Ameryka. [volume], August 21, 1897, Image 6

About Ameryka. [volume] (Toledo, Ohio) 1893-1902

Image provided by: Ohio History Connection, Columbus, OH

                
Ameryka na cały
rok i Stereoskop
wraz z 24-ma wi
dokami tylko..
tereosko
rowi
Y.
ADRES
325 Huron St.,
OR. F. J. KALLMERTEN, jfZKK
Właściciel Mctlooj n lru llam'ti.
•U8LYNMKJSZV 1,KK \I!Z. POSUWAJĄCY XAJ
l/KPSZK IHl'I.OM Y.
»ychamoińlMv.at
rego,
\.v\-7x wnzystkie i
choroliy
ziiettir/alo,
przyślijcie w liście trochę
8-centow"ą
PREMIUM DLA NOWYCH *1 STARYCH ABONENTÓW
"A
E Y
1
jako to:
IMim/.moW,
iwtwmy, p'U'iiliA, W- i
clwiwicij, wodni) ju
chlintj, ri'iuiiiityziii,
ból glowv, llrV.N, {07.
iliostl, tlioroUy ?,o- I
lt)Ika,
i
CHrtlla. iU''r*t,
kniialów oiwlujdo
wvth, febrq, wyr/.u- I
ty na głowie i Vkór
iu, choroliy macit-z- i
in,
ii-i
zluHzcniK rof
larności, knviotok,
liiiile nnławy, nie
płodno^, iHlll^CillO-
Sogotw*, pni liliriQ, rnny, otworv na cielt, ivfci cho
roby kis/t»k, ból krzy/.iii w piorsiacli, katar, nou
ralu'iQ, bronchitis, 'jiodaurą, ńwierzli, faiialenio
móz^u. otyłośt', choroliy ptjclierza, raka, kolki, w y-
wątroby i uorok, tyfus, olrj, robactwo, liezajo ltd.
ŁECZr X1KWIA8TY DZIKCII MĘŻCZYZS.
cierpisz, a straciloS nadziejft wyleczenia,
nd*jnitj /.arii/. do doktora Kallinertfu a po nult. lr.
Kall wyloc/.yl tytit)c«t ludzi, którzy iHusio
cierpieli a przez innych lekarzy nit» nio li być wy
leczeni. Lml/.io ci wsz.łjdzio rożtrlHPzają iniU) Dra
Kftllmorteiia, i znajomym i opolecają. Udajcie eią
doDraKaLliuerten a tó was wyleczy.
CHOROBY ZARAŹLIWE oboJ( a płci (czy to na
tyftelut)
/.
kSk
iwłaluiMiio mV, michotv, choroby
rodziców przekazane) leczy nkutecznio
1 prędko. Nie trzeba eii} wntydzi*1, «,vlfeo leczyć, bo
E*aiedbywunie porowadza z to skutki na przyezlońC.
Porada darmo! )r. Kalltnertoii każdemu udzieli
rady darmo. Ojiiuzcie chorobę, podajcie wiek cho­
wIoków
Y.
Kłowy
i
inarkQ pocztowa, to dostaniecie odpo-
wicdi natychmiast, czy choroba je»t do wylec/.onia
1 wielo
btjdzio lekarstwo konztowaO. Mołna
pieMS
po polsku, angielsku lub niemiecku. Adres:
Dr. P. J. Kallmerten,
febtiad. Washington Sto. TOLKDO, OHIO.
\nw v Polski .K.italoo
k n i' /i'u nr'n i'». l' iMiuci
I I'M. ł' "I'll l' 11,1^1'
i i u n cli
i 11 'Iriikn
a.m. |'t 'M. i i: mi ,• ni a i.
0
i i o 1 i i I I I k s I n u
-1 i' mi l''
i I rn! K i ('».
I ... I Mxi.uia i li i.. 1 i i
K I."
Zawarliśmy umowę z firmę Bawarską, na mocy której możemy dostarczyć abonentom
i czytelnikom naszym śliczny
STEREOSKOP
wraz z 24 dobrze wykonanymi widokami stereoskopowy ni i, przedstawiającymi
S Y N N K A S K
podług takiej że w Ober-Ammergau w Bawaryi.
STEREOSKOP TEN, KTÓREGO RYCINĘ NIŻEJ PODAJEMY, WRAZ Z U WIDO
KAMI, OFIARUJEMY ABONENTOM "AMERYKI" JAK NASTĘPUJE:
Sam Stereoskop z 24 widokami, bez "Ameryki," $2.00.
Stereoskop ów jest zrobiony z drzewa bzowego, pięknie wykończony i politurowany, z
fentownnym składanym trzonkiem i silnemi powiększająeei ni szkłami. Do każdego fete
i'kopn dodajemy 24 dubeltowe widoki, przedstawiające najważniejszo wypadki z ż^cia Jezusa
Ohryftuaa, od Narodzenia do Wniebowstąpienia. Całość ta przedstawia nadzwyczaj praw
dziwą historyę życia i cierpień naszego Zbawiciela. Widoki te nie są takie, jakie zwykle w
storach" sprzedają do stereoskopów, lecz mają naturalną ^podobiznę do życia są one tak
prawdziwe, że człowiek się czuje jakby uniesionym do czasów Chrystusa. Patrząc przez szkło,
figury na obrazie oddzielają się od siebie i człowiek pp.trzy nie jak na obraz, ale jak na praw
dziwą scenę z życia. Każdy obrazek jest na twardej tekturze, a objaśnienia są drukowane na
odwrotnej stronie. Prawdziwej wartości tych Stereoskopów opisać nie można trzeba je
widzieć, aby ich piękność zrozumieć.
Stereoskop ten powinien się znajdować w każdym domu. Szczególnie dla dzieci jest to
bardzo pouczające i pożyteczne. Nie przesadzamy wcale, gdy to mówimy, ale zdaje nam się,
że rodzice niesprawiedliwie postępują z dziećmi, jeżeli nio nabędą dla nieb tego Stereoskopu.
Z wydawcami tych obrazów zawarliśmy ugodę, że w stanie Ohio tylko my mamy wyłączne
prawo do sprzedawania tych Stereoskopów i obrazów. Jesteśmy więc w stanie dać naszym
prenumeratorom Stereoskop z 24 widokami Męki Pańskiej i gazetę na rok razem za $2.50.
Cena ta jest tak niską, że nie potrzebujemy nikogo zachęcać słowami do nabycia sobie Stereo
skopu i widoków. Nadmieniamy tylko, że same widoki wydawcy sprzedają po $8.00, a nadto
za Stereoskop biorą po dolarze. Od nas zaś dostaniecie to wszystko i jeszcze gazetę na rok
tylko za $2.50. Spodziewamy się, żo nasi rodacy potraiią uznać i
przedsiębiorczość i że z oferty naszej skorzystają. Kto tylko miał sposobność widzieć ten
St
skop za $l.r»(). Kto jeszcze nie jest naszym prenumeratorem, może dostać Stereoskop i gazetę
na rok za $2.50. Ci zaś, co nio chcą naszej gazety prenumerować, mogą od nas dostać Stereo
skop
widokami za $2.00. Nio zwlekajcie, lecz zaraz przyślijcie pieniądze na Stereoskop i
gazety, plyż oferta niniejsza jest dobra tylko na ograniczony czas. Stereoskopy wysyłamy
natychmiast po odebraniu pieniędzy.
$2.50
PARYSKI,
a?—
Nauka Wiary
fi OBYCZAJÓW KOŚCIOŁA KATOL l!
Wyłotona obszernie, stwierdzona i objaśniona
miejscami pisma św. i Ojców Kościoła i przykładami
z tycia oraz przewodnik tycia rodzin chrześcijańskich.
Potwierdzona i polecona przez 24 keiątąt Kościoła i oz*
dobiona 10 kolorowemi prześlicznemi obrazami oraz li
cznemi bardzo rycinami. Format duży, albumowy, o
prawa elegancka, Btronic 1238. Dzieło to składa się
i trzech części i zawiera w części I naukę o wierze, w
części II naukę o przykazaniach, w części III o środkach
łaski. Książka ta znajdować się powinna w każdej katoli-^
ckiej rodzinie, bo z niej czerpać można naukę i pociechę
w każdej potrzebie. Cena całego dzieła oprawiego w
płótno angiel. z złotemi wyciskami tylko
4 DOLARY
Dzieła tego nie sprzedaje się po zniżonej cenie, bo
cena ustanowiona jest już najniższa. Na kredyt książek
nie wysełamy tylko po odebraniu należności.
A. A. PARYSKI,
825 Huron Street,
Toledo, 0.
s
pa.
Stereo.
ocenić
właściwie naszą
Toledo, Ohio.
I
i w
i rTi
a2
IkJBI
S
U
w
K®l
n
i
O O
Powiatt hlatorycsna przra
HENRYKA SIENKIEWICZA.
TOM V.
(Dalszy ci!\K).
Dopiero w godzinę później,
minąwszy skręt dość nagły,
dwóch rajtarów jadących w
przodku, ujrzało na czterysta
kroków przed sobą jezdca na
koniu.
Dzień był pogodny i słońce
świeciło jasno, więc owego jez
dca widać było jak na dłoni.
Sam był żołnierzyk niewielki,
przybrany bardzo przystojnie i
zcudzoziernska. Wydawał się
dlatego zwłaszcza tak mały, źe
siedział na rosłym bułanym ba
chmacie, widocznie wielkiej
krwi.
Jeździec jechał sobie zwolna,
jakby nie widząc, że wojsko za
nim wali. Powodzie wiosenne
powyrywały w drodze głębokie
rowy, w których szumiała mę
tna woda. Owóż jeździec zdzie
rał przed rowami rumaka, a ten
przesadzał je ze sprężystością
jelenia i znów szedł truchtem,
rzucając łbem i parskając od
czasu do czasu rzeźwo.
Dwaj rajtarzy wstrzymali
konie i poczęli się oglądać za
wachmistrzem. Ten przycłapał
w tej chwili, popatrzył i rzekł:
—To jakiś ogar z polskiej
psiarni.
—Krzyknę na niego?—rzekł
rajtar.
—Nie krzykniesz. Może ich
tu być więcej. Ruszaj do puł
kownika
Tymczasem nadjechała reszta
przedniej straży i stanęli wszy
scy mały rycerz także zatrzy
mał konia i zwrócił go frontem
do Szwedów, jakby im chciał
drogę zagrodzić.
Przez jakiś czas oni patrzyli
na niego, on na nich.
—Jest i drugi! Drugi! trze
ci! czwarty! cała kupa!—po
częto nagle wołać w szwedzkich
szeregach.
Jakoż z obu stron drogi po
częli się sypać jezdcy, zrazu
pojedyńczo, potem po dwóch,
po trzech. Wszyscy stawali o
bok owego, który pojawił się
najpierwszy.
Lecz i druga straż szwedzka
z Swenonem, a potem cały od
dział z Kannebergiem, nadcią
gnęły do forpoczty. Kanneberg
i Sweno wyjechali zaraz na
czoło.
—Poznaję tych ludzi!—za
wołał, ledwie spojrzawszy,
Sweno—ta chorągiew pierwsza
uderzała na grafa Waldemara
pod Gołębiem, to Czarnieckie
go ludzie. On sam musi tu być!
Słowa te wywarły wrażenie,
w szeregach nastała cisza głę
boka, jeno konie dzwoniły
muns'ztukami.
—Wietrzę tu jakąś zasadzkę
—mówił dalej Sweno.—Zamało
ich, by nam stawiali czoło, ale
po lasach muszą być ukryci
drudzy.
Tu zwrócił się do Kanne
berga.
—Wasza dostojność, wra
cajmy!
—Dobrze waść radzisz—od
parł marszcząc brwi pułko
wnik.—Warto było wyjeżdżać,
jeieli na widok kilkudziesięciu
obszarpańców wracać mamy!
A czemuśmy na widok jednego
nie wrócili? Naprzód!
Szwedzki szereg poruszył się
w tej chwili z największą do
kładnością, za nim drugi, trze
ci, czwarty. Przestrzeń między
dwoma oddziałami zaczęła się
zmniejszać.
—Tuj!—skomenderowaKan
neberg.
Muszkiety szwedzkie poru
szyły się jak jeden, żelazne szy
je wyciągnęły się ku polskim
jezdcom.
Lecz pierwej, nim zagrzmia
ły muszkiety, jezdcy polscy za
wrócili konie i poczęli umykać
bezładną kupą.
—Naprzód! Krzyknął Kan
neberg.
Oddział ruszył z miejsca sko
kiem aż ziemia zadrżała pod
ciężkiemi kopytami rajtarskich
koni.
Las napełnił się krzykiem
goniących i uciekających. Po
kwadransie gonitwy, bądź że
konie szwedzkie były lepsze,
bądź że polskie jakowąś drogą
pomęczone, dość, ie przestrzeń
dzieląca dwa wojska zaczęła
się zmniejszać.
Lecz zarazem stało się coś
dziwnego. Oto bezładna z po
czątku kupa polska, w miarę
trwania ucieczki, nietylko nie
rozpraszała się coraz bardziej,
ale przeciwnie, uciekała w co
raz lepszym ordynku, coraz ró
wniejszemi, jak gdyby sama
szybkość koni równała jezdców
w szeregi.
Spostrzegł to Sweno, rozpu
ścił konia, dopadł do Kanne
berga i począł wołać:
w.—Wasza dostojność, to nie
zwykła partya, to regularny
żołnierz, któren umyślnie
umyka i do zasadzki nas
prowadzi.
—Zali dyabli będą w tej za
sadzce, czy ladzie —odrzekł
Kanneberg.
Droga szła nieco w górę i
stawała się coraz szersza, las
rzedniał i na jego krańcu wi
da^ juz było niezarosłe pole, a
raczej ogromną polanę, otoczo
ną ze wszystkich stron gęstym
i szarym borem.
Chorągiew polska przyśpie
szyła zkolei biegu i okazało się,
że poprzednio umyślnie szła tę
po, teraz bowiem w krótkiej
chwili odsadziła się tak daleko,
że wódz szwedzki poznał, iż ni
gdy jej nie doścignie.
Dopadłszy zatem do połowy
polany i spostrzegłszy, źe nie
przyjaciel już niemal do dru
giego jej końca dociera, począł
hamować swoich ludzi i zwal
niać biegu.
Lecz, o dziwo! polski oddział
zamiast utonąć w przeciwległym
lesie, zatoczył na samym krań
cu ogromne półkole i zwrócił
się cwałem ku Szwedom, staną
wszy odrazu w tak wspaniałym
bojowym ordynku, że wzbudził
podziw w samym nieprzyja
cielu.
—Tak jest!—zawołał Kanne
berg—to regularny żołnierz!
Zawrócili jakoby na mustrze.
Czego oni chcą do kroćset!
—Idą na nas!—krzyknął
Sweno.
Jakoż chorągiew ruszyła na
przód rysią. Mały rycerz na bu
łanym bachmacie krzyczał coś
na swoich, wysuwał się naprzód
i znów wstrzymywał konia,
szablą znaki dawał, widocznie
on był dowódcą.
—Atakują naprawdę!—rzekł
ze zdumieniem Kanneberg.
A pod tamtymi już konie
wzięły pęd największy i potu
liwszy uszy, wyciągnęły się tak,
iż ledwie brzuchami nie doty
kały ziemi. Jezdcy pochylili się
na karki i skryli słę za grzywą.
Szwedzi, stojący w pierwszym
szeregu, dostrzegli tylko setki
rozwartych chrapów końskich
i gorejących oczu. I wicher tak
nie idzie jako rwała ta chorą
giew.
—Bóg z nami! Szwecya!
Ognia!—skomenderowa! Kan
neberg, podnosząc w górę
szpadę.
Gruchnęły wszystkie musz
kiety, lecz w tej samej chwili
chorągiew polska wpadła w
dym z taką siłą, że odrzuciła
na prawo i lewo pierwsze
szwedzkie szeregi i wbiła się w
gęstwę ludzi i Koni, jak klin
wbija się w rozszczepione drze
wo. t) czynił się wir straszliwy,
pancerz uderzał o pancerz, sza
bla ofszablę, a ów szczęk, kwik
koński, lament konających mę
żów rozbudził wszystkie echa,
tak,że cały bór począł odzywać
się bitwie, jako strome skały
górskie odzywają się grzmotom.
Szwedzi zmieszali się przez
chwilę, zwłaszcza, że znaczna
ich ilość padła od pi er wstęgo
uderzenia, lecz wnet ochłoną
wszy, wsiedli potężnie na nie
przyjaciół. Skrzydła ich zbie
gły się ze sobą, a ie chorągiew
polska i bez tego parła naprzód,
chciała bowiem przejść "szty­
21 SierpmaievY.
chem,'' wnet otoczona została.
Środek Szwedów ustępował
przed nią, natomiast boki nar
cierały ją coraz silniej, nie mo
gąc jej wprawdzie rozerwać, bo
broniła się zaciekle i z całą ową
niezrównaną biegłością, którą
czyniła jazdę polską tak stra
szną w ręcznej bitwie.Pracowa
ły więc szable przeciw rapie
rom, trup padał gęsto, lecz
zwycięstwo już już chyliło się
na szwedzką stronę, gdy nagle
zpod ciemnej ściany boru wy
toczyła się uruga chorągiew i
odrazu ruszyła z krzykiem.
Całe prawo skrzydło szwe
dzkie zwróciło się natychmiast,
pod wodzą Swena, czołem ku
nowemu nieprzyjacielowi, w
którym wprawni żołnierze
szwedzcy poznali husaryą.
Wiódł ją mąż, siedzący na
dzielnym tarantowym koniu,
przybrany w burkę i rysi koł
pak z czaplem piórem. Widać
go było doskonale, bo jechał z
boku o kilkanaście kroków od
żołnierzy.
—Czarniecki! Czarniecki!—
rozległy się wołania w szwedz
kich szeregach.
Sweno spojrzał z rozpaczą w
niebo, następnie ścisnął kola
nami konia i ruszył ławą.
Pan Czarniecki zaś podpro
wadził husarzy na kilkanaście
kroków i gdy szli już w naj
większym pędzie, sam za
wrócił.
Wtem od boru ruszyła trze
cia chorągiew, on zaraz dosko
czył do niej i podprowadził
ruszyła czwarta, podprowadził
buławą każdej pokazał, gdzie
ma uderzyć, rzekłbyś: gospo
darz prowadzący żniwiarzy i
rozdzielający między nich ro
botę.
Nakoniec, gdy wysunęła słę
piąta, sam stanął na czele i ru
szył wraz z nią do bitwy.
Lecz już husarya odrzuciła w
tył prawe skrzydło i po chwili
rozerwała je zupełnie, trzy zaś
następne chorągwie obskoczy*
ły tatarską modą Szwedów i
czyniąc krzyk, poczęły siec
zmieszanych żelazem, bość
włóczniami, rozbijać, tratować,
a wreszcie gnać wśród Wrza
sków i rzezi.
Kanneberg poznał, źe wpadł
w zasadzkę i jakoby pod nóż
wyprowadził swój oddział nie
chodziło mu już o zwycięstwo,
ale chciał przynajmniej jak
największą liczbę ludzi ocalić,
więc kazał trąbić na odwrót.
Ruszyli zatem Szwedzi całym
pędem ku tej samej drodze,
którą od Wielkich Oczu przy
jechali, czarniecczykowie zaś
jechali na nich tak, że dech
polskich koni ogrzewał szwej
dzkie plecy.
W tych warunkach i wobec
przerażenia, jakie ogarnęło raj
tarów, odwrót ów nie mógł od
bywać się w porządku, lepsze
konie wysforowały się naprzód
i wkrótce świetny kannebergo
wski oddział zmienił się w ku
pę, uciekającą bezładnie i wy
cinaną niemal bez oporu.
Im pogoń dłużej trwała, tem
stawała się bezładniejsąą, bo i
Polacy nie gonili w ordynku,
ale każdy wypuszczał konia ile
pary w nozdrzach, dopadał ko
go chciał, bił kogo chciał.
Pomieszali się więc jedni z
drugimi. Niektórzy polscy żoł
nierze prześcignęli ostatnie
szwedzkie szeregi i zdarzało się,
że gdy towarzysz stawał na
strzemionach, by tem potęiniej
ciąć uciekającego przed sobą
rajtara, sam ginął pchnięty ra
pierem z tyłu. Usłała się gę
stym szwedzkim trupem droga
do Wielkich Oczu, lecz nie tu
był termin gonitwy. I jedni i
drudzy wpadli tym samym im
petem do następnego lasu, tam
jednak zdrożone poprzednio
konie szwedzkie poczęły usta
wać i rzeź stała się jeszcze
krwawsza.
Niektórzy rajtarowie
poczęli
zeskakiwać z koni i zmykać w
las, lecz kilkunastu zaledwie
to uczyniło, wiedzieli bowiem
z doświadczenia Szwedzi, że W
w lasach czyhają chłopi, woleli
więc ginąć od szabel, niż w
straszliwych mękach, których