennik Chicagoski. [volume] (Chicago [Ill.]) 1890-1971, January 29, 1918, Image 6

Search America's historic newspaper pages from 1777-1963 or use the U.S. Newspaper Directory to find information about American newspapers published between 1690-present. Chronicling America is sponsored jointly by the National Endowment for the Humanities external link and the Library of Congress. Learn more

{
                  title: 'Dziennik Chicagoski. [volume] (Chicago [Ill.]) 1890-1971, January 29, 1918, Image 6',
                  download_links: [
                  {
                   link: 'https://www.loc.gov/rss/ndnp/ndnp.xml',
                   label: 'application/rss+xml',
                   meta: 'News about Chronicling America - RSS Feed',
                  },
                  
{
    link: '/lccn/sn83045747/1918-01-29/ed-1/seq-6.jp2',
    label: 'image/jp2',
    meta: '',
},
{
    link: '/lccn/sn83045747/1918-01-29/ed-1/seq-6.pdf',
    label: 'application/pdf',
    meta: '',
},
{
    link: '/lccn/sn83045747/1918-01-29/ed-1/seq-6/ocr.xml',
    label: 'application/xml',
    meta: '',
},
{
    link: '/lccn/sn83045747/1918-01-29/ed-1/seq-6/ocr.txt',
    label: 'text/plain',
    meta: '',
},

                  ]
                }

Dziennik Chicagoski. [volume], January 29, 1918, Image 6
About Dziennik Chicagoski. [volume] (Chicago [Ill.]) 1890-1971

Image provided by: University of Illinois at Urbana-Champaign Library, Urbana, IL

Image: of 8.

Page

All Pages

Issues

All Issues Text | PDF | JP2 (7.8 MB)

Dziennik Chicagoski. [volume] (Chicago [Ill.]), 29 Jan. 1918. Chronicling America: Historic American Newspapers. Lib. of Congress. <https://chroniclingamerica.loc.gov/lccn/sn83045747/1918-01-29/ed-1/seq-6/>

Newspaper Page Text

TRAGEDYA NAAKACYI.
Przez miesiąc, skryty w cie
nki drzew, śpiewał swej wybra
nej serenady, aż pewnego wie
czoru, gdy wszystko wokoło ma
rzyło o miłości, ośmielił się szep
nąć do je j uszka :
— Kocham cię! wyszukałem
śliczne zaciszne miejsce wśród
gałęzi akacyi, założymy tam na
sze gniazdko!... czy zgoda?
— Cir — ci u.·.
— O dzięki ci, dzięki! Jestem
najszczęśliwszym z kosów!...
— Czop... czop. czop!
I poszli do najpiękniejszej ró
ży i na jej piękności przysięgli
sobie miłość do śmierci.
Nie minęła doba. a gniazdko na
akacyi było ukończone i pier.wszy
pocałunek otworzył im różowa
bramkę do szczęścia·
— Aż od parku bażantów nie
ma piękniejszego Kosa od cie
bie, ty mój tiu — tiu — tui ! je
dyny, najlepszy.
— Aż od parku bażantów nie
ma piękniejszej Kosowej od cie
bie. ty moja tia — tia — tia.
słodsza od najsłodszych śliniacz
ków! — l)aj dzióbka, daj! rrrrr...
Słońce cieszyło się ich szczęś
ciem. a księżyc, aby żółć w mm
się nic burzyła, zakrywał swą
twarz chmurami, gdy przecho
dził koło akacyi...
— Połknęłaś ziarenka piasku,
które ci przyniosłem?
— jBrzydalu, j>o co o tem mó
wić? Czy ci przyjemność spra
wia. że się muszę rumienić vù po
dzióbek?.·, a to jeszcze Widki
czas, o! wielki!
— Czy ten rudy kot dziś zno- j
wu przechodził koło naszego j
gniazdka?
— Przechodził, ale i dziś go I
nic widział, akacyi listki okryły !
gniazdko szczelnie, gdy ujrzały.!
że się zbliża... j
Od tygodnia Kos jest tatkiem
dwojga kosiąt. Radosne to zda
rzenie uczcili państwo Kosowie
■ fetą, która udała się świetnie;
i goście, krewniacy z okolicy, na
J wet się trochę popili : za wiele
} zaglądali do kieliszków /. aka
! cyowytn iniodkicni.
Pewnego wieczoru rzekła Ko
sowa do Kosa :
— l»oję się..·
— Czego? czy znowu rudy kot
j kolo naszego gniazdka przecho
j dził?
— To nic... ale..
— Ale co? '
— 'Nad wieczorem, gdy wyle
ciałeś po prowianty, usiadła na
| gałązce naprzeciw kukułka i pa
! trzyła na innie, na nasze gniazd
ko i na maleństwa, tak jakoś
dziwnie, że mi ze strachu aż
piórka się najeżyły. Ona nam
peWno zazdrości ! obawiam się,
że nas spotka jakieś nieszczęście·
— zfe spojrzenie przynosi nie
szczęście...
— Głupiaś! Bajki o złych o
czach, to ludzkie przesądy...
( )d kilku dni kos jest w złym
hńmorze, a powodem złego hu
moru, że' źle sypia.
— Tej nocy*znowu ,.t'.\ )je''
bachory mnie kilka razy zbudzi
ły.
—· „Twoje*' powiadasz·., chyba
„nasze ·
— Że „nasze" to mnie nic po
ciesza, dość, że n\nie zbudziły, a
że zaś mnie zbudziły, to twoji
wina, bo ty ich rozpuszczasz,
rozpieszczasz ! Im się zdaje, l·?.
gniazdko iest tylko dla nich ! za
dużo miejsca zabierają! zacho
wują się tak. jakby one tu byty
panami, a nic ja!
— Dużo miejsca zajmują, b:
rosną! to naturalne, trzeba ·>;.!>
wieksze erniazdko zbudować!... i
* O I
— O przepraszam, to nic moja
j wina: gniazdko budowaliśmy îa
| zem, byłaś niem zachwyc>na!
! — Nie śmiałam ci robić u
wag...
i — Λ teraz śmiesz?
j — Ho się skarżysz, że mało
zabierają zbyt wiele miejsca.·.
— To nic gniazdko winno, aie
ι wuj system wychowania!
— Czo zl i — czer.
— Ach ! znowu płacz Î tobie η i 2
można zrobić najmniejszej u\\*a
gi ! 110, no, nic płacz! nie gnie
• waj się: tia — tia — tia!
I — Jeśli jesteś zc mnie niezado
wolony, mogę wrócić do mamy...
— Ależ jestem bardzo zadów J
lony, tylko już nie plącz! No. daj
dzióbka i niech,będzie zgoda!
— Nic chcę dać dzióbka! nic
mam teraz ochoty — daj mi spo
kój ! Czo — czo — czoooo.
(idy świt zbudził nowy dzień,
harmonia znowu panowała w
gniazdku—pocałunki słodką zgo
j dc stworzyły.
— Tej nocy maleństwa ciebit
nie zbudziły·..
— Niezbudziły mnie, bo nic
1 spałem... t
— Skarżysz się?
— O nie twoje pieszczoty mil
sze, niz sen...
Pewnej nocy rozszalała się bu
rza: czarne chmury waliły o sie
bie z łomotem, jedna drugą roz
bijała, pochłaniała! wiatr jc pod
judzał. dziwaczne ich kadłuby b:
i czo wały błyskawice — zygzaki
! piofunów łączyły nicl^o z ziemią.·,
i — -Nic nam burza! patrz, ;."k
j szczelnie zasunęła akacya nasze
gniazdko listeczkami.
Nagle wicher w stożek sięvzw;·
nąl, między obręcze tego sto<ka
akaevç chwycił, i piszcząc. skoTi
ląc, chichocząc, ofiar? -v.oi.i v
szalom 111 młynku skręcił... jęk-1
nęła akacya, a wiatr łup swój,
najpiękniejszą jej gałąź, uniósł
wvsoko, przez chwilę nią się ba
wił. a potem z pasyą rzucił na
klomb drżących róż..·
— Tru tru, tru ! dlaczego to
uczynił ? — myśmy mu przecież
nic złego nie zrobili?
— Wiatr jest wrogiem wszyst
kich, którzy umieją lecieć ku
słońcu, wiec i naszym jest wro
giem...
Smutne dni zaczęły się ' w
gniazdku na akacyi. Kosowa
lamentowała od świtu do zmro
ku, że jej słońce, że jej wiatr do
kucza. O byle co powstawały
sporv, które prawic zawsze koń
czyły sie bardzo przykre mi s te
tiami. Raz Kosowa w irytacji
wyrwała nfiwet jedno piórko z
czubka swego małżonka
— Znów mam migrenę i znów
mam katar! to tys temu winien...
— O! przepraszam nie ja —
vis major!
— Trzeba być najgłupszym na
świecie kosem, aby gniazdko bu- |
dować na a'kacyi !
— Któż móeł·, przcwidz;CĆ, że
wiatr gałąź złamie?
— Mądrv ! przecież każdy wie
dzieć powinien, że akacya jest
I najsłabszym drzewem zc wszvat
I
I
kich drze\Y, wic.: I two mc że sh
złamać !
— Z tobą nic nożna dysku*J
v ·;μ' »
— Masz racyę, bo ja mam ro
zum sowy, a ty Idyr>'y ? łowik*.i !
— Proszę się nic zapominać!
— Nie mam ochoty do kłótni
— do widzenia!
— Gdzie lecisz? zostań!
Na\^ct nic obejrzała sic za nim
— poleciała...
Kos, dając upust gniewowi, nie
bardzo łagodnie usunął na bok
jedno z kosiąt, ale w tej samej
chwili żal mu już było maleń
stwa i zaczął jc pieścić i tulić.
(idy kosowa do gwiazdka wró
ί ciła, zmrok już zapadał
— Gdzież pani była tak dłu
go? pani dom zaniedbuje!
— Musiałam uspokoić wzbu
rzone nerwy.
— Pewno byîas znowu koło
•bażanteryi ?
— Pardzo mi przykro, ale mu
sze powiedzieć, że pan głupstwa
mówi...
— Czemu?... bażanty ładniej
sze, niż ja·...
— Pan mi ubliża talkiem i posą
dzeniami... nic zasłużyłam na ta
kie „traktowanie"! Pan jest nie
znośny, ale tak nizko nic upa
dłam. aby się wdawać z bażan
tami! Zresztą, jeśli pan ze mnie
niezadowolony, mogę wrócić do
mamy...
— Chcę wiedzieć, gdzie pani
była? musze to wiedzieć! muszę!
— Nie powiem.
— Powiedz, gilzie byłaś, bo,
1)0·..
— Nic powiem.
— Powiedz zaraz, zaraz!
— To boli. puść! złamiesz mi
łapkę! czo, czo, czooo
— Ach ! znowu płacz ! no nie
płacz ! nie płacz ! przypadkiem
ścisnąłem tak mocno.
— Zarzucać mi, że- się wdaję
z bażantami.·, to bardzo boli...
— Uspokój się·., wiesz przecie,
żc ja cicbic zawsze bardzo ko
cham...
— Cóż z tego?... miłość nic
chroni przed nieszczęściem !
— Może ci przynieść kilka ob
lupanych śliniaczków, bardzo lu
bisz obłupane śliniaczki.·..
— Dziękuję, gdy się jest nie
szczęśliwym. nic myśli się o śli
niaczkach...
— Może ci przynieść obłupane
śliniaczki ?
— Czemu ja za cicbic wysz
łam? ach! czemu, a odradzano
mi...
— Może ci przynieść obłupane:
śliniaczki ?
—· Śliniaczki powiadasz·, osta
tecznie możesz przynieść...
Gdy kos po dobrej chwili wra
cał zc smakołykami, spostrzegł
już z daleka, żc w gniazdku coś
ny· zwykłego się stało.. λ\ ro
bie spoglądały ciekawie ku aka
cyi, i gestykulując żywo skrzy
dełkami, opowiadały sobie coś
hałaśliwie, a kosowa zawodziła
żałośnie.
Kos przyśpieszył lot:
— Co się stało? Co? mów.·.
— Kot zamordował kos'atka !·
— To straszne! straszne! i'rii,
tru, tru...
Kosowa nagle bic zaczęła swą
główką o pień akacyi.
— INHc żyć mi bez nich ! nie
żyć!
Ko? ból własny opanował, a ją
pieścił i uspokajał.
Wróble uważały za stosowne
wyrazić im swoje kondolcncyę.
— Dziękujemy za wyrazy
współczucia, ale zostawcie nas
samych, potrzebujemy spokoju·..
Kos i kosowa jeszcze tego sa
mego wieczoru przenieśli się z a
kacyi na lipc. Ale choć tan by
ło i zacisznie i wygodnie i prze
stronnie, szczęście do nich nie
wróciło. Bolesne wspomnienie
tłumiło uśmiechy i pieszczoty.
— Zapomnij! Kocham ciebie
teraz jeszcze więcej!...
— Tvś temu winien, żc nam
kot maleństwa zamordował; nie
trzeba było budować gniazdka
na akacyi.·.
Pewnego południa kos, wróciw
szy 11a lipę z wyprawy po pro
1 wianty, nic znalazł 11a niej ko
sowej ; czekał 11a nią z niepoko
jem do zmroku, czekał nic zmru
żywszy oka, całą noc — nic wró
ciła. Przez trzy dni szukał jej,
nic czując głodu i znużenia, ale
nadaremnie — w tych trzech
dniach posiwiał.
Po tygodniu dopiero, daleko,
daleko od ich dawnego gniazdka,
spostrzegł ją nagle: siedziała 11a
gałęzi dębu i miłośnic tuliła skrzy
(lelkami do swojego scrca — in
nego kosa.
W pierwszej chwili chciał się
na nich rzucić i zakłuć, ale jego
miłość dla niej gniew w nim stłu
miła...
— Poczekam aż będzie sama·..
Gdy kawaler odleciał, biedny,
opuszczony kos swoją najpięk
niejszą pieśń śpiewać zaczął, tę
pieśń, która mu swego czasu jej
scrcc zjednała.
Echo, słysząc jego śpiewanie,
zawołało po przez góry i doli
ny:
Nigdy jeszcze tak pięknie nie
śpiewał ani on, ani żaden kosi
Pani Kosowa wycedziła prze^
dzióbek:
— Proszę nie ryczeć, bo moja
przyjaciółka sowa się zbudzi...
— Żeś przysięgę, złożoną na
kwiat róży złamała, wybaczę ci,
ale wróć, wróć do mnie !
—■ Xie!
— Ja bez ciebie' żyć nie mogę,
wróćj wróć!
— Nic!
»
— Kocham ciebie tak, jak
człowiek 'kocha życie, a słowik
swoje marzenia! wróć, wróć...
— Nic !
Kos zachwiał się, oczy mgła
mu zasłoniła, omdlał —z omdlc
nia obudziły go pocałunki: to o
na całowała się ze złodziejem je
go szczęścia, rrrrrr.-.rrrrrr...
Odtąd biedny, zazdrosny kos,
codzień koło południa pod dąb
przylatywał, · aby ją, przynaj
mniej widzieć, aby być przynaj
mniej w jej pobliżu.
Pewnego dnia — jesień już by
ła, znużone liście za ziemią tę
skniły — niewierna kosowa rze
kła do swojego kawalera :
— Już. zmrok zapada, a jegj
jeszcze nieina...
— Tęskno ci za nim?*
— O nie! nie! jego spojrze
nie ból mi sprawia!...
— Już cię nie będzie męczyi
swojemi spojrzeniami·..
— O ! on jeszcze przyleci, przy
leci z pewnością !
— Nie! już nigdy!
— Sikąd wiesz?
naszego szczęścia bolu nie spra
wiał, wydziobałem 11111 oczy...
— Co to? słyszysz? coś leci!...
o! tam, jakiś ptak!..· uderzył się
o gałąź lipy... opadł!... znów le
ci·.. znów uderzył o drzewo... ma
skrwawioną głowę...
— A! widzę, widzę! to pew
nie gołąb zraniony przez człowie
ka...
— Nie! to on!..·
Ignacy tNikorowicz.
ŚLUB.
W* pokoju, w którym leżał cho
ry na łożu, -przegotowano już
wszystko do uroczystości. Tu i
ówdzie pozostały oczywiście śla
dy długich nocy bezsennych
Pokój robi to samo wrażenie, co
i twarze obecnych tu ludzi: cięż-»
ka troska starła uśmiech ze wszyst
kiego. Chory o twarzy wybladłej,
jak płótno — kobieta, siedząca u
jego wezgłowia pieszczotliwie u
jV-a jcS° dłoń. dwie młode dziew
czyny, bojaźliwic 'kryjące się po
kątach spoglądają wyczekująco |
nu drzwi, lekarz siedź! przy oknie
w nerwowem podnieceniu — ΐ
czterech sąsiadów, których przy
wołano, czeka w milczeniu.
Chory szepce ledwie dosłyszał*
nym głosem: Luciu, czemu bur
mistrz nie przychodzi?
Łucya, starsza z dziewcząt,
zbliża sic do łoża.
— Czy wszystko przygotowa
ne, moje dzieck'o? — zapytuje cho
— Tak ojcze, — odpowiada Lu
cy a. .
Chory opada znów na poduszki.
— Dlaczego go jeszcze nie ma,
diaczego? — wzdycha.
Kobieta głaska go uspokajająco
po ręce :
— Zaraz przyjdzie, Pawle.
— Ależ ze mną już niebawem
będzie koniec, ja to czuję; pomyśl
tylko, gdyby przyszedł zapóźno,
gdybym was, ciebie, Łucyę i 'Ka
rolcię tak (pozostawić musiał...
Ależ ja nie chcę, ja nie mogę je
szcze umrzeć, nie wolno mi!
Lekarz zbliżył się do chorego:
— Na miłość boską, niech sie
pan tak nie podnieca! — podaje
mu do ust lekarstwo^
— „Nie ma. mowy o śmierci !"
Chory załamuje ręce i mówi: A
jednak ja ją czuje!
Lekarz pewnym głosem: Pan
się niepokoi, bo pan jest zdener
wowany. (Uśmiecha sie z przy
musem) : Tam do licha,, to jest
zupełnie naturalne, że gdy . się
człowiek żeni, jest się podnieco
nym. Ale daję panu słowo, że nie
ma żadnego niebezpieczeństwa i
wkrótce pan wy zdrowieje.
Chory: Czy pan rnqwi seryo?·
Lekarz z uśmiechem: Jeśli pa
nu słowo daję! (Przychodzi na
palcach do Lucyi) :
— Czyby patii nic mogła posiać
po burmistrza? Czy to tak daleko
stąd?
îxicya : Kwadrans drogi.
Lekarz zdeterminowany: Ach,·
to już będzie bezcelowo, jużby
było zapóźno, ale może on już
jest w drodze...
W pokoju znów zapanowała
głęboka cisza. Lucya wychodzi,
trzymając chustkę tprzy oczach.
Mija dziesięć minut. To wiecz
ność cala! Nareszcie odzywa się
dzwonek, na którego •■dźwięk
wszyscy zadrżeli. Łucya wćho
dzi, za nią burmistrz w towarzy
stwie sekretarza i służącego, któ
ry niesie księgę.
Burmistrz jednem spojrzeniem
objął sytuacyę i rzekł: Dobry
wieczór państwu! Tak, wszystko
w porządku. /
Rozpromieniony chdry : Ach,
·» - · 1 ·' ·
panie burmistrzu, jakże się bałem,
żc pan przyjdzie zapóźno! Jakże
się martwiłem, żc musiałbym um
rzeć, nie doprowadziwszy wszy
stkiego do porządku, nie dając
mego nazwiska moim córkom i
tej mojej wiernej towarzyszce!
Pomyśl pan tylko, gdybym był u
marł!...
Burmistrz : Ależ mój panie,
pan zupełnie dobrze wygląda...
Chory: Tak, tak, lekarz także
sądzi, że to jeszcze nie koniec.
Nie prawdaż, doktorze? Ale nie
chciałbym dłużej czekać... boję
się. Pomyśl pan, gdybym jc tak
pozostawił, same, bez pieniędzy,
bez nazwiska ! I oto z tchórzostwa
przed światem, przed moją rodzi
ną, z powodu marnych małostek!
Nie, nie... chcę zaraf ślubu, na
tychmiast. ..
Głos mu osłabł i ciężko opadł
na poduszki; na ustach zawisł nui
uśmiech.
Lekarz zaniepokojony zwrócił
się szeptem do burmistrza: Pro
szę się pospieszyć, pnaie burmi
strzu.
Burmistrz do świadków: Pano,
wie, zaczynajmy!
Szybko odczyttał paragrafy u
stawy, poczem zapytał :
— Julio Maryo Colombet, czy
pani chce poślubić Pawła Edwar
da Porthier?
iKobieta z płaczem odpowiada:
tak.
Burmistrz: Pawle Edwardzie
Porthier, czy pan chce poślubić
pannę Julię Maryę Colombet?
'Nastała straszliwa cisza, która
niepokojem zaciążyła na sercach
obecnych; nie usłyszano żadnej
odpowiedzi. Oblicze chorego jaś
niało uśmiechem, ale oczy były
zamknięte, a usta milczały.
Sekretarz szeptem : iMożnaby
pomyśleć, panie burmistrzu, że on
już nie Żyje!
Kobieta rzuciła się z płaczem
na łóżko : Pawle !
Córki: Och ojcze, ojcze!
Burmistrz wstrzymał je poważ
nym skinieniem ręki i lekko drżą.
cym, ale pewnym głosem rzekł:
O, proszę!
Po chwili wahania, blednąc z
wrażenia, ale z pewną wielkodu
sznością zwrócił się do świadków ;
— Chociaż to „tak" słabym by
ło głosem powiedziane, to prze
cież panowie słyszeliście, .prawda,
moi panowie?
Lekarz z wahaniem : Ależ oczy
wiście...
Trzej inni świadkowie skinęli
głową twierdząco.
Sekretarz zaś odezwał się nie
pewnie: Ależ... panie burmi
strzu. .. ■
Burmistrz nie słuchając go wca
le: Oświadczam w imię prawa, że
jesteście zaślubieni.
Kobieta łkając głośno: Och,
mój Pawle, mój Pawle, odezwij
się!
— Córki: Ojcze, mój ojcze!
Burmistrz ociera pot z czoła:
Moi panowie, proszę podpisać.
Sekretarz bierze burmistrza na
bok i mówi z niezadowoleniem:
Obawiam się, że zachodzi tu pe
wna nieformalność, panie burmi
strzu, gdyż ja naprzykład nie sły
szałem tego „tak."
Burmistrz, patrząc mu bystro w
oczy: Pan nie słyszał? To mnie
% i ·- t · ■ * \ »
v * . · . iiûtei
dziwi... A gdzież to pan był?
Sekretarz pewnym głosem : A
leż tu... w tym pokoju... obok
pana... i zaręczam panu, przy
słuchiwałem się uważnie.
Burmistrz spojrzał raz jeszcze
na rozjaśnioną twarz zmarłego,
który zdawał się siać mu z tamte
go świata dziękczynny uśmiech i
rzekł: Rozumiem, że pan tego nie
słyszał... W tym pokoju nie
mógł też pan tego słyszeć, ale w
mojeni sumieniu !
Leon Xaurof.
Listy z Podróży
po ziemiach polskich
i do Ziemi Świętej
w roku 1908
Κs. Fr. Gordona, C. R.
Poprawień» odbita» s
DzlennUa Chleaaosiciefo
I wibof econa Ucznea: Ilu
stracjami.
TOM I. obejmuje podrót z Ct'·
cago mt do Jarfy l zawiera 244 o·
pilów 1 102 lluitracye. Pomiędzy
inneml znajduj», β!ς tamoplay Ber·
lina, Warszawy, Cząitocfcowy, Kra.
kowa, Poznania, Goleana, Byd·
(ζ oeeezy, Polskiego Koronowa,
Wiednia., Kahlenbergu, Rzymu,
Neapolu, Alekiaodryl, Kairu, itd.
Stron 383.
ΊΟΜ II. obejmuje podróft od I
przybycia do Jaffy al do wyjazdu I
t Jerozolimy 1 zawiera razem 210 I
oplaów I 66 lluitracrl. Na arcae· Ε
gólną uwagą zasługuj· opli Joro· |
zollmy I mlejao świętych w fero· Ε
zoil rai·, Itd. Stron 217.
TOM ΠΙ. obejmuj# podrót od
wyjazdu ■ Jerozolimy a i do po·
wrota do Chicago I zawiera 8? o·
pilów I 68 llustracyl. Pomiędzy
Innymi znajdują a!ą t*m opny
Nazaretu, Damaszku, Jiaalbek,
Beyrout, Konstaotynupola, lid.
Stron 16Λ
Włiyatkie trzy tomy oprawo· w
Jedną kiląftfc· kosztują
tylko $1
s opl. prsecylki pocztą $1.15
Nabyd mótna w admlnlitracyl
Dziennika Chicagoskiego
1455-1457 Weit Difiiioo ulica
CHICAGO, ILU
ΜΝΜΗΗΝΗΜΗΗη
: PIERWSZY KIESZONKOWY *
l Polikt-Aafialtki i Aa|ielaV.o-Poliki ·
i DYKCYONARZ j
j «(Słownik)
! Zawiera 30,000
! wyrazów — 266
| stronic z obja
>
! śnieniami do
wymowy każ
dego angiel
akiego wyrazu.
KaląŁeczka Jeat rozmiaru cnia 5
przez F>X cala, oprawna w dellka- |
tną akorkę, z wytłoczonym po!· <
■kim ortem 1 ztotym napisem. Jeit 1
to działko, opracowane przea U<■ J
chowet. Na końcu kai^ieczkl znaj- ι
dają alf rozmówki najczęściej u ty- J
wanycll zdań w potocznej mowie j
Lepszy od slowoi!ia Chodźki i
Dykoyonarz ten zawiera prawie S
tyle wyrazów, co I ałowulk Chodf- i
kl, ale lepazy Jeat od tego ałownl- f
ka tera, le daje właściwe I poprą- 1
wpe ttómaczenie wyrazów i dobrą ·
wymowę, Przytem kaiąftka zaopa- S
trrona Jeat w alfabetyczny akor-j· (
widz, papier cleaki I mocny; roz- ]
mlwr keląieczkl zgrabny i łatwo j
raoîe byd noazona w kleazenł. ^
Cena tylko 75 centów i
ι
Do nabycia w biurre naazem. J'
ι
Dziennik Ciiicagostó j
1457 W, Division ilica |
CHICAGO, ILL
Bloro otwarta eoizlenof· od T:80 raao 4o a
7:80 wiaezôr, ι wyjątkiem nladaJał I 4«l«t ę
S aroctra rch. S
(ΗΝΝΙΗΗβΗΜΜΗΜΗΐ
Vynh · Wkt kdąHak· H
MANUALIK
do alftk·
ministrantów
aawlerajfey takt# ponadtk
ftyoia. Ktątecika U lest »
Ciwna w etanie płócienne
rdzo trw·» okładki. C«u
(fumpltru tylko 16 eentdw.
w wlokazyofc
Hotelach, odatjpoje ·Ιβ odp»
wt#4nt do niob Kbat.
Do'nabycia wi4Uaim|l
Dziennika Chicagosklego
1455-57 W. DIVISION UL
CHICAGO.
Ola otwarty kaidero dola od rodst
ey 7:90 srana do rodziny 1Λo wieczo
rem - t wyjątki·· alodii ai l #wi%l
aroesyatyok.
JJ
. ·
FREE POLAND
Walka o wolność Polski na całej linii. Stany Zjednoczone będą mieć
w tej sprawie głos decydujący, dla tego należy nam wytężyć wszyst
kie siły, aby urabiać nam przychylną opinię dla Sprawy polskiej.
Ka^dy Polak obowiązany jest u tein pomagać. Każdy Polak powinien mieć
pismo FREE POLAND i dawać je znajomym Amerykanom do czytania.
FREE POLAND SSS-ŁS $2.60
WYTNIJ TEN KUPON, DOŁĄCZ 2 DOLARY Τ ZAADRESUJ DO
J7UJ7J7 ΌΠΤ Δ AT Tl ÎQ5 UNION TRUST BLDG.
ΓKlLlL lULt/ilyU> Washington, d. c.
Załączam diva (2) dolary jako prenumeratę roczną na "FREE
POLAXD", począicszy od dnia
Xazu'isko
Ulica
Miasto Stan
POTRZEBA AGENTÓW.
Obraz Matki Boskiej Częstochowskiej
Wielkości 15x19 cali, za 75 centów.
wykonany w zakładzie drzeworytniczym Stanisława Hankiewicza w Y/arszawie. o re
produkcji tej pierwszej wiernej, wielobarwnej, słynnnego a tak całej Polsce drogie
go Obrazu Częstochowskiego — wypada nam rozpisać się obszerniej, zasługuje on bo
bowiem ze wszech miar na takie omówienie ze względów wysoko artystycznego wyko
nania. przynoszącego zaszczyt i chlubę drzeworytni p. Hankiewicza, nadto zaś prag
niemy na publikaeyę tę zwrócić uwagę jak najszerszego o?ólu rodaków. Powiedzie
liśmy. że pierwsza to wierna wielobarwna reprodukcja obrazu, którego dotąd posia
daliśmy tylko jednobarwne litografie i druki, wierna zaś dlatego, ponieważ p. Han
kiewicz przed głośną, a smutnej pamięci kradzieżą sukienek częstochowskich dokonał
przy pomocy artystów malarzy dokładnych zdjęć obrazu i wykonał jego ścisłą, szcze
gółowa kopię Obrazu właśnie w owej skradzionej sukni; jest to zatem kopia cenna
podwójnie, bo artystyczna i wierna, a jednocześnie pamiątkowa tak, że podobnej dru
giej posiąść już niepodobna, gdyż owych sukienek nie odzyskano.... Reprodukcja
wykonana jest tak starannie, z taką drobiazgowością. że wytrzymuje porównanie z
pracami'na jpierwszj*ch zagranicznych rytowników, a zaznaczamy z uznaniem, że do
dokonały jej siły wyłącznie krajowe, polskie i polski zakład artystyczny. Malarska
strona robót pozostawała pod dozorem osobistym wybitnego artystycznego malarza
W. Piechowskiego. O rezultacie zabiegów z najwyższem uznaniem wyrazili się naj
pierwsi polscy artj*ści i prasa, błogosławieństwem zaś swojem odznacz.li dzieło to pol
scy XX. Biskupi w Ojczyźnie.
Obecnie niezwykła ta praca zjawia się wśród naszej Polonii. Spółka nasza otrzy
mała na skład główny i wyłączny bardzo tylko ograniczoną i niewielką stosunkowo
liczbę egzemplarzy obrazu, które są u nas do nabycia po nader przystępnej cenie 75
centów za egzemplarz, celem spopularyzowania przepięknego dzieła tego i obrazu
złączonego serdecznym pietyzmem z tradycyami polskiemi; w każdym polskim kato-%
lickim domu winien się znaleść obraz ten ..Panny Świętej, co Jasnej Broni Czę
stochowy" Î v
Zgłaszać się do biura
DZIENNIKA CHICAG OSKIEGO
14 S Τ W. Division ul ' Chicago, HI.

Dziennik Chicagoski. [volume], January 29, 1918, Image 6
About Dziennik Chicagoski. [volume] (Chicago [Ill.]) 1890-1971

Connect with the Library

Find Us On

Subscribe & Comment

Download & Play

Questions

Dziennik Chicagoski. [volume], January 29, 1918, Image 6 About Dziennik Chicagoski. [volume] (Chicago [Ill.]) 1890-1971

Connect with the Library

Find Us On

Subscribe & Comment

Download & Play

Questions

Dziennik Chicagoski. [volume], January 29, 1918, Image 6
About Dziennik Chicagoski. [volume] (Chicago [Ill.]) 1890-1971