Jedność-Polonia = Unity-Polonia., December 26, 1925, Page Strona 6., Image 18

About Jedność-Polonia = Unity-Polonia. (Baltimore, Md.) 19??-19??

Image provided by: University of Maryland, College Park, MD

                
Strona 6.
W DRODZE DO AMERYKI-=--
- Panowie Abram i Moryc sie
- * dzieli przez długi czas w milcze
- miu. Przypominali sobie prawdo
. 'podobnie ostanie chwilę pożegna
' mia z żonami o oczekującej ich
- dalekiej podróży. Pierwszy odez
- wał się Pipman.
- . — Wiesz _Moryc, żona to jak
| -ból, można się do niego przyzwy
- ezaić, a jak odejdzie, to się ma
- przewdziwą przyjemność. :
| - — Daj pokój z twojemi porów
. naniami, lepiej mi powiedz, gdzie
. schowałeś pieniądze?
_ — Ja? Do skarpetek.
- > — Bardzo niemądrze. W nocy
* ' mogą otworzyć okno, ściągnąć ci
- skarpetki i szukaj wiatru w polu
' — A ty? spytał Pipman.
<' — Ja? Schowałem do poń
- czoch. ..
_ — To niby lepiej? ironizował
- Abram.
/ - Naturalnie, są dłuższe i
. trudniej je ściągnąć.
- - — Aaaa..., ziewnął Kugelman,
- położę się spać Dobranoc Mo-
I rycku. '
- - — Dobranoc, Abramku.
| - Po chwili głośne chrapianie,
. przypominające świt lokomoty
- wy i głos trąby świadczyły, że
- 'bohaterzy nasi przenieśli się w
- krainę niebytu.
+ .— Kugelman, mówił nazajutrz
| Pipman do swego towarzysza,
- tak strasznie chrapałeś, że całą
- noc oka nie zmrużyłem.
— Doprawdy zdiwił się Moryc
- —nie nie słyszałem, *
< — Widzisz, jak mocno spałeś
- była rewizja bagaży w wagonie
-i zabrali twoje walizki.
Kugelman drgnął i z przeraze
- niem spojrzał na siatkę. Wszyst
- Kie walizy stały na miejscu.
ś — Oj, Abram, jakiś ty niedo
- 'bry, tak mnie coś ukłuło' koło
. serca.
— A może to pchła? spytał pip
* man. = :
Moryc wzruszył ramionami.
- Nie miał wcale humoru do żar
- tów Bał się oczekującej go pod
. róży morskiej, ale nie chciał zdra
- dzić się z tem przed przyjacie
ś "lem.
Y — zy będziemy zatrzymywali
- się w Berlinie? spytał.
- — O nie, odpowiedział Abram
- tak jestem spragniony widoku,
.. morza, o którem już poeta mó
- wił, że... czekaj, jak to mówił po
* 'eta: Aha... '
- Pierś wydęta niby chała
| — Fala duża, fala mała
- — Jedna dhugą goni pędzi
: Co to będzie? Co to będzie?
. —Co ma być? zauważył fizo
- loficznie Kugelman, najwyżej
- marska choroba, Ale wiersz ład
- _ny, zaraz znać potęgę naszego
-- wiszcza Adama.
- Pipman opuścił skromnie oczy.
' — A skąd ty wisz, że to Mickie
1 wiezą? -
- — Znam całego Mickiewicza
. prawie na pamięć, a to jest za
-kończenie z Dziada i Baby.
— Wisz Moryc, to jest mój
- wiersz.
— Daj pokój, takie rzeczy mo
żesz iść powiedzieć swoim dzie
. elom, anie mnie.
+ - — Jak Sarcię kocham!
-* — Widzisz, jak ty kłamiesz.
- Ale ą propos,tak mi jakoś dziw
- _mnie, cały dzień nie zrobiłem żad
. mego interesu, nie zarobiłem ani
- grosza. W kolei człowiek tylko
- wydaje pieniądze. [
_ — Ale, ale, czyś odebrał 2000
złotych, które nam winien Ren
buchel? |
- — Byłem u niego przed sa
- mym wyjazdem, ale nie mogłem
. z nim mówić.
— Daję słowo, to skandal, na
- tobie nie można wcale polegać,
. dlaczegoś nie mógł z nim mówić ? ł
— Po pierwsze Renbucher
- wczoraj nagle umarł.
- —A powtóre? :
, Pociąg szarpnął i nagle się za
- trzymał Pipman wyjrzał,oknem.
< =— Wisz, kto wysiadł z pocią
- 'gu? Moniek: : ł
| _ = Słyszałeś? Mówią o nim, że.
- się wychrzcił.
— Doprawdy, oburzył się Mo-l
- ryc, nie jestem antysemitą, ale'
- muszę przyznać, że coś pod-obne-I
* go może zrobić tylko żyd.
* — Masz rację, potwierdził Pip
-man. Żle jest, bardzo źle. Za daw
- nych czasów przed narodzeniemj
- Chrystusa żadnemu z naszych
* mnie podobnego nie przyszłoby do '
- głowy. Ale co do Mońka, to mul
. nie biorę za Złe, to skończony idjo
v-ta.
/ — Dlaczego idjota?
— Jak skończył gimnazjum
- to przyszedł do domu powiada,
- że wstępuje na medycynę i chce
- zostać doktorem od chorób nosa
- Stary Ppterman mu mówi: słu
chaj Moniek, nie bądź głupi, le
- piej zostań dentystą. Nos ma tyl
- 'ko człowiek jeden, a zębów trzy
- dzieści dwa.
+ A jak choremu zęby wypadną'
- pyta Moniek to co ja będę u nie-
L YA *
wicza?
20 leczył ?
' — Głupi protestował Kugel
man. Jak rzucił uniwersytet i zo
stał kupcem, okazał się bardzo
mądrym i praktycznym.
— Nie mądry, lecz hucpowaty.
Powiadam do niego, pożycz mi
Moniek na dwa tygodnie 1000
izłotych, a on mówi: Nie _mogę!
Przy twojem szczęściu Pipman,
gotów jesteś jutro umrzeć.
— To rodzinny feler u nich,
chorują na dowcip. Gdy zbierano
pieniądze ną synagogę, stary Pu
tych. Gdy mu robiono z tego po
terman dał wszystkiego 100 zło
wodu wymówki i przytaczano ja
ko przykład syna, który dał 300,
powiedział: „przecież to synago
ga, anie moja.”
Pipman wybuchnął głośnym
śmiechem, dusił się wprost i za
nosił. ,
Kugelman zaczął go trząść.
— Abram uspokój się, czego
się śmiejesz ?
— Uj, uj, zapomniałem ci po
wiedzieć, w tej chwili sobie przy
pomniałem. Świetny kawał. Kie
dy pociąg zatrzymał się w... za
pomniałem, jak się ta stacja na
zywa, zresztą mniejsza z-tem,
podbiega do mnie ten... Jak on
się nazywa? Zapomniałem,
mniejsza z tem i powiada mi, że
że... Zapomniałem co, ale mniej
*sza z tem. Świetny kawał. -
i Kugelman niecnie odpowie
dział, ale rzucił zabójcze spojrze
nie naą przyjaciela i zaczerwinił
się cały ze złości. Atmorsfera sta
wała się ciężką, zbliżała się awan
tura. :
— Moryc, nie bądź taki gwałw
ny i prędki, — uspokajał spólni
ka Pipman — ty musisz się po
radzić doktora, napewno masz
chorą wątrobę. Już Zagłoba mó
wił, że wątroba jest siedliskiem
łości i irytacji.
— Jakiś ty lingwista — ironi
zował Kugelman.
— Bagatela, chwalił się A
bram, Saphir i pan Sienkiewicz
lto moi najulubieńsi autorzy Za
czytywałem się w nich poprostu.
'Moja Sarenka była nawet zazdro
isna o bohaterki Sienkiewiczow
łski. Pamiętam pewnego dnia na
pisałem list pełen wyznań miłos
inych do Wielmożnej pani pułkow
.nikowej Barbary Wołobyjow
|skiej. Poste-restante Kamieniec
| Podolski.
i Kugelman uśmieshnął się nie
iznacznie i wyciągnął zegarek z
lkieszeni. : :
— Zbliżamy się do Berlina, za
wołał, trzeba pakować manatki.
Gdy pociąg stanął obydwaj
iprzyjaciele wysiedli, naładowali
Iswoje bagaże do automobilu, ru
lszyli naą dworzec, skąd po godzi
'nie miał odejść kurjer do Ham
'burga. z
ł Kugelman przyglądał się upor
,czywie zegarowi umieszczonemu
wewnątrz karocy i od czasu do
lczasu drgał nerwowo.
— Coci jest Moryc? pytał A
brąm niespokojnie czy jesteś cho
Ty .
— Shory, broń Boże, tfu tfu,
w dobrą godzinę powiedziane. A
le spojrzyj na strzałkę, każdy
I Skok to nowe dwadzieścia groszy,
jak to długo będzie trwało, mo
'żemy zostać bez pieniędzy inie
dojedziemy do Ameryki. Panie,
szofer, krzyknął, wychylając sięl
przez okno, czy jeszcze daleko ?
— Za krótką chwilę będziemy
na miejscu. :
— Niech pan zatrzyma zegar,
my mamy swoje. ,
Zapłacili szoferowi iw towa
rzystwie dwuch tragarzy skiero
wali się ku pociągowi.
Rozmowa, się nie gleiła i przy
jaciele byli zmęczeni.
Kugelman twarz zdradzała
cierpienie, krzywił się niemiło
siernie i chwytał się za żołądek. |
Zaszkodziły mnie widocznie[
serdelki, któreś mi tak gorą,col
polecał na stacji w Berlinie, mam |
ściskania w dołku. A ty ? l
—-Ją się czuje doskonale; sa
meś sobie winien ja ci polecałem
nie gorąco ą na gorąco, a tyś
jadł je na zimno. Kugelman
wstał i wyszedł do przedsionka. |
Po chwili wrócił. |
— Zajęte, powiedział z ponu- l
rą miną siedzi tam ten obrydli- |
wy amerykanin, co to przez cały
czas pykał z fajki.
— Trzeba było mu powiedzieć
że ci bardzo pilno. l
— Powiedziałem, ale>krzyknął
że jemu także. Uj Abram... I
— W tej chwili wrócił amery
kanin. Kugelman prędko wybiegł |
Amerykanin rozsiadł się wygod-'|
nie na ławce i zasłonił się cały ga !
zetą, nie wypuszczając fajki ul
ust. Kłęby dymu, unosiły się po
całym wagonie. Naprzeciwko Pip !
mana siedziała młoda niemeczka[
z małym pieskiem na kolanach.
Psina warczała, Pipman niespo-l
kojnie się kręcił. Dama zaczęła
odganiać dym ręką, wreszciel
zwróciła się do nieznajomego po
niemiecku. :
— Proszę pana, nie znoszę dy
mu z fajki.
Amerykanin odłożył gazetę,
zgasił fajkę i wyciągnął z bocz
nej kieszeni duże cygaro i spo
kojnie je zapalił
Dama krztusiła się coraz wię
icej. j
— Panie nie znoszę dymu z cy
gara! A
Amerykanin wyrzucił cygaro
do popielnicy, wyjął papierosa i
zapalił. Niemka zerwała się z
miejsca. Piesek zeskoczył z kolan
i głośno szczekając rzucił się na
Pipmana. Abram wskoczył na
iawkę, Amerykanin spokojnie pa
lit dalej. Krewka niemka roz
wścieczonąa rzuciła się ku niemu,
wyrwała mu papierosa z ręki i
wyrzuciła przez okno. Ameryka-
Inin nachylił się złapał psinę za
mordkę. Nagle nóżki zwierzątka
zawisły w powietrzu i wkrótce
znalazły się wraz z głową i cia
łem poza obrębem wagonu.
Dama wszczęła kryk, Pipman
wtórował jej głośno:
— Aj, aj oj, jak to można!
To gwałt to rozbój!
| Na kryk wpadł Kugelman nie
zupełnie übrany:
— Co się stało? Napad bandyc
ki? Wstrzymać pociąg'!
Pokręcił rączką na ścianie:
' W tej samej chwili pociąg za
trzymał się gwałtownie wśród
.niebywałych wstrząśnień. Pip
man wpadł na damę, dama na Ku
|gelmana wszyscy troje zwali się
na amerykanina. Z półek runęły
nagromadzone walizki: w sąsied
nich wagonach powstał śród pa
sażerów chaos i zamęt, zbiegła
się służba kolejowa.
| —Co się stało? wołał konduk
itór, kto zatrzymał pociąg i dla
,czego?
_-— Trzymajcie, krzyczeli Pip
man, i Kugelman, wskazując na
iamerykanina. Wyrzucił żywe
[stworzenie przez okno, obraził da
Imę, łapcie trzymajcie! Niemka
|wychyliła si ęz rozpaczą przez ok
'no. Na plancie stał spokojnie pie-
Isek i trzymał papiegosa W pysz
|czku. Przemyślne psiątko widocz
nie myśloła, że polecono mu apor
itować wyrzucony ogryzek.
Wkrótce wszystko się wyjaś
niło. i 5
._ — Państwo muszą zapłacić,
sto marek za wstrzymanie pocią
lgu bez ważnych powodów, o
' świadczył konduktor.
I Amerykanin nie mówiąc ani
słowa, wyciągnął dwadzieścia
Ipięć marek.
Sprawa została załatwioną!
| — Pani, prosił Pipman, gdy
!się wszystko uspokoiło, proszę
'włożyć psu kaganiec.
| — Ależ panie, to łaskawe stwo
rzonko. Niech go pan weźmie na
rękę i pogłaszcze. Mówiąc to pod
sunęł Pipmanowi psinę pod samą
jtwarz.
Pipman zbladł, odskoczył i
rzyknął:
— Niech go pani zabierze, bo
lznowu zatrzymam pociąg. -
ke Morys, jak ty się nie wsty
dzisz, zgromił przyjaciela Kugel
Iman, patrz.... wyciągnął ku pie
skowi rękę,
| Piesek wyszczerzył zęby. Ku
!gelma-n gwałtownie cofnął rękę.
— Nie można wiedzieć, tłóma
czył się, wściewlizna to straszna
choroba. Amerykanin żuł spokoj
nie tabakę. |
— Czy państwo także do A-!
meryki? spytał po chwili Pip—ł
man.
— Ja jadę do Hamburga.
— A ten pan?
— Nie wiem. ›
—To nie małżonek pani ? zdzi
wił się Pipman. Bo ja myślałem,
że takie awantury to się tylko
dzieją w małżeństwie.
— Czy pan dobrodziej do A
meryki? zwrócił się do nieznajo
mego po niemiecku.
—.Yes!
— Do New Yorku?
— Yes!
— AJ jak to dobrze, bo my je
dziemy pierwszy raz. Czy pan je
dzie linją RRed Star Line?
— No.
. — Przepraszam bardzo, czy
ta linia'ma dobre statki?
— Yes.
— To bardzo miły człowiek
ten amerykanin, zwrócił się Pipł
man do swego towarzysza i bar- |
dzo towarzyski, powiedziełbym '
nawet gadatliwy i delikatny, gdy
by nie to, że mało mówi i pieski
wyrzuca przez okno.
— Pani szanowna, wszczął roz
mowę z niemką Kugelman, pani ;
podobna do mojej kuzynki Ra
cheli mieszka w Warszawie, bar
dzo miła i ładna osoba tylko tro
chę kuleje.
— Biedna kobieta litowała się
Niemka.
— Ale nie zawsze, proszę pa-.
ni, tylko wtedy, kiedy chodzi.
Taka podobna, taka że powie
działbym, że to siostra pani. '
TYGODNIK JEDNOŚĆ-POLONIJA
— Jaą nie mam krewnych w
Warszawie.
—To może ona ma w Ham
burgu? A propos, czy nie zna pa
ni Hermana Majera, handluje
bławatnemi towarami.
— Nie panie.
— To szkoda, to bardzo porzą
dny człowiek. Jak go pani zoba
czy, to proszę mu się pokłonić.
Moryc Kugelman mu się kłania,
i mój wspólnik Abram Pipman
też. ż
— Bardzo chętnie odpowiedzia
ła uprzejmie niemka, gdybym
wiedziała gdzie mieszka.
—wWidzisz Pipman, zwrócił
się Abram do przyjaciela, mó
wisz że niemcy to gbury, przecież
to prawdziwa westalka to jest
wversalka chciałbym powiedzieć.
Io za porównanie z tym grubja
'ninem... wskazał spojrzeniem na
Sżującego sąsiada.
| Amerykanin głośno chrząknął
I Kugelman drgnął.
| —zy panowie jadą do Ame
ryki w sprawach handlowych?
spytała pasażerka.
— O nie, odparł z godnością
Pipman, dla przyjamności i ba
łdań naukowych. '
PS URAJE :
-AE Przedewszystkiem chcemy
sprawdzić, czy ona właściwie jest
czy też to zwyczajny humbug ta
cała Ameryka z jej Kolumbem,
ljego jajkiem, królową Izabelą ro
zumie szanowna pani, jednym
'słowem sprawdzić całą genealog
ł ję, a powtóre chcemy się naocz
'nie przekonać czy to prawda, że
jak u nich noc, to u nas dzień.
| — Jak to panowie chcą zrobić ?
I —To bardzo proste, szanowna
|Pani. O godzinie 12-ej w połud
;nie zadepeszuje do Sarci, to moja
|połowica, szanowna małżonka, u
Inas w tej chwili jest akurat po
iludnie, gorąco i widno, a co u
Łwas? Otrzymam odpowiedź i za
|raz będę wiedział.
| -Niemka zdumiona kiwała gło-
Iwa. W tej samej chwili uniósł
|się z siedzenia barczysty: amery
ikanin i'zwracają sę do naszych
[przyjaciół rzekł:
| — Pozwolą panowie, że się im
przedstawię. Jestem John Crom
|well, właściciel menażerji, i po
igromca dzikich zwierząt na je
ldnem z przedmieść New-Jorku.
| — Z przyjemnością konstatu-
I ję, że małomówność Sz. Pana
skończyłą się, a pozatem bardzo
mi przyjemnie, odparł Pipman.
4 — Zaiste, jestem zachwycony
Iniezwykłą u ludzi podobnego fa
ichu galanterją i uprzejmością,
idodał Kugelman.
. Amerykanin wyciągnął swoją
apę:
| — Cała przyjemność po mojej
|stronie.
l — Przepraszam bardzo, pan
raczył obrazić pieska szanownej
przyjaciółki naszej pani...
— Marta Weiss, podpowiedzia
(ła niemka.
— Pani Marty Weiss. Dopuścił
się pan karygodnego czynu cieles
nego znieważenia niewinnego
stworzenia, narażił nas na stratę
75 mk. Dopóki krzywda nie zo
i-sta_nie naprawioną nie możemy
wejść z szanownym panem w bez
po]ź;'edni kontakt przez podanie
ręki.
Cromwell wyciągnął z porfelu
75 marek i wręczył je Pipmano
wi. Abram skrupulatnie przeli
czył podał pani Weiss 25 marek
Ii resztę schował do kieszeni.
Kugelman chciał protestować,
ale zawstydzony spojrzeniem
spólnika milczał.
| — Miss Weiss powiedział ame
Łrykanin, uniosłem się gniewem i
za to panią przepraszam. Za ka
rę. przyślę pani 21 takich pinczer
ków. A teraz przystępuję do rze
czy. Panowie jadą do Ameryki
dla przyjemności. Chciałbym za-'
proponować panom, czyby nie
chcieli połączyć przyjemnego z
pożytecznem i przyjąć u mmie pła |
tne zajęcie na przeciąg jednego
miesiąca za dobrem Wynagrodze!
niem. Praca nie ciężka i tylko!
'tr_zy godziny dziennie, od 7-10'
wieczorem.
— Słuchamy pana, odpowie
dzieli spólnicy razem.
— Przed dwoma tygodniami,
ciągnął dalej amerykanin, stra
ciłem dwa najdrogocenniejsze o
kazy z mojej menażerji: goryla
i szympansa. Dwaj najlepsi przy
jaciele, mniej więcej, jak pano
wie, publiczność zachwycała się[
nimi, robili mi kasę. Pajechałem
do Hamburga, aby'nabyć nowe o
kazy, ale powiedziano mi tam, że
dopiero za miesiąc przybędzie
transport małp. Gdy przysłuchi
wałem się rozmowie panów, przy
szło mi do głowy...
— Jak pan śmie; ryknął Ku
gelman.
— W interesie niema gniewu,
odpowiedział flegmatycznie po-'
gromca zwierząt. Uczciwa propo
zycja nie może być powodem do
obrazy. Bussines się nie udał...
Mówiąc to usiadł spokojnie i
wpakował do paszczy wiązkę ta
baki.
— Moryc, mówiłem ci parę ra
zy, nie bądź taki prędki.
— Więc pan nam proponuje*?..
zwyócił się Pipman do ameryka
nina.
I — A zatem rozpoczynamy per
traktacje na nowo? Dobrze. Pro
ponuje panom, aby chwilowo za
stąpili niepowetowaną moją stra
tę. Wynagrodzenie po trzysta do
larów miesięcznie.
— Pan jest bardzo rozrzutny,
uważam naprzykład, że roli go
ryla mógłby pan z wielkiem poow
dzeniem podjąć, się sam.
— Bardzo słusznie, przerwał
mu Cromwell o tem właśnie my
ślałem, ale niestety muszę opro
wadzać publiczność, tresować dzi
|kie zwierzęta, nikt mię wtem nie
może zastąpić. A przytem kto mi
zastąpi szympansa ?
— No tego, toby rzeczywiście
mógł zagrać mój przyjaciel.
Moryc podskoczył do Pipmana
z zaeciśniętemi pięściami.
— Kugelman, mitygował A
bram swego przyjaciela, przy da
mie robisz awantury? Fe, wstydź
łsię, mój drogi i zaraz przeproś
lpanią za swoje grubjaństwo. Ale
wracajmy do rzeczy.
Kugelman pienił się ze złości.
— Jaą mam dla pana lepszą pro
pozycję. Zamknił pan swoją bu
'dę, aja pana angażuję na wystę
py do Europy. Płacę 5000 dola
i "oqUZOŻISOTU MOI
ncr A w jakim charakterze?
Poi e Wściekłego psa, zakutego
|W klatce na łańcuchu. ›
Amerykanin wypluł tabakę
przez okno i powiedział groźnie:
— Pan sobie pozwala kpić ze
mnie ?
| — W interesie niema gniewu,
i«panie szanowny. Bussines się nie
iudał, zrywamy pertaktacje.
l Niemka wybuchnęła głośnym
iśmiechem. Kugelman uspokoił
się zupełnie. *
— A toś mu zadał bobu, poch
walił przyjaciela Moryc, już ci da
ruję tego szympansa.
— Nie daruj Moryc, 'bo go o
deślę twojej Salei.
i — Jaka szkoda, mówiła /pani
Weiss, że panowie nie zatrzymu
Iją się w Hamburgu, barzoby mi
ibyło przyjemnie przyjąć panów
u siebie. Mąż mój byłby dopraw
ldy bardzo rad z poznania tak mi
łych'i grzecznych panów.
— Och,-westchnął Pipman i
podniósł ręce do sercaą, ucieszyła
imię pani i jednocześnie zraniłą
Iboleśnie. Więc pani ma męża?
|gdybym nie przypuszczał; to dzi
Iwne spojrzenie, ta figlarność nie
winnego dziewczęcia, ten szcze-
Iniaczek na kolanach.
I — A pan jest kawalerem?
| — A jakże szanowna pani,
wtrącił się Kugelman, orderu
pantofla i podwiązki jego nadob
nej małżonki Sarenki de domo
'TRóżanydół z Łęczycy i sześciorga
bachorków.
e A tośmy się zagadali i na
lWe'c nie spostrzegli, że już dojeż
'dżamy.
( Pani Weiss zaczęła wkładać
płaszcz. Obydwaj panowie rzu
jcili się jej pomagać. :
... — Dowidzenia, bardzo mi by
ło przyjemnie, żegnął się Pip
man, całując pulchną rączkę to
warzyszki podróży. |
— Do widzenia, niebieskooka
Łnimfo, wtórował Kugelman.
— Może jeszcze kiedyś się
spotkamy! Dziękuję za towarzy
stwo i opiekę. 1
Pociąg stanął.
! — Niech pan ucałuje s woje
małpy, krzyknął Pipman do A
merykanina.
Do wagonu wpadli tragarze.
Obładowani walizami i ręcz
nym sakwojażem, w jasnych kra'
ciastych übraniach, »tr.zymającł
się pod rękę zbliżali się nasi przy
jaciele do pomostu prowad—zą›ce—l
go z portu do wielkiego, lekko ko'
łyszącego się na falach, statku
pasażerskiego „Aurora”. Mielii
poważne i zaambarasowane tro
chę twarze.
— Wiesz, mówił Kugelman,
mogliby urządzić trochę wygod
łn'iejsze schody, wszystko to się
chwieje, drga, aż strach mna to
wleźć. Sprobuj ty pierwszy je
steś lżejszy, a jak wpadniesz do
wody, nie bój się napewno cię
wyciągną. : /
— Nie Moryc, jak ginąć, to ra
zem. Weźmy się za ręce i pójdzie
my gęsiego: l
Na pierwszy schodek wszedł z
niezwykłą ostrożnością Pipmfa;nl
ciągnąc za sobą przyjaciela; pod
nosili nogi bardzo wysoko, chwy
tając się ciągle poręczy. Publicz
ność przyglądała im się ze zdzi
wieniem, śmiejąc się głośno.
Wspinanie się po schodach
trwało nieskończenie długo. Pa
sażerowie, idący za nimi, tracili
cierpliwości i zaczęli ich lekko po
WESOŁE PRZYGODY —
s3 s DWUCH ŻYDKÓW
pychać.
| — Ostrożnie panowie, ostroż
'nie, wołał Kugelman. Zdążymy
| WSZYSCY, pociąg jeszcze nieodcho
tdzi! Pipman, czego tak pędzisz
Inie ciągnij tak mocno! Uj, west
'chnął -z ulgą, 'gdy mnareszcie
inramolił się na pokład. Zbliżył
I'się do mnich pomocnik kapitana.
Jak nazwiska panów?
i — Pipman i Kugelman, odpo
wiedzieli razem. _
— Kajuta No. 33, zanieść rze
czy, zwrócił się do tragarzy.
! Przyjaciele przechadzali się po
pokładzie, przyglądając sięwszy
istkiemu ciekawie.
| — Bardzo mi się podobają te
gumowe kułe bezpieczeństwa. A
może dla wszelkiej pewności wło-
Iżyć zaraz jedną, co to możę za
szkodzić, zaproponował Kugel
man.
! Czekaj Moryc, jak tylko statek
iruszy, włożymy. Pogadajmy tro
'chę, z kapitanem. Mister kapi
'tan, czy niedługo pojedziemy ?
|. — Z godzinkę, półtorej; jak
'tylko naładują bagaż, ruszymy.
| — Czy aby nie zadużo tego ba
gażu, spytał Pipman, przygląda
jąc się kolosalnym koszom i ku
from, wrzucanym do luku. Taki
ciężar może przeważyć i tfu, tfu,
pójdziemy na dno.
Kapitan się uśmiechał. Ten ba
gaż? Dla takiego gmachu, jak
nasz okręt, to bagatelka zabawka
— Dla panów to zabawka, a
nam chodzi o życie, perorował
Pipman. :
' ” -Panie kapitanie, spytał
wskazując na jasne pogodne nie
bo, pokryte lekkiemi chmurkami
czy aby nie będzie dzisiaj burzy,
bo statek już się strasznie koły
sze. |
— Nie szanowny panie, przyi
tak łagodnym, spokojnym wie-'
trzyku, jasnem niebie mowy nie- *
lma o burzy. |
| . — roszę pana,nie należy dowie
rzać pozorom. Z moją Sarcią też
tak: spokojnie, łagodnie, cicho,
człowiek ami myśli o burzy. Ja4ką
nagle huknie, jak trzaśnie, mi
czem huragan prawdziwy, 'Wszy.-!
stko trzeszczy lecą krzesła, drob
ne rzeczy, czasem nawet i d~uże,3
ma się wrażenie, że dach zapada
się nad głową. l
— Z moją Aurorą wytrzymam
|największą burzę, ą pańska Sar
cia to chyba jakieś rozklekotane
pudło. ,
— Tak, panie kapitanie, pot-
Iwie'rdził prędko Kugelman, trafił
pan w samo sedno, stare, rozkle-
Ikotane pubło.
— Słuchał Moryc, zaperzył się
Pipman, pan kapitan może takl
mówić, bo nie zną Sarci, ale ty...
Uprzedzam cię, że jak się jeszcze
raz odważysz, to nie pomny na
naszą tyloletnią przyjaźń, gotów
jestem... tak, gotów jestem cięl
wyzwać na pojedynek.
— Brawo! zawołał kapitan, wy
ciągając rękę do Pipmana, to
prawdziwie po marynarsku. Jak
w zeszłym roku kapitan z Orio
nu wyraził się o mojej Aurorze,
„dzierlatka”, zerwałem ź nim sto
sunki.
— Zrywam z tobą stosunki,
krzyknął Abram — szyszysz, tak
zrywam, musisz mnie mnatych
miast przeprosić. A ile pańska
Aurorcia ma lat, panie kapita
nie?
— Jeźdżę ma niej piąty rok, a
na wodę spuścili jąprzed 6 laty.
— Co? zawołał Pipman zdzi-'|
wiony, spuścili ją na wodę? ł
— Abram, tobie morze ude
rzyło do głowy, przecież pan kapi '
tan mówi o statku, na którym
jedziemy.
— O statku? zdziwił się Pip
man, aja mówiłem o mojej żonie |
Sarze. '
Pomocnik kapitana zaczerwie
mił się mocno.
› — Przepraszam pana, obowiąz
lki powołują mnie gdzieindziej. —
Spuszczać pomost! krzyknął na
! marynarzy. |
| — Wiesz Moryc, powiedział |
PJipman,na. którego pierwsze |
wstrząśnienia statku podziałały
bardzo nieprzyjemnie. — Moja.|
Sarcie miała rację, to głupi spo-!
sób podróżowania morezm, czy |
to nie lepiej było wybudować ko- 1
lej. |
| — Kugelman, żeby ci twój do 'i
wcip nie zaszkodził, mnie już za
szkodził.
- Twarz Pipmana przybladła, za
czął gwałtownie wciągać powie
trze. — Potrzymaj mnie Moryc'
Mnie jest bardzo nie dobrze.
— Oj Kuba, i mnie się bardzo
nieprzyjemnie robi w dołku. Je-I
stem chory, bardzo chory. !
Chodźmy do kajuty, położyć
się ledwie stoję na nogach. ›
Spólnicy wzięli się pod ręce i
wahadłowym krokiem zaczęli o
strożnie zsuwać się po schodach,
mocno trzymając się poręczy.
— Muszę usiąść, skarżył się
Pipman, nie mogę. Gwałtu, ra
tunku, doktora, Nagle usiadł na
schodach. Porwał go atak mor
skiej choroby.
— o to robisz Abram, krzyczał
Kugelman, zniszczyłeś chodnik,
zapła... Oj, oj, niedokończył, przy
kucnął obok spólnika i zaskoczył
go torsje.
— Naco to mi było, jęczał Pip
man, byłem zdrów, wesoła teraz
muszę umierać, jak pies na scho
dach. Moryc... czy... śmierć... od
mor... od mor...
Nieszczęśni podróżni bardzo
ucierplili, trapieni morską choro
bą. Po pewnym czasie zbliżyli się
kilku majtków w towarzystwie
ilekarza. :
— Wziąć panów naą nosze i za
nieść do kajuty, rozkazał lekarz.
Obydwóch pasażeró:w ostroż
nie podniesiono i ułożono na no
szach. -
Nieszczęśliwi wydawali ciche
jęki, Kugelman. szeptał jakąś
modlitwę...
Gdy obudzili się zrana, słońce
świeciło wesoło rzucało jasne pro
|mienie, które odbijając się od spo
lkojnej powierzchni morza ozła
cała dziwnie barwem światłem
iścia'ny kajuty. Przez nawpół ot
:warte okna wdzierał się wietrzyk
iłagodnie kołysał rozuniętą kota
irę.
l — Moryc czy żyjesz? Mnie
jest trochę lepiej, kręci mi się
tylko w głowie.
— zy ja wiem odparł Kugel
;man, czarny rok, i wszystkie złe
sny na tych, co wymyślili mor
ską podróż i morską chorobę.
Nie czuję rąk i nóg. Czuję żołą
dek, a ten mnie właśnie boli. Na
piłbym się czego..
— Nie pij Pipman, bo znowu
zacznie się to samo. Wszy/stkie
mu winien Kolumb. Gdyby nie
on siędzielibyśmy teraz w War
szawie, w domu piłbym sobie her
batkę, rozmawiał z swoim syn
|kiem, słuchał gderań mojej Sa
-I]uni. Kugelman głęboko westnął.
| — Oj, prawdę mówi przysło
jwie: wszędzie dobrze, a w domu
najlepiej.
— Moryc, proszę ciebie nie
jrozczulaj mnie, na łzy mnie się
izbiera. Lepiej poradź co dalej
robić.
— No co można Yobić? Uzbro
ić się w cierpliwość i czekać. Gdy
by tu były stacje, przystanki, już
bym sobie poradził, nogi by tu
mojej nie było, dzisiątemu poko
leniu bym zakazał. Gdybyśmy
mieli inny sejm, lepszych posłów
nigdyby się nam to nieszczęście
nie przytrafiło. Sto złotych za
lpaszport? Tysiąc złotych, miljon
odechciałłoby się panu Pipman
łnowi i S-kaą podróżować do Ame
ryki. sł
— Et, co tu gadać, machnął
melancholijnie ręką. Kto o nas
Idba, kto myśli? Nieszczęśliwa
mniejszość narodowa. !!!
Nazajutrz obaj przyjaciele
wstali i jakkolwiek czuli się jesz
cze osłabieni, postanowili wyjść
na pokład. Morze było tak spokoj
ne, że nie odczuwało się najmniej
szego kołysania. Towarzystwo,
Składające się jrzeważnie z angli
ków i niemców, rozsiadło się na
wygadnych fotelach i rozkoszo
wało się cudem świeżem powie
trzem. ł J
— Wiesz Abram, że teraz jest
bardzo przyjemnie usiądźmy tak
że i posłuchajmy co mówią. Przy
sunęli dwa fotele i usiedli obok
łpary anglików, wysokiego bar
czystego mężczyzny i małej blon
'dyneczki o ikrótkich, złotych wi
chrzących się włosach.
— Dlaczego ja ich nie rozu
miem, zdziwił się Kugelman, chy
ba nie mówią po angielsku, prze
'konaliśmy się przeciż, że po an
gielsku wszystko rozumiemy.
!Wiesz Abram co, spytał ich, jaki
to język. -
| — Lepiej spytaj ty, ja kiepsko
*mówi-ę po niemiecku. ›
— Dobrze, nie lubię tchórzów
oburzył się Moryc. Przepraszam
bardzo, zwrócił się do sąsiadów,
czy nie zechcieliby państwo nam
powiedzieć, jakim posiłkują się
językiem.
< Angielka obrzuciła Kugelmana
zdziwionym spojrzeniem, towa
rzysz jej mruknął coś pod nosem
po angielsku. :
— Nie rozumieją widocznie,
szkoda żeśmy nie zabrali ksią
eżczki rozmówek angielskich. O
naą mi się bardzo podoba, ta blon
dyneczka.
Moryc rzucił na młodziutką
miss spojrzenie pełne znaczenia.
Blondynka szepnęła coś do swe
go towarzysza i szybko się odda
lita: .
Towarzysz jej podniósł się i
zwracając się do Kugelmana,
rzekł łamaną niemczyzną:
— zem mogę panu służyć ?
— Pytałem pana, po jakiemu
mówił państwo? ,
.. Dokończenie nastąpi