Ameryka w Toledo. [volume], December 23, 1891, Image 1

About Ameryka w Toledo. [volume] (Toledo, Ohio) 1891-1892

Image provided by: Ohio History Connection, Columbus, OH

                
i
A. A. Paryski, ubl'r,
140 St. Clair St., TOLEDO, 0.
Przemówiła!
(Z powodu Bożego Narodzenia).
Noc grudniowa zapadła na ubogą,
•wioskę, gęsty śnieg poczyaał sypać
grubemi płatami, nakrywając świeże,
czarne ślady pogorzeliska wśród za
budowań dworskich. Dwaj ludzie w
białych kożuchach i czapkach dążyli
ku tym zabudowaniom od strony po
bliskiego lasu, prawie niewidzialni
wśród śnieżycy. Im bliżej zabudo
wań, tem szli ostrożniej, aż wszedł
szy za węgieł nowej, naprędce skle
conej obory, czy stajni, tuż obok da
wnych zgliszczy, jeden z nich szep
nął:
—Oto tu—i zniknął w dole po kar
toflach, niezużytkowanym tej zimy.
Drugi znikł także w głębi dołu
szeptana rozpoczęła się rozmowa:
—Ktokolwiek przechodzący oba
cvy....
—Nie za jeden pacierz śnieg nas
wszystkich nakryje choć kto przej
dzie, nie obaczy.
Powyższe wyrazy powiedziane by
ły spokojnem tonem pewności, w
którym się zdradzał adept sztuki
hermetycznej, przemieniając w zło
to nietylko medale, alg nawet konie,
woły etc.
—A zawsze lepiej było przyjść
później i zaraz jąć się roboty, zamiast
tu czekać, niewiedzieć na co.
—Nieprawda teraz śnieg pada i
nakryje nasze ślady, a potem niewia
domo, czy padać będzie.
—To lepiej zaraz jąć się roboty,
aby śnieg i dalsze ślady nakrył, gdy
z końmi na wrócim....
—Nie z wieczora cięgiem ludzie
się tą kręcą i Jan tek w stajni śpi, i
„darach tutejszy chodzi z latarnią
koło dobytku i pilnuje, a dzisiejsze
go wieczora jeszcze bardziej będzie
pilnował, niż zawsze, bo wiadomo, że
dobrze jest dzisiaj pióbować. No, a
może i gość dziś niejeden przyjedzie,
bo ciaraęhy zwykli gości spraszać na
dzisiejszą doroczną wieczerzę ano
nie wiem, jak ten zrobi, bo niedawno
mu kobieta zmarła i stodoła się spa
liła, i owce odchodzą.
—To czemu gwałtem dzisiaj ta ro
bota? Nie lepiej było wczoraj? albo
by jutro?
—Nie bo jak się nam dziś powie
dzie, to będzie się cały rok wiodło i
jeżeli będą goście, to ciaruch nie
będrie mógł bardzo pilnować, a po
tem i mocniej zaśnie po sutszej wie
czerzy i Jantek każdą noc w stajni
śpi, a dziś o północy pójdzie w skry
tośc-.i do karczmy, bo to dziś Jadama
i mój kum Jadam częstuje, i zaklął
go, aby przyszedł...
—A pies? O lo Boga! ten zwęszy
i pokaleczył—jęknął po cichu nie
spokojny uczeń, nieobyty jeszcze
widocznie z tajemnicami swej sztu
ki, gdy wycie żałosne rozległo się
właśnie.
-—Ehe... ostatni raz on zawył—od
mruknięto niezmiernie tajemniczo.
—Ostatni?... A!... hm... to ty mu
hm... Za co ty na tege ciaracha taki
zawzięty?
—Gdzie zaś! ani ja go prawie
widział, ani on mnie nigdy,
—To czego tak na niego nasta
jesz?
Gdzie zaś nastaję? albo ja te
mu winien, że jemu zła dola sądzo
na? Zmarła mu kobieta, spaliła się
stodoła, odchodzą owce, sprzedał
z biedy najlepsze woły, ukradli mu
krów kilka, goni ostatkiem. Jak ko
mu sądzona zła dola, to przepadł,
musi lecieć do zguby, bo nieszozę
jH* ście nigdy samotnie nie przychodzi.
Żeby taki człowiek palec w masło
wsadził, to go złamie pozbył się
najlepszego dobytku, pozbędzie się
i reszty jak my nie weźmiemy, we
źmie drugi, a czemu drugi rna korzy
stać, ^nie zaś my? Ciarachowi to
już wszystko jedno, bo mu na zgi
nienie sądzono.
Rozmowa wyczerpana umilkła
'chwilowo, aż po długim milczeniu
bąknął uczeń:
—A jak kto o północy przyjdzie
słuchać, jak bydło przemawia?....
To źle, że bydło razem z końmi
stoi.
—To poco się popaliły szopy,
obory i stajnie? Ciarach temu nie
winien on rad, że choć tę jednę
budę wystawił na zimę. Ano z tem
przemawianiem nieprawda, głup
stwo!
—Ale.... nieprawda! Żyli ta
cy, co słyszeli. To jest taka noc ta
dzisiejsza, że o północku bydlęca
w dusza przemawia! jakem.żyw, prze
i mawia!
TOM V. No. 00. TOLEDO, OHIO, 23-go GRI DNIA, 1891.
—A kto słyszał? Postaw mi ta
kiego do Oczu! A no i tak nie
uwierzę. Uwierzę, jak sam usły
szę bydlę po ludzku przemawia
jące.
—Już ja tam nie chcę słysześ,
zmarłbym pewnikiem ze strachu.
—E.... to więc głupio się stało,
żem ja ciebie wziął do pomocy!
rzecze nareszcie adept, znużony
ciągłą opozycyą. Jak ci się co
przywidzi, gotówbyś krzyczeć....
No, wiesz co? zostań ty tu za wę
głem, a ja o północy wolę sam iść
do stajni i wyprowadzę tobie jednę
parę, i ty zaraz jedź odsię, wiesz
ktOrędy a ja wrócę po drugą i po
jadę k'sobie, aby na dwie strony
był ślad, jeżeli go śnieg nie zas)
pie....
—Tak, to dobrze, dobrze z wy
raźnem zadowoleniem zgodził się
uczeń.
Milczenie nastało znowu w dole
od kartofli, zasypanym śniegiem
W części, tak, że leżących w nim
alchemistów, nakrytych kożuchami,
wcale nie ujrzał młody szlachcic,
właściciel wioski, choć, pełniąc obo
wiązki stróża, z krytą latarnią w rę
ku przechodził tamtędy. Gości nie
było żadnych owego dorocznego
wieczoru była smutna, sieroca wie
czerza potem światła zgaszono i
znowu szlachcic począł obchodzić
zabudowania. Snadź znał ludowy
prognostyk o udanej tego wieczora
robocie.
—Czy go bies nosi.... gotów je
szcze raz wyjść snadź wieczerza
skąpa była mruczał adept, wy
glądając z dołu ostrożnie.
Tymczasem północ nadchodziła,
i wreszcie Jantek, dwa razy widzia
ny śpiącym przy koniach przez pa
na, wymknął się bez szelestu z budy,
chroniącej cały dobytek dziedzica
na tę zimę na ramieniu niósł worek
wypchany, zapewne owsem, przezna
czonym na przemianę, —snadź i ten
studyował alchemią.
—Północ! i Jantek idzie do kar
czmy! Ten najlepiej czuje, kiedy
ciarach śpi już czas! szepnął
adept, a wylazłszy z dołu, poszedł
prosto do drzwi i znikt w nich.
Uczeń stał, drżąc, za węgłem.
Zaledwie adept, znający tu wszy
stkie kąty, zbliżył się do koni, po
zostawiając krowy na boku, gdy
w uchylonych wierzejach błysnęła
znowu najniespodziewaniej kryta
latarka.
—Znowu ciarach! ha, snadź ze
wszystkiem sądzono mu na zginie
nie! —pomyślał adept i, acz dotąd
nie zabójca, przecież pod naciskiem
okoliczności, stojąc w cieniu, pod
niósł siekierę....
Dziedzic, zaniepokojony otwar
temi wrotami, wchodził ostrożnie,
z latarnią w jednej ręce, z rewolwe
rem w drugiej, gdy potknął się o coś
i szybko skierował do stóp światło
latarni. Były tam zwłoki psa.
—Burek!.... otruty!.... zło
dzieje!.... Ostatni przyjaciel!....
O, ja nieszczęśliwy!.... nieszczę
śliwe sieroty moje!—jęknął, sta
wiając latarnią na ziemi, i w roz
pacznym żalu załamał ręce, a łzy
strumieniem twarz mu zalały.
Złodziej zadrżał, nie wiedząc cze
mu, ale siekiera z ręki mu wypadła,
a szelest tem sprawiony przeraził go
tak, że, bezprzytomny skoczywszy
do drzwi, rzucił się do ucieczki,
wpadając tuż za węgłem na towa
rzysza, który popędził za nim co
siły. Pod lasem dopiero zatrzymali
się, aby odetchnąć, i wtedy uczeń,
który wcale nie widział dziedzica,
ponieważ sam był ukryty za wę
głem, ośmielił się poszepnąć, sto
sownie do nastroju własnych myśli,
z pewnym rodzajem tryumfu:
—A co? dusza bydlęca po ludzku
przemówiła? Pewny był, że wi
dział przyczynę przestrachu towa
rzysza. Ten wstrząsnął się.
—Przemówiła! szepnął i pom
knął w las,
Resztki dokytku, "sądzonego na
zginienie", na ten raz ocalały.
STRASZNE PKZEP0WIE1J5IE.
Niewesoło zapowiada ię rok 1892
według zdania profesora Rudolfa
Falb'a, który wystąpił niedawno w
Wiedniu w sali Bosendorfer'a z od
czytem. Treścią tego odczytu były
krytyczne dni, potop i epoka lodowa
w przyszłości. Przepowiednie uczo
nego na rok przyszły nie należą do
najweselszych. Kok ten obfity w dni
krytyczne i ulewy za ulewami, które
i letniej pory nie oszczędzą. Dzień
28-go .marca i 26 go kwietnia szcze
gólniej złowrogo się zapowiadają
wszelkie złożą się ku 1emu czynniki.
Jednym z nich-zwiększenie się— zbli
żenie księżyca do ziemi w czasie peł
ni. Oddziała to przedewszystkiem u
jemnie na winnicę, skutkiem czę
stych deszczów. Charakterystycznym
jest, co profesor Rudolf Falb od dłu
ższego już czasu zapowiedział, że
POKÓJ
I, jak zwyczaj cŁce stary,
Składa nam skromne dary,
Ale droższe od złota,
Bo chleb święty żywota,
Chleb miłości i zgody,
Na radosne te gody.
/3%\ niechże się zespoli
Kto żyw z słowami temi!
Wszem ludziom dobrej woli
Pokój, pokój na ziemi,
A chwała Bogu w Niebie!
I niech przy takim chlebie
Cała się ludzkość zbierze
Zawrzeć święte przymierze
Niech się zjedna wróg z wrogiem
Niechaj człek człeka szczerze,
W uniesieniu serc błogiem,
Rad do piersi przytuli
Niech ta gwiazda, co króli
Prowadziła przed wieki
począwszy od 9 listopada 1891 roku,
a ewentualnie wcześniej jeszcze,
dzień 15-ty bm., zaburzeniami at
mosferycznemi zapowiadać się bę
dzie. I rzeczywiście silne trzęsienie
ziemi w Japonii, nadzwyczajne ostat
niemi czasy burze w Anglii, na mo
rzu Północnem i w Paryżu, potwier
dzają proroctwo uczonego. Co zaś do
potopu i epoki ludowej, profesor Ru
dolf Falb sądzi, iż powracają one pod
działaniem jednocześnego wystąpie
nia wszelkich ku temu czynników,co
10,400 lat. Że ostatni potop wyda
rzył się na 4,000 lat przed Chrystu
sem, następnego tedy należy nam
się spodziewać dopiero w roku 6400
ery naszej. Nie należy jednak poto
pu tego brać w znaczeniu doraźnej
jakiejś, wszechświatowej katastrofy.
Zapowiadać go będą i przygotowy
wać na tysiące lat naprzód najrozma
itsze zjawiska Zupełnego zniszcze
nia wszelkiej kultury nie ma się co
obawiać. Ta ostatnia na 4000 lat na
wet przed Chrystusem ostała się w
takich rozmiarach, iż ludzkość mogła
ją prowadzić dalej. I najbliższy po
top, jak się zdaje ogołoci Europę z
mieszkańców, a cywilizacya ówczes
na ostoi się w pełni jedynie w okoli
cach wyżej położonych. Warunki te
dodatnie ujawnią się prawdopodob
nie na Wschodzie i znowu,jak przed
wiekami, prąd cywilizacyjny popły
nie ztamtąd na zachód. Z wyżyn po
nownie odbiorą kulturę doliny. Mo
żliwość zagłady zupełnej nie istnieje
•powtarza się jeno wszystko.
CHIŃCZYCY W TYBECIE.
Urzędnicy chińscy dopuszczają się mor
dów na "lamach," aby Tybet
w swej władzy utrzymać.
Potęga dzisiejszej dynastyi chiń
skiej chwieje się nie na żarty, nie
tylko bowiem wewnętrzne niepokoje
wstrząsają fundamentami jej tronu,
lecz również i na zewnątrz państwa
sąsiednie, dotychczas Chinom uległe,
zaczynają zrywać nałożone im pęta.
AMERYKA W TOLEDO
POKÓJ TEMU DOMOWI!
temu domowi!
Dziadek kościelny mówi,
W kraj nieznany, daleki,
By z prostaczkami społem
Pokornie bili czołem
Przedtem dzieciątkiem małem,
W którem się Boże Słowo
Przedwiecznie stało Ciałem,
Zapali się na nowo
Niech blasku jej potęga
We wszystkie dusze sięga,
Niech w nich słońceoi słońc świeci
I nigdy się nie zaćmi,
By wreszcie Boże dzieci
Poznali, że są braćmi,
I by się ludzkość cała
Jedną rodziną stała!
tniui
ten pożądany
Dzień świat wszystek odnowi,
Ześlij, Panie nad Pany,
Pokój temu domowi,
Gdzie dobrej woli ludzie
Marzą dziś o tym cudzie!
Do nich należy również i Tybet, o
którym bardzo ciekawe szczegóły
znajdujemy w świeżym zeszycie
"Magazynu Murray'a." Tybetem no
minalnie rządzi Dalaj Lama, mający
swą stolicę w Lhassa dopóki prze
cięż Dalai Lama jest małoletnim, to
jest nie doszedł do lat dwudziestu,
rządzą krajem w jego imieniu trzej
regenci, wybierani z pośród dostojni
ków dworskich. Otóż Chińczycy od
lat stu przeszło celem owładnięcia
Tybetem posługują się okropną me
todą. Żadnemu Dalai Lamie nie po
zwalają dożyć 20-go roku życia, to
jest do chwili, kiedy odsunąwszy re
gentów, sam stanąłby na czele rządu
i zerwał wszelkie chińskie machina
cye władcę bowiem trudno przeku
pić, któżby bowiem za pieniądze od
dał własne prerogatywy 1 zgodził się
być cieniem malowanym? Ilekroć
tedy Dalai Lama dochodzi do wieku,
niebezpiecznego dla rządu chińskie
go, zapada na niego wPekinie dekret
śmierci, który zbirowie chińscy, nie
mal nie tając się, w ten lub ów spo
sób zmieniają w czyn. Przekupieni
regenci, urzędnicy dworscy, oficero
wie wiedzą doskonale o postanowio
nym zamachu, o osobach, które go
wykonają, niemal o miejscu i termi
nie zbrodni, a przecież nikt z nich
palcem nie ruszy celem ratowania
monarchy. W ten sposób od 1810 r.
panowało już ośmiu małoletnich
władców, z który każdy zginął tuż
przed dojściem pełnoletności. Obec
nie atoli wykluwa się zmiana na lep
sze. Teraźniejszy Dalai Lama za pół
tora roku będzie miał lat 20 wie on
o gwałtownej śmierci poprzedników,
wie o intrygach
rządu
chińskiego,wie
0 nich również i dwór, wielce do
młodego władcy przywiązany. Za
wiązała się tedy liga, strzegąca o
becnie przed katami chińskimi dzień
1 noc życia monarchy. Zdaje się więc,
iż tym razem Dalai Lama uniknie
zasadzek, zastawianych na jego po
przedników, a umocniwszy się na
tronie, tybetańskim, nie omieszka
Chińczykom zapłacić sowicie za cały
wiek niewoli i upokorzenia Tybetu.
aryni w Chinach.
WYWOŁUJĄ BUXTY PRZECIW O
&WIACIE.
Aby lud utrzymać w ciemności i gnębić
gro pe barbarzyńsku -Przyczy
ny obecnych rozruchów
w Chinach.
Chińczycy odgrywają w Azyi rolę
narodu najbardziej ucywilizowanego.
Wynaleźli oni znaki pisarskie i o
pracowali nader subtelne systemata
filozoficzne tak z pierwszych, jak i
z drugich korzysta prócz nich jeszcze
wiele innych narodów azyatyckich.
W Japonii, Korei, Kochinchinie,
Anamie, Kambodży, Tybecie i Sya
mie abecadła chińskie używają praw
obywatelstwa, klasyków chińskich
study uje inteligencya owych krajów
chińska etykieta, oraz chińskie formy
towarzyskie stanowią *vzory, godne
naśladowania Chińczyk w ogóle u
chodzi tam za człowieka wyższej ra
sy. To przekonanie zresztą żywi w
sobie i kaidy chińczyk, który nie-,
chińczyka uważa za barbarzyńcę. A
becadło, rzekomo przez Konfucyu
sza wynalezione,—"oczyma Konfu
czynsza" nazwane—uchodzi za świę
tość. Każdy papier zapisany jest ró
wnież świętym,a ten,który używa go
do celów niegodnych, kto rzucza go
na ziemię i depcze, ten spotka się w
piekle z ostremi karami. Przeciwnie
zaś każdy, który chroni papier od
złego, a bliźnich napomina, by czy
nili to samo, spełnia dobry uczynek,
mażący kiedyś po śmierci część jego
grzechów i win. Wszędzie w Chi
nach można widzieć małe piecyki,
przezuaczone do palenia zapisanego
papieru, wszędzie również istnieją
stowarzyszenia, które drukują i roz
syłają broszury, wystawiające, jak
ciężkim jest grzechem źle się obcho
dzić z zapisanym papierem. Te sto
warzyszenia utrzymują nawet włas
nych agentów, obowiązanych do wy
szukiwania na ulicach starego papie
ru i palenia go.
Łatwo pojąć w obec tego, jakiej
potęgi zażywają uczeni i literaci.
Potęga ta posiada takie rozmiary, o
raz wywiera taki wpływ na masy, że
nawet mandaryni, wybierani zresztą
z pośród literatów, wolą z nim: nie
zadzierać i zawsze ustępują. Literaci
zaś, kasta nadzwyczaj ściśle związa
na, żywi nader wrogie usposobienie
przeciw wszelkiej cudzoziemezyźnie,
a zwłaszcza przeciwko misyonarzom
chrześciańskim. 1 nie może dz.ać się
inaczej. Misyonarze bowiem, głosząc
wiarę chrześcianską, usiłują zmienić
dotychczasowe poglądy, oraz wierze
nia ludu, a więc pośrednio zmniej
szyć tutaj wpływy literatów. Bronią
się tedy ci ostatni przeoiw misyona
rzom, a bronią ich—potwarz. W o
głoszeniach ulicznych i broszurach
opowiadają ludowi o dzieciożerstwie
misyonarzó.?, o ich okrucieństwie, o
ich napaściach wreszcie na abecadło.
Chińczycy dorośii, gdy przyjmuj j.
Chrzest święty, robią to najczęściej
z wyrachowania, gdyż dzięki temu
dostają się na równi z misyonarzami
pod opiekę odpowiedniego konsola,
co podczas sporów rozmaitych i pro
cesów oddaje im niesłychane usługi.
Więc też najpewniejszą zdobycz du
chową misyonarzów stanowią jedy
nie dzieci, kupione przez nich od ro
dziców. To kupno właśnie spowodo
wało owe dzieciożercze pogłoski.
Nadmienić przy tem należy,że rząd
chiński najchętniej patrzy na misye
protestanckie, jako rozpadające się
na rozmaite, wzajemnie sprzeczne z
sobą sekty. Te przeciwieństwa właś
nie, oraz wieczna niezgoda, osłabia
jąca misye, pozostawia rządowi chiń
skiemu w obec nich większą swobo
dę. Inaczej rzeczy stoją z katolicyz
mem. Ściśle złączony, dobrze'zorga
nizowany, należycie zcentralizowany,
katolicyzm, jak już próbował kilka
razy, może pokusić się o wywieranie
wpływu politycznego w kraju, rząd
r'fii' i
A. A. PARYSKI, Redaktor
zaś boi się tego, jak ognia manda
ryni przeto mają tajemny rozkaz nie
kwapienia się zbyt pośpiesznego z
obroną misyj katolickich.
Prócz powyższych przyczyn, do
niepokoju wChinach przykładają rę
kę również i tajne stowarzyszenia,
których znajduje się sporo. |Główn*
siedlisko mają one w prowincyi Ho
nau, śpic.hrzu rekrutów armii chiń
skiej. Celem stowarzyszeń jest bądź
wzajemna pomoc członków, bądź
zdobycie wpływu politycznego.Woj-»
sko chińskie nie posiada ani lekarzy,
ani szpitalów zraniony albo chory
żołnierz musi radzić sobie, jak potra
fi. Dla tego też zazwyczaj żołnierze
z jednej okolicy łączą się w stowa
rzyszenie, które pomaga rannym
chorym. Zwykle przecież po wyjściu
z wojska—bez otrzymania należnego
żołdu—takie bractwa mijają się z ce
lem pierwotnym i tworzą bandę zbó
jecką. Jeżeli na czele stanie organi
zator o silnej ręce, banda rośnie,
zmienia się w tajne polityczne to
warzystwo, które kpi sobie z manda
rynów, bojących się ich niby ognia.
Zwykle ci ostatni nietylko nie ściga
ją ich, ale płacą stałą daninę man
daryn bowiem, w którego okręgu
zjawiła się banda zbójecka, natych
miast traci posadę.
Najpotężniejszym obecnie towa
rzystwem jest "Ko-Lao-Hui," to jest
"Stowarzyszenie starych braci." Na
leży tam sporo literatów, a nawet i
mandarynów z wysoką rangą głów*
na kwatera w Uonan, choć nad całą
rzeką Y ang- Tse znajdziesz licznych
jego członków. To bractwo Ko-l,ao
llui właśnie wywołało ostatnie napa
dy na misye. Powodów takiego za
pędu niszczycielskiego wymieniają
dwa: pierwszy posiada barwę poli
tyczną, drugi cuchnie prywatą i ban
dytyzmem. Jedni bowiem utrzymuje
Ko-Lao Ilui pragną zrzucić z tronu
obecną dynastyę mongolską, osadzić
zaś na jej miejsce chińską. Chcą więc
zawikłać rząd w wojnę z Europą, by
następnie po przegranej skorzystać
z niepokojów wewnętrznych, bezsil
ności z rządu i ogólnego gnębienia
w kołach mandaryńskich. Wówczas
wypędzenie władzcy nieudolnego
powinno odbyć się łatwo.
Drugi powód prozaiczny. Bractwo
wiedząc, iż każdy mandaryn odpo
wiada za spokój swego okręgu, a
wszelkie jego naruszenie płaci dymi-
sy^»
przyjęło od zmarłego generał,
gubernatora Nankinu 50,000 taelów
(150,000 fr.) za każdy miesiąc spoko
ju. Obecnie zjawił się nowy wielko
rządzca, który odmówił płacenia ha
raczu ztąd zemsta. Ko-Lao Ilui li
czą widocznie na to, że generał-gu
bernator namyśli się, a następnie
wróci do systemu dawania haraczu,
jako bezwględnie bezpiecznego i
mniej kosztownego rząd bowiem o
rzekł, iż wszelkie odszkodowania dla
chrześcian płaci mandaryn danej
prowincyi.
Awanturnik i oszust Zieliński.
CINCINNATI,
O. 22go Grudnia.
(Kor. Am.) Dla przestrogi innym
ludziom, proszę podać następujące
fakta: Wawrzyniec Zieliński, po
chodzący z Prus, przyjechał nie
dawno do naszego miasta. Zaczem
tu przybył, to w Filadelfii pewną
rodzinę polską wyzyskał na $18.50.
Przybywszy do Cincinnati, ulokował
się na stancyę u pp. S. .. Rozgło
sił zaraz, że jest bogatym, a dla ułu
dzenia ludzi, pokazał pudełko od
cygar naładowane pieniędzmi pa
pierowemi. Na wierzchu miał parę
dolarów a pod spodem bibułę.Dwóch
robotnikow polskich dało mu swe
pieniądze do przechowania, jeden 55
dolarowa drugi #22. Nie koniec
na tem, bałamucił żonę owemu czło
wiekowi, u któreg} był na stancyi.
Jak już jego sprawki przebrały mia
rę, to uciekł z miasta, zabierając ze
sobą cudze pieniądze. Uchodzi on
fod
nazwiskami: Wawrzyniec Zie
iński, Lorenz Green, Michael Nick,
Michael Zueck.Niech to będzie prze
strogą, aby polacy nie byli łatwo
wierni. Trzeba się wpierw o uczci
wości człowieka przekonać, zanim
mu wierzyć można. F. A.
Konsekracya arcibiskupia Stablew*
skiego nastąpi dnia 3 stycznia. \n\n SEMI-WEEKLY
Every Wednesday & Saturday.
Subscription, $2 per year.